Tíminn - 11.01.1958, Blaðsíða 9

TÍMINN, laugardagitm 11. jantiar 1958.
<£clith lyjnncró tci d:
S,
ir húsmóðir lengi veit vel
livað það er aö fá óvænta
gesti. Og hvers vegna haföi
hann c-kki kcniið heim tii
þeirra ailla vikuna?
Þetta var ekki nema klukku
stundar akstur. Ég gaut til
hans hornauga. Hann hafði
auðsjáanlega verið að
skemmta sér. Voru ekki
þreytudrættir á fríðu andlit-
inu og skuggar undir gráum
augunum? Jú, það var ekki
um að villast.
Allt í einu setti að mér
grun urn það, að hann kærði
sig ekki um að koma einn
heim til fundar við Ingiríði,
vildi ekki hitta hana eina.
Þess vegna hafði hann rausn
ast til að bjóða mér með sér
núna. Ég man, að mér fannst
þetta mjög barnalegt. Ingi-
ríður var ekki svo uppstökk
og orð'hvöss. Það hafði vist
'kornið fyrir áður, að hann
hafði sleppt fram af sér beisl-
inu í hópi málaranna, en hún
var víst ekki vön að taka mjög
hart á því. Hún hafði sjálf
enga ánægju af að sitja í
veitingáhúsum, en hún tók
vel á móti hópnum, ef hann
leit inn til hennar.
Gat nokkuð annað verið á
seyði í þetta sinn? Ég minnt-
ist hvernig það hafði verið
á trúiofunarárum þeirra. Þá
hafði ég stundum gerzt sátta-
semjari, þegar slettist upp á
vinskapjnn hjá þeim. En það
hafði aldrei reynzt erfitt.
Ingiríður var ekki langrækin.
Ög þó hafði sökin oftast verið
hans. Hinrik sagði að ég væri
sem sköpuð til þess að semja
frið milli manna og sætta
hión cg elskendur. Þá var ég
vön að svara því til, að það
væri vílst það het'rta, stem
gamlar konur dygðu til. —
Jæja, átti ég nú kannske að
vera sáttasemj ari eins og áð-
ur fyrr. Þá var ekki um annað
ræða en gþra eilns og
maður gæti.
— Hvernig líður Ingiríði og
dremgjunum? spurði ég.
— Þakka þér fyrir, ég held
þeirn líði vel. Ja, það er að
SF.-eia — þú veizt vafalaust,
að við eigum von á einu enn?
— Nei, það vissi ég ekki, en
hvað það var gaman. Mér
var þetta hj'artanfeg gleði, þvi
að ég ann börnurn mjög. —
Hvenær er þesis von?
— í nóvember, held ég. Það
verður vafalaust einn strák-
urinn enn.
í?--o hPifvr ha",n liklega reitt
því athygli, að mér þótti eitt-
hvað vanta á tilhlökkun
hans.
— Þetta fer í vana, sagði
hann. — Maður tekur því með
Öðrum hætti en í fyrsta sinn.
Þá sagði ég, að það mundi
Vera svipað í hvert sinn í
au.gum Ingiríðar.
— Inairíðar — já, sagði
liíánn aðeins.
Það vottaði fyrir óþoli í
þsssu svari. Þá datt mér í hug
iað ég hefði einmátt heyrt
svipað svar og svipað hljóm-
fajll fyrir skömmu, þegar
rætt var um það sarna.
— Ingiríður, hafði hann
sagt, — já, henni líður vel —
og drengjunum lika. Hann
sagði þetta lí'kast því sem
hann teldi að það væri eitt-
iiáannct
Framhaldssaga
2
hvað bogið við fólk, sem liði
vel. Þeir höfðu drukkið t-e
hjá mér, Ottó og hann — það
var víst eínhverntíma í júni. j
Ég var vön að bjóða þeim
í te nokkrum sinnum á ári,
þar sem ég var svo að segja
í sama húsi og Barrmans- (
verzlunin. Ræunar hafði mér J
alit af getizt vel að Hinrik,
en Ottó stóð mér ekki eins
nærri. Hann var þurrari á
manninn og of mikill kaup-
maður, þótti mér. Pontus fað-
ir þeirra, sem stofnsetti verzl
unina, var einnig mjög dug-
legur kaupmaður, en þó gazt
mér miklu betur að honum
en Ottó. Hann var hressileg-
ur toarl, dálítið stríðinn en
góðhjartaður.
Talið leiddist að Stóru-
Lokey. Ég spurði Hinrik, hvort
honum hefði ekki enn tekizt
að festa kaup á eimni. Ekki
enn, svaraði hann, en í sum-
ar átti hann að fá lokasvar
um það — engan drátt leng-
ur. Þeir feðgar höfðu haft
eyna á leigu í þrjá áratugi.
Oæti Joel Jansson ekki tek-
ið ákvörðun um þetta í sumar
kvaðst Hinrik kaupa sér aðra
ey og byggja þar.
Þá sp»urði ég, hvort ekki
væri vafi á því að hann kynni
við sig annars staðar — eða
þá Ingiríður.
Þá hafði ég fengið þetta
svar. — Ingiríður, hún kann
al'is staöar við sig. Hafði ég
tekið rétt eftir? Lá ekki vott
ur af lítilsvirðingu í hljóm-
fallinu? Ég hugsaði ekki mik-
ið um það þá, en nú sótti það
að mér að nýju. Hjónaband-
ið var líklega ekki eins og
bezt varð á kosið.
Það var ég, sem leiddi þau
Ingiríði og Hinrik saman. Ég
gerði það þó ekki af ásettu
ráði, en þau hittust hjá mér
í fyrsta sinn. Ég býst við, að
ég hafi verið sá fyrsti, sem
lét sér detta í hug uð þau
vrðu hjón og mundu eiga vel
saman. Ingiríður var falleg,
kvenleg og húsmóðurleg, en
Hinrik dálítið hviklyndur,
spilltur af eftirlæti í æsku. —
Hún mundi verða honum
traustur lífsfélagi. Og þau
voru sannarlega falleg bæði
tvö — hún ijóshærð cg svip-
björt — hann dökkhæður og
hár. Við brúðkaupið fannst
| öllum, að við hefðum aldrei
séð svona falleg brúðhjón. Og
þá voru þau áreiðanlega ham
! ingjusöm. Raunar hafði ég
ekki heldur séð þau öðruvfei
en hamingj usöm, og þó höfðu
þau verið gift í tólf ár. Hún
jvar svo umhyggjusöm eigin-
kona og móðir, og ég hafði
ekki sé.ð þess nein merki, að
j hann væri að verða þryettur
: á henni, fyrr en þá núna.
j Það er satt, að hann er vel
gefinn, bæði listhneigður og
skýr í hugsun, en það var
j kannske varla hægt að segja
j hið sama um hana. List-
hneigö gat hún víst varla tal
izt. En þurfa konur endilega
að vera það? purði ég sjálfa
mig. Ég taldi víst, að góð kona
gæti gert gáfaðan mann ham
ingjusaman, þótt hún væri
ekki sjálf gáfuð eða list-
hneigö, að eins ef skapgerð
hennar væri traust og um-
burðarlyndur lífsskilningur

fyrir hendi. Og þessum eig-
inleikum var Ingiríður gædd,
um það var ekki að villast.
Tólf ár eru nú töluvert
langur tími, og varla fer hjá
því, að hjón veiti athygli
ýmsum ágöllum hvort hjá
öðru í svo löngu samlífi. Það
veit ég bezt sjálf, sem var
lengi gift kona. Hugo minn
setti sig til daemis á nokkuð
háan hest gagnvart þjón-
ustufólkinu, og mér tókst
aldrei að venja hann af því.
Hann fyrirleit hka lækna og
kallaði allan fisk nema lax
óæti, sem aðeins væri köttum
bjóðandi. Og guð einn veit,
hvaða ágaila hann uppgötv
aði í fari mínu. En þó elsk-
uðum við hvort annað ætíð
innilega. Og ég var lika viss
um, að þannig var því varið
um þessi ungu hjón lífca.
En þó var eitthvað að. Mig
langaði til þess að spyrja
hann hispurslaust um það,
sumpart af því að áður fyrr
hafði ég getað spurt Hinrik
og hvað sem var. Hann hafði
á mér traust og tiltrú, en síð-
ustu árin höfðum við óneit
anlega fjarlægzt hvort annað.
Þannig fer það oft, þegar
fólk giftir sig, jafnvel þótt
maður sé í góðu vinfengi við
bæði hjónin, hugsaði ég.
Jæja, langaði hann til að
segja mér eitthvað, gat hann
gert það óspurður. Ég var
ekki í skapi til *þess að draga
það út úr honum með töng
um.
Ég lét því kyrrt liggja.
Kannske var bezt að sjá hjón
in saman fyrst. Þetta gat allt
saman verið ímyndun ein. Að
minnsta kosti efaðist ég ekki
á þessari stundu um það, að
mér mundi takast að kippa
þessu í liðinn. Mig skorti
ekki sjálfsöryggi í því efni á
þessari stundu.
Nei, nú hætti ég að hugsa
um þetta og nýt bílaferðarinn
ar þrátt fyrir súginn. Það var
efcki oft sem mér gafst færi
á slíkum lystisemdum. Eg
man líka vel enn hvert smá-
atriði þessarar ferðar. Ég man
hvernig sólin gyllti haf og
hauður, og ég man eftir bíla-
mergðinni á vegunum, enda
var laugardagur og fólkið
bvrptist út úr borginni. Við
Strauminn kom stór, hvítur
langferavagn inn á veginn
rétt framan við okkur, og við
Slussen var stór hópur hjól-
reiðWfólkis. Skeriagaifisbá.tar
brunuðu eftir Straumnum full
ir af fólki á leið út í eyjar.
ð
|iiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiuiiiiii|iiiiH|iiimi
| Oóð bújörð til sölu I
Til sölu er jörðin Þverá í Hnappadalssýslu, laus til I
| ábúðar nú þegar eða í fardögum. Einka vatnsafls I
rafstöð til upphitunar, suðu, ljósa og til súgþurrk- I
unar, einnig er frystiklefi fyrir matvæli. I
Verkstæði fyrir bíla og landbúnaðarvélar, nokkuð i
I af verkfærum gæti fylgt. 1
Þá gæti einnig fylgt mikið af nýtízku landbúnaðar- 1
vélum og verkfærum, svo og aílur bústofn ca. 250 1
jf fjár og 6 kýr og 4 hestar. |
| Allar upplýsingar gefur eigandi jarðarinnar, |
Jón Gunnarsson, Þverá. Sími á staðnum. Í
.^■wmnMBnmfliimmmnmmmmnmmmimiinmmiiiimiiniiiiiiiiiiiimmiimiiKiiiMiJiiimui
= £
| Hluthafafundur (
Loftleiðir halda almennan hluthafafund í Silfur- I
tunglinu laugardaginn 18. þ. m. kl. 2 síðdegis. 1
1 Dagskrá: 1
1. Lagabreytingar, samkvæmt 4. og 27. gr.
= félagssamþykktanna. i
| 2. Önnur mál.
I Stjórnin.
Mlllllllll!IIIHIIIIIII!IIIIIIIMIIIIIrMII!l!in:illilll!i!IIIIIlU!nillIIIIIIIIlimilHUUIIIIIIIIIIIilUlllllimilIlllllIlllllll3lflriÍ
Nauðungaruppboð
| sem auglýst var í 85., 86. og 87. tbl. Lögbirtinga- |
blaðsins 1957, á hluta í Melavöllum við Hlíðarveg i
hér í bænum, eign Juno, kemisk verksmiðju h.f., 1
fer fram eftir kröfu Sigurgeirs Sigurjónssonar hrl., |
á eigninni sjálfri fimmtudaginn 16. janúar 1958 |
i kl. 2,30 síðdegis. I
| Borgarfógetinn í Reykjavík. j
niiiiiiiiiiuiiiiimiuiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiuiiiuiiiiiiiiiuiiiiuuiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiuniuiiiiiiiuiiiui
Hyseimt bóndl tryggir
dráttarvél sína
Röskur sendisveinn óskast strax. — Upplýsingar §j
| í skrifstofunni, Hverfisgotu 6.
= Áfengisverzlun ríkisins.
=
riiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuuimiiiiiuiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuuiniiniiiiiimmnmim
| Fjármann \
| vantar til Norðurlands.
| BÚNAÐARFÉLAG ÍSLANDS.
ipiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiinuuniuiuuiniuiiiiiuiiiiiuiiiiuiiuiiiiniiininiiiiiiiiiiiii^
( Bændaefni - Athugið! (
Mig vantar góðan og reglusaman mann, helzt van- 1
an sveitastörfum, til vinnu á búi mínu á n. k. vori. §
Sé um fjölskyldumann að ræða, getur hann fengið |
góða íbúð með ljósi og hita, einnig haft skepnur |
eftir samkomulagi. Jörðin er við þjóðbraut, hefir §
mikið land og góðan vélakost. Þeir, sem kynnu að 1
vilja sinna þessu, leyti nánari upplýsinga fyrir |
1. marz n. k.
= 3
| Daníel Pálmason, Gnúpufelli, Eyjafirði. !
§ Sími um Saurbæ. I
iiiiiiiiiiiiiiiiiiniiniiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiuuiiinninuHiH
INNILEGAR ÞAKXIR
fyrir sýnda samúð og viröingu viS andlát og útför mannsins
míns, föSur okkar og tengdaföSur
Eiríks Magnússonar.
Þorkelína Sigrún ÞorkelsdóHir,
börn og tengdabörn.