Tíminn - 28.02.1960, Blaðsíða 10

10
TÍMINN, suimudagbm 28. fdurúcr 1969.
tmi haíðl fengizt eítthvað vfð
smíðar í Lundúnum á æsku-
árum sinum, og gat þess
vegna fleytt sér svo 1 ensku,
að ekki var erfitt að skilja
hann, og þessi skri'flega játn
ing er orðrétt að heita má,.
Jdtning HínrUcs Barbarossa
á dauðastundlnní.
vn.
— Eg átti heima í Florens,
og eru nú mörg ár síðan þang
að kom einu sinni ensknr
málari, rlkur og af háum sti'g
um, að þvi er mér var sagt.
Eg var mjög fátækur, en átti
gullfallega konu, og lögðum
við saman ráð okkar, hversu
við mættum hafa fé af þess-
um auðuga Englendihgi. Loks
ins fékk hún talið hann á að
hafa sig til fyrirmyndar við
málverk sin, og reyndi hún
til að töfra hann á allar lund
ir, svo að hann skyldi gleyma
ættjörð sinni, frændum og
vinum. Loks rak að þvl einn
góðan veðurdag, að hann bað
hana að giftast sér, og hugs-
uðum við hjónin þetta mál
rækilega. Kom okkur að sið-
ustu saman um, að hún skyldi
giftast honum, þvi að ekki
var hjónaband okkar Dellu
á annarra manna vitorði, þar
sem ég, fátæktar vegna, ekki
gat tekið hana úr föðurhús-
um, en alit fyrir það var
hjónaband okkar gott og
gilt. Englendingurinn var ör
á fé við hana, og fékk hún
mér þá peninga því nær alla,
því að á þeim dögum unni'
Della mér hugástum, og það
var ekki fyrr en löngu síðar
að hún reyndist mér hverf-
lynd og ótrú.
Þessu næst var það, að leyni
félag það, sem við hjónin
vorum í, skipaði' okkur að ná
í þennan Englending sem fé-
laga, til þess að hann gæti
styrkt félagiö með pening-
um sínum. í fyrstu færðumst
við undan þessu, vegna þess
að vfð þóttumst þurfa pen-
inganna sjálf, en félag þetta
þoldi enga óhliðni, og að lok
um gátum við fengið Englend
inginn ti'l þess að gerast fé-
laga. Ekki féll honum þó þessi
félagsskapur betur en svo, að
hann gerðist brátt ósáttur
við félagsbræður sína, og kall
aði þá alla morðingja. Það
var nú auðvitað rangnefni,
þvi að það sem við gerðum,
það gerðum við sökum lands
okkar og í því skyni að greiða
almennu frelsi' götuna. Hann
fór þá til Mílanó, og meðan
hann dvaldi þar, var honum
falið að framkvæma réttlát-
an refsidóm á ráðherra ein-
um, sem félagsmenn hötuðu.
Þá flýði hann til Parisar, og
var mér skipað að elta hann
þangað, og hegna honum fyrir
óhlíðni sina við skipanir fé-
lagsins. Eg elti' hann frá
París til Lundúna, og frá
Lundúnum til staðar nokk-
urs hér í nánd, sem nefndur
er Greymere, og þar átti
hann heima.
Það var siður okkar að
gefa mönnum þrjár aðvaran-
ir, sina hvern daginn með
nokkru millibili, og fram-
að gætl ég náð 1 peninga frá
henni, þá mundi mér verða
hægt að leynast í einhverju
48
fjarlægu landi. Eg sá hana í
París og elti hana hingað til
Greymere. Flaug mér það
þegar í hug, að erindi henn-
ar hihgað myndi vera það,
að kúga fé af manni þeim,
sem hafði gengið að eiga
hana, án þess að gruna að
hún þegar væri gift mér, og
aíréð ég þá að láta ekki' á mér
mig hræddan um sig og egnt
afbrýði mína, einkum þó með
samlífi sínu við ráðherrann
sem myrtur var.
Þá datt mér það skyndilega
í hug, að ef ég réði henni nú
bana, þá kæmist ég yfir alla
peninga hennar, fulinægði
dómi leynifélagsins og kæmi'
fram hefnd minni á henni.
í vasa mínum hafði' ég skamm
byssu, sem herra Dungal hafði
gefið mér einu sinni meðan
hann var á Ítalíu; tók ég
hana upp og skaut konuna
til dauða, án þess hana grun
aði' nokkurn hlut. Þar var
stór pollur í nánd, og fleygði
F ramhaldssagan Charles Garvice:
ÖLI . ÉL BIRTIR
UPF Ul\ \ SÍÐIR
kvæma dóminn sama dag-
inn sem þriðja aðvörunin var
gefin. Þá var mér sagt að
kona mín hefði svikið félagið
í tryggðum, og Ijóstrað upp
um það, er henni hafði' verið
falið að njósna um athafnir
ráðherra þess, sem áður er
nefndur. Var hann svo tekinn
af lífi, eins og til stóð, en með
því að kona mín hafði fengið
ást á honum, þá hefndi hún
dauða hans með því að svíkja
þá, sem hún hafði heitið trún
aði. Eg var búinn að gefa Eng
lendingunum eina aðvörun
en óttaðist að gefa honum
aðra, og þar sem félagið,
vegna uppljósturs konu minn
ar, var nú ekki þess megnugt
að hegna mér fyrir' óhlýðni
mína, þá flýði ég undan, án
þess að framkvæma skipun
þá, sem lögð hafði verið fyrir
mig.
En fyrir þrem eða fjórum
vikum var helzta manni fé-
lagsins sleppt úr fangelsi, og
var ég þá látinn vita, að ó-
hlýðni sú er ég hafði sýnt, að
því er Martein Dungal snerti,
skyldi mér fyrirgefin með því
móti, að ég réði konu mlna
af dögum.
En ég var að hugsa um það,
bera, þangað til að hún væri
búin að afljúka erindi sinu.
Eg hafði alltaf njósnir af
henni, án þess hana grunaði,
og var það þá eitt kvöldið að
hún fór um Greymere-skóg-
inn, en ég veitti henni eftir-
för og heyrði þá samtal henn
ar vlð -Martein Dungál. Hún
brigslaði honum um það, að
hann hefði gifzt aftur þegar
hann ætlaði si'g dauða, og
krafðist hún nú offjár fyrir
|að þegja yfir þessu, en hann
kvaðst ófús til að kaupa þögn
hennar óhæfulegu verði. Samt
fékk hann henni talsvert af
peningum, og gekk svo frá
jhenni eins og hálfvitstola af
j geðshræringu, en þá læddist
ég að henni' og heimtaði
helminginn af fé því, sem
henni hafði venð fengið, en
það tók hún þvert fyrir, jafn
vel þó að ég héti henni að
framkvæma ekki dóm félags
manna, ef hún léti að orðum
mínum. En hún var hvergi
smeik, sneri' baki vlð mér
hlæjandi og gekk á burt, og
hefur hún líklega hugsað að
ég mundi aldrei geta fengið
mig til að ráða henni bana,
| þar sem hún var kona mín,
en hún hafði margsinnis gert
ég líkinu í hann þegar ég
hafði rænt það peningunum.
Þessi er þá játning mín
sönn og rétt, og geri ég hana
svo að ég megi deyja með
hreinni samvizku, og til þess
að engum verði ranglega
hegnt fyrir þann glæp, sem
ég hef drýgt; en þegar ég er
liðinn, þá vona ég að einhver
verði til þess að biðja fyrir
sálu minni.
vm.
Það fór eihs og Charlotta
gat all hæðni'slega til, þeg-
ar hún heyrði þessa játningu
sjúklingsins, að Tom brá þeg
ar við og fór samstundis til
Fielding-búgarðsins, og var
fegnari en frá megi' segja yfir
því að geta flutt ástvinu
sinni þessa gleðifregn, og
fært henni þá huggun, sem
ekki' var neitt útlit fyrir að
henni mundi auðnast að fá.
Hann hitti Rósamundu þar
sem hún sat í skrautlegu her
bergi móti sól og suðri, en
hún sat þar aleih, draup
höfði og lét hendur falla í
skaut, enda virtist hinn ó-
umræðilegi harmur hennar
hafa svift hana aJlri lifs-
gleöi. Það var eins og hún
hafði einhvem tíma komist
að orði, að líf hennar var
autt og ihnihaldslaust án
ástarinnar.
Hún leit þó upp þegar Tom
gekk inn, og hljóðaði við þeg
ar hún sá fögnuðinn, sem
skein út úr andliti hans, því
að hún vissi vel, að enn þá
var honum svo kært til henn
ar, að hans og hennar fögn-
uður var eitt og hið sama.
Hún reis hægt úr sæti sinu,
og studdi hendinni á stólbak
ið, enda fann hún nú snögg-
lega til þess, hversu sorgin
hafði' gengið nærri henni og
tekið á hana síðan dans-
kvöldið góða í herragarðin-
um.
— Þér hafið einhverjar
fréttir að færa mér, Tom,
sagði hún i hálfum hljóðum,
til þess að hann skyldi ekki
verða var við óstyrkinn og
titringinn i röddinni, en ekki
þorði hún að geta sér til,
hverjar þær fréttir kynnu að
.. . ,. etpariö yður Waup
ú jaiiíli margra veralanái
MIM
áM
HfDöH!
-Auabuxstræti
Handsetjari - vélsetjari
óskast nú þegar
EIRIKIIR
vlðförli
Töfra-
sverðið
73
Það er reykur frá báli framund-
an, hvíslar Þorkell æstur. Við verð
um að nálgast mjög varlega. Þetta
þurfa ekki að vera fjandmenn.
segir Erwin. Þetta geta verið skip-
brotsmenn — kannske er það
pabþi.
Hljóðlaust læðast þeir að bálinu
í gegnum hinn þétta skóg. Þorkell
fullyrðir ánægður, að Erwin hafi
hreyft sig létt og óþvingað eins og
villidýr.
Allt í einu rífur Rolf sig lausan
og hleypur fram og geltir hátt. —
Hvers vegna hélzt þú eV"' ' J
inn, segir Þorkeli. Hann setur hníf
sinn í höndina á Erwin og gengur
fram með boga í hönd. Við bálið
sjá þeir Orm stýrimann.