Tíminn - 07.12.1956, Blaðsíða 9

TÍMINN, föstudaginn 7. desember 1956.
9
18
! — Næstum?
— Já, ég veit það. Ég heyri
háðið í rödd þinni. Þú álítur,
að við höfum eyðilagt líf þitt,
og huggar þig við þá tilhugs-
un. En ef þú ert heiðarleg við
sjálfa þig, verður þú að viður-
kenna, að hjónaband með
ítala, sem vinnur í jazzhljóm-
sveit hefði ekki staðið árið út.
— Ef til vill — ef þú hefð-
ír leyft mér að eiga þetta
barn, ef þið hefðuð bara gef-
ið mér eitt tækifæri, ef þið
hefðuð gert aðeins að hálfu
leyti jafn mikið til þess að
hjálpa hjónabandi okkar, og
þið gerðuð til að eyðileggja
það.
— Það var alveg útilokað
með þetta barn, Ann. Barn í
heiminn aðeins fimm mánuð
um eftir að fólk er gift. Hvern
ig heldur þú að barnið hefði
sjálft litið á það er það komst
til vits . og ára? Þegar það
þurfti að útfylla opinber skjöl
og geta giftingardags foreldr
anna? Að ekki sé talað um
vini þína og vini föðurins.
Þú veizt annars mjög vel, að
fólk úr því . . . mannfélags-
þrepi . . . er nákvæmlega jafn
afturhaldssamt að þessu leyti
og betur efnað fólk, ef ekki í
enn ríkari mæli.
Ann stóð upp og gekk út
að glugganum.
— Síðast þegar við rædd.
um þetta mál endaði það með
skelfingu.
— Rétt er það, þú fórst leið
ar þinnar og skrifaðir mér
ekki í tvo mánuði.
— Ég hefi lítinn áhuga á að
slíkt endurtaki sig, sagði Ann.
— Það gerist vonandi ekki
nauðsynlegt.
— Þá skulum við hætta með
an allt er rólegt. Það er ekki
til eitt einasta atriði í þessu
máli, sem ég hefi ekki hugs-
að um minnst hundrað sinn-
um. Og þú ert ekki sú eina,
sem ég hefi rætt málið við.
Strart hampaði því líka í
tíma og ótíma.
— Mér þykir það leitt, en
sem liður í . . .
Ann snéri sér snöggt og leit
á móður sína.
— Eigum við að hætta?
— Já, vitanlega. Þáð var
einmitt ætlun mín.
— Nei, það var það ekki.
Um leið og þú sagðir, að ég
ætti en mikils góðs að vænta,
vissi ég hvert þú varst að fara
Ný átroðsla á fyrsta hjóna-
band mitt.
Edith Chapin sat þögul. Hún
þagði lengi, en er hún tók til
máls á ný, talaði hún dálítið
hærra, eins og til að gefa til
kynna, að samffelið hefði snú
izt inn á aðra braut.
— Kom annars símskeyti
frá Frank Hofman frænda okk
ar?
— Ekki veit ég til þess, sagði
Ann. — Hvar er hann annars
niður kominn?
— Hann er í Buenos Aires.
Whit Hofman sendi houum
skeyti — honum héfir alltaf
haft svo mikið dálæti á
pabba — og Whit áleit, að
það bæri að gera honum við- í
vart.
— Hugsa sér, ég hafði al-
veg strikað hann út. Hvað
gerir hann annars?
— Ég hefi gleymt því. Það
hljóta að vera minnst fimmt-
án ár síðan ég sá hann síð-
ast.
— Ég man ekki einu sinni
hvernig hann lítur út, sagði
Ann.
— Hann er svo ólíkur hin-
um í Hoffman-ættinni. Hann
er lávaxinn, og síðast þegar ég
sá hann, var hann þrekinn.
Ég býst við, að þegar maður
hefir tilhneigingu til að bæta
við sig holdum, þykir mjög
varið í mat og vín og dvelur
í útlöndum svona mörg ár . . .
Ég myndi geta mér þess til,
að hann væri vel í holdum,
en vitanlega er það aðeins get
gáta.
— Er hann kvæntur?
— Ekki svo ég viti til, sagði
Edith Chapin. — Er Whit
ekki geðþekkur?
— Jú, það er hann.
— Og það er sjaldgæft að
sjá vel efnaðan mann svona
alþýðlegan. Hann er einn
þeirra, sem ég vil gjarna bjóða
hingað til miðdegisverðar þeg
ar allt kemst í samt lag aft-
ur. Einhvern tíma i haust. Þeg
ar sumarið er liðið, ætla ég
að bjóða fólki til miðdegisverð
ar einu sinni i viku. En ekki
meira en fjórum til fimm í
einu.
— Það gleður mig sannar-
lega að heyra.
— Ég neyðist náttúrulega
stundum til að kaupa eitt og
annað á svörtum markaði, en
ég fæ ekki séð, að það sé verra
en að bjóða vinum sínum í
klúbbinn eða á gistihúsið.
Hvað þetta snerti var faðir
þinn ekki sammála mér, en
hann var líka meira og minna
bendlaður við stjórnmál, og
það gerir talsverðan mun.
— Það kaupa allir á svarta
markaðinum, sagði Ann. —
Og benzínskömmtunin er lika
hjákátleg. Hvaðan kom til
dæmis steikta kjötið, sem var
á boðstólum í dag? Og allir
bílarnir.
— Nautakjötið var löglega
fengiö. Klúbburinn sá fyrir
því.
— Nei, nú skal ég segja þér
nokkuð, mamma, sagði Ann.
— Þetta er heilagur sann
leikur, það veizt þú. Svo langt
sem ég man hefir Ottó alltaf
komið frá klúbbnum þegar
eitthvaö hefir verið um að
vera hjá okkur. Hann spurði
mig hvað ætti að bera fram,
og ég kvaðst fela honum að sjá
um það. Og hvað bílana snert
ir, þá munu flestir þeirra hafa
verið á vegum jarðarfararstjór
ans.
— Ekki þeir sem komu hing
að.
— Hugsa sér, ég hélt það,
sagði Edith Chapin. — Vitan
lega er ég sammála þér, en
hv^rs anpars er hægt að vænta
af fólkl frá Washington?
Þessi eyðslusemi. Faðir þinn
A matbcrðiði
^úiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiniiiDiiiunumiu^mp
Munið jólahangikjötií hjá okkur.
sá fyrir, hvernig þetta myndi
fara. Og það mun halda áfram
meðan þessi Roosevelt er við
völd.
— Sem þýðir, að það verð
ur um tima og eilifð.
— Ja, að minnsta kosti þar
til stríðinu lýkur.
— Fimm ár í viðbót, sagði
Ann.
— Minnst það. í hreinskilni
sagt: aðmírállinn álítur ,að
tiu ár geti liðið þar til við
vinnum fullnaðarsigur á
Kyrrahafi.
— Ég vona að hann hafi
rangt fyrir sér, sagði Ann. —
Mín skoðun er fimm ár, og
jafnvel það er of mikið.
Samtalið hafði ekki tekizt
reglulega vel, og það var þeim
báðum óþægilega ljóst. Þeim
hafði tekizt að verða sam-
mála um, að Whit Hofman
væri aðlaðandi. Val Frank Hof
mans sem samræðuefnis hafði
í fyrstu virzt vel til fallið, en
þó voru vissir agnúar á, sem
hefðu getað orsakað örðug-
leika. Samræðuirnar um
svarta markaðinn og stríðið
gáfu skapsmunum þeirra út-
rás á ópersónulegu efni, en
aftur kom til örðugleika, er
þær töluðu um hve striðið
myndi standa lengi. Meðan á
stríði stendur eru karlemnn
irnir á burt og það minnkar
möguleikana á hjónabandi
um óákveðinn tíma.
— Allt of mikið, sagði Ed-
ith. — En líklega ætti ég að
jleggja mig í nokkrar mín-
útur. Ég er að vísu ekki sér-
lega þreytt, en ég óttast, að
þreytan muni segja til sín
seinna.
hingað í kvöld? sagði Ann.
— Ottó frænda og Rose Mc
Henry frænku, lika Cartie
frænda, þér og Joby. Þá er upp
talið. Ég held ég leggi mig í
nokkrar mínútur. Ég sofna ef
til vill ekki, en ég get þó
I.Ívílst ofurlítiö.
Snorrabr. 56. — Sími 2853, 80253 g
Útibú, Melhaga 2 — sími 82936. I
iiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiimiuiuiui |
I Til lielgariimar: I
s ö =
= • =
| Rjúpur, svi(5, hangikjöt, kálíakjöt, folaldakjöt, |
| svínakótilettur, hamhorgarhryggur.
| Appelsínur, epli, hnetukjarnar, gráfíkjur, ávaxta 1
1 súkkat, jarftarberjasaft. 1
— Vilt þú ekki fara úr kjóln
um?
— Jú, en ég held að ég fari
niður í svefnherbergið mitt.
— Ég skal laga rúmið tií,
sagði Ann.
— Þakka þér fyrir; vilt þú
biðja Mary að koma upp um
leið? Hvers vegna færð þú þér
ekki líka svolítinn blund?
— Það getur vel verið að
ég geri það, sagði Ann.
— Þá þarft þú ekki að ó-
maka þig niður. Segðu Mary
bara að koma.
— Ágætt, mamma, sagði
Ann. Hún blístraði í íEallsím'
ann, og þegar Mary svaraði,
sagði hún: — Mary, vilt þú
vera svo væn að fara uþp í
svefnherbergi mömmu?
— Sjálfsagt, sagði Mary.
Ann fylgdi móður sinni að
stiganum en gekk síðan inn
í herbergi Jobys. Hann lá á
legubekknum steinsofandi, og
dró andann djúpt. Hún brelddi
yfir hann ábreiðu, en hann
rumskaði ,e)íki. ,(í^
— Hverjum hefir þú boðið
AUSIURSTRÆTI
tiiiiiiiituiiimiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiimiimmiiiniiiuiiiiiiiim<Tnmmimmiiiiiiiiiuuuum>aiMimi>
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiKHiiiiiHMHioK
GERMANÍA
I
p Kvikmyndasýning verður í Nýja bíói á morgun kl. í
2 e. h. Sýndar verða þýzkar frétta- og fræðslu- 1
myndir. s
Aðgangur ókeypis. U
Félagsstjórnin |
lIllllltflllllllllllllllllllllllllIllllllllllllllllllllllllllllllllllinillllillllllllllllllllllllllllllHIHIIIIIIIIIIIIHIimttiHHMIHIlj
Bezt að auglýsa í TÍMANUM _ i
Auglýsingasími fímans.......................................er 82523