Tíminn - 16.07.1960, Qupperneq 14

14
TÍMINN, laugardagmn 16. Júlí 1960.
og ég veít að þér erus stolt,T
kæra Natalía. Nei, komiS
bara með mér. Bíllinn minn |
er hérna rétt hjá og ég skal j
aka yður heim. Það tekur
ekki langan tíma, og svo get J
ég ekið hingað aftur og sagt
ag þér hafið haft svo hræði- |
legan höfuðverk að þér hafið j
orðið að fara heim. Það segir
enginn neitt við því. Trúið
mér, kæra barn, það er það
bezta og einasta sem þér
getið gert.
Hún féllst á þetta. Þar að
auki gat hún ekki hugsað
um annað en það sem hún
hafði séð . . . og ef hún færi
heim og beint í rúmið ....
Mikill léttir það væri að geta
verið alein í sínu eigin her-
bergi. Að geta farið í rúmið
og grátið sig í svefn . . .
Þau gengu ' yfir sléttuna,
sem virtist grá í tunglsljós-
inu. Hann hjálpaði henni yf-
ir enn eina girðingu og svo
komu þau að bílnum. Hún
bað þess í hljóði að hann yrti
ekki á hana. Hún gæti ekki
haldið uppi samræðum núna
og hann virtist skilja það,
þvl að hvorugt þeirra sagði
orð á leiðinni heim. Hann
tók bara sígarettu, kveikti 1
henni og rétti henni hana án
þess að segja orð.
Glebe House sýndist hvitt
i tunglsljósinu. Drauðahús.
Hr. Valentine hafði' talað um
það sem „heimili“, en fyrir
henni var það minna „heim-
iii“, en fyrir henni var það
skuggalegt, og óaðlaðandi.
Hún fór að skjálfa. Áfallið
hafði lamað huga hennar, en
nú fór óttinn að gera aftur
vart við sig.
— Yður er kalt, sagði hr.
Valentine. — Eg skal gefa
yður koníakglas. Eg á flösku
af góðu Courvoisier. Það hit-
ar yður.
Hana langaði ekki í koníak,
en þegar hann ítrekaði það,
fann hún enga frambærilega
afsökun. Þau gengu inn for-
salinn, og hann lét sprek á
eldinn í arninum. Snarkið og
Ijósið frá eldinum hafði góð
áhrif á skapið. Hún gekk að
aminum og rétti út hend-
urnar . . .
— Þetta er betra, er það
ekki? Hann virtfst ánægður,
já næstum glaður, en það var
ekki eðlileg gleði. — Það er
ekkert sem jafnast á við geisl
andi bál og glas af góðu koní-
aki þegar illa liggur á manni.
Eg skal ná í koníakið. Eg veit
ekki hvort Fritz er farinn að
sofa, það er ekki orðið svo
framorðið.
Hún leit í gylltan Sheridan
spegil sem hékk yfir arnin-
um. Henni krossbrá. Hún var
rauð og útgrátin í framan,
og hárið var allt í óreiðu. —
Eg verð að bæta eitthvað úr
þessu, hugsaði hún og gekk
upp tröppurnar og hljóp við
fót inn í herbergið sitt.
Það var að minnsta kosti
friðsælt. Ó, ef hún bara gæti
verið hér, Læst dyrunum,
pakkað niður dótinu sinu og
horfið hljóðlega næsta morg-
un! Hugsunin um að komast
burt frá þessum stað gerði
hana augnablik rólega. En
innst inni vissi hún að þetta
voru bara draumórar. Hún gat
ekki sloppið strax. Eitthvað
sem var sterkara en hún sjálf
hélt í hana. Hún þvoði sér,
lagaði á sér hárið og púðraði
andlitið. Svo gekk hún út á
ganginn og gekk niður stig-
ann. En hvað allt var hljótt.
Það var eins og þetta stóra
hús hér úti á tanganum væri
algerlega einangrað frá um-
heiminum. Hún gat vel skilið
að þetta andrúmsloft hefði
ekki átt við móður Frins, en
hafði það verið svo ömurlegt
að hún hefði viljað yfirgefa
það allt?
Hún stanzaði þar sem stig I
inn beygði. Það brakaði veikt
í þrepinu. Það var langt síð- ’
an hún komst að raun um að |
dauði frú Valentines hefði
ekki verið slys. Og fyrst hún1
hafði ekki löngun til að
fremja sjálfsmorð eins ogj
Berta sagði, þá gat þetta1
ekki hafa verið annað en . . .
morð. Clarke taldi svo vera.
Og hún var þá að fara niður
til að hitta morðingja
Hún stóð eins og negld við
þrepið. Hún svitnaði og hún
varð að beita sig valdi til að
halda áfram. Þögnin var
hræðileg, en skyndilega
heyrði hún að bíll var sett-
ur í gang og síðan ekið burt. |
Hafði Mr. Valentine gefistj
upp á að bíða eftir henni?
Vonin kom litnum aftur ^
fram í kinnar hennar og hún!
flýtti sér niður. En Mr. Val-
entine stóð viö arinninn og
horfði inn í eldtungurnar.
Hann sneri sér við þegar hún
kom inn. Koníaksglös stóðu
tilbúin á litlu borði. ,
— Nú erum við aftur lík-
ari sjálfum okkur er það
ekki? Hún lét sem hún heyrði
ekki það sem hann sagði. —
Eg heyrði í bíl sem ók í burtu.
Eg hélt þér hefðuð farið aft-
ur í veizluna.
— Nei, Fritz og Bertha'
voru ekki farin að hátta, svo
að ég lagði til að þau færu
í smá ökuferð og færu með
skilaboðin. Þau hafa gaman
af ökuferðum, þó að það sé
orðið framorðið.
— Eg skil. Það er allt í
lagi með að Fritz og Bertha
færu með skilaboð til Clarks,
en hún fann til hræðsiu við
tilhugsunina um að vera al-
ein með þessum manni
Hræðslan sem gagntók hana
varð skyndilega svo mikil að
hún gleymdi næstum því ör-
væntingu sinni yfir því sem
hún hafði séð fyrr um kvöld-
ið.
Mr. Valentine skenkti kon-
ásamt góðum vinum og góðu
lconíaki á eftir. En þið unga
fólkið .... fara að safna blóð
bergi að næturlagi .... ann-
ars hefi ég litla trú á að ætl-
unin hafi verið að safna blóð
bergi .. .. hefur frekar átt
að vera rómantík í tungls-
ljósi. Haldið þér það ekki líka
Natalía?
Hún fann dimm augu hans
hvíla spyrjandi á sér.
— Ég býst við því, sagði
hún vandræðalega.
— Eg skal viðurkenna að
kofi Ambrights er ekki beint
skemmtilegur, en samt. Þeg-
ar fólki er boðið í samkvæmi
finnst mér að það eigi að
halda saman. Að fara út í
Hann bandaði frá sér með
hendinni.
— Eg skil mæta vel hvern-
ig yður líður, væna mín, en
yður skjátlast. Það er betra
að ræða um hlutina. Þá finn-
ur maður oftast einhverja
leið, sem er kanske ekki sú,
sem næst liggur, en þrátt fyr
ir það jafn góð. Stundum
betri. Og ég hefi á tilfinning-
unni, Natalía, að við tvö get-
um fundið vænlega leið.
Hún leit á hann án þess að
skilja hvað hann átti við, án
þess að þora að reyna að
skilja hvað hann gat verið
að fara. Hún fann til þyngsla
í höfðinu og uppgötvaði sér
til stórrar furðu að hún hafði

Hættulegt
sumarleyfi

Jennifer Ames
26.
íak handa henni. Hann
vermdi glasið milli handanna
og hellti ögn af koníaki í það,
vermdi það aftur og rétti
henni það með báðum hönd-
um. Það var næstum eins og [
hann framkvæmdi . helgiat;-
höfn.
Hún rétt bragðaði á því.
Það hitaði henni örlítið, en
ekki mikið. Það gerði hana
að minnsta kosti ekki ánægð
ari.
Hr. Valentine endurtók at-
höfnina með sitt eigið glas.
— Já, það var betra, sagði
hann hrifinn um leið og
hann smakkaði á því, og sett
ist í þægilegan bakháan stól
og rétti fæturna í áttina að
eldinum. — Ö1 er góður drykk
ur, en eft;r mínum smekk er
það ekki upplífgandi drykk-
ur. Því síður er það „herra-
manns" drykkur, þó það virð
ist ekki hafa mikið að segja
nú til dags. ,
En helztu rök mín á móti
öli eru þau, að það gefur ekki
tilefni til samræðna, ekki
þess konar samræðna sem
mér geðjast að. Þær eiga bezt
við eftir góðan miðdegisverð,
myrkrið til að safna blóð-
bergi .... bókstaflega hlægi-
legt, nema ætlunin hafi yerið
að gera þetta, sem Frig og
Meg gerðu.
Hún kipptist við Það sveið
enn. Hann hlaut að vita það
og hafa með vilja sagt þetta
til þess að særa hana.
— Mér þykir það leitt ef ég
hefi sært yður, sagði hann
strax, en hún vissi vel að það
var' ekki sannleikanum sam-
kvæmt. — Eg hefði ekki átt
að segja þetta, Natalía. Samt
er ég feginn að ég gerði það.
Vitið þér hvers vegná?
Nei, hún vissi ekki hvers
vegna, ef það var ekki vegna
þess að hann hataði hana og
vildi særa hana eins og hann
gat.
— Eg held að við ættum
að ræða um það, sagði hann,
þegar hún anzaði ekki. Það
var satt að segja til að fá
tækifæri til að tala við yður
að ég ók yður hingað.
Hún reyndi að brosa, en
tókst heldur illa.
— Ég vil helzt ekki tala um
það, ef yður er sama, hr. Val-
entine.
nær lokið úr koníaksglasinu.
Hann tók einnig eftir því.
— En vina mín, ósköp er
ég lítið kurteis. Leyfið mér
að bæta í glasið. Nei, hristið
ekki höfuðið .Gott koníak hef
ur aldrei sakað neinn. Þvert
á móti.
Hún lokaði augunum og
hallaði sér aftur á bak í stóln
um. Enn einu sinni sá hún
Frin og Meg fyrir sé í hug-
anum. Hann notaði tækifær
ið og fyllti glasið á ný. Og
hví skyldi hún hafa á móti
því. Kanske vínið gæti deyft
sviðann í hjarta hennar. Hún
rankaði við sér þegar hún sá
að hr. Valentine hafði fært
stól sinn alveg upp að hennar
og nú laut hann að henni al-
varlegur á svip og lagði hönd
sína um axlir hennar. Það
var með herkjum að hún gat
stillt sig um að æpa og ýta
hönd hans frá sér.
— Eg sagði að mér þætti
leiðinlegt að þér sáuð til Meg
og Frins í kvöld, sagði hann.
En ég var ekki alveg hrein-
skilinn. Eg veit að það var
hið bezta, sem skeð gat. Og
ég held ekki, að hjarta yðar
EIRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
178
Eiríkur horfðist nú í augu við
Bor Khan. — Þú getur rengt mig,
ef þér sýnist en sverðið er horfið
— Þú lýgur, hrópaði khaninn
og otaði spjóti sínu að Eiríki. —
Komdu með sverðið, annars verð-
ið þið drepnir.
— Dreptu þá, segir Eiríkur. —
En þú finnur ekki sverðið fyrir
það. Bor Khan skipar mönnum
sínum að slá tjöldum og snýr sér
aftur að Eiríki. — Ykkar verður
gætt hér. Við ræðum um sverðið
síðar.
— Við ættum að flýja, segir
Svitjod. — Þeir halda að við vit-
um hvar sverðið er niðurkomið
og það er einasta, sem hefur kom
ið í veg fyrir að þeir dræpu okk
ur. — Við getum ekki flúið, svarar
Eiríkur. — Við höfum of marea
særða.
í sama mund smaug Ervin út
úr tjaldinu og ætlaði tíl huncis
síns. Hann nálgast tjald khansins,
en þá sprettur þar upp skuggaleg
mannvera, hleypur og felur sig í
kiarrinu.