Tíminn - 23.07.1960, Side 14

14
T f M I N N, laugardaginn 23. júlí 1960.
með að gera það heyrum
kunnugt fyrr en eftir að þú
kemur aftur frá Lonclon.
Hún leit undrandi á hann.
Tveim dögum áður hafði
hann verið mjög ákafur í að
opihbera þetta sem allra
skjótast. Eitthvað kæruleysi
fékk hana til að segja glað-
lega: — Eg hef hugsaö um til
lögu þína og þér í hag, Bern
ard.
— Hefurðu gert það? Gott,
sagði hann, en hún fann að
hann meinti ekki það sem
hann sagði.
Hún nartaði í matmn með
an hún hugsaði málið. Eitt-
hvað hafði komig fyrir, sem
hafði breytt áformum hans.
— Á hinn bóginn er sjálf-
sagt bezt, að við undirbúum
Frin svona smám saman. Ef
hann grunar hvert stefnir,
verður honum ekki eins bilt
við, sagði hún og hló innra
með sér að vandræöasvipn-
um, sem kom á andlit hr.
Valentines.
— Góða mín, þvi ,skyldum
við hafa áhyggjur af því?
Hún heyrði ekki betur en
hann væri ögn gramur. — Og
ég býst varla við að það verði
svo mikið áfall fyrir hann.
Hann fór eldsnemma í morg-
un til London að sækja Meg.
— Fór hann til London að
sækja Meg?
— Hún hringdi til hans
i birtingu. Hún hafði ekki
sofið neitt. Hringdi frá ein-
hverjum klúbb. Var með svo
marga böggla að hún gat ekki
bjargað sér alein.
— Eg skil.
Ekki hafði Frin ekið alla
leiðina til London til að
sækja hana, jafnvel ekki eft
ir að hann vissi, hvað hún
var hrædd við að ferðast með
lest. En þrátt fyrir það skipti
þetta litlu máli. Henni fannst
þetta bara hlægilegt.
— Jæja, nú verð ég að
koma mér til skrifstofunnar.
Eg hef mikið að gera í dag.
Þér er sama þótt þú verðh
ein.
— Já, já, ég sé um mig.
Þegar hún hafði lokið snæð
ingi fór hún i gönguferð og
skammt frá húsinu mætti
hún stórum vörubíl.
Bílstjórinn kom til hennar.
— Eg er með sendingu frá
flugeldaverksmiðju Tomlin
& Co. Hvar á ég að setja
það, ungfrú? Á ég að fara
með það niður í kjallara. Það
er sjálfsagt öruggast. Það er
ekki vert að setja það þar sem
nokkur eldhætta er.
— Ef þér farið hérna bak
við húsið . . . byrjaði hún,
en þá kom Frits út úr hús-
inu.
Hún bjóst við að hann
sýndi manninum leiðina niðri
kjallara, en í stað þess fór
hann með manninn inn um
aðaldyrnar og þar sem hún
hafði ekkert sérstakt fyrir
stafni fór hún á eftir þeim
inn. Hún furðaði sig á því, að
Frits og bílstjórinn báru allt
heila klabbið inn i vinnuher
bergi hr. Valentine. Það var
yfirleitt alltaf læst og Nata-
lia hafði aldrei komið þar inn.
Henni fannst vinnuherbergið
furðulegur staður til að
geyma rakettur í, því að vegg
irnir voru fóðraðir með þunn
um og þurrum eikarplötum.
Fyrst Frin hafði farið tii
London kæmi hann varla aft
ur fyrr en um kvöldið og hún
fór því í gönguferð um landar
eignina. Hún fann til kyn-
legs óróa og eirðarleysis, en
þá heyrði hún í bifreið Clarks
og fann að hjartað tók að
berjast hraðar í brjósti henn
ar og hún flýtti sér til móts
við hann.
— Holló, Nat.
Clark hoppaði út úr bíln-
um.
— Hvað er í fréttum?
— Fátt nýtt.
— Allir heima?
— Enginn nema Frits og
Berta.
— Ágætt. Þú hefur staðið
þig vel.
— Eg hef ekki gert neitt.
— Samt sem áður er ég
ánægður með þetta. Komdu
við skulum labba niðrað kof
anum. Eg þarf að spjalla við
þig, bætti hann við lágum
rómi.
— Við vorum hjá Celiu í
gærkvöldi, sagði hún á leið-
inni. Eg bjóst hálfvegis við
að þú kæmir.
— Eg fann miða frá henni,
þegar ég kom frá London í
morgun.
— Frin er farinn til Lond
on að sækja Meg.
— Svo? Clark leit rannsak
andi á hana. — Hvernig
finnst þér það?
Hún svaraði eilítið bitur-
lega: — Hverju máli skiptir
það.
— Eg vildi helzt fá annað
svar.
— Mér stendur næstum
alveg á sama. Eg hefði varla
trúað því fyrir skömmu, hvað
það myndi skipta mig litlu
máli.
— Gott, gott, sagði hann
og hló ertnislega. — Áhrifin
fara að segja til s’ín.
— Hvaða áhrif?
— Mín töfrandi persóna
vitanlega.
— Stundum finnst mér þú
eiga hirtingu skilið, sagði
hún.
—Gott og vel, sagði hann.
— Byrjaðu bara.
— Eg . . . ég, stamaði hún.
— Þá skal ég gefa þér til-
efni til þess, sagði hann og
umsvifalaust tók hann Nata
líu í fangið og kyssti hana.
Hann kyssti hana lengi og
innilega og þrýsti henni fast
að sér.
— Minntist ég á það við
þig, að fyrir utan að ég elska
þig, þá vil ég giftast þér,
j sagði' hann stríðnislega.
— Þú vissir kannski ekki,
að lestarstjórninn slasaðist
alvarlega við slysið, og hefur
verið á sjúkrahúsi allan tím
ann síöan. En fyrir nokkru
var gerð á honum aðgerð, sem
tókst mjög vel.
Clark þagnaði og Natalía
horfði eftirvæntingarfull á
hann. — Þeir yfirheyrðu
hann um daginn og meðal
annars lýstu þeir hr. Valent
ine fyrir honum. Hann telur
sig muna eftir manni, sem
kemur heim við lýsinguna.
Sagðist hafa séð hann í einn
af fremstu vögnunum og seg-
ir að hann hafi verið með
manni, sem eftir lýsingunni
að dæma getur átt við föður
segja skil ég ekki almenni-
lega hvers vegna á að hafa
þessa miklu flugeldasýningu
á afmælisdegi Frins. Dálítið
barnalegt, fmnst þér ekki.
— Jú, samsinnti hún. —
Mér finnst það líka.
Clark reis á fætur og greip
statívið og teikniblokkina. —
Gættu þín vel . . . elskan.
Hann snerist á hæli og gekk
brott.
19. kafli.
Hvorki Frin né hr. Valent-
ine komu til hádegisverðar.
Frits var einnig að heiman,
hann hafði farið tú Dane-
town að gegna erindum fyrir
hr. Valentine. Berta bar Nat

Hættulegt
sumarleyfi
tmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Jennifer Ames
31.
— Mig grunaði það.
— Þú ert viss um þig.
Hún losaði sig úr faðmi
hans og hló. — Kannski, en
sem stendur finnst mér ég
vera ákaflega lítilfjörleg.
—Þú lítilfjörleg.
Það þurfti ekki meira til.i
Henni leið strax betur.
— Sem sagt, Frin fór til
London að sækja Meg og ég
fann ekki betur en hr. Val
entine sæi hálfpartinn eftir
því að hafa beðið min.
— Hvað segirðu?
En hún gat ekki almenni-
lega útskýrt það, hún hafði
bara fundið það.
— Hvað var það, sem þú,
vildir tala við migí spurði hún'
svo. i
— Eg fór til London í gær
dag, ems og ég sagði þér.
Scotland Yord hafði einhverj
ar upplýsingar til mín. ;
— Viðkomandi föður þín-
um? j
— Viðkomandi því, sem
gerzt hefur áður. Það var i
sambandi við járnbrautarslys
ið.
— Hvað? Hún reyndi að
hafa hemil á óróa sínum. —
Hvað var það?
minn . . . skyldi ég geta kom
ist yfir mynd af Valentine?
— Eg skal reyna að ná í
eina, en ég hef hvergi séð
myndir af honum í húsinu.
— Kannski í herbergi konu
hans?
— Það getur verið, ég hef
aldrei komið þangað inn. Eg
get spurt Bertu.
— Það væri gott. En nú
verð ég að láta eins og ég
sé að teikna.
— En bæði Frin og hr. Val
entine eru að heiman.
— Veit ég það. En Frits er
heima, og ég hef á tilfinn-
ingunni, að hann segi hr. Val
entine allt sem skeður, þegar
hann er í burtu.
— Já, ef hann er þá ekki
sofandi. Hann er skelfilega
latur og í rauninni er það
Berta, sem gerir allt í hús-
inu. En 1 morgun varð hann
þó aðeins að hreyfa sig, þegar
hann bar alla flugeldana inn
í vinnuherbergi hr. Valentine.
Clark kváði og Natalía út-
skýrði málið fyrir honum.
— Mér þætti gaman að vita
hvað það á að þýða að setja
flugeldana í vinnuherbergi
hr. Valentine. Og satt að
alíu matinn, sem hún snæddi
alein í stóru dagstofunhi. Nat
veitti því efitrtekt, að Berta
var í óvenju léttu skapi.
— Já, ég er glöð, ungfrú,
svaraði hún, þegar Natalía
minntist á það.
— Við fara til London,
Frits og ég. Eg bara tvisvar
áður vera í London.
— Það verður skemmtilegt
fyrir ykkur. Hvenær farið
þið? .
— Eftir tvo daga . . . þann
tólfta.
Þann tólfta . . . kvöldið fyrir
afmælissamkvæmi Meg! En
ef hr. Valentine ætlaði að
gefa þeim frí, þá hentaði
þessi dagur vel, þar eð enginn
yrði heima.
— Eg vona að þið skemmt
ið ykkur reglulega vel.
— Við fá miða í leikhús.
Aldrei verið í leikhús í Eng-
landi.
Berta gekk um og hjalaði
glaðlega við Natalíu, sem
fann að gamla konan vildi
gjarna tala'við einhvern.
— Hvar svaf móðir Frins,
Berta? spurði Natalía.
— Hún hafa sitt herbergi
EIRIKUR
víöförli
Töfra-
sverðið
183
— Notaðu ekki sverðið, Svitjod,
hrópar Eiríkur, það fordjarfar sjálf
an þig! En Svitjod fer hamförum.
Hann veður um meðal fjandmann-
airna og brytjar þá niður.
Eiríkur og menn lians fylgja á
eftir og orrustan er í algleymingi.
Fjöldi mongólanna sloðar engan
þeirra. Enginn megnar að standa
gegn sverði Ts.
Flóttiý brestur í lið þeirra. Þeir
í'áu, sem ekki hafa orðið fyrir
sverðinu stökkva á hesta sína og
hleypa brott — brott frá þessu
skelfilega drápstæki.
Svitjod reikar á eftir þeim með
sverðið í hendinni. — Nemið stað
ar! öskrar hann. Snúið við! Reynið
aftur! Heilum her get ég stökkt
á flótta, ráðið niðurlögum hans,
aleinn. Svo riðar hann og fellur
til jarðar.