Tíminn - 15.01.1952, Blaðsíða 6

6.
' '"I
XÍMINN, þriðjudaginn 15. janúar 1952;
11. blað.
IIMUIUUllllllll
fVtitnalUjan
Stórfögur, þýzk mynd í Afga- ;
litum. Hrífandi ástarsaga, i
heillandi tónlist. — Norskur ]
skýringartexti.
Sýnd kl. 7 og 9
Flóttamennimir
frú Lidice
Sýnd kl. 5.
NÝJA BÍÓ
Grimmileg örlög
(Kiss tlie Blood of my Hands) j
Spennandi, ný, amerísk stór-
mynd, með miklum viðburða
hraða.
Aðalhlutverk:
Joan Fontaine,
Burt Lanchester,
er bæði hlutu verðlaun fyrir
frábæran leik sinn í mynd-
inni. — Bönnuð börnum yngri
en 14 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍO
Austurbæjarbíó
Belinda
Sýnd kl. 7 og 9
Red Ryder
(Marshall of Cripple Creek) f
í Ákaflega spennandi ný ame- I
] rísk kúrekamynd um hetjuna |
] Red Ryder, sem allir strákar |
] kannast við.
Ailan Lane. =
Sýnd kl. 5.
: M

- HAFNARFIRÐI -
Jolson syngur á ný ]
Framhald myndarinnar af |
A1 Jolson, sem hlotið hefir |
metaðsókn. Þessi mynd er I
ennþá glæsilegri og meira £
hrífandi.
Aðalhlutverk:
Larry Parks,
Barbara Hale.
Sýnd kl. 7 og 9
►♦♦♦♦♦♦<>♦♦♦«♦♦♦ |
HAFNARBÍÓ)
Við riljiiiii eignastí
barn
Ný, dönsk stórmynd, er vakið I
hefir fádæma athygli, og fjall |
ar um hættur fóstureyðinga, |
og sýnir m. a. barnsfæðingu. |
Leikin af úrvals dönskum i
leikurum. — Myndin er f
stranglega bönnuð ungling- |
um.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. I
| TJARNARBÍÓ
Ævintýri
Hoffmanns
| (The Tales of Hoffmann)
| Aðalhlutverk:
Moira Shearer,
Robert Rounseville,
Robert Helpmann.
| Þetta er ein stórkostlegasta |
* kvikmynd, sem tekin hefir |
I verið, og markar tímamót í |
| sögu kvikmyndaiðnaðarins. |
| Myndin er byggð á hinni |
| heimsfrægu óperu eftir |
| Jacques Offenback. Royal |
| Philharmonic Orrhestra leik
I ur .
Sýnd kl. 5 og 9.
I Þessa mynd verða allir að sjá.
GAMLA BÍÓ
Stromboli
Auglýsingasíml
TÍMAKS
er 81 306.
II!
Ötvarps víðgerðir I
Radlovinnustofan
LAEGAVFG 16«,
Hin fræga og örlagaríka,
I ítalska kvikmynd með
Ingrid Bergmann
] í aðalhlutverkinu, og gerð |
] undir stjórn
Roberto Rossellini.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
i
(tripoli-bíó
| Ég t'ur ameríshur
njósnari
l (I WAS AN AMERICAN SPY)
i Afar spennandi, ný, amerísk
! mynd um starf hinnar ame-
! rísku „Mata Hari“, byggð á
! frásögn hennar í tímaritinu
! „Readers Digst". Claire
: Phillips (söguhetjan) var
veitt Frelsisorðan fyrir starf
sitt samkvæmt meðmælum
frá MarArthur hershöfðingja.
Ann Dvorak,
Gene Evans,
Richard Loo.
Börn fá ekki aðgang.
♦
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
“ Prestakallamiillð
(FramhaM ar 4. oiO'u.y
VI.
Nú líður senn að því, að
Alþingi taki prestakallamálið
'til fullnaðarafgreiöslu. Mikið
er undir því komið, hvernig
sú afgreiðsla tekst. Heyrst
hefir, að þvi muni verða hrað
að. En skyldi það vera til
bóta? Má vera, að svo sé.
Þess er þó að vænta, að reynt
verði að nema burt hina al-
varlegustu smíðagalla frum-
varpsins, en ekki lokað öllum
leiðum til lagfæringa með
því að „keyra“ það í gegnum
þingið. Flaustursleg af-
greiðsla þess væri til tjóns
fyrir kirkju og kristni í land-
inu. Þetta er fyrst og fremst
mál þjóðarinnar og því verð-
ur að taka tillit til vilja henn
ar og tillagna.
Þetta mál hefir þegar vak-
ið miklar og harðar deilur.
Það er auðvitaö illt til þess
að vita, að það skuli þurfa að
verða æsingamál. En þeim
mun meiri áherzlu verður að
leggja á það, að það fái rétt-
láta og farsæla lausn.
Það er ekkert efamál, að
fylgzt verður vandlega með
því gegnum þingið og allri
meöferð þess þar. Alþingi
mun þegar hafa borizt áskor-
anir utan af landi um breyt-
ingar á frumvarpinu.
Láti það eftir sem áður
ranghverfu þess snúa út, er
hætt við, að víða verði eftir
því munað. Allir munu vona,
að sú verði ekki raunih á,
heldur verði nú betur á mál-
unum haldið en áhorfzt hef-
ir um hríö og fækkunar-
draugurinn endanlega kveð-
inn niður.
Þá mun virðing Alþingis
vaxa af þessu máli, bæði nú
og í næ?tu framtíð.
KJELD VAAG:
HETJAN
ÓSIGRANDI
31. DAGUR
j ELDURINN
{ gerir ekki boð á unðan «ér.
I Þelr, sem ern hyggnlr,
tryggja strax hJA
I Samvínnutryggingum
Bergur Jónsson
Málaflutnlngsskrifstofa
Laugaveg 65. Slml 5833
Helma: Vltastlg 14
Krlení yfirlit
(Framhald af 5. síðu)
því, að ekki er talið ólíklegt, að
Rússar fallist á að veita henni
inntöku í Sameinuðu þjóðirnar,
þótt þeir hindri nú inntöku ann
arra ríkja, sem eru vinveitt vest
urveldunum.
Vonir um glæsía framtíð.
Eins og áður segir, er af-
koma Líbyumanna nú mjög bág
borin, enda eru atvinnuvegirnir
í mestu niðurníðslu. Landbúnað-
ur er aðalatvinnuvegurinn. Með
bættum ræktunaraðferðum og
auknum áveitum er hann talinn
geta átt góða framtíð. Fyrir
mörgum öldum stóðu Líbyumenn
mjög framarlega á þessu sviði
og má víða sjá í Líbyu miklar
rústir, er vitna um forna frægð
og verulega velmegun. Undir er
lendri stjórn fóru framfarirnar
forgörðum og stór hluti þess
lands, er áður var í góðri rækt,
varð að eyðimörk. Draumur
hinna framsæknari Libyu-
manna er sá, að Líbya eigi
glæsta framtíð fyrir höndum,
ef íbúarnir fá tækifæri til að
taka tækni og vísindi í þjónustu
sína. Þeir binda miklar vonir
við nýfengið sjálfstæði, þótt
margar hættulegar torfærur séu
enn á vegi þess.
ÞJÓDLEIKHlíSiD
AIVJVA CHRISTIE
Eftir: Eugen O’Neill.
Þýðandi: Sverrir Thoroddsen.
Leikstjóri: Indriði Waage.
Frumsýning í kvöld.
Sýning í tilefni af 25 ára leik-
afmæli og fimmtugs afmæli
Vals Gíslasonar leikara.
GlJLLTVA HLIÐIÐ
Sýning miðvikudag kl. 20,00.
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
13.15—20.00. — Sími 80000
KAFFIPANTANIR t MIÐASÖLU
brott úr ríki sínu samdægurs. Þegar „Svarta hindin" sigldi inn
Nolseyjarfjörð, var Magnús enn að hugsa um orð konungsins.
Þórshöfn var fyrsti viökomustaðurinn. Þar var gott að verzla.
Þegar hann hafði farið með föður sínum til Þórshafnar í æsku,
hafði byggðin ekki verið stór — aðeins fá hús á Þinganesi og
norðan við Austurvog. Biskuparnir í Kirkjubæ höfðu upphaflega
látið kaupför setja þai vörur á land, og í byggðinni höfðu hafzt
við fáeinir munkar, sem gættu vöruskemmanna. Nú voru fleiri
hús í Þórshofn. Á hverju ári voru reist ný hús, og vöruhúsum
fjölgaði beggja megin við mynni Hafnarár. En ekki var þó sízt
fjörugt á Þinganesin á sumrin. Þetta var allt að vilja konungs-
ins. Hann lét sér vel líka, að Hansastaðamönnum væri bægt.frá
verzluninni, og Þórshöfn gerð að markaði fyrir varning þann,
er Færeyingar þurftu að kaupa.
Skipverjar á „Hindinni" höfðu ávallt góðan hug á Þórshöfn,
því að þar var gleði og glaumur. Kolbeinn var þó á öðru máli.
Þar var engin kirkja, og hann varð að ganga alla leið til Kirkju-
bæjar á helgum dögum. Það var erfið ferð, þegar þoka var á
fjöllum og stormur geysaði. Og enginn slóst í fylgd með honum.
Skipstjóri og stýrimaður hugsuðu um annað en guðs orð, og
sama máli gegndi um aðra skipverja.
Skipskoman vakti undrun í Þórshöfn. Hvers vegna komu þeir
svo seint? Þeirra hafði alls ekki verið vænzt þetta árið. Um-
boðsmennirnir voru harla forvitnir, er þeir komu út í skipið til
að skoða vörurnar.
Fyrstu fjóra eða fimm dagana var annríki mikið. Meðan vör-
urnar voru fluttar í land var þingað og þrefað um kaupin við
hinn unga skipstjóra. Kaupendurnir kveinuðu yfir skattinum á
norska timbrinu. En Magnús tjáði þeim, að hann yrði að sigla
til annarrar byggðar, ef þeir vildu ekki kaupa fyrir það verð,
sem hann setti upp. Þá var gengið að kaupunum. Allmikið af
þunnu öli var einnig flutt upp í verzlunarhúsin, enda þótt lands-
menn þættust fyrst í stað ekki vilja annað en gott og sterkt öl.
Að viku liðinni hafði Magnús selt allan farminn, og nú var ekki
um annað að hugsa en fá farm til Björgvinjar í skipið. Og það
var aðeins vorull, sem hann vildi. Hins vegar var ekki annað að
íá en vaðmál. Þeir, sem fyrr höfðu komið, höfðu fengið vorullina.
Magnús bölvaði, en við þessu varð ekki gert. í allmarga daga
sigldi hann á milli eyjanna, og með þeim hætti tókst honum
að fá talsvert af ull, jafnvel ódýrari en endranær. Viðskipta-
vinir hans í Þórshöfn máttu naga sig í handarbökin.
Á jólaföstunni varpaði „Svarta Hindin" akkerum í Konungs-
höfn. Hauststormar geysuðu, og dagarnir voru orðnir svo stuttir,
að Magnús varð að leita vetrarlagis. Konungshöfn var bezta
böfnin á Færeyjum, og þar þurfti aðeins örfáa varðmenn á
sjálft skipið. Meginhluti skipshafnarinnar gat dvalið í landi, og
vakti það tilhlökkun. Það kom ekki að sök, þótt þröngt væri í
reykstofunni, veggir væru gisnir og skerpukjöt af skornum
skammti. Nei. Það skipti mestu máli, að hér voru ungar stúlkur,
sem gátu skemmt útlendum sjómönnum hin löngu vetrarkvöld.
Margir skipverja höfðu anker af öli í fari sínu, og þar eð þeir
höfðu ekki kært sig um að selja það í Þórshöfn, var ekki hætta
á að þá þryti drykk framan af vetri. Kolbeini hafði komið til
hugar að hafa vetursetu' hjá systursyni sínum í Lambhaga —
það var ekki langt þangað úr Konungshöfn. En svo bárust hon-
um til eyrna sögur, sem sagðar voru af Brynjólfi þar í Kon-
ungshöfn.
Það var kostamikil jörð, sem Brynjólfur hafði erft eftir föður
sinn, og fyrstu misserin hafði hann rækt búskapinn vel. En á
því hafði orðið breyting síðustu ár. Nú skeytti hann ekki lengur
um sauðfjárstofninn, hirti hvorki um fuglatekju né fiskiveiðar,
og allt var að fara í órækt. Oft reikaði hann einn um fjöllin
að mæta honum fjarri mannabyggðum. Þannig hafði Ásmundur
dögum saman, og það var svo komið, að fólki stóð stuggur af því
frá Reyðarvík orðið dauðskelkaður, er hann mætti honum á
víðavangi síóla kvölds. Hann hafði allt í einu séð Brynjólf, er
ský bar frá tungli, þar sem hann stóð uppi á stórj«n steini og
lét storminn þyrlast um sig. Hann hrópaði hræðilegustu for-
mælingar, steytti hnefann móti himninum. Ásmundur frá Reyð-
arvík krossaði sig og baðst fyrir. Honum hlaut að hafa orðið
mikið um, fyrst hann greip til þessa gamla, pápíska siðar að
krossa sig. Það var ekki vafa undirorpið, að Brynjólfur í Lamb-
haga var haldinn af djöflinum, og sumir báru sér það jafnvel í
rnunn, að hann hefði svarizt í bræðralag við galdranornir og
forynjur. Koilur frá Götu sagðist geta unnið að því eið, að hann
hefði séð hann í flokki galdranorna, ríðandi á prikum, skammt
írá Lambhaga.
Magnúsi féll það einnig þungt, er hann heyrði, hversu komið
væri fyrir Brynjólfi, og það var ekki laust við, að það skyti
lionum skelk í bringu, er honum var sagt af bandalagi hans við
myrkravöldin. „Hindin" átti að vera vetrarlangt í Konungshöfn.
Hvað hafði gerzt? Ef Brynjólfur var á snærum djöfulsins,
gat hann tryllt skipshöfnina, kveikt í farminum og sökkt skipinu.
Þótt vetrarveður væri komið, datt honum í hug að leita vetrar-
lagis annars staðar. En orð Kolbeins urðu til þess, að hann hætti
við það.
„Góður guð hefir jafnan varðveitt ættmenn Heina“, sagði
hann. „Illar vættir geta ekki gert þeim mein, sem eiga hina
sönnu trú“.
Magnús var þó alls ekki öruggur. Hann vildi að hin sanna trú
hans hefði verið ofurlítið traustari. En hann afréð þó að vera
kyrr í Konungshöfn. Það var gezta vörnin gegn öllu myrkravaldi,
að Kolbéinn yrði fastur varðmaður í skútunni, því að enginn var