Tíminn - 21.01.1958, Síða 9

T f M I N N, þriðjudaginn 21. janúar 1957.
9
.V.V.V.V.V.Vj
Enn er tækifærið ti! að eignast góðar skemmtibækur
fyrir háifvirði. Bækurnar verða sendar gegn eftirkröfu,
og burðargjaldsfrítt, ef pöntun nemur 150 krónum. —
í Reykjavík fást bækurnar í Bókh'öðunni, Laugav. 47.
£Jith Ijjnneró tcicl:
S<

þeirri niðurstöðu, a5 þetta
liefði aldrei verið nein ást,
það iliefði 'b'ara verið Bricken
gamla, sem reyrði ykkur sam
an gegn vilja ykkar. Þið sjálf
liefðuð engan áhuga sýnt á
því að ná saman?
— Brioken mín, sagði hann,
vertu ekki svona harðleikin
við mig, — það kom auðvit-
að fyrir, aö ég hu-gsaði eitt-
hvað á þá leið, þótt ég vissi
betur.
— Og það er kannske nauð-
synlegast af ölíu að víkja slík
um hugsunum úr vegi núna,
svo að hin rétta hiið máisins
snúi að ofckur, sagði ég. —
Aðeins tilviljun, sagðir þú, —
og svo Bricken. Já, eru það
efcki ætið tilviljanir, sem ráða
því að fólk hittist og verður
ástfangið. Og nú veiztu vel, að
fyrstu fundir yfckar voru ekfci
að minni tiistuðian, heldur að
eins það, að þú fcomst auga á
Ingiríði og stóðst á samri
stundu i björtu báli. Þú komst
alveg óumbeðinn til min með
bók frá mörnmu þinni. Og þú
skalt efcki heldur skelia skuld
inni á móður þína; því að liún
hafði enga hugmynd um til-
veru Ingiríðar þá. Og þér er
hollt að ég minni þig á öll
erindin, sem þú gerðir þér til
mdn næstu vikurnar í von um
að sjá 'hana og tala við
hana. Hvaö' sem þú efast mik
ið um orsakir atburðá í þess
um heimi, þá þarftu ekki að
vera í nokkrum vafa um að
það varst þú sjálfur og eng
inn annar, sem stofnaðir til.
nánara sambands irnilli ykk-
ar Ingiriðar. Ingiriði var
meira að ségja litið úm þig
gefið fyrst í stað, það man
ég vel,
— Hún var ætíð' fcöld, sagði
hann og andvarpáði. — Köld
ög ósnoitin, og þó þótti henni
Vænt um mig og mér um
hana, éins og þú segir. Og
vist m-an ég eftir því, sem þú
ert að 'klifá á og miMu meira.
En hún var köld, lífcust svöl
um, hressandi drykfc að
minnstá fcosti stundum, en
þó . . .
— Ségðu það, sem þér býr í
brjösti, Hinrifc. Því er bezt af-
lokið. Þú átt viö, að hún hafi
aldrei verið örvandi.
Hann þagði og dró andánn
djúpt.
— Þú ’á/tt kannske við það,
að siíkur svaladrykkur geti
orðið Teiðigjarn?
Bricken, sagði Hinrilk ákaf
ur. — Ég veit, að -menn tala
ékki svona. u-m-eiginkQnur sín
ar állra sízt þegar þær eru
látnar — en þannig var það
samt. Hún var efcki tilfinn-
ingalaus, Bricken, en stund-
um ímyndaði ég mér, að hún
væri það. Ég blygðaðist mín
nú fyrir slikar hugsanir. O-g ef
llfcingunni u.m dryfck er hald
ið áfram, þá var hún ekki
eins og kaimpavlnsglas, nei,
það var hún áreiðanlega
efcki. En .hún, var eins .. og
hreint, tært og kalt vatn úr
brunninum á Stóru-Lokey.
Og þú veizt, að það er bezta
V-atn, sem til er, silfurskært
og ilmandi.
— Þú lítur að minnsta kosti
svo á málið núna, sagði ég.
— Og í fylgsnum hugans hef
ir það lífca verið ál-it þitt. Og
iiócinnct
Framhaldssaga
það skildi Ingrríður. Þú sagð
ir sjá'lfur áðan, að það væru
aðeins hugrenningar sem þú
þyrftir að iðrast eftir. Þú gerð
ir henni aldrei neitt illt, sem
þú þarft nú að harma. Hún
gat ekki vitað um hugrenn-
ingar þínar.
Ég skrökvaði ví'svitandi til
þess að hughreysta hann. Það
var ekki na-uðsynlegt að segja
að ég hefði tekið eftir því, að
Ingiríður vissi, hvað honum
bjó í hug og að hann var að
fjarlægast hana. Ég viidi
lj úka þessu samtali. Það angr
aði mig og þreytti, og það
ýfði 'aðeins sár hans. Það var
engum til gagns að -hann lægi
hér og á'kærði sjálfan sig.
— Heldurðu, að hún hafi þá
veriö hamingjusöm? spurði
hann og s-ettist til hálfs upp
í rúminu. Svo virtist sem hon
um þætti mikið komið undir
því, hvert svarið yrði. — Ég
á við þegar þú sást hana síð
ast. Virtist þér hún vera ham
ingju’söm? Mér er í mun að
fá að vita það.
Þetta var óþægilegasta
spurning, sem fyrir mig hafði
verið lögð. Ég hef aldrei get
að sagt, að svart væri hvítt,
án þess að það sæist á mér,
að ég væri að skrökva. Ef ég
svaraði neitandi, yrði það hon
ivm reiðarslag. Og segði ég hon
um, að ég væri viss um, að
hún hefði dáið í sælii vissu
um óbifanlega ást hans, léti
ég hann sleppa of létt. Þaiin-
ig lei-t ég að minnsta kosti á
málið.
— Engin manne-skja er fuil
komllega han'íingjusöm1, Hin
rik, ságði ég og leit undan.
Hann horfði á -mig sting-
andi, svörtum augunum um
stund en lokaði þeim síðan.
— Jæj-a, jæja sagði hann.
En hann lét sér ekki segjast
heldur byrjaði þegar að
að spyrja aftur.
— Gallinn hefir vaíalaust
fyrst- og fremst verið sá, að
kvengerð hennar hæfði mér
ekki, sagði hann.
— Já, þú ert við sama hey-
garðshornið, sagði ég með
stríðnisbrosi. — Nú ætlar þú
auðvitað að hefja upp ga-mla
sönginn um, að' sígaunakon-
ur séu við þitt hæfi.
— Alls ekki. En þetta yf-
irlitsbj arta fólk með föl augu
og fölt hár hefir oftast einn
ig fölt ti'lfinningalíf. Það er
gott fólk en ákafalaust.
— Hvorki Ingjríður né
drengirnir. gátu kaiiazt til-
finningasljó.
— Það veit ég vel. En líttu
á, ég hef kynnzt fólki af
ýmsu tagi síðustu árin og
komizt að raun um, hve það
er misjafnt. Og við slík kynni
fer maður að bera saman —
Þú veizt hvernig það verður.
Þú þar'ft ekki að efast um, að
mér hafi þótt vænt um dreng
ina, Brioken. Én munurinn á
þeirn og mér sjálfum ángr
aði mig stundum. Þeir voru
svó prúöir og auðsveipir, al-
ger andstaða mín á barnsár-
um. Ljósblá aUgu þeirra sögðu
mér ekkert annað en þetta:
Þú ert pabbi okkar, og við
skulum vera góðir við þig, en
við skilj'um eiginlega ekki til
hvers þú ætlast'af ofckur. Eg

veit, að þeir eru — að þeir
voru — fal'legir drengir, og ég
var oft hreykinn af þeim, en
oft var þvi likast sem við skild
um ekki hvorir aðra. Þeir
voru of vel uppaldir cg of
prúðir, sjaldan gáskafullir.
— Það má ekki krefjast of
mikils af börnum. Persónu-
leiki þeirra vex oft með árun-
um. Aldursmunurinn á. syni
og föður segir til sín. Og þú
sinntir þeim of lítið, gazt ekki
verið hjá þeim nerna stutta
stund á kvöldin. Og oft varstu
að heiman vifcum saman.
En nú skildist mér, að ég
væri farin áð bera fram hald-
lausar afsakanir. Þetta kom
ekki að haldi. Mér var farið
að þykkna í skapi.
— Nei, sagði ég með þunga,
því að nú varð þetta ekki um-
f'lúið len'gur, ég varð að leysa
frá skjóðunni, hversu sem
stundin var iila til þess val-
in. — Nei, þar var ekki or-
sökin. Fyrir tveim árum varst
þú bersýnilega hamingj u-
samur, eiginmaður og faðir,
Hinrik. Siðan Mýtur að hafa
komið eitthvað fyrir. Á annan
veg g’et ég ekki skilið þetta.
Það hefur hent þig sjálfan
eitthvað örlagaríkt. Hvað
sem það hefur verið, þá áttu
þau enga sök á því. Að vísu
er þetta efcki rétta stundin
til þess áð gera þennan reikn
ing upp, og ég efast ekki um
fölskvalausa sorg þina og
söknuð. En það er þér vafa-
laust bezt sjálfum að horfast
í augu við staðreyndirnar og
játa fyrir sjálfum þér, að með
þér hafði þróazt andúð í garð
þeirra, án þess að orsakanna
væri að leita hjá þeim. Þér
er betra að viðurkenna þetta
í stað þess að leita í örvænt-
ingu að ágöllum í fan. þeirra
þér til réttlætingar.
— Það er rétt, Bricken,
sagði hann dimmri röddu.
Það hef ég líka sagt við sjálf-
an mig. Og það ætlaði ég ein-
mitt að segja þér, þegar þú
komst inn. Það var einmitt
það, sem ég átti við, þegar
ég minntist á þráhugsun. Það
var ég sem breytti viðhorfi
mínu til Ingiríðar og barn-
anna. En ég gat ekki skii-
greint, hver var orsök þess,
því að það veit ég ekki einu
sinni sj álfur.
— Eðlilegasta skýringin er
venjulega nærtæk þegar
svona stendur á, sagði ég
miskunnarlaus — önnur kona
af annarri gerð. í þessu til-
felli liklega fjörug, örvandi,
greind, duttlungafull — og
auðvitað svört sem nóttin á
brún ög brá.
— En ég þefcki enga slífca
konu, Bricken, sagði hann
svo hreinskilnislega, að ég
varð að trúa honum. — Ég
hef ekki kynnzt þeinni slikri
konu svo að ég minnist. Ég
viðurkenni, að ég óskaði þess
stundum, að Ingiríður hefði
einhverja þá eiginleika, sem
þú nefndir, en ég fuliyrði, að
ekki var um aðra konu að
ræða. Ég hef enga löng-un til
þess að setja sorgarleik á svið,
en það er heilagur sannleik-
ur, að ég óska þess af öllu
hjarta, að það hefði verið ég
sjálfur með alla gagnrýni
mína og óánægju, sem lá inn
Denver og Helga
eftir A. W. Marchmont,
spennandi níhilistasaga, kost-
aði kr. 40.00. Nú kr. 20.00.
Klefi 2455 í dauðadeild,
eftir hinn margumtalaða Car-
yl Chessmann. Kostaði kr.
60.00. Nú kr. 30.00.
Rauða akurliljan
eftir barónessu d’Orczy. Kost-
aði kr. 36.00. Nú kr. 20.W.
Dætur frumskógarins
afar spennandi indíána- og
ástarsaga. Áður kr. 30. Nú kr.
20.00.
í örlagafjötrum,
spennandi og vinsæl saga eftir Garvice. Áður 30 kr., nú 20 kr.
Arabahöfðinginn.
Ágæt ástarsaga eftir E. M. KuU. Kostaði áður kr. 30.00. Nú kr.
18.00. í fallegu bandi aðeins kr. 25.00.
Synir Arabahöfðingjans,
áframhald af Arabahöfðingjanum, áður kr. 25.00. Nú kr. 18.00.
í fallegu bandi aðeins kr. 25.00.
Svarta leðurblakan,
spennandi lögreglusaga, kostar aðelns kr. 7.00
SÖGUSAFNIÐ
Póstliólf 1221 — Reykjavík — Sími 10080.
■V.V.VV.V.V.V.V.-.V^V.VV.V.-.V.-.V.-A-.V.-.WV.V.V.ý
V.V.V.’.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.VAWrVV.W.V
- Auglýsingasími TÍMANS er 19523 -