Tíminn - 22.06.1954, Side 6

6
TÍMINN, þriðjudaginn 22. júní 1S54.
135. blað.
PJÖDLEIKHtíSID
IVITOUCIIE
óperetta í þrem þáttum
Sýning í kvöld og fimmtud. kl. 20
ASeins örfáar sýningar eftir
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
13,15—20,00. Tekið á móti pönt-
unum. Sími: 8-2345, tvær línur.
Hetjnr
rauða hjartans.
Geysifjörug og skemmtileg, ný,
amerisk söngvamynd, þar sem
bin vinsæla dæguriagasöngkona
Frances Langford
segir frá ævintýrum sinum á
stríðsárunum og syngur fjölda
vinsælla dægurlaga.
Sýnd kl. 5, 7 og B.
NÝJA BÍÓ
— 1544 - |
IJppreismn á Ðaiti
(Lydia Baiiey)
Stórfengleg söguleg mynd í lit-
um, sem fjallar um uppreisn in.i
fæddra á Haiti gegn yfirráðum
Frakka á dögum Napóleons.
Myndin er gerð eftir frægri bók,
„Lydia Bailey“, eftir Kenneth
Roberts. — Aðalhlutverk:
Dale Robertsson,
Anne Francis,
Charles Korvin,
William Marshall.
Aukamynd:
Frá Skotlandi. Falleg og fróðleg
litmynd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
TJARNARBÍÖ
Siml 6485.
Stássiney
Cover Girl)
Hin íburðarmikla og bráð-
skemmtilega söngva- og dans-
mynd í Technicolor.
Aðalhlutverk:
Hln heimsfræga Rita Hayworth
ásamt i
Gene Kelly
Lee Bowman.
IFjöldi vinsælla laga eftir Jerome
Kern við texta eftir Ira Gersh-
vtn eru sungin og leikin í mynd-
lnni.
Sýnd kl. 7 og 9.
Landsheppni I
Unattspymu
ENGLAND—UNGVERJALAND
á Wembley-vellinum í London
25. nóvember 1953.
Þetta er í fyrsta skipti, sem
heiœavelli.
Sýnd kl. 5 og 6.
Sala hefst kl. 4 e. h.
BÆJARBÍO
— HAFNARFIRÐI -
AIVBÍA
©tórkostieg ítölsk órvalsmynd,
«em íarið hefur siguríör um all-
an heim.
Myndin hefur ekki verið sýnd
áður hér á landi.
Danskur skýringartexti.
BönnuA börnun*-
Sýnd kl. 7 og B.
íleikfélag:
'REYKJAVÍKUR''
„FrœnUa Charless<
• Gamanliekur í 3 þáttum.
Sýning í kvöld kl. 20.
Aðgögnumiðasala frá kl. 2 í dag.
Sími 3191.
Örfáar sýningar eftir.
GIMBILL
Gestaþraut í þrem þáítum
eftir Yðar einlægan.
Sýning annað kvöld kl. 20.
Aðgöngumiðasala kl. 4—7 í dag.
Sími 3191.
Síðasta sinn.
I
AUSTURBÆJARBÍO
Örlagakynnl
(Strangers On a Train)
Sérstaklega spennandi og vel
leikin, ný, amerísk kvikmynd,
byggð á samnefndri skáldsögu
eftir Patricia Highsmith.
Aðalhlutverk:
Farley Granger,
Ruth Roman,
Robert Walker.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Aukamynd:
Hátíðahöldin 17. júní.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 4 e. h.
JOSEPHINE BAKER KL. 11,15
GAMLA BÍÓ
— 1475 —
Boðskortið
(Invitation)
Hrifandi og efnisrík, amerísk úr-
valskvikmynd, er fjallar um ham
ingjuþrá ungrar stúlku, er átti
skammt eftir ólifað.
Aðalhlutverk:
Dorothy McGuire,
Van Johnson,
Ruth Roman.
Nokkur amerísk kvennatimarit
töldu myndina eina af beztu
myndum ársins.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BIO
Bimi 1182.
Ótamdar konnr
(Cntamed Women)
Afar spennandi og óvenjuleg, ný,
amerísk mynd, er fjallar um hiu
furðulegustu ævintýri, er fjórir
amerískir flugmenn lentu í i síð-
asta striði.
Mikel Conrad,
Sýnd kl. 5, 7 og B.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
HAFNARBÍÓ
— Síml 6444 —
HoIIywood
Varletles
Létt og skemmtileg, ný, amerísk
kabarettmynd með fjölda af
skemmtiatriðum. Koma fram
mikið af skemmtikröftum með
hijómlist, dans, söng og skop-
þætti.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Þúsundir vita, að gæfan
fylgir hringunum frá
SIGCRÞÓR, Hafnarstræti 4.
Margar gerðir
fyrirliggjandi.
Sendum gegn póstkröfu.
Minniug
(Framhald af 4. síðu.)
því að brátt lá fyrir henni að
stofna heimili, sem mikla um-
sjá þurfti.
Um sumarið, hinn 20. júlí
1895, giftist hún Kristjáni,!
eins og áður segir, og beið (
hennar á heimili þeirra;
umfangsmikið og erfitt ævi-
starf.. Heimilisfólkinu fjölg-
aði bráðlega. Börnin urðu 11 um, að verk Gibbons hefðu nokkurn tíma verið opnuð. Og
og komust 9 af þeim til full- mér fannst, að verk Scotts hlytu að vera þár einungis af
orðinsára, eins og áður var! því að faðir hans myndi hafa átt þau á sama hátt og bronze-
sagt. Er það augljóst öllumj styttuna af kringlukastaranum. Og samt virtist hann kunna
hvað erfitt og umfangsmikið betur við sig hér í skrifstofunni, eingöngu af því að það
starf það er að ala upp og var hans eigin skrifstofa. Hún var hans eign. Og ég minntist
annast svo mikinn barnahóp þess með biturleik og öfund, að ef einhver á örugglega ein-
og hugsa um margvíslegar hvern hlut, þarf hann aldrei að nota hann.
þarfir þeirra. En svo jafn- — Viltu viský? spurði hann. Þá mundi ég eftir augun-
framt þessu höfðu hin sí- um í honum og fór að velta því fyrir mér, hvort hann væri
auknu opinberu störf manns farinn að drekka meira en hann hafði gert í gamla daga.
hennar í för með sér miklajAð minnsta kosti var hátt í glösunum, sem hann hellti í.
risnu og gestakomur, sem. — Hvað er það, sem veldur þér áhyggju Henry? spurði
juku mjög störf húsfreyjunn-] ðg- £g var fyrir löngu hættur við söguna um embættis^-
ar. En þetta var allt af fúsu
hjarta veitt, því þessu hafði
hún vanist á hinu gestrisna
heimili foreldra sinna.
Vorið 1917 dunau yfir heim
ili þeirra hjóna þeir erfiðleik-
ar, að Þórunn missti heilsuna
manninn. Eg var ekki að leita eftir fyrirmynd lengur,
— Sara, sagði hann.
Hefði ég orðið hræddur, ef hann hefði sagt þetta á þenn
an hátt fyrir tveimur árum síðan? — Nei. Ég hugsa, að ég
hefði orðið himinlifandi. — Menn geta orðið örmagna á
að fyrirlíta. Ég hefði helzt viljað heyja opinbera baráttu,
þó að ekki hefði verið nema lítil von vegna einhverrar vit-
þá margir til að rétta heim-
ilinu hjálparhönd.
Þórunn var prýðisvelgefin
kona, vel máli farin og hafði
traust minni. Hún talaði ein
kennilega kjarnyrt mál. Hún
leiðslu og kennslu Ragnhildar
Gísladóttur, móðursystur
sinnar, sem var annáluð
hannyrðakona, að þá tók
Þórunn oft lagið með okkur
krökkunum og fólkinu í
Hringsdal, sem sumir voru
raddmenn og létt um að taka
lagið. Man ég hvað yndislega
fagra rödd hún hafði. Hún
hafði yndi af að syngja við
guðsþjónustur, og man ég, að
hún söng stöðugt við hús-
lestra í Hringsdal þann vetur,
sem hún var þar til veru, sem
fóru fram á hverju kvöldi til
hvítasunnu og auk þess á
hverjum sunnudegi allt árið.
Jafnan lét hún rækja hús
mjög trúuð kona, og trúmál
in urðu henni með aldrinum
stöðugt meira umhugsunar-
efni. Hún var göfuglynd kona
sem gædd var miklu trúarör-
yggi á sigur þess sanna og
góða, öllum ástvinum hennar
til óblandinnar gleði og á-
nægju.
Þórunn andaðist í Krist-
nesi 21. apríl 1949, og var jarð
sungin að Grund 13. maí. Þá
stóð Kristján maður hennar
á áttræðu og var enn hinn
rekkmannlegasti að öðru
leyti en því, að hann hafði
verið sjóndapur um nokkur
ár, svo hann gat ekki lesið.
Var þá hans mesta skemmtun
að hlusta á útvarpið, og tala
við gesti, sem að garði báru,
því hann var ávallt hinn
skemmtilegasti í viðræðum,
og fylgdist af brennandi á-
huga með því sem gerðist til
æviloka. — Hann andaðist í
Kristnesi 4. de.:ember 1953,
rúmra 84 ára, og var jarð-
sunginn að Grund 11. des.
Blessuð sé minning þess-
ara sæmdarhjóna.
á^siúkríhúS árlfn^t ^Urðu leySU af hans hendi’ að ég myndi vinna‘ Mig hefir aldrei
a sJUKianusi ariangt. urou langað eins til að sigra j nokkurri baráttu. Mig hefir aldrei
ilangað eins mikils til nokkurs, jafnvel ekki að skrifa góða
! bók.
Hann leit á mig blóðhlaupnum augunum og sagði:
— Bendrix, ég er hræddur.
Ég gat ekki lengur litið niður á hann. Hann hafði gengiö
, í gegnum sama skóla reynslunnar og ég, og í fyrsta skipti
va,i svipmikil og skoruleg leit ég á bann eins og jafningja. Ég man, að það var ein
ona’ nrein 1 iuud> SKaPneit af þessum gömlu, brúnu myndum í Oxfordramma á skrif-
og a..ðl n8Pmar tlif.mnmgar. borðinu hans. Myndin var af föður hans. Og þegar ég horfði
ongrodd hafði hun mjog á bana, hugsaði ég um, hvað myndin væri lík Henry (hún
agra á sinum yngn árum, var tekin af honum á sama aldri, um miðjan fimmtugs-
og stjornaði um eitt skeið aidur) og hvað hún væri £ó ó]ik_ Þagj yar ekki yfirskegg_
scmg í Laugardaiskirkju, a- ið> sem gerði mismuninn. Það var þessi öryggissvipur Vikt-
samt instmu, dóttur smnu' orlutimabiisins. Þessi örugga vissa um að eiga heima í ver-
Man eg, sem þetta nta, að oldinni 0g vita veginn framundan. Mér varð allt í einu
þegar Þorunn var um ferm- hlýtt tll Henrys. Mér geðjaðist betur að honum en mér
mgaraldur, aö hun var emn j myndi Þafa fallið við foður ^ans (sem hafði búið í ör-
Í^1. Undlf!_hand yggi)- Vlð vorum eins konar þjáningabræður.
— Við hvað ertu hræddur, Henry?
Hann lét fallast niður í hægindastól, eins og einhver
hefði hrint honum þangað og sagði með óbeit: — Bendrix,
ég hef alltaf haldið, að það alversta, sem maður gæti .... Hér
fyrrum hefði ég áreiðanlega verið á glóðum. Mér finnst
það einkennilegt. Og hvað hún er þó dapurleg þessi rósemi
sakleysisins. — Þú veizt, að þú getur treyst mér, Henry.
Mér fannst það vera mögulegt, að hún hefði geymt bréf,
þó að ég hefði skrifað henni svo fá. Það er sérstök hætta
fyrir rithöfunda. Konur mikla venjulega fyrir sér elskhuga
sína. Þær sjá ekki fyrir þarm ömurlega dag, þegar berort
bréf er kallað merkiíegt í rithandarsýnishornum, sem seld
eru á fimm sillinga.
— Líttu á þetta hér, sagði Henry.
Hann rétti mér bréf, það var ekki mín hönd.
— Lestu það.
Það var frá einhverjum vini hans, og hann skrifaði:
— Eg ge”i ráð fyrir, að maöurinn, sem þú vilt hjálpa, ætti
lestra**á heimili sínu meðan|að leita til manns sem kallaður er Savage og býr í Vigo-
hún réði húsum, því hún var strætl 159' Mer virðlst hann nokkuð slynSur> kurteis er
hann, og hjálparmenn hans eru háttvísari en þessir ná-
ungar eru vanir að vera.
— Eg skil þetta ekki, Henry.
— Eg skrifaði þessum manni og sagði honum, að einn
kunningi minn hefði beðið mig að hjálpa sér að útvega
einkanjósnara. Það er hættulegt Bendrix. Hann hlýtur að
hafa séð í gegnum viðbáru mína.
— Áttu við -.. ?
— Ég hefi ekkert gert ennþá, en þarna iiggur bréfið á
borðinu mínu og minnir mig á ....... Það virðist vera svo
heimskulegt, er það ekki, að ég geti treyst því, að hún lesi
það ekki, þó að hún komi hér inn oft á dag? Ég sting því
jafnvel ekki niður í skúffu. Og þó get ég ekki treyst ....
Nú er hún úti að labba. Skemmtiganga, Bendrix.
Hann hafði vöknað í rigningunni og hélt ermunum yfir
gasljósinu.
— Mér þykir þetta leitt.
— Þið hafið alltaf verið sérstaklega góðir vinir, Bendrix.
Og þeir segja, gera þeir það ekki, að eiginmaðurinn sé
sá, sem þekkir konuna sína minnst? Og í kvöld, þegar ég
sá þig á torginu, hugsaði ég með mér, að ef ég segði þér
þetta, og þú hlæðir að mér, þá myndi ég geta þrennt þettá
bréf.
Þarna sat hann, rétti út votan handlegginn og horfði
út í bláinn. Aldrei hafði mér síður verið hlátur í hug, og
þó hefði ég viljað hlægja, ef ég heföi getað.
— Að svona löguðu hlær maður ekki, jafnvel þó að það
sé fáránlegt að hugsa sér .... Ég komst ekki lengra.
Hann spurði mig áfjáður. — Er það fáránlegt? Heldurðu
þá, að ég sé asni, heldurðu það ....
Fyrir andartaki síðan hefði ég gjarna hlegið. En nú
þegar ég þurfti ekki annað en að ljúga svolítið, gaus af-
brýðisemin upp í mér. Eru maður og kona svo náin, að ef
Ausflýsið í Tímmmm