Tíminn - 09.01.1960, Qupperneq 8

%stao| É m^ánessík. é&W&TG. í; 2'
Hinrik ívarsson, Merkinesi:
Hversvegna reka
garpar
U
T f MIN N, laugardaginn 9. janúar 1969.
gfHg|!RIg|i,giaa^l!giS!iSBtEIM)tll><lls<lRRII«liHllHlMgiaiiSIBl«!!glBII»llHISllBlgl!gli'«lR!lg!lHaiiglglRIISSR!a
Ég hef verið að reyna að stilla
mig um að anza greinarkorni, sem
birtist í Alþýðublaðinu 13. nóv.,
undir yfirs'kriftinni: „Er verði að
friða minkinn?“ En eftir nánari
yfirvegun só ég að ráðizt er þar á
mig, sem og al.la aðra sem minka-
veiðar stunda að beiðni oddvita,
eða veiðimálastjóra, Sveins Einars
sonar, með rógi' og ósannindum.
í nefndri grein er fyrst rætt um
veiðiþjófnað alls konar, en síðan
er spurt: „en hljómar það ekki
dálítið viðutan að heyra menn
segja frá því að þeir hafi stolizt
lil að veiða mink“.
Síðan er lýst (mjög réttilega)
Jiver skaðvaidur minkurinn er, og
síðan heldur greinarhöfundur
áfram: „Fyrr á árum fóru líka
áhugasamir veiðimenn á minka-
veiðar, ekki einungis með hagnað-
arvon fyrir augum, heldur og líka
vegna veiðigleðinnar og vissunnar
lim að þeir væru að vinna þarft
verk. Nú er öldin önnur í þessum
•efnum“. — Og enn heldur höfund-
ur áfram í sama nöldurstón, og fer
3.-Ú að færast í aukana: „Margir
binna skipuðu veiðimanna hafa
misskilið hlutverk sitt hrapalega,
svo hrapalega, að þeir beinlínis
halda verndarhendi yfir skaðvald-
inum, sem þeir voru settir til að
útrýrna." Höfundur telur óskiljan-
legt „af 'Skipuðum veiðimö'nnum“
er þeir í mörgum tilfellum banna
aðkomumönnum minkaveiðar í
sínu umdæmi og segjast bara ætla
að veiða sjálfir er þeir hafi tíma
4il.
Við skulum nú staldra hér við
cg athuga hvað komið er, og þó
ekki fari á milli mála að húgarfar
höfundar greinarinnar er haldið
SKillMUlt.tKB KIKisins
Herðubreið
sustur um land til Akureyrar 14.
þ. m.
Tekið á móti flutningi árdegis í
dag og á mánudaginn til Horna-
fjarðar, Djúpavogs, Breiðdalsvíkur,
Síöðvarfjarðar, Borgarfjarðar,
Vopnafjarðar og Bakkafjarðar.
Farseðlar seldir á miðvikudag.
Skjaldbreið
fer til Ólafsvíkur, Grundarfjarðar,
fetykkishólms og Flateyjar hinn 15.
£>. m. Tekið á móti flutningi á
mánudag og þriðjudag.
Farseðlar seldir á fimmtudag.
Sigurður Ólason
Og
Þorvaldur Lúðvíksson
málflutningsskrifstofa
Austurstræti 14
Símar 15535 og 14600.
hinu alþekkta sjónarmiði land-
leysingja (eða borgarbúa) að finn-
ast óþolandí frelsisskerðing að
mega ekki fara hvar sem er og
hvert sem c-r reytandi og rífandi,
skerandi og skjótandi, en skal þó
játað, að huðarlegar undantekn-
ingar finnasi, enda skrifa þeir ekki
á borð við nefnda grein, á móti
öllu skipulagi og reglugerðum.
Þegar minkurinn flæddi sem
inest yfir suður- og suðvesturland,
voru aðeins örfáir menu er bönuðu
þeim dýrum er þeir náðu til. Stöku
iiundar, einkum þeir er vanir voru
að drepa rottur, komust fljótt upp
á lag með t'ö nasa þá uppi og
drepa þá, eða vísa á þá, en menn
vantaði tæla til veiðanna, og fór
því svo að þau dýr er auðveldust
voru létu líí'ð. Þar að auki hafði
maður litla þekkingu á háttum
minka í villtu ástandi, og enn við
tættist að hið opinbera var hörmu-
lega tómlátt á fyrsta stigi þessa
máls og því fór sem fór.
Loks fóru menn að rumska. Lagt
\ar fé minkinum til höfuðs, fyrst
lítið, en smá hækkaði, og s'kyldu
oddvitar ráða menn, eða mann í
hverjum hrcppi, til útrýmingar
gegna kalli, ef kvörtun bærist um
ágang minka. Gerð skyldi minka-
leit minnst tvisvar á ári, en laun
við það starf voru aðeins verðlaun
fyrir hvert skott af dýrum þeim er
þeir næðu, — og ef veiðin var
engin fengu þessir menn ekkert.
Ég lít alltaf rvo á, að það hafi ver-
ið mistök iöggjafans að ákveða
ekki viss daglaun fyrir þessa
menn, og svo að auki nokkur verð-
lcun fyrir hvert unnið dýr. Odd-
vitar voru ekkert hrifnir af, að
punda svo og svo mörg hundruð
krónum — íyrir minkaskott — úr
íátækum kössum, og fá kannske
greiddan % hluta frá sýslu og
V2 frá ríki, einhvern tíma seinna.
Þegar fram liðu stundir fóru
menn að fá reynslu og þekkingu á
báttum mmkanna. Við höfum
íengið okkur tæki, sem að gagni
korna við veiðar hans, svo sem
dynamit með tilheyrandi, eld-
vörpu, að ógleymdri skóflu og
járnkarli ásamt haglaskammbyssu,
en allt þetta er þýðingarlítið ef við
eigum ekki örugga hunda, og ef
greinarhöfuuriur Alþýðublaðsins
hyggur að allt þetta kosti ekki
nokkurt fé, að viðbættum miklum
tíma í þjálfun hunda, þá reiknar
bann dæmið skakkt. Nú vil ég
setja dæmið upp fyrir hann í
þeirri von að bæði hann og aðrir
líkt þenkjandi skilji hvers vegna
við bægjum, eða bönnum utanað-
komandi sunnudaga-veiðimönnum
úr Iteykjavík eða annars staðar,
veiðar á svæðum, sem við höfum
Snemma vors förum við um
svæðin og leitum vandlega áður
en minkurinn gýtur og reynum að
fella það er við finnum, en mörg
dýr sleppa, sem eðlilegt er, þar
sem land er mjög stórgrýtt og hol
rraun. Eftir leit þessa göngum við
svæðið alls ekki fyrr en við erum
vissir að geta fundið greni þeirra
minka er lagt hafa.
Sé grenið í graselndi eða rífan-
legu grjóti,. leggur maður strax til
atlögu við það, og nær oftast læð-
uni og yrðlingunum, en örsjaldan
högnanum, því hann er í fles'töll-
um tilfellum víðs fjarri. Önnur
greni, sem eru í holu en hörðu
BEFLAVÍK og nágrenni.
F'yrirlestraflokkur sá, er hóf göngu
sína fyrir áramótin í „Tjarnar-
lundi“, hefst að nýju sunnudaginn
30. jan., kl. 29:30.
Svein B. Johansen talar þá um hið
athyglisverða og tímabæra efni:
Biblían osf fornleifafræ'ðin
Er hægt að sanna innblástur og
frásagnir Biblíunnar? — Rætt
"verður um síðustu fornleifafundi,
sem dagblöðin hafa skrjfað um að
undanförnu.
Finsöngur og tónlist.
Allir velkomnir.
hrauni, eða undir fastaklöppum,
lætur maður í flestum tilfellum
alveg vera, en hugsum okkur að
reyna við þau þegar yrðlingar
stækka og byrja að vera úti. Úr
því líður á ágústmánuð eru yrð-
lingar farnir að vera nokkuð sjálf-
stæðir og farnir að ferðast um, en
skilja við heimastöðvarnar. Gengur
maður þá enn um svæðið og verð
ur oft vel ágengt því unglingarnir
eru oft bjár.skir og ekki eins ár-
vakrir, sem gömul dýr, og ískra oft
íraman í hundinn ef þeim finnst
þeir vera í sjálfheldu, og hlaupa
þá oft auðveldlega í færi við hund-
inn undan eldi, eða verða byss-
unni að bráð. Hér næst bíður mað-
ur eftir fyrvía snjóföli og leggur
þá enn af stað, en við sjó er þá
bezt að vera á ferli um flóð, því þá
cru dýrin oft í skyndibælum, sem
þau búa sér gjarnan, og er þá oft
auðvelt að rekja slóðir þeirra,
hversu sem auðvelt verður að
vinna þau. Getur nú greinarhöf.
tkki opnað — þó ekki væri nema
annað augað — til að sjá hver út-
koman er á dæminu fyrir okkur,
sem stundum veiðarnar, þegar ó-
viðkomandi menn eru búnir að
fara um landið áður en við töldum
heppilegastan tíma að leita grenj-
anna, — búr.ir að rífa og róta, í
vinnanlegum sem óvinnandi grenj-
um, — ef til vill ná einhverju, en
að mestu levti óunnið, að mink-
arnir hafa fiútt á aðra og erfiðari
staði, og fyrmhöfn okkar og erfiði
orðið til einskis. Greinarhöfundur
segir að komið hafi í ljós. að mink-
urinn sé friðaður á stórum svæð-
■um, gagnstætt því sem til var ætl-
ast. Þetta rökstyður hann með svo-
felldri klausu: „Heimaríkir garpar,
sem veiðistjóri hefur falið verk,
sem þeir hmir s'ömu voru engir
menn til að vinna, gera brottræka
vana veiðimenn, skipa beim burt
úr sínu veiðisvæði, en sýna sjálfir
engan lit á að vinna það verk, sem
þeim var trúað fvrir —“ Heiðruðu
starfsbræður, sjáið þið hvað hann
segir — já og hann segir meira.
Hann skorar á ve:ðistjóra og aðra
sem með þesi mál fara að Ieggja
ekki stein í götu þeirra manna er
„fórna vilja tíma og fyrirhöfn í að
útrýma minkum“ (þ. e. sunnudagá-
skyttum).
Nei, hann hefði átt að gera ann-
að ef áhugi hans fyrir að eyða
minkum er yannur. Hann hefði átt
að skora á lóggjafarvaldið og veiði-
stjóra sem trúnaðarmann þess, að
iá sínum ráðnu veiðimönnum í
hendur þau tæki sem þekkt eru —
en í flestum tilfellum óleyfileg enn
sem komið er, en það er táragas,
sem spýtt er inn í hol hraun og
urðir, þar sem ekki verður öðru
vís'i að mínkunum komizt, og
greiða þessum mönnum laun sam-
kvæmt tímataxta, en meðan veiði-
menn fá ekki endurgjald fyrir erf-
íði sitt ncma sýna skott hins
drepna dýrs, fæst enginn til að
meðhöndla hluti þá er ég nefndi
áðan, meira að segja erum við
veiðimenn ekki svo þegnsamir, að
við notum dynamit sprengingu á
mink, s'em við erum vissir um að
geta alls ekki náð þó við drepum
hann, nema við fáum laun okkar
með öðrum iiætti.
Þá væri ekki úr vegi . að við
veiðimenn skoruðum á þann er
skrifaði hina nefndu grein í Al-
þýðublaðið að gefa sig skilyrðis-
iaust og karímannlega í ljós, með
fullu nafni, en vilji hann aftur á
móti halda sig í felum, að hætti
minkanna, þá vara ég hann við að
■ álíta, að við misskiljum hlutverk
okkar svo hrapalegga að við höld-
um vfir honum verndarhendi.
En sé svo að umrædd grein sé
! frá skrifborði ritstjórnar verka-
(lýðsblaðsins er verra við að eiga,
og má þá segja að það hafi skripl-
að út úr ramma sínum, í meira en
einum skilningi.
Hinrik ívarsson.
Merkinesi.
Grein þessi hefur beðið birting-
ar 'SÍðan í desember vegna rúm-
leysis í blaðinu.
agiia®§!'SiiiBSig-si;siiag!SiiK!S!iSLKisiS!giii!®®gs:i'ii'KX)5iHiias!a,S!t§iiasKSiiisii®a
Skákþing
Reykjavíkur 1960
hefst sunnud. 24 janúar í Breiðfirðingabúð.
Innritun þátttakenda verður í Breiðfirðingabuð
uppi sunnud. 10. jan., fimmtud. 14. jan., sunnud.
17. jan. og lýkur fimmtudaginn 21. janúar.
Innritun fer fram á sunnudögum kl. 2—7 síðd. og
fimmtudögum kl. 8—12 síðd. Nánari upplýsingar
um tilhögun mótsins verða gefnar við innritun.
Stjórn T. R.

Hinn 31. desember, 1959, hætti ég rekstri Hótel Borg-
ar, sem ég hef nú rekið um 30 ára skeið, en við starf-
rækslu hótelsins hefur nú tekið hlutafélagið Hótel Borg.
Um leið og ég þakka hmum mörgu starfsmönnum mín-
um fvrr og síðar gott og ánægjulegt samstarf vil ég einn-
ig þakka viðskiptamönnum mínum ánægjuleg samskipti
á undanförnum árum og óska þess, að hinir nýju aðilar,
sem við rekstri hótelsins hafa nú tekið, fái að njóta
hinnar sömu vinsemdar og viðskipta, sem ég hef notið.
Reykjavík, 2. ian. 1960.
Jóhannes Jósefsson.
Samkvæmt framanrituðu hefur hlutafélagið Hótel
Borg tekið við öllum rekstri hótelsins frá og með 2. jan.
1960. Framkvæmdasíióri hótelsms hefur verið ráð-
inn hr. Pétur Daníelsson hótelstjóri. Það er ósk og von
félagsstjórnarinnar og hins nýia íramkvæmdastjóra fé-
lagsins, að hótelið megi njóta þeirra vinsælda, sem það
dugmiklu stofnenda hess.
hefur notið frá fvrstu tíð undir traustri stjórn hinna
Hótel Borg h.f. óskar öllum viðskiptavinum sín-
um góðs og gleðilegs árs og býður þá alla hjartanlega
velkomna til viðskiptanna á nýja árir.u.
Reykjavík, 2. ian. 1960.
Aron Guðbrandsson,
Jón J. Fannberg,
Ragnar Guðlaugsson,
Pétur Daníelsson.
Bezt er að augíýsa í TÍMANUM