Tíminn - 19.10.1960, Blaðsíða 14

14
T f M I N N, miðvikudaginn 19. október 1960.
í Alsír. En >nú fer ég fljótlega
heim aftur.
Hún leit upp:
— Varstu að segja eitthvað',
Richard?
— Afsakaðu, sagði Treve-
lyn. — Eg sagði bara, ag Mar
ía væri matar þurfi.
Hann gaf þjóni bendingu.
— Hún er töfrandi, þessi
frú Marsham, finnst yður það
ekki? sagði frú Raoul þegar
þau voru sezt við borðið. —
Eg held ég hafi aldrei séð
eins fallega konu. Hafið þér
séð einhverja af myndum,
sem hún lék í, frú Carrlng-
ton?
Elísabet hristi höfuðig og
hugleiddi, að frú Raoul væri
siðasta manneskjan, sem
þyrfti að öfunda aðra konn
af fegurð sinni.
— Mér þykir vænt um að
hafa kynnzt Maríu. Við búum
rétt hjá hvor annarri sagði
Elísabet, og var um leið undr
andi að hún skyldi tala svona
opinskátt við bláókunnnga
manneskj u.
— Já, John hefur minnzt
það, sagði frú Raoul. — Við
vissum um „Corinne" og mað
urinn yðar hefur tekið á leign
hús þar skammt frá er ekki
svo?
— Jú reglulega indælt hús.
— Vinnur maður yðar í
borginni, frú Carrington?
Elísabet hikaði. — Já, hann
hefur skrifstofu þar.
— Undarlegt að ég skuii
ekki hafa hitt hann, sagði frú
Raoul og hristi hugsandi höf
uðið. — Carrington?
Svo brosti hún. — Þér verð
ið að afsaka mig. Eg er svo
forvitin. Eg þekki bókstaf-
lega alla í borginni og þegar
nýir bætast í hópinn heim-
sæki ég þá strax. Þér skiljiö
— það er út af stofunni minni
— ég geri ráð fyrir að þér
hafig heyrt um hana?
— Því miður hef ég ekki
haft tíma til að kynna mér
nema fátt eitt, sagði Elísa-
bet og reyndi að tala rólega.
Hvað var nú þetta? Frú
Raoul sagðist aldrei hafa hitt
Davíð. Hafði Davíð ekki sagt
sjálfur að hann hefði talað
við hana, þegar gimsteinun-
um hennar var stolið . . . ?
— Þér verði® endilega að
koma og heimsækja mig,
sagði frúin hvetjandi og reif
Elísabetu upp úr hugleiðing
um sínum. — Takið eigin-
mann yðar með, kannski
hann vilji láta eitthvað af
hendi rakna til stofnunarinn
ar . . .
— Hlustaðu ekki á hana,
skaut hún inn í og hallaði
sér yfir borðið — anars piokk
ar hún Davíð inn að beini.
— Og í hvaða tilgangi, sagði
Elísabet brosandi.
— Eg hef stofnag sjóð til
að byggja sjúkrahús, sagði
frú Raoul.
Nætur
! lögreglan hér ekki sérlega
’ slyng.
— Þér ættuð að hitta Davíð,
sagði .John og brosti.
— Er það eiginmaður yðar,
frú Carrington? spurði fru
Abdul Raoul.
— Davíð . . . skaut María
inn í, hann er eiginlega ekki
í lögreglunni Hann er háif-
gildings ....
— Einkalögregluþjónn,
sagði Elísabet fljótmælt.
— Jæja, einkalögreglu-
þjónn? sagði frúin og undar
legur hreimur var í röddnini.
— Þér megið ekki misskilja
Algeirsborg
Eftir George Alexander
— Og mestan hluta fjár-
ins hefur hún sjálf gefið,
sagði John.
Svo varð hann alvarlegur
á svip; — Já, hvernig er það,
nokkuð frétt um gimstein-
ana?
Elísabet hrökk við.
Frú Raoul sagði rólega: —
Tryggingarfélagið hefur
greitt mér skaðann. En rann
sókninni er vitanlega haldið
áfram.
— Og þér hafið náttúrlega
gefið tryggingarféð í sjúkra-
hússjóðinn? sagði Trevelyn.
— Já, hvað annað. Mér
þótti bara verst, að það var
ekki enn meira. Eg ætlaði að
selja gimsteinana í Ameríku.
Þ.ar hefði ég fengig helmnigi
meira fyrir þá en trvgging-
arfélagið borgaði mér.
Hún yppti öxlum og sneri
sér að Elísabetu: — Annars
eru það ekki mínir peningar,
sem ég hef gefið. Það eru
fjármunir eiginmanns míns
heitins. Eg hef ekki snert eyri
af þeim.
— Þag er sannarlega göfug
mannlega gert af j'ður, sagði
Elísabet full aðdáunar.
— Og þér hafið engan grun
aðan? spurði John.
— Nei, alls ekki. Mér finnst
16.
! okkur, sagði John, — hann
i hefur ekkert með skilnaðar-
mál og slíkt að gera. Satt
bezt að segja, svo vitum við
ekki, hvaða verkefni hann
hefur. Davíð talar sjaldan
um starf sitt.
Elísabet barðist við að
halda tárunum í skefjum, þeg
ar hún hlustaði á vini sína.
Hve þau voru trygg og trú
eiginmanni hennar!
— Já, hann er lítig fyrir
að tala um sjálfan sig, sagði
María og hló tærum hlátri.
— Mér líkar vel við svoleiðis
menn.
— Ef hann er eiginmaður
yðar, þykist ég viss um að
hann sé prýðis maður, sagði
frú Raoul og horfði vingjarn
lega á Elísabetu. — Ef þér
viljið gefa mér upp, hvar
hann hefur skrifstofu, gæti
vel komið til mála að ég heim
sækti hann.
— Og þá man ég eftir að
nú situr hann líklega aleinn
heima og fær ekkert að borða,
hrópaði Elísabet.
— Taktu með þér fáeina
mola héðan, sagði John og
hló. — Langar yður til að
koma með okkur í hraðbátn
um, frú Raoul? bætti hann
við.
— Hamingjan góða! Svona
klædd. Nei, kærar þakkir,
vinur minn. Þá vil ég heldur
minn gamla góða mótorbát.
Hún sneri sér brosandi að
Elísabetu. — Ef ég leita mann
yðar uppi, frú Carrington,
væri hann kannski tilleiðan-
legur að reyna að hafa upp
á gimsteinunum mínum? Og
kannski ég reyndi að plokka
hann, eins og John segir, í
leiðinni.
— Eg . . . ég veit satt að
segja ekki, stamaði Elísabet.
— En það getur ekki skað
að neitt að spyrja hann, sagði
fallega ekkjan undrandi.
— Já, ertu á móti því Elísa-
bet? spurði John.
Á móti því, hugsaði Elísa-
bet bitur. Þag lágu margar
ástæður fyrir þvi, að hún
kærði sig ekkert um að Davíð
og frú Raoul hefðu einhver
skipti saman, En upphátt
sagði hún: — Nei, þag er
auðvitað ekkert athugavert
við að spyrja hann. En ég
veit að hann hefur ákaflega
mikið ag gera núna.
— Ja . . . við sjáum til,
sagði frú Raoul, ýtt istólnum
frá borðinu og stóð upp. Hún
leit út um einn af stóru glugg
unum á borðsalnum.
— Og nú verð ég því miður
að fara, ef þið viljið hafa míg
afsakaða.
John notaði tækifærið til
ag segja: — Kannski þú vilj-
ir verða frúnni samferða upp,
Elísabet, þá geturðu skoðað
skipið.
— Já, mig langar til þess,
sagði Elísabet og bætti við
ertnislega: — Og María get-
ur haldið áfram að borða á
meðan.
Hún skildi að þetta var
tækifærið til ag ræða við eig
inmann vinkonu sinnar.
15. kafli.
John og Elísabet gengu
hægum skrefum yfir þilfarið.
Engin var uppi við þessa
stundina.
— Og nú geturðu leyst frá
skjóðunni, sagði John og leit
hörkulega á hana.
— John . . . hefur þú heyrt
nefndan mann, að nafni
Andrew Soames?
John horfði hugsandi á
hana, kveikti sér í sígarettu
og púaði. — Já, svaraði hann.
— Hvenær?
— Hann fórst þegar
Gambiaflugvélin sprakk,
sagði hann.
— Hvernig veiztu það,
spurði hún hraðmælt.
— Þag er á allra vitorði,
sagði hann.
— Eg hef ekki séð neitt
um það í blöðunum. Það var
Davíð, sem sagði mér að
Andrew Saomes, sem gekk
undir nafninu Brownlee, hafi
farizt með vélinni.
— Nú og hvað er ag þér,
sagði John ásakandi. — Trú-
irðu ekki, því sem maðurinn
þinn segir.
— Jú, sagði Elísabet hægt,
eftir nokkra umhugsun. —
En segðu mér, hvernig fréttir
þú ag Soames hefði farizt?
— Á sama hátt og þú —
Davíð sagði mér það. Og
hann skýrði einnig frá því
við réttarhöldin. Allir, sem
voru þar viðstaddir fengu að
vita það. Og ég sá það raunar
í öllum helztu blöðunum líka.
— Ekki sá ég það, sagði
Elísabet. — En þag er kann-
ske ekki að marka.
— Þú ættir að lesa blöðin
vandlegar, stúlka mín, sagði
John og brosti. En hvers
UTVARPIÐ
8.00 MO'rgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp. —
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Óperettulög.
20.00 Fréttir.
20.30 „í Svartaskóla hjá Indrlða
miðli“; greinaflokkur eftir Guð
mund Hannesson prófessor;
III. (Anna Guðmundsdóttir
flytur).
21.00 Spænsk þjóðlög: Polyfón-kór-
inn í Barcelona syngur.
21.10 Samfelld dagskrá frá Hollandi
£ umsjá Ólafs Gunnarssonar
sálfræðings.
22.00 FréttLr og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Canterville-draug
urinn" eftir Oscar Wilde, í
þýðingu Jóns Thórs Haralds-
sonar cand. mag.; I. (Karl Guð-
mundsson leikari).
22.35 „Um sumarkvöld": Earl Bailey,
Povel Ramel, Les Compagnos
de la Chanson, Alma, ogan,
Art Tatum, Amalia Roderigu-
ez, Los Panchos, Mahalia Jack-
son, Danielle Darrieux, Ingi-
bjöirg Þorbergs og Smárakvart-
ettinn í Reykjavík skemmta.
213.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
o g
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
44
liSWU HJfcW
Svíþjóður hefur runnið á hljóð-
ið. Hann slær Sörla til jarðar og
snr sér ýað Ragnari sem horfir
furðu lostinn á aðfarirnar. — Ég
hef víst koimð á heppilegri stundu
segir Svíþjóður og br’osir háðslega.
— Og áður en þá ferð að spyrja
um barnið.
.... er hægt að segja þér að
það er koimð á ör’uggan stað. En
ég þarf að fá vitneskju um dverg-
inn. — Hvaða dverg? segir Ragnar
undrandi, ég hef ekki séð aðkomu-
menn hér — segðu mér heldur
hver þú ert. — Ég er ármað.ur og
ráðgjafi Eiríkis konungs, og ég er
kominn til að frelsa konung minn
og son hans!
Svíþjóður skýrir nú frá barns-
ráninu í stórum dráttum og lofar
sjóræningjahöfðingj anum ríkuleg-
um launum ef þeim takist í sam-
einingu að sleppa frá eynni sem
stríðsmenunirnir frá Bóhúsléni
hafa umkringt. Ragnar kinkar
kolli: — Ég trúi þér, ókunni með-
ur, en Sörli er kominn til með-
vitundar og grípur frammí fyrir
honum: — Látt.u hann ekki snúa
á þig, Ragnar!