Tíminn - 13.07.1960, Síða 7

|3- jjájjí laSft-
7
Sviðið er kaffihús í París.
Leikarar eru Hann og Hún.
Hann: J fyrrakvöld fór ég
út að skemmta mér með
stúlku, sem ég œtlaði að
sofa hjá um nóttina. En
kvöldið var svo skemmtú-
legt, að ég steingleymdi þvl
alveg. Þegar ég mundi eftir
þvl í gœrmorgun, sendi ég
henni skeyti og sagði henni
frá þessari merkilegu
gleymsku. í gœrkvöldi fékk
ég svarskeyti frá henni, þar
sem hún sagði, að hún hefði
ætlað alveg það sama, en
steingleymt því eins og ég“.
Hann brosir dauflega. Hún
brosir ekki.
Sennilega er hin franska
„nýja alda“ ömurlegust allra
stefna í nútíma kvikmynda-
gerð og franskar kvikmynd
ir ömurlegastar allra kvik-
mynda. Þar blasir við úr-
kynjun og aftur úrkynjun. —
Þróunin, sem hófst með
Francoise Sagan, heldur á-
fram. Þeir eru meir að segja
hættir að geta framleitt heið
arlegar klámmyndir. Öll kvik
myndagerð þeirra er að smá
falla í „Eins konar bros“ —
Un certaíín Sourire. Þessar
kvikmyndir endurvarpa einu
allsherjar „tristesse“. Hálfar
eða fjórð ungstilf inni'ngar,
hálfgerð leiðindi, hálfgert
tóm. í stað lífræns lifsinni-
halds koma bílferðir, sígarett
ur, vín, kaffihús, barar næt
urklúbbar — í stuttu máli öll
lína veikstraumslífsblekking-
arinnar. Fólkið í kvikmyndun
um er eins og klippt út úr
bókum Sagan, hinnar miklu
spákonu nútímans. Það er
eins og dauðþreytt, lifir að-
eins sveimandi tilveru, verur
annarra heima, utan tíma og
rúms, fjarlægar öllu mann-
legu og raunverulegu.
Innihald kvikmyndarinnar
gefum við bezt upp úr leik-
Frá kvikmyndahátiðinni í Berlín:
Er, ,nýja aldan” franska ömur-
leg afturför í kvikmyndagerð?
„Með öndina í hálsinum“ (A Bout de Souífle)
Frakkland. Leikstjóri: Jean-Luc Godard (me^
atJsto'S Claude Chabrot), Jean Sebery^ Jean-
Paul Belmando
skránni sjálfri orðlrétt:
„Srvindlari, hetja án tak-
marks — ævintýramaður og
bílaþjófur (sic!) — gerir ó-
hrein viðskipti. Skýtur löggu,
sem uppgötvar hann á leið-
inni til Parísar á stolnum
lúxusbil, og hittir á flóttan-
um Patricíu, sem hann þekkti
frá því áður. Hún hjálpar hon
um að komast undan, kemur
þó upp um hann af ótta við
að falla alveg fyrir hinum
hæíttulega (sic! sic!) elsk-
anda.
Hið athyglisverða við kvik
mynd þessa er hið formlausa,
hið tæknilega, leikstjórnar-
lega og andlega óbundna. Hið
langdregna ástarævintýri bíla
þjófsins og hinnar karlmanna
forvitnu amerisku stúdínu
Patricíu, er eins og latur,
þreyttur lækur. Allt er form-
laust óg tilgangslaust eins og
nútíma skáldsaga eftir James
Joyce. Meira að segja kvik-
myndavélin ráfar ráðalaust
fram og aftur eftir tilviljana
kenndum leiöum. Þvættingur
inn, hinar ólifuðu tilfinning-
ar, hinn óákveöni ótti, hin
vafasama örvænting skapar
allsherjar óákveðni.
Við ökum með elskendun-
um um hálfa París í stolnum
sportbílum, alltaf nýjum og
Myndin hér til
hliðar sýnir at-
riði úr kvikmynd
inni „A Bout de
Soufle" — Bel-
mondo og Se-
berg.
Myndin hér að
neðan er af
„Bjakao, sem
bítur f eyrað".
þegar hún lék heilaga Jó-
hönnu frá Arc fyrir nokkrum
árum. Hinn ungi leikstjóri,
Jean-Luc Godard er undir
beinum áhrifum frá Chahrol
æðstapresti „nýju öldunnar"
í kvikmyndagerð, höfundi
„Frændanna“ eða „Æptu. ef
þú getur“ sem hlaut Gull-
björninn í fyrra.
„Kvennaásiir“ (Jokyo)
Japan. Þrjár kvikmyndir:
Stúlkan, sem beit í eyraíJ
(Ajako Wakao). Stúlkan,
sem seldi dýrar (Fujiko
Yamamoto)
Fyrsta stúlkan er vinsæl
fyrir að bíta í eyrað á karl
Geneviéve, Cluny og J. P. Cassel í
kvikmyndinni „Ástaleikur".
nýjum, meðan löggan þrengir
hringinn. Um leið vellur
heimspekin fram í löngum
eintökum: „Eini glæpurinn
er hugleysið. Það eina er að
vera kaldur. Þú ert huglaus.
Eg elska þi’g. Þú ert ljót,
ógeðsleg. Bara að vera kald-
ur.“ Allt er dálítið leiðinlegt,
dálítið vahdræðalegt, dálítið
þreytt, dálítið ráðalaust, dá-
lítið sárt, já, hjartað berst
dálítið og brestur jafnvel dá
lítið. Leiðindin ríkja, dálítið
sorgleg leiðindi, skuggi af til-
verunni.
Glæponinn leikur hinn
glæpamannslegi Jean-Poul
Belmondo, týpa — mundu
áhugamennirnir segja. —
Jean Seberg, stúlkan, er lika
týpa. Hún er jafn sköllótt og
mönnunum. Hún plokkar af
þeim peningana en kemur sér
alltaf af mikilli snilld hjá þvi
að leggjast með þeim. Morg-
unin eftir fer hún alltaf í
banka og kaupir sér hlutabréf
í arðvænlegum fyrirtækjum.
Önnur stúlkan leikur hina
dularfullu ekkju við strönd-
ina. Hún veiðir karlmennina
í hús sitt, selur þeim húsið
og hverfur. Hún var fulltrúi
húsabraskara. Hin þriðja og
síðasta man helzt eftir því að
hafa aldrei gert góðverk á
ævi sinni.
„Ástaleikir“ (Les Jeux de
FAmour) Frakkland. Leik
stjóri: Philippe de Broca.
Geneviéve Cluny, J. P.
Casset, J. L. Maury.
í þessari frönsku kvikmynd
birtist „nýja aldan“ í dúr. —
Þetba er alger tvíburakvik
mynd við „Cousins" (Frænd
ur) Chabrols, sem hlaut Gull
björninn í fyrra. Þá var bara
allt í moll, en nú er allt í dúr.
(Framhald á 11. síðu)
GEFJUNARGARNI