Tíminn - 22.01.1957, Síða 9

T f M I N N, þriðjudaginn 22. janúar 1957.
JOHN O’HflRR
DANARMIMNING:
52
námskeið í Gibbsville. Enií einu af værum blundi, eða
hvers vegna skyldum við kannske ekki allt í einu, held
henda öllu þessu frá okkur?
Nei, mér kæmi aldrei til hug
ur smátt og smátt. Eg hélt
mig væri að dreyma, en hún
ar að vinna til lengdar í Newjvar þá reyndar í rúminu hjá
York. Eg fer að vinna með
pabba, kvænist og kannske
sæki ég um dómarastöðu einn
góðan veðurdag.
— En hvað um félagsskap
okkar?
— Það verður engan veginn
neitt úr honum ef þú ætlar
til New York.
— En það er mjög skilj-
anlegt að þú veltir því fyrir
þér. En náttúrlega þarftu
ekki að taka neina endanlega
ákvörðun strax, við höfum
ekki lokið námi ennþá.
— Ég er heldur alls ekki
viss um að mér myndi geðj-
ast að því að búa í New York,
sagði Joe. Ég kann ekki við að
mér. I náttkjól uppí mínu eig-
in rúrni og strauk á mér mag-
ann, og þegar ég var loksins
alveg vaknaður hvíslaði hún:
„Uss, elskan mín“. Ég hélt enn
þá að mig væri að dreyma en
vissi þó um leið að ég var vak
andi.
— Og hvað svo?,
— Svo gerði hún hitt.
— Þú meinar það ekki.
— Auðvitað. Heldurðu að
mér detti í hug að ljúga svona
löguðu.
— Auðvitað ekki.
— Daginn eftir gat ég varla
litið framan í hana, en það
virtist ekki hafa minnstu á-
hrif á hana. Um kvöldið vor-
um við saman úti og ég vissi
þurfa alltaf að útskýra hver hvað ég gæti sagt við
að hann væri lægra settur í
vináttu þeirra. Ekkert brast
á sjálfsvirðingu hans og hann
fann aldrei til afbrýði þegar
Joe tók að umgangast aðra fé
laga. Joe var iðulega boðið
eitt eða annað án þess að nauð
synlegt væri talið að bjóða
Arthur líka. Joe hefði vel get
að setzt að í New York, orð-
íð einn hinna mörgu Yale-
manna sem svo gerðu. En Arth
ur var hreinræktaður Pennsyl
vaníumaður og hann varð
'iald.rei annað. Honum gat
aldrei komið til hugar að setj
ast að í New York eða koma
sér í nokkur sambönd með það
fyrir augum að ná sér í stöðu
þar. í samkvæmum í Fíladelf
íu eða New York var Arthur
ávalt gestur en í samkvæmis
lífinu í Gibbsville átti hann
heima. Joe Chapin hefði ver-
ið velkominn í hóp New York
manna í Yale, og hann átti
aldrei í neinum erfiðleikum
með að kynnast þeim en þeir
spurðust aldrei fyrir um „Mc
Henry“ af einfaldri kurteisi,
af því að þeir vissu að hann
var nánasti vinur Joes. En
þeim virtist Joe heyra til í
hópi sjálfra þeifi'a og það var
hreinasta tilviljun að hann
bjó í þessum afkima, sem
nefndist Gibbsville.
Samt fór Joe Chapin aftur
til Gibbsville ásamt Arthur
McHenry. Þeir ræddu einu
sinni um þetta mál:
— Mér þætti gaman að fá
vinnu í New York, sagði Joe
einhvern tíma á siðasta ári
þeirra í háskólanum.
•— Þú myndir sjálfsagt
standa þig ágætlega þar, sagði
Arthur.
—- Meinarðu þetta.
— Að minnsta kosti held ég
það.
•— En hvers vegna?
— Ja, þú kannt vel að meta
New York. Og þú átt vel heima
þar. Og þér geðjast að fólk-j1 Marie Harrison?
inu sem þú hittir þar. j — Þaö var na aldrei alvar
— Að visu, en ég gæti ekki ie8't. Eg kyssti hana að visu,jeins 0g tvær ólíkar manneskj-
hugsað mér að fá stöðu þar,
ég er. Og ég hef hitt stúlkur
í New York, sem töluðu um,
hvað það væri skrýtið að við
skyldum aldrei hafa sézt áð-
ur og þegar ég segi þeim að
ég sé frá Pennsylvaníu glápa
þær á mann eins og eitthvað
viðundur. Eða þær telja víst
að maður sé frá New York og
geta alls ekki skilið að . . .
Okkur finnst New York vera
stórborg, en strákar eins og
Dave og Alec líta á hana eins
og við á Gibbsville. Fyrir mína
parta er munurinn sá að ég,
á ekki heima í New York held
ur Gibbsville.
— Það gæti nú breytzt á
skömmum tíma.
— Ég er ekki viss um það.
Þegar þeir fara að tala um
hvað þeir gerðu þegar þeir
hana. Og það var eins og
henni fyndist ekkert hafa
gerzt.
— En, hvers vegna . . . Sagði
hún ekkert um það?
— Jú, á heimleiðinni í vagn
inum hvíslaði hún að mér:
„Farður ekki að sofa“. Ég held
ekki heldur að ég hafði getað
sofnað, því nú var ég farinn
að vona að hún kæmi aftur.
Og hún kom. í þetta skipti
þurfti hún ekki að vekja mig,
ég lá og beið eftir henni í
meira en klukkutíma. „Seí-
urðu, elskan“, heyrði ég svo
allt í einu að hún sagði. Ég
sagði nei, og hún kom upp í
rúmið, en núna var hún ekki
í neinum náttkjól og ég verð
að kannast við að ég var held
ur ekki í neinu. Og hún var
prenísmidjustjóri
Mér cr ljúft a3 minnast þessa
ágæta vinar míns, sem er til mold
ar borinn í dag
Hann var búinn að þjást af
sjúkdómi þeim, sem leiddi hann
t:l daúða, allt frá síðastliðnu vori.
Við uppskurð, sem gerður var í,
haust, virtist koma nokkur bati,
en hægur þó, en svo tók sjúkdóm- j
urinn sig upp að nýju.
Jóhannes var drengur hinn bezti:
vinafastur og traustur, og vildi
hverjum manni gótt gera. Starf
hans sem -prentsmiðjustjóri var
bæði umfangsmikið og erilsamt
en frístundir sínar helgaði hann
að mestu fjölskyldu sinni Þegar
minnst er á lífsstarfið, þá má um
leið geta annarra hugðarefna, eða
þeirra starfa sem unnin eru í tóm
stundum. Jóhannes var einn af
stofnendum Stangaveiðifélags | sína félaga, sem var svo einkenn-
Reykjavíkur, og hafði óþrjótandi'an(ii fyrir hann-
áhuga fyrir lax- og silungsveiðum I ES við- sem vorum samstarfs-
á stöng. Þar kom 'vitanlega einnigimenn Jóhannesar og félagar hans,
fram nautnin og nauðsynin á að j eiSum óteljandi Ijúfar endurminn-
vera úti í náttúrunni, enda lét: inSar fra samverustundunum við
hann þess oft getið á sínum langa j hann> °g skarð það, sem kom í
sjúkdómstíma, að hann vonaðist i vinahóPinn við fráfall hans, mun
til að verða fær um að labba fram
með einhverri nærliggjandi veiðiá
á næsta sumri með veiðistöng i
hendi. Veiðiskapinn stundaði Jó-
hannes með hinni mestu prúð-
mennsku og þeirri tillitssemi við
seint íyllast.
Að lokum óska ég að votta eig-
inkonu Jóhannesar og börnum
þeirra mína innilegustu samúð.
Ólafur Þorsteinsson.
I ■ ■ ■ B ■ ■ o |
!■■■■»■!
voru yngri, verð ég að þegja hjá mér fram til klukkan fimm
um morgunmn.
— Drottinn minn dýri, þetta
eins og fiskur. Þeir þekkjast
allir, en ég er viss um að það
myndi taka mig fleiri ár að J hefur verið hættulegt.
venjast New York. Og svo er _ Þú þarft ekki að segja
ég ekki viss um að ég kærði niér neitt um það. Ég vissi
mig um að giftast stúlku það ekkí hvernig ég gæti litið aftur
an- . jframan í foreldra hennar og
Ertu ekki lengur skotinn Dave, einn af beztu vinum min
um, en hún var ekkert að velta
slíku fyrir sér. Hún er alveg
Innilegar þakkir öllum þeim, sem minntust mín á
fimmtugsafmælinu.
óSafur Péfursson,
Ökrum.
AY.V.V.V.VAV.V.V.W.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.’.V.Vi
Kveð'iusthöfn um
Kristfríði Sveinbjörgu HalSsdóffur
frá Yztu Göröum
fsr fram frá dómkirkjunni miðvikudasinn 23. þ. m. kl. 14 og veröur
útvarpaS.
Jarðsett verður að Kolbeinsstöðum laugardaginn 26. þ. m. kl. 14.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim, sem viidu minnast hinnar
látnu er bent á líknarstofnanir.
Börn, fengdabörn og barnabörn.
Innilegar þakkir færum við öilum þeim, sem sýndu okkur
samúð viö fráfall og iarðarför föður og tengdaföður okkar.
íngimundar Péfurssonar.
Börn og tengdabörn.
nema þú kæmir þangað lika.
en ég er ekki sá eini, sem hef | ur. Manni finnst hún vera
kysst hana. Og hún hefði feg-1 snotur stúlka, sem er gaman
■— Það dytti mér aldrei í in viljað að ég gerði fleira en|ag Vera með í samkvæmum,
hug, sagði Arthur. Ég á heima kyssa hana. Þér finnst 0g urn igjg er Þun systir ann-
I Gibbsville. Og mér geðjast kannske að það sé ekki hægt ars manns. Og hún er systir
heldur ekki jafn vel að New að tala svona um systur vinar Daves og ég er viss um að ef;
York og þér. j síns, en maður kemst ekki hjá Dave vissi af þessu myndi
— Nei, þér hefur víst aldrei.að heyra eitt og annað. Ein-Jhann drepa okkur bæði. Og
Maðurinn minn
Hermann Gu'ðmundsson,
Eyrarkoti, Kiós,
andaðist aðf3ranótt 21. janúar.
Útför mannsins míns
Rannveig Jónsdóttir.
geðjast að henni.
— Eitt eða tvö ár í New
,York er nóg fyrir mig. En þú
hver náungi frá Princeton kannske væri ekki hægt að
sagði að Marie væri bara á'áfellast hann fyrir það.
veiðum eftir eiginmanni ogj _ En þú byrjaðir ekki á;
átt vel heima þar eins og hönd , hermi væri hjartanlega sama þessu, það var hún.
in í hanskanum. j hvernig hann liti út eða hver j _ Ég hefði vel getað verið
— Það er ekki ómögulegt. j haim væri, eða hvað hún j Skynsamari.
En ég held upp á Gibbsville! Þyrfti sjálf að gera til að nælaj _ En hvað gaztu gert?
ekki síður en þú. Þar er ég I i hann. Og í febrúar þegar ég j _ Þag Veit ég ekki, en ég j
fæddur og þar á ég heima ogJvar hjá Harrison fólkinu . . .'hefði hlotið að geta fundiðj
svo framvegis. | — Þú þarft ekki að segja Upp á einhverju, ég gerði þaö
Eggsrts Eggerfssonar,
sfefnuvotfs, frá Bíldsey,
for fram frá Dómkirkiunni fimmtudaginn 24. þ. m. og hefst með
kveSjuathöf.n að Eiiiheimílinu Grund kl. 1 e. h. — Athöfninni í
kirkjursni verður útvarpað. — Jarðsett verður í Fossvogskirkju-
garði. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkað.
Kristín Guðmundsdótfir.
— Mér finnst að foreldrar j mér það frekar en þú villt.
okkar hafi eytt miklu fé í
menntun okkar í Yale og Hill
School. En þau hafa gefið okk
[ur meira en það eitt . . .
) — Og það er?
— Jæja, fyrst ég er byrj-
aður get ég alveg eins sagt
þér alla sólarsóguna. Ég hafði
svefnherbergi á sömu hæð og
svefnherbergi hjónanna var.
Aður én við fórum í A sömu hæð, taktu vel eftir
Jieimavistarskólann var stöð
j; .ust haldið að okkur fróðleik
, um Gibbsville, íbúana og all-
því, Aðra nóttina sem ég var
þar, lá ég þarna sofandi, klukk
bara ekki. Eins og ég sagði
áðan: hún er tvær ólíkar
manneskjur. Og samt er það
ekki svo. Ég taldi víst að hún
ætlaðjst til að ég kvæntist sér
og áður en ég fór, sagði ég
við hana: Ég verð að ljúka
við lögfræöina ' áður en ég
kvænist, Ma-rie. Og veiztu
an hefur sjálfsagt verið orð- hverju hún svaraöi?
iWBírúaðstaeöúrj Þetta’ var heilt ifi1 þfjú;r Þá vaknáði ég: -ailt1
Nei.
Hjartanlega þökkum við öilum nær og fjær fyrlr- veitta hjálp ff
og auðsýnda samúð með blómum, skeytum og á annan hátt vRS
andlát og jarðarför
Þórbjörns Eiríkssonar
frá Reyðarfirði.
Filippia Bjarnadóttir,
börn og tengdabörn..
'„V'l • •' „• , ’• . , J. ' J* •* , a- .•*• •■,: xj1* , ■Y’*C * 1 *•••;•• Y- » . ". "’I,