Tíminn - 07.06.1956, Blaðsíða 9

X í M I N N, fimmtudaginn 7. júní 1956.,
9
íHhúimmmmmmmmmiiuiraniinuuiimmÐnHBBmiiiwnm
HENRIK CAVLING:
luiiiiiiiiuuuiiiiiuiiiiiuiiiiiiiiiiuiiiiiiuiiiiiuuiniiiminimmmmniiiuuuiimiiuiiiiiiiiiumumiuuiuuoinHuuD
44
— Viltu ekki segja mér hvaö
þetta á að þýðá, Lísa?
Hún reif sig lausa.
— Skepnan þín, eins og þú
vitir það ekki vel. Þín vonda
samvizka skin lít úr andliti
þínu. En ef þú heldur, að þú
komir foreldrum mínum á
götuna, á,n þe.ss að ég segi
þér sannleikann, þá .hefir þú
rangt fyrir þér. •Ræiiilhm
þinn. Ég hata þig.
Hún hljóþ grátandi út úr
Ekrifstofunni. Húrðin skeilt-
is'. með brani og brestum.
Hann var sem lainaður. And-
artak stóð hann hrayf.ngar-
laus. Hugsainvnar flugu gegrj
rm höfuð hanp, Þetta hiaut
að vera draumur, hugsaði
hann. Koma íoreldruin henn-
ar á götuna. Hún hlaut að vera
orðin geggjuð. Ef til vili söl-
stingur. Hann þekkti ekki
einu Sinni íoroiihr-r hennar.
Síminn 'htln'gdi; en 'Aridrés
svaraði hoh'iim ekki; Ilv’að í
yeröldinni gat verið að Lisii'5
Henni, sem var svo fallcg og
göð. Hún hafði sleppt sér.
Jíann varð að tala við Jaana.
Síminn hringdi aft.ur.
Andrés tók upp tóiiö. Það
var ráðsmáðurinn. Harii
spurðihvoft ríhðrés væri féff -
búinn. í fyrstu skiidi Andrés
ekkert. Svo mundi hann eftir
því, að þeir höfðu ákveðið að
hittast í skóginuin. Vinnan
átti að hefjast daginn efiir.
Hú þurfti að útvega húsnerði
handa seinustu skógarhöggs-
mönnunum Það var Jika ým-
islegt annað, sem þurfti að
gera.
— Getið .þér ekki farið án
mín, Henriksen?
— Hvað er til fyrirstöðu,
Andrés? Rödd yðar er svo und
arleg. Þér eruð þó ekki veik-
lur?
Ég verð að sjá um þetta
fyrst, hugsaði Andrés, svo get
ég rætt við Lísu í kvöld. Á síð-
hstu stundu hafði hann ákveð-
ið að taka 30 menn. Nú sá
hann eftit því. Það þurfti að
koma þeim fyrir, og segja
þeim, hvað þéir ættu að gera
fyrsta morguninn. Nei, hann
var neyddur tií að fara. Það
yar svo mikið í húfi.
— Nei, sagði hann, — ég
kem strax, Henriksen.
Áður en hann fór af stað,
hljóp hann upp á fyrstu hæð.
Hurðin að herbergi Lísu var
læst.
— Opnaðu andartak, Lísa,
hrópaði hann.
Hann heyfði, að hún var
inni. Honum heyröist hún
gráta.
‘ — Opnaðu, Lísa.
— Farðu leiðar þinnar. Rödd
in var grátþrungin.
— Ég verð að fara niður í
skóginn núna, Lísa, hrópaði
hann. — Ég skil ekkert hvað
þú ert að fara, en þegar ég
kem heim í kvöld, skulum við
ræða málið. Þetta hlýtur að
vera einhver misskilningur.
— Farðu leiðar þinnar.
Það var erfiður dagur fyrir
Andrés og ráðsmanninn. 30
menn virðast ekki margir á
pappírnum, en þegar þeir eru
komnir á staðinn, virðast þeir
vera lítill her, hugsaði Andrés.
Hann varð óstyrkari, þegar
hann hugsaði til þess, að
hann yrði að greiða þeim 800
krónur á dag, hvað sem öðru
lðii. Það þurfti að leggja mörg
tré að velli áður en kostnað-
urinn yrði greiddur a.f and-
virði þeirra. Og hann hafoi
verið að hugsa um Lísu allan
daginn. Mörgum sinnum halði
hann verið að þvi kominn, að
ræða liiálið við Henriksen, en
samt ekki gert það. Kiukkan
var næstum orðin sjö, þegar
Andrés kom dauöþreyttur
heim. Hann hafði hvorki feng
ið vott né þurrt síðan um
morguninn. En hann fann
ekki til svengdar. Hann var
aðeins þreyttur. Hann flýtti
sér upp og fór í bað. Stundar-
fjýrðungi síðar kom hann niö-
ur í borðsalinn. Það var að-
eins lagt á borð fyrir hann
einan. Hann hrukkaði ennið.
- — Lísa, hrópaði hann fram
í hliðarherbergið.
Það var Helena, sem kom.
— Hvar er Lísa?
— Hún er farin, svaraði Hel
ena hikandi.
— Farin, éndurtók hann. —
Hvert er hún farin?
— Ætli hún hafi ekki farið
heim til sín?
— En hvers vegna, hvers
vegna er mér ekki sagt frá
þessu? Andrés var þreyttur, og
rðdd hans var reiðileg.
— Það veit ég ekki, Lísa fór
fyrir hádegið. Hún sagði, aö
þér vissuð áreiðanlega um
það.
Hann var í öngum .jlnum.
Hann var líka orðinn hrædd-
úr. Hún hafði verið mjög
taugaóstyrk. En Lísa var skvn
söm stúlka. Nei, hún hafði
ékki verið skynsöm. Kaldur
sviti spratt út á enni hans.
Hann var orðinn náfölur. Hel-
ena leit hrædd á hann.
— Hvert heim? Hvar á hún
heima?
— Hjá foreldrum sínum.
— Já, en hvar er það?
— Á Karensminde hjá Bog-
ense.
Þó að eldingu hefði 1 þess-
ari stundu slegið niður fyrir
framan fætur Andrésar, liefði
hann ekki orðiö meira undr-
andi. Hann starði orðlaus á
Helenu.
— Á Karensminde.... en
það er Rasmussen stórbóndi,
sem býr þar....
— Hann er faðir hennar.
— En ættarnafn hennar er
Brun. Andrés var reiður.
— Brun-Rasmussen, hvísl-
aði Helena.
Andrés gekk niðurlútur inn
á skrifstofu sína. Nú skildi
hann allt. Góður guð — for-
eldrar hennar á götunni,
hafði hún sagt. Og hann
hafði einmitt komið heim
þangað. Hvers vegna haíði
Schmidt ekki sagt honum frá
þessu? Hann hlaut að haía
vitað þetta. Hann þekkti Lísu.
Andrés sá rautt. Hann heyröi
ekki, þegar hurðin var opnuö.
—- Vlljið; 'þér ekki shæöa
a? Þaö var Helena.
— Nei, ég ætla ekkert að
borða, sagði hann hranalega.
Hann gat ekki hugsað sér að
boröa. Honum fannst hann
vera að kafna. Þetta var
hræðilegt. Hve hann hafði ver
ið heimskur. Hann hefði þó
átt að geta sagt sér það sjálf-
ur, að faðir hans léti ekki
svona stórar fjárhæðir af-
skiptalausar, nema af góðum
og gildum ástæðum. Hefði
hann aðeins hugsað sig dálít-
ið um. Þegar faðir hans heyrði
þetta — Andrés vísaði hugsun
inni á bug. Það var verra með
Lísu. Hvar var hún? Hann
varð að finna hana, og ná
tali af henni.
Hann tók símaskrána. Með
skjálfandi höndum sló hann
upp á Óðinsvéum. Hvar var
hann nú? Schmidt — einka-
sími. Hann fann númerið og
greip símann. Andartaki síð-
ar heyrði hann rödd lögfræö-
ingsins.
— Hvers vegna sögðuð þér
mér ekki, að Rasmussen stór-
bóndi væri faðir Lísu? spurði
Andrés umsvifalaust.
Lögfræðingurinn hikaði.
— Vissuð þér það ekki?
—- Nei, vitanlega vissi ég
það ekki. Það var skylda -yð-
ar, að benda mér á það. Það
verður að þagga málið niður
þegar í stað.
— En kæri herra de Borch,
það er alls ekki hægt Það er
búið að ákveða uppboðið þann
fimmtánda.
— Mér er sama um það.
Lögfræðingurinn hefði aldrei
trúað, að Andrés gæti oiöið
svona vondur. — í býtið í
fyrramálið verðið þér að
þagga málið niður, og getið
þér það ekki, fæ ég annan
lögfræðing til þess.
Þetta var ógnun.
— Eins og þér viljið, sagði
lögfræðingurinn gramur.
Hann var farinn að verða all-
ráðríkur, þessi ungi maður,
hugsaði hann.
Andrés skellti símtólinu á.
Svo gekk hann inn í bókaher-
bergið. Hann var fljótur að
finna Karensminde á kort-
inu. Hann varð að aka i>ang-
að þegar í stað. Þetta var mál,
sem ekki var hægt að ræða í
gegnum símann, og bæði Lísa
og foreldrar hennar skyldu
sofa róleg í nótt, ákvað hann.
Hann ók yfir Tommerup. En
jafnvel þótt hann æki greitt,
var klukkan farin að ganga
tíu, þegar hann ók inn í húsa-
garðinn á Karensminde. Þetta
var myndarlegt óðal, hugsaði
hann, þegar hann gekk upp
breiðar tröppurnar að aðal-
dyrunum.
Hurðinni var lokið upp, áð-
ur en hann hafði haft tíma til
að hringja. Andrés sá þegar,
að sú sem kom til dyra, hlaut
að vera móðir Lísu. Þær voru
mjög líkar.
— Gott kvöld, sagði hann,
ég heiti Andrés de Borch, má
ég fá að tala við Lísu andar-
tak.
I Móðirin hristi höfuðið undr
andi.
'—’Hún ér ékki hér, svaráði
hún, —. lyin ep á :Borchh.olm,
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiillllllilllii)
iSl;
Solid
jakkarnir
eru komnrr.
Tízkan 1956.
AUSTUR 1
, STRÆTI |
iúiiiiimiiwiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiimniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiniimuiiiiimiiiiiimiiiimiiiiiiiiiví
iniiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiilriíiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiii
= Fyrsta flokks
| Byggingarefni |
I Við getum nú aftur afgreitt hið viðurkennda bygging*"!
1 arefni úr sandnámi okkar í Álfsnesi. — Ennfrémúr i
1 viljum við vekja athygli á, að við getum annazt akstur i
i á efni til bæjarins. f§
| VERÐ KOMIÐ Á BYGGINGARSTAÐ:
| Austurbær: Vesturbær; j
1 Sandur kr. 80 rúmmetri kr. 90 rúmmetri =
1 Veggjamöl -— 120 rúmmetri — 130 rúmmetri i
i Loftamöl — 140 rúmmetri — 150 rúmmetri i
| Einnig getum við útvegað steypuhrærivélar, ef paiit-
| að er í tíma. — Afgreitt verður úr námunni til kl.. S'
| e. h. nema á laugardögum til kl. 12 á hádegi. §
Upplýsingar í verzluninni Skúlaskeið, Skúlagötu 54, i
= símar 81744 og 6337. =
= SX
| Álfsnesmöl Lf. |
ffiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiininiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíii
Gerist áskrifendur
að TÍMANUM
Áskriftasími 2323
WVVWWVYWVWVWWVWVVVWVVW.
'rtc
Í Í2