Tíminn - 13.07.1960, Side 14

14
/fMINN, mlffvtkudagiiHi IS. Júlf 1960.
Clark brostl breitt. Hann
sýndi henni auöa hvífca örk.
— Mér þætti’ fróðlegt að vita,
hvort hr. Valentine hefur á-
huga á ag kaupa þessa, sagði
hann.
— Mér þykir leitt, að ég
verð að bregða mér frá.
Hr. Valentine var kominn
inn aftur. Hann var mjög
gramur. — Hr. Bartrett var
að hringja frá London. Hann
hefur skipt um skoðun varð-
andi Holloways. Ó, þetta fólk,
sem alltaf er að hringja og
skipta um skoðun.
Hr. Valentine bandaði út
höndinni. — Nú vill hann að
ég fari aftur á stúfana og
finni eitthvað betra handa
honum. Honum finnst það
bara sjálfsagt mál, en minn
tími er dýrmætur ....
— En fáið þér ekki yðar
. greiðslu? spurði Clark.
— En kæri ungi maður.
Maður getur ekki heimtað
greiðslu nema fyrir samninga
og fullfrágengi’n kaup.
Natalía furðaði sig á hve
hr. Valentine hafði verið alúð
legur allan tímann, en þegar
Clark var farinn, sá hún bros
ið hverfa af andlitihu, eins
og hann tæki af sér grímu.
Varir hans voru eins og ör-
mjótt strik og í augum hans
var torræður glampi. Natalía
skalf, henni var skyndilega
orðið kalt. Clark virtist svo
óhræddur og öruggur, en hún
vissi alltof vel, hvað hr. Val-
entine gat verið hættulegur
og viðbragðssnar. Áður hafði
hún verið hrædd um, að eitt
hvað kæmi fyrir Frin, nn upp
götvaði hún, að hún var enn
hræddari um, að eitthvað illt
kynni að henda Clark.
Hr. Valentine sneri sér hægt
að henni. — Undarlegur mað
ur. Hvað finnst yður um
hann, Natalía.
Ei'tthvað í rödd hans aðvar
aði hana. Hún reyndi að hafa
rödd sína kæruleysislega.
— Ósköp venjulegur. Marg
ar af myndunum hans eru
mjög góðar.
— Er það satt? Hann lyfti
augnabrúnum. — Ekki hélt ég
það. Tilboð mitt um að kaupa
eina eða tvær af honum var
aðeins gert í kurteisisskyni.
Hún varð fjúkandi reið.
Hún vissi, að sá sem keypti
myndir af Clark, gæti selt
þær á uppsprengdu verði áð-
ur en langt væri liðið. En hún
varð að vera varkár.
— Það var göfugmannlega
boðið, hr. Valentine.
Hann lyfti brúnum aftur.
— Svo að yður fihnst ég vera
göfugur.
Hún kreppti lófana. Hún
varð að neyða orðin fram yfir
varirnar. — Já, mér finnst
þér mjö .gelskulegur. Þér buð
uð mér hingað, þó að við vær
um alveg ókunnug, og þér
gerið allt sem þér getið til að
mér líði vel hér. Er það kann
ske ekki göfugmannlegt?
— En við höfum hitzt áður,
var það ekki? Við erum ekki
alveg ókunnug hvort öðru,
Natalía . . . . ?
Henni fannst hún standa
yzt á klettabrún og berjast
við að halda jafnvæginu og
ef hún stigi eitt skref áfram
myndi hún detta framaf . . .
— Nei, auðvitað ekki . . .
Þegar þér komuð á skrifstof-
una . . . ,Hún fann rannsak-
andi augnaráð hans hvíla á
sér.
Hann greip fram í fyrir
henni: — Eg sá yður að vlsu
aðeins í svip. En þá varð mér
ljóst, að þér urðuð að koma
hingað, Natalla ....
í sömu andrá kom Frin inn
til þeirra og Natalíu létti ó-
segjanlega. Hann hafði skipt
um föt og farið í dökkan
jakka og gráar buxur.
— Er þessi fáviti loksins
farinn? sagði hann argur.
— Já, svaraði hr. Valentine,
— en þótt undarlegt sé, þá
tel ég hann langt frá að vera
fávita, Frin.
— Eg þoli hann að minnsta
kosti ekki, sagði Frin æstur.
— Mér er óskilj anlegt, hvers
vegna við þurfum endilega að
fara í þessa veizlu til hans
á morgun. Við gætum gert
margt annað, sem er helm-
i'ngi skemmtilegra. Eg skil
ekki, hvers vegna þú vilt endi
lega fara, Val. Við Nat gætum
litið þar við og farið strax
aftur.
— En ef Natalía ætlar þang
að, þá fer ég auðvitað líka,
sagði hr. Valentine. — Nat-
alía og ég . . . við eigum svo
margt samei'ginlegt, Frin.
14. kafli.
Það gerðist ekkert næsta
dag. Allt virtist ofur eðlilegt
á yfirborðinu. En Natalía
fann, að einhver kynleg
spenna og óró lá í loftinu.
Frin virtist ekki taka eftir
neinu óvenjulegu, hann var
dutlungafullur og dyntóttur
eins og hann hafði verið und
anfarna daga. Öðru hverju
kyssti hann hana lauslega og
annars hugar, stundum tók
hann hana í fangið og þrýsti
henni fast að sér, en hann
sagði ekkert. Ekki nokkum
skapaðan hlut! Og hún þráði
svo heitt að hann segði eitt-
hvað. Það var eins og hann
væri lika að bíða .... hún
vissi ekki eftir hverju. Eitt-
hvað hlaut að gerast í veizl-
unni hjá Clark, sem bindi
endi á þetta óþolandi ástand.
Natalía vonaði, að Clem
yrði hjá Clark, en hún hafði
ekki heyrt neitt frá henni, svo
að hún var ekki viss. Henni
sárnaði, hvað Frin var mót-
fallin komu Clems. Hún skildi
ekki hvers vegna. Þau höfðu
oft hitzt í London og farið
vel á með þeim.
af stað, sagði hann stuttara
lega.
— Maður á alltaf að gefa
sér tíma til að slá fallegri
konu gullhamra, Frin, sagði
1 stjúpfaðir hans, og ekki sízt
j þegar hún verðskuldar þá í
jafn ríkum mæli og vinkona
okkar gerir nú.
Hann greip undir arm
henni og leiddi hana að dyr-
| unum. Kannski var hann
bara að sýna henni kurteisi,
en það var með herkjum að
Natalíu tókst að leyna óttan-
um og andstyggðinni.
Kofi Keiths Ambrights var
, sannarlega engin höll. Hann
! virtist geta hrunið á hverri
Og ég er stórhrifln af að hafa
hana. Og maðurinn minn er
hæstánægður líka, er það
ekki satt, elskan?
Ofurstinn togaði í höku-
skeggið og ræsti sig. — Eg
skal viðurkenna, að nýjasti
gesturinn þinn er með þeim
betri.
Adrian Henry kom nú inn
í samtalið og fór inn á aðrar
brautir. Celia sneri sér að
Natalíu og sagði lágt. — Hafði
ég ekki rétt fyrir mér, þau
eru eins og sköpuð hvort
handa öðru, vinkona þín og
Jones . . . er hún ekki' indæl?
Natalía var sammála hinu
seinna, en henni veittist erf-
iwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwnwwwwwwwwwwwwwwÉmwmiMMwi
Hættulegt
sumarleyfi
Jennifer Ames
23.
auiiiiiiww»iii>i>i>i>iii(wiiwwwwwwwwwwwiii
Hún var svo óstyrk, þegar
hún fór að klæða sig fyrir
veizluna, að hún titraði frá
hvirfli til ilja. Hún var fegin
að komast burt frá Glebe
House, þó'ekki væri nema
eina kvöldstund. Hún kaus að
klæðast sumarkjól, sem Clem
hafði teiknað fyrir hana.
Hann var þröngur í mitti en
mikil vídd i pilsinu og erm-
unum. Hún tók hárið upp í
hnakkanum og festi það með
stórum kambi.
— En þér eruð hrífandi, j
Natalía, sagði hr. Valentine
hreinskilnislega, þegar hann;
sá hana.
Hún reyndi að brosa. Hún;
kærði sig ekki um gullhamra^
frá honum og hún var lítið
hrifin af því, hvernig hann
horfði á hana, það gerði allt
enn erfiðara. Hún hafði oft
tekið eftir hatursglampa í
augum hans, þegar hann virti
hana fyrir sér síðustu dag-1
ana. En hann jós hana í sí-
fellu gullhömrum. Frin hló'
að því, en þó var greinilegt, j
að hann var farinn að fá
leið á því. Núna virtist hann.
í meÞe lagi argur. ;
— Við erum orðin alltof j
sein, við skulum flýta okkur
stundu. Gluggarnir voru opn
ir og hlátur og gleðilæti bár-
ust út í kvöldhúmið. Þau
börðu að dyrum og gengu
inn i litla ljóslausa forstofu.
Um leið voru stofudymar opn
aðar og ljósið úr stofunni
flæddi til þeirra. Clark stóð
í dyrunum.
— Jæja, þarna komið þið
loksins. Eg var farin að halda
að þið mynduð ekki koma.
Komið þið nú inn. Það er
stödd hérna vinkona þín, Nat.
Honum virtist svo tamt að
segja nafnið að Natalía tók
ekki eftir því, fyrr en henni
varð litið á Frin og sá gremj-
una á andliti hans. En hún
kærði sig kollótta. Hér fann
hún siec velkomna og meðal
vina og hún gekk hiklaust
inn án þess að hirða um Frin.
Clem stökk upp, þegar Nat
alia kom inn, þær vinkonur
heilsuðust með kærleikum.
— Nat!
— Ó, Clem, mikið þótti mér
vænt um að þú gazt komið.
Clem hló. — Það finnst mér
líka. Þakka þér fyrir að hafa
útvegað mér svona frábæran
gestgjafa.
Celia Rockaway sagði: —
: itt að samþykja fyrri stað-
hæfingu frúarinnar.
Clem hafði rnargt að segja
henni og um stund sátu þær
einar sér og spj ölluðu saman.
En svo kom Adrian til þeirra.
Það var bersýnilegt, að hann
var mjög hrifinn af Clem.
Hún var líka sérstaklega glæsi
leg í kvöld, klædd svörtum
kjól og með perlur í hárinu.
Natalía sá, að Adrian lang-
; aði að hafa Clem út af fyrir
1 sig, svo að hún færði sig. Hr.
Valentine var niðursokkinn
!að tala við Rockaway ofursta
og Meg og Frin hölluðust í-
skyggilega hvort að öðru i
sófanum.
Celia og Clark komu til
Natalíu.
— Clark var að stinga upp
á að við hjálpuðum honum
með matinn, sagði hún.
Natalía fylgdist þegar með
þeim. — Það líst mér vel á,
sagði hún áköf.
— Eg bjóst við því. Celia
leit ertnislega á hana. Svo
sneri hún sér að hinum gest
unum: — Þið fáið ykkur eftir
þörfum, næg drykkjarföng
alls staðar, eins og þið sjáið.
Við Natalía ætlum að hjálpa
Clark að bera fram mattnn.
EIRIKUR
víðforli
Töfra-
sverðið
175
Eiríkur safnar mönnum sínum
saman og hughreystir þá. Alla
nóttina hafði hann búizt við nýrri
árás, en hún lét á sér standa, og
hann tekur ákvörðun um að kanna
rústirnar af búðum Tsacha.
Hann mætir Svitjod og spyr
hann hvort nokkuð hafi gefð hon-
ium til kynna um ferðir Tsacha.
— Einn hinna særðu sá hann yfir-
gefa vígvöllinn, segir Svitjod.
— Hann var nær dauða en lífi,
en hann dróst áfratm með töfra-
sverðið. — Við verðum að leita
hans, hrópar Eiríkur. — Við verð
um að finna sverðið.
Nú sjá þeir erni Bor Khans, sem
hnita hringa í loftinu í mikilli
hæð. Það gefur ótvírætt til kynna'
að khaninn nálgist með stóran liðs
safnað! — Við verðum að finna
Tsacha strax! hróapr Eiríkur æst-
ur. — Áfram!