Tíminn - 04.01.1961, Síða 14

14
T í MIN N, miðvikuilaginn 4. janúar 1961.
fótum drungalega. Eg lokaði
á eftir mér, setti skóna á gólf
ið og horfði á hann. Hann
horfði einnig á mig.
— Það var þá kvenmaður,
sem ég talaði við í gærkvöldi,
sagði ^ann aftir langa þögn.
— Já, það var ég. Hvernig
sváfuð þér?
Hann gaut augunum á rúm
ið, eins og hann vænti þess að
svarið kæmi haðan. — Eg veit
— Við fáum sent kaffi upp.
Eg pantaði það.
Hann fálmaði með óstyrkri
hendi um andlit sitt og sagði:
----Þér eruð mjög alúðleg-
ar við mig.
Eg leyfði honum að vera í
friði meðan hann drakk kaff-
ið.
Svo setti hann bollann frá
sér á gólfið Eg rétti ^onum
slgarett.m’ «em ég hafði kom
HVER VAR
Eftlr
Cornell Woolrich
Eg fór aftur upp í borgina,
inn í hinn heiminn. Eg lá and
vaka alla nóttina og hugsaði
og hugsaði.
— Hafði hann myrt hana?
Hann var eiginmaður hennar
og hann hafði elskað hana
br'jálæðislegri ást, og nú var
hann brjálaður út af henni í
bókstaflegri merkingu orðs-
ins. Hann keypti áfengi
handa henni og setti fram
stól fyrir hana á hverju
kvöldi. í undirdjúpi borgar-
innar gekk hann undir nafn-
inu Ástarsorg. Mia Mercer
hafði strikað yfir nafnið hans
og það var eina nafnið i bók-
inni, sem hafði verið strikað
yfir. Og hann hafði staðið fyr
ir utan húsið hennar og þegar
elskhugar hennar komu út,
gekk hann sæll á brott og í-
myndaði sér að nú væri hún
hans aftur. Og einn daginn
hafði hann ekki lengur sætt
sig við ímyndunina eina, held
ur hafði hann farið inn til
hennar og krafist hennar í al
vöru....
Þannig hlaut það að hafa
verið.
— Marty, ég veit hvað þú
gerðir Miu. Eg ætlaði að segja
það umsvifalaust, án nokkurs
undirbúnings og sjá hvernig
honum yrði við. Nei, það var
ekki hægt. Hann mundi bara
neita; jafnvel hann í allri
sinni eymd og volæði myndi
hafa rænu á að neita. Og til
þess að ég gæti farið til Flood
varð ég að hafa áþreifanlega
sönnun.
Eg hafði fundið ástæðu til
að hann gat hafa myrt hana.
Og vaktir hans fyrir utan
gluggann hennar. Nú vantaði
bara játningu frá honum
sjálfum, en það varð að vera
meira en hræðslulegt augna-
ráð og hikandi neitun. En
kæmist ég þó svo langt áleið-
is gat ég farið á fund Flood
og hann sæi um eftirleikínn.
En skyndilega fann ég ráð-
ið — ég var alveg að festa
blund þegar ég fékk hugmynd
ina og ég gleðvaknaði á svip-
stundu. Játningin eða neitun
in varð að koma ósjálfrátt, án
þess að hann yrði þess eigin-
lega var.
Eg ætlaði að ákæra annan
og sjá hver yrðu þá viðbrögð
hans.
Morguninn eftir tók ég
skóna hans hjá vikapiltinum
og gekk með þú upp og bank-
aði að dyrum. Hann svaraði
ekki og mér flaug í hug, að
nú hefði ég misst hann aftur.
En hann var þar. Hann var
alklæddur og sat á rúmstokkn
um og dinglaði höndum og
20
ekki almennilega, sagði hann
þreytulega. — Eg er svo van-
ur að sofa á hörðum bekkjum
að ég saknaði þeirra hálft í
hvoru.
— Hérna eru skórnir yðar.
Hann spurði ekki hvers-
vegna ég tók þá; hann virtist
engan áhuga hafa á því. —
Eg skildi ekki hvað af þeim
var orðið, sagði hann sljó-
lega.
Eg virti hann gaumgæfi-
lega fyrir mér. Eg hafði ekki
séð hann í dagsbirtu áður. Og
þó að ég væri hingað komin
til að heyra morðjátningu
hans og láta hann taka út
sína refsingu fyrir glæpinn,
sá ég nú enn ljósar hvað hún
hafði gert honum óendanlega
mikið illt. Einhvern tíma fyr
ir langalöngu hafði hann ver
ið glæsimenni. Og augun
sönnuðu mér að hann hafði
verið gáfaður. Hún hafði eyði
lagt hann. Eg spurði sjálfa
mig, hvaða óheillastjarna
hefði ráðið örlögum hans og
látið hann fella ást til ein-
mitt Miu Mercer. Og svarið
var einfalt. Það sem heilar
huga okkar er ekki raunveru
leikinn, heldur sú mynd, sem
við sköpum okur af honum.
Hann rétti sig upp þegar
ég lauk við að binda skóreim-
arnar.
Eg sagði:
ið með. Svo sagði ég:
— Langar yður til að líta í
blað? Lesið þér nokkurn tíma
blöð?
Hann hrissti höfuðið og ég
endurtók síðari spnrninguna,
sem ég áleit skipta miklu
máli: — Þér lesið yfirleitt
ekki blöð, eða hvað?
— Nei, það er ekkert í þeim
sem kemur mér við. Svo leit
hann á mig og spurði kæru-
leysislega:
— Hvað viljið þér mér eig-
inlega?
— Þér vitið það. Eg þekkti
Miu.
Sársaukasvipur kom á and
lit hans. Hann sýndi ekki lit
á að segja neitt, svo . að,n4g
varð að halda áfram:
— Við vorum svo miklar vin
konur. Eg hélt að ég gæti
kannske kert eitthvað fyrir
yður.
— Hvað svo sem? spurði
hann.
Eg sneri mér eilítið til svo
að ég sæi andlit hans í spegl-
inum, án þess hann yrði var
við að ég virti hann fyrir mér.
— Síðast þegar ég hitti
hana — ja, það hljóta að
vera að minnstá kosti þrjár-
fjórar vikur síðan — bað hún
mig að....
Hann stirnaði upp og herpti
saman munninn.
— Hún er dáin, sagði hann.
Eg hélt áfram rólegri röddu
eins og ég hefði ekki heyrt
hvað hann sagði:
— Eg veit það. En hvernig
vitið þér það. Þér sögðust
aldrei lesa blöðin.
Hann sýndi enga sektartil-
finningu, en hann lokaði aug
unum stundarkorn eins og
hann væri að rifja eitthvað
upp fyrir sér.
Eg gaf honum góðan tíma
til að hugsa sig um. Svo sagði
ég enn:
— -Eg hélt að þér sæuð
aldrei blöðin. Og hvernig vit-
ið þér þá að hún er dáin?
Hann strauk hendinni um
ennið, en minnið kom ekki
aftur.
— Hvernig vitið þér það?
— Hættið þessu stundi
hann hjálparvana. — í hvert
sinn sem þér spyrjið gleymi
ég því aftur. Það var alveg
að koma, en þér rekið það
alltaf burt aftur.
— Fóruð þér kannske upp
til hennar og sáuð hana eftir
að það gerðist. Þér sku’u" 'kki
vera hræddur við að viður-
kenna það, ekkert er sak-
næmt við það, sagði ég og
bandaði með hendinni. —
Var það ekki svona, Marty?
Þér fóruð upp til hennar að
heimsækja hana og funduð
hana þar sem hún lá með
silkisokk reyrðan'um hálsinn,
var það ekki þannig?
— Nei, hún var — hún var
kæfð með púða.
Eg hélt áfram jafn hirðu-
leysislega og fyrr:
— Þarna sjáið þér. Þér fór-
uð til hennar. Og þess vegna
vitið þér að hún er dáin.
Þetta er allt í lagi og engin
ástæða til að vera órólegur.
Þér opnuðuð dyrnar og sáuð
hana liggja á gólfinu í fremri
stofunni og þá lokuðuð þér
aftur og fóruð og enginn get
ur áfellzt yður fyrir það.
Hann sagði með barna-
legri þrjózku í röddinni:
— En hún var ekki í fremri
stofunni. Hún var i hinu her
berginu, svefnherb°rginu
sínu ....
— Þarna sjáið þér, sagði
ég stillilega. — Þér vitið
þetta allt. Þér segist ekki
lesa blöðin, svo að þér hljót
ið að hafa farið til hennar
og séð hana. Hvernig komust
þér annars inn í íbúðina?
Hann hristi höfuðið, fyrst
máttleysislega eins og allar
hreyfingar hans voru, síðan
ákveðnara og spurnarsvipur
færðist yfir andlit hans. —
En ég fór ekki upp til henn
ar, tautaði hann. — Eg gerði
það aldrei, því að henni var
illa við það. Síðast þegar ég
fór til hennar, kastaði hún
mér út. Hún skammaðist sín
víst fyrir mig. Hún sagðist
skyldu hringja í lögregluna
ef ég dirfðist að koma aftur
til hennar. Og eftir það stóð
ég bara á gangstéttinni og
horfði upp í gluggann henn-
ar.
Hann andvarpaði, en hélt
á*ram að hrista höfuðið.
Eg leit ofan í veski?" mitt
og lét eins og ég sæi ekki síga
retturnar, sem eftir voru.
Svo smellti ég töskunni aft-
ur: — Okkur vantar siga-
rettur, sagði ég. — Eg skrepp
niður og kaupi nokkrar i við
bót. Eg ætlaði að hringja í
Flood. Honum þætti
að tala við þennan mann.
Hann myndi kunna lagið á
honum og neyða hann til að
segja sannleikann.
— Á ég að vera hér og
bíða eftir yður? spurði Marty
á sinn vonleysislega hátt.
— Já, ég kem eftir stutta
stund, sagði ég og opnaði
dyrnar.
\
Miðvikudagur 4. janúar:
8,00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
18.00 Útvarpssaga barnanna: Ný
saga: „Átta börn og amma
þeirra í skóginum" eftir Önnu
Cath Westly, I. Stefán Sigurðs
son kennari þýðir og Ies. —
Sagan er framhald bókarinnar
„Pabbi, mamma, börn og bíll“,
sem Stefán las í útvarpið fyrir
tveimur árum.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Anna Karenina: Framhalds-
leikrit eftir Leo Tolstoj og Old
field Box, X. kafli. Þýðandi:
Áslaug Árnadóttir. — Leik-
stjóri: Lárus Pálsson. Leikend-
ur: Helga Valtýsdóttiir, Rúrik
Haraldsson, Herdís Þorvalds-
dóttir, Ævar Kvaran, Kristín
Anna Þórarinsdóttir, Jón Sig-
urbjörnsson og Jóhann Páls-
son.
20.35 Giuseppe Taddei syngur óperu
aríur.
20.50 Vettvangur raunvísindanna:
Örnólfur Thorlacius fil. kand.
kynnir starfsemi Rannsókna-
ráðs ríkisins.
21.10 Ungversk tónlist.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn
Lúkas“ eftir Taylor Caldwell.
Ragnheiður Hafstein les XXVI.
lestur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Austur-Afríka: Erindi flutt af
Baldri Bjarnasyni magister.
22.30 Harmonikuþáttur. Henry J.
Eyland og Högni Jónsson
stjórna þættinum.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
47
Ervin bíður undir eikinni. Hon-
um er ekki rótt eftir hina síðustu
atburði.
Eftir langa bið ke-mur Svemr.
— Hér getum við talað óáreittit,
segir hann. Ég þarf að segja þér
margt, Ervin, hlustaðu nú á ....
í sama bili heyrist braka í grein
og Tjali gengur fram úr runna. —
Hvað ert þú að gera með þessum
manni? spyr hann Ervin illskur á
svip.
— Bíddu, Tjali, lofaðu okkur að
skýra fyrir þér ætlun okkar, segir
Sverrir. Hann talar við Tjala lágri
röddu ob Tjali hlustar með sívax-
andi áhuga.
— Þetta er stórkostlegt! hrópar
Tjali að lokum, — ég skal ábyggi-
lega aðstoða þig.