Tíminn - 24.07.1954, Side 3

163. bla'ð.
TÍMINN, laugardaginn 24. júlí 1954.
3
/ slendingalDættir
Dánarminning: Jón Þorbjarnarson
Kosningar sveita- i
stjórna í Vestur-
Húnavatnssýslu
Úrslit sveitarstjórnakosn-
inga í Vestur-Húnavatnssýslu
í júní 1954 urðu þessi:
í dag, miövikudag 14. júlí,
er til grafar borinn á Flat-
eyri við Önundarfjörð, Jón
Þorbjarnarson, aðeins rúm-
lega fimmtugur að aldri.
Hann var fæddur að
Brekku á Ingjaldssandi 25.
september 1899, en fluttist
ungur með foreldrum sínum
að Flateyri og átti þar síðan
heima alla ævi.
Hann var af góðu vest-
firzku bergi brotinn. For-
eldrar hans, þau hjónin
Kristín Sigmundsdóttir og
Þorbjörn Guðmundsson, voru
hin mestu sæmdarhjón. Hún
einn hinn mesti vinnuvíking
ur, sem ég hefi þekkt, skap-
föst og trölltrygg, og hann
hið mesta ljúfmenni, vinnu-
samur og nægjusamur og
vildi öllum gott gera. Erfði
Jón hina beztu kosti foreldra
sinna í ríkum mæli. Hann
var dyggur starfsmaður, bæði
á sjó og landi og vann sér
hvarvetna vinsældir og traust
góðra manna fyrir samvizku
semi og trúmensku, og reynd-
ist jafnan hinn mesti sæmd-
armaður.
Þegar ég í dag læt hugann
reika að likbörum Jóns vin-
ar míns Þorbjarnarsonar, er
margs að minnast frá þeim
tíina er hann sat hjá mér á
skólabekk. Eg minnist hans
og annarra þeirra, sem horfn
ir eru úr hópnum kæra, sem
ég eignaðist á Flateyri á 2.
og 3. tug aldarinnar. Eg bið
þeim öllum blessunar, þeim
sem hcrfnir eru og hinum, er
í margs konar störfum standa
í dag. Þessum velgerðu og
velsiðuðu börnum gleymi ég
aldrei, Þau komu falleg og
fasprúð cg syngjandi á
morgnana og fluttu með sér
menningu heimilanna inn í
skólann. Þau kenndu mér
margt, engu síður en ég þeim.
Því eru minningarnar ljúf-
ar, frá þeim dögum, þegar
lífsstarf og lífsgleði voru svo
innilega samfléttuð og allt
var leikur. Þá var inndælt
að hitta hcpinn sinn á morgn
ana og syngja með honum
lofsöng til lífsins og vegsama
höfund þess. Eg sé enn fyr-
ir mér þessa hópa, sem svo
smátt og smátt hurfu úr
skólanum, þessa mannvæn-
legu kvisti á hinum kjarn-
mikla. vestfirzka stofni. Og
nú hitti ég þá hér og þar,
margt úrvalsfólk, ötult og
þróttmikið, traust og tryggt,
sem bar svipmót og styrk
þeirrar menningar, sem það
óx upp við, og kippir í hið
þróttmikla vestfirzka kyn.
Og einn af þessum úrvals-
drengjum var Jón Þorbjarn-
arson. Hann var ekki einn
hinna snörpustu, en allra
manna drýgstur, hægfara,
þybbinn og fastur fyrir, jafn
an Ijúfur í viðmóti og skap-
þýður, en ákveðinn og út-
haldssámur og fylginn sér.
En eitt hið allra sterkasta í
fari hans var góðvildin og
löngúnin til þess að láta gott
af sér leiða. Og einmitt þessi
þáttuf í eðli hans og fari, er
mér minnisstæðastur,
Mörgum dreng þykir nokk
ur frami í því að láta á sér
bera, koma af stað og taka
þátt 1 róstum og láta líta
svo út, sem all mikið snúist
um hann, og aö hann eigi
nokkuð undir sér. En með
Jón Þorbjarnarson var þessu
ekki þannig farið. Hann var
jafnan hinn hljóðláti dreng-
ur, tranaði sér hvergi fram
og lét aldrei neitt snúast um
sig. Hann var oftast hinn
þögli og athuguli áhorfandi.
En um hitt var aldrei að ef-
ast, að hvar sem þurfti að
sefa og sætta, hvar sem
þurfti að veita góðu máli
lið, eða aðstoð þeim, sem
minnimáttar voru, þar var
Jón Þorbjarnarson jafnan
fremstur í flokki. Og þar var
hann jafnan dyggur liðsmað
ur og hvergi veill. Og þannig
hvgg ég að hann hafi verið
alla ævi. Hljóðlátur,, starfs-
samur, samvizkusamur og
góðviljaður. En slíka menn
vantar of í dag, starfsama,
samvizkusama og góðviljaða.
Það er þessi manngerð, sem
jafnan hefir verið salt jarð-
ar og mun verða það, þegar
öllu er á botnin hvolft.
Árið 1925 kvæntist Jón
Þorbjarnarson myndarlegri
og ágætri konu, Svanbjörgu
Arngrímsdóttur, frændkonu
minni úr Svarfaðardal. Eign
uðust þau hjón tvo syni,
Arngrím, nú kennara að
Núpi, og Hjört, er stundar
bakaraiðn á ísafirði. Er nú
þungur harmur kveðinn að
konu og sonum við fráfall
hins mæta manns á bezta
aldri. Um það ber eigi að
sakast Mest er um vert að
geta jafnan minnst hans þá
góðs manns er getið.
Akureyri 14. júlí 1954.
Snorri Sigfússon.
Baðstofuhjal
(Framhald af 4. síðu'
Ég stanzaði í Miðfirðinum og var
þar í tvær nætur. Fyrri nóttina
gisti ég hjá vini rnínum Gunnlaugi
á Torfustöðum og átti þar góða
nótt. Ræddum við saman allt fram
yfir miðnætti og bar margt á góma.
M. a. töluðum við margt um kveð-
skap, en Gunnlaugur er maður vel
skáldmæltur. Eftirfarandi vísu
kvað hann til mín:
Æfður þrátt við óðargaman,
ofið iéttu ferhendunni.
Dýra háttu dragðu saman,
djásnin réttu baðstofunni.
Frá Torfustöðum fór ég að næsta
bæ, Urriðaá, og var þar vel tekiö.
Fór svo um kvöldið til Hvamms-
tanga og gisti þar. Ég gisti þar hjá
Siguröi Gíslasyni gjaldkera Kaup-
. félags Vestur-Húnvetninga og fékk
hinar ágætustu viðtökur. Sigurð
þekkti ég lítið eitt áður, að góðu,
enda er hann kunnur gæðadrengur
og kona hans líka. Sigurður er mað-
ur prýðisvel greindur og skáld-
mæltur vel. Hefir gefið út eina
ljóðabók, sem nú mun uppseld.
Stundum túlkar hann hugsanir sín-
ar í litum og festir á léreft. Er
hann snjall frístundamálari og
margar myndir hans prýðisvel gerð
ar bæði að hugsun og litavali.
Meðan ég var á Hvammstanga
kom þangað séra Gísli Kolbeins
prestur aö Melstað og fékk ég far
I með honum í „jeppa“ hans í veg
fyrir áætlunarbílinn. Fór ég með
honum að Melstað og beið þar unz
áætlunarbíllinn kom. Séra Gísli
Kolbeins var þá nýfluttur að Mel-
stað, en þar var hann kosinn prest-
Þorkelshólshreppur:
Kosnir voru Björn Lárus-
son, Auðunnarstöðum, Jó-
hannes Guðmundsson, Auð-
unnarstööum, Ólafur Daníels
son, Sólbakka, Jóhann Teits-
son, Hafsteinsstöðum og Sig
valdi Jóhannesson, Ennis-
koti.
Oddviti er Ólafur Daníels-
son. Sýslunefndarmaður var
kosinn Sigurður J. Lindal,
hreppstjóri, Lækjarmóti.
Þverái hreppur:
Tveir listar komu fram.
Af A-lista komst einn mað-
ur að, Sölvi Guttormsson,
Síðu. Af B-lista hlutu kosn-
ingu Jóhannes E. Levý, Hrísa
koti, Jósef Magnússon, Hvoli,
Trausti Sgurjónsson, Hörgs-
hóU og Eggert Eggertsson,
Súluvöllum.
Oddviti er Jóhannes E.
Levý. Sýslunefndarmaður var
kosinn Óskar E. Levý, hrepp-
stjóri, Ósum.
Kirk juhvammshreppur:
Tveir listar komu fram; A-
listi hlaut alla nefndarmenn
ina. Kosningu hlutu Bjarni
Sigurðsson, Vigdísarstöðum,
Guðjón Jósefsson, Ásbjarnar
stöðum, Jón R. Jóhannesson,
Syðri-Kára,stöðum, Árni
Hraundal, Grafarkoti, Pálmi
Jónsson, Bergstöðum. Oddviti
er Jón R. Jóhannesson. Einn
listi kom fram til sýslunefnd
armannskjörs, efsti maður
Guðmundur Arason, hrepp-
stjóri, Illugastöðum.
Ytri-Torf ustaðahreppur:
Kosuir voru Benedikt Guð
mundsson, Staðarbakka, Guð
jón Jónsson, Búrfelli og Karl
Guðmundsson, Árnesi.
Oddviti er Benedikt Guð-
mundsson. Sýslunefndarmað-
ur var kosinn Guðjón Jóns-
son, Búrfelli.
Fremri-Torfustaðahr.:
Aðalbjörn Benediktsson,
búfræðingur, Aðalbóli, Jón
Sigfússon, Litla-Hvammi og
Sigurgeir Karlsson, Bjargi.
Oddviti er Jón Sigfússon.
Sýslunefndarmaður var kos-
inn Benedikt H. Líndal,
hreppstjóri, Efra-Núpi.
Staðarhreppur:
Einn listi kom fram, efstu
menn Gísli Eiríksson, Stað,
Guðmundur Gíslason, skóla-
stjóri, Reykjaskóla og Þor-
valdur Böðvarsson, hreppstj.
Þóroddstöðum.
Oddviti er Gísli Eiríksson.
Sýslunefndarmaður er Guð-
mundur Gíslason, Reykja-
skóla.
ur s. 1. vor. Séra Gísli er efnilegur
ungur maöur og trúi ég ekki öðru
en Miðfirðingar hafi fengið þar góð
an prest og áhugasaman bónda.
Þakka vil ég honum stutt en góð
kynni og árna honum allra heilla í
starfi sínu og búskap. Á leiðinni
suöur.gerðist ekkert sögulegt og fór
ég þá til Akraness, og er þessu
ferðarabbi þá lokið. Eftir sláttulok-
in mun ég líta í baðstofuna aftur
og þá fara með eitthvað af „kaupa-
vinnukveðskap“ minum.
í guðs friði.
Refur bóndi hefur lokið ferða-
þáttum sínum.
Starkaður.
Unnið að athugun á
virkjunarmálum Austfj.
Greiisargerð Eiríks Briem rafvcitustjóra
Að undanförnu hafa rafvirkjanir á Austurlandi verið
mjög á dagskrá. í tilefni af því hefir blaðinu borizt eftir-
farandi greinargerð um málið frá Eiríki Briem rafmagns-
veitustjóra:
Á fjörðunnm Austanlands Austfirði eftir 3-fasa neti á
eru hvergi nema á Seyðis- venjulegan hátt.
firði nærtæk fallvötn, sem Bráðbirgðaáætlanir hafa
hentug eru og fullnægjandi verið gerðar um þessar lausn
til sérvlrkjana fyrir kaup- ir> og þóttu báðar það at-
túnin. Austfjörðum verður hygiisverðar, að ábyrgir aðil-
því ekki aílað fullnægjandi ar töldu ekki rétt að taka
vatnsorku nema með samvirkj endanlega ákvörðun í þessu
un á Austurlandi eða orku- niáli fyrr en nánari athug-
veitu frá öðrum landshluta, anir lægju fyrir, en bráða-
og þá nánast frá Laxárvirkj- birgðaáætlanir hins vegar
un í Suður-Þingeyjarsýslu. ehki nægilega öruggar hvorki
Á undanförnum árum hafa frá tæknilegu né fjárhags-
ýmsir möguleikar verða at- legu sjónarmiði, til þess að
hugaðir. eða virkjun Gilsár- hægt væri að treysta þeim
vatna, Sandár, Fjarðarár, ag fUnu. Er nú unnið að þess
Grímsár og Lagarfljóts og Um athugunum eins hratt og
auk þess veita frá Laxárvirkj Unnt er, en að sjálfsögðu tor
un. Virkjanir Gilsár og Sand yeldar það athuganirnar
ár þótu ekki hagkvæmar fyr mjög að verkfræðingar raf-
ir margra hluta sakir, og
veita frá Laxá of dýr, enda
þá gert ráð fyrir venjulegri
riðstraumsveitu. Virkjun í
Lagarfossi reyndist einnig of
dýr, því stifla í Lagarfljóti,
sem gert var ráð fyrir eins
og venja er til, bar þá tiltölu
lega litlu virkjun,. sem um
var að ræða ofurliði.
Eftir stóðu þá virkjun
Grímsár og Fjarðarár, og
voru þær athugaðar áfram.
Leit um tíma út fyrir, að
heppilegra væri að virkja
Fjarðará, en gaumgæfilegur
samanburður, sem lokið var
nú í vetur, sýndi þó að heppi
legra mætti teljast að virkja 1
Grímsá nú, en Fjarðará eða
Lagarfljót síðar, eftir því
hver raforkuþörfin reyndist
verða. Mefc þessu mátti 'í 1
rauninni telja, að þær lausn
ir, sem mönnum hafði dottið
í hug hefðu verið athugað-
ar, og rannsóknum sérfræð-
inganna væri lokið. I
Um sama leyti og athugun
um á virkjun Grímsár og
Fjarðarár lauk, kom hins veg
ar fram sú hugmynd að not-
færa sérstaka staðhætti við
Lagarfljót til þess að virkja
þar hluta rennslisins án þess
að gera steinsteypta stíflu
yfir fljótið, og nú í vor kom
fram önnur hugmynd, sem
er í því fólgin að beita nýrri
tækni við orkuflutning frá
Laxárvirkjuninni. Sú tækni i
þannig, að 3-fasa riðstraum1
er breytt í rakstraum við Lax
á, orkan því næst flutt sem,
rakstraumur til Austfjarða og 1
breytt þar aftur í 3fasa rið-
straum og síjan flutt um
Leiðrétting
f grein Friðriks Hjartar
hér í bl. i fyrrad. féllu nið-
ur tvær línur, og blandar það
máli allmeinlega. í öðrum
dálki ofan við greinaskilin
eiga síðustu málsgreinar að
hljóða svo: „Þá misstu þeir
frelsi sitt og á stundum líf-
ið, — álfarnir náðu valdi á
þeim. En þeir, sem aldrei
þágu neitt, er álfarnir buðu,
þeir gengu með sigur af
hólmi og hlutu oft aö laun-
um, fyrir sjálfsafneitun sína
ýmsa dýrgripi álfanna, sem
þeir skfldu eftir, er dagur
rann.“ |
Auk þess átti fyrirsöginin
að hljóða svo: Gleymið aldr
ei að trúa á sigur hins góða
og sýna þá trú í verki.
orkumálastjóra hafa sagt
upp starfi.
Hinar nýju hugmyndir eru
báðar nokkuð sérstæðar. Er
il!t að þær skyldu ekki koma
fram fyr, en um það þýðir
ekki að sakast, Það er hins
vegar vart að' efa, að ef það
reynist tæknilega og fjár-
hagslega kleift að ráðast í
virkjun Lagarfoss eða veitu
frá Laxá, þá verður raforku
málum Austfirðinga betur
borgið en ella.
Raforkumálastjórnin og
Austfirðingar hafa rætt
þfessi mál á grundvelli þeirra
bráðabirgðaáætlana, sem
nefndar eru hér að framan,
og munu ræða þau áfram nú
á næstunni, þegar niðurstaða
þeirra athugana, sem verið
er að vinna að liggur fyrir.
Tilgangur þessarar athuga-
semdar er því aðeins sá að
benda á, að það er verið að
reyna að finna betri lausn á
þessum málum en mönnum
hafði áður komið til hugar.
22. júlí 1954.
Eiríkur Briem,
raf magnsveitustj.
Bæinn skortis
verkfræðinga
Að gefnu tilefni óskar bæj
arverkfræðingur að taka
fram eftirfarandi:
Um alllangt skeið hefir
skort verkíræðinga til þess
að hægt væri að anna þeim
störfum, er hinar ýmsu deild
ir í skrifstofu minni hafa
með höndum.
Eftir að verkfræðingar
gengu úr þjónustu bæjarins
á þessu sumri, hafa orðið taf
ir bæði á afhendingu og út-
mælingu lóöa, sem úthlutað
hefir verið. Liggur slíkt í aug
um uppi, þar sem nú starfar
af verkfræðingum í skrifstofu
minni aðeins yfirverkfræð-
ingur bæjarins auk mín, en
áður störfuðu þar alls 14
verkfræðingar.
Ef verkfræðingar þeir, sem
farið hafa, koma aftur í þjón
ustu bæjarins, verður að sjálf
sögðu tekið til við þau verk-
efni, sem óleyst eru, og þeim
hraðað svo sem framast er
unnt.
Reykjavík, 22. júlí 1954.
Bolli Thoroddsen,
bæjarverkfræðingur.