Tíminn - 05.01.1961, Síða 14

14
TÍMINN, fimmtudaginn 5. janúar 1961.
Að eyrum okkar bárust tón-
ar frá útvarpi í herbergi hinu
megin við ganginn. Marty fór
aftur að hrista höfuðið, en
að þessu si-nni upp og niður.
— Þannig var það einmitt,
muldraði hann.
— Hvað? spurði ég og stei.g
aftur yfir þröskuldinn.
— Eg heyrði það einmitt
þannig, sagði hann. — Eg
las hvergi um það og ég fór
heldur ekki upp til hennar.
Eg heyrði það í útvarpinu. Á
veitingastofunni Silfurdollar-
inn. Þeir hafa útvarp og ég
var nýkominn og ekkert far-
inn að drekka, svo að ég
skildi það sem sagt var.. Eg
man ennþá orðrétt hvað var
sagt, þótt það væri lesið bara
einu sinni. Þessi orð koma
stundum upp í huga mér alvefi'
ósjálfrátt og ég get ekki við
því gert: í dag fann lögregl-
an unga, fallega stúlku myrta
í íbúð sinni. Hin myrta var
Mia Mercer, tuttugu og átta
ára, sem skemmti í Eremitage
kabarettinum, þar til fyrir
skömmu....
Andlit hans afmyndaðist og
hann hallaðist aftur á bak í
rúmið.
.... Hún sást síðast á
þriðjudagskvöldið, en þá mun
hún hafa komið mjög seint
heim, en sannað er að morð-
ið átti sér ekki stað fyrr en
um eitt-tvö leitið daginn eft
ir. Lögreglan hefur handtekið
mann, sem grunaður er, en
nafn hans mun ekki birt að
sinni. Búizt er við. ...
Eg lokaði dyrunum og kom
inn aftur. Eg iagði lófann yfir
varir hans, tvo að hann hætt.i.
Eg sagði viö hann sömu orð-
in og hann við mig áðan: Æ,
hættið.
Leikaraskaour getur verið
mjög sannfærandi, en hrein-
skilni án leikaraskapar er þó
oftast enn meira sannfær-
andi.
Hann hafði fengið frest um
stund, en ekki algerlega sýknun.
Margar klukkustundir voru
liðnar og við sátum enn í litla
herberginu. Úti var tekið að
dimma, en rödd hans spannst
eins og þráður gegnum myrkrið.
— Hún var í bláum kjól þetta
kvöld. Eg sé hana fyrir mér. Það
er undarlegt að maður getur far
ið rtt að skemmta sér á einhverj
um stað, án þess að hafa hug-
mynd um að þetta kvöld eigi
þessi staður eftir að gjörbreyta
tilveru manns. Maður fer í sam
kvæmi eða á ball, af því ekkert
er skárra við tímann að gera og
maður gerir ráð fyrir að hafa
gleymt öllu strax næsta dag. En
svo kemur upp úr kafinu að tíu
árum seinna man maður eitt
kvöldið svo ljóslega eins og það
hefði verið í gær.
Hann þagnaði. Eg beið og
sagði ekkert af ótta við að hann
hætti, ef hann myndi návist
mína. Hann talaði fremur við
sjálfan sig en mig. Eftir stutta
stund hélt liann áfram. — Eg
man enn lagið sem var leikið —
banka, ekkert annað, að tíu
mínútum liðnum.
Sjö mínútur af jreim tíu voru
þegar liðnar.
Tveir púðar lágu ofan á sæng
.inni, púðar eins og hún hafði
verið kyrkt með. Hann jiurfti
ekki annað en rétta út höndina
eftir þeim. Við vorum tvö ein
í herberginu og hann vissi ekki
að það yrði bankað eftir fáein-
ar mínútur. Hann vissi ekkki til
HVER VAR
“7
Efftlr
Cornell Woolrich
21
það hét „Alltaf" og í hvert sinn
: sem ég heyrði það síðan, minnti
jiað mig á bláa kjólinn og Miu
í fyrsta skipti, sem ég sá hana.
Það var lagið okkar, liennar og
mín, meðan við vorum saman,
og nú eftir að hún er horfin, er
það aðeins lagið mitt.
— Eg held ég hefði getað horft
á hana allt kvöldið. Það hefði
verið mér nóg. En svo kom vin
ur minn, sem hafði komið með
mér á dansleikinn og spurði:
Hvað er að þér Ætlar jrú ekkert
að dansa? Jú, svaraði ég, — en
aðeins við eina stúlku, þessa
þarna. Eg benti á hana og hann
hló og sagði: Við getum kippt
|>ví í lag eins og skot. Hann greip
í mig og leiddi mig til hennar
án þess að taka nokkuð tillit til
j>eirra sem hún hafði verið með.
Og upp frá þeirri stundu fylgdi
ég minni .....
Óheillastjörnu, hugsaði ég.
— Svo að þið kynntust.þannig,
sagði ég.
Það dimmdi enn. Hann lá
jovert yfir rúmið og hafði hönd
undir kinn. Hann fitlaði við
rúmteppið um leið og hann tal
aði. Eg sat á stól fyrir aftan
hann og hafði hendurnar á stól
örmunum. Bæði hann og rúmið
voru á milli mín og dyranna.
Það væri ómögulegt fyrir mig
að komast út í tæka tíð ef ...
| Eg hafði skroppið niður litlu
áður og beðið um að einhver
yrði sendur upp og látinn
að nokkur sála mundi ónáða
okkur. Eg leit laumulega á úrið.
Tvær og hálf mínúta enn.
— Eg veit liver gerði það,
Marty, sagði ég skyndilega.
Nú ætlaði ég að grípa lrann.
Nú eða aldrei.
Hann sneri sér við og starði
á mig. Að lokum sagði hann ó-
styrkri röddu:
----Já, hann jrarna maðurinn
sem var handtekinn. Það vitum
við bæði.
— Nei, nei, ég á ekki við hann.
Eg veit hver hinn raunverulegi
morðingi er.
Eg leit niður og vogaði mér
ekki að horfast í augu við hann.
— Eg er eina manneskjan. sem
veit jtað. Nú skal ég segja yður
j>að, sem enginn veit nema ég:
Eg var hjá henni þegar það gerð
ist. Eg var í íbúðinni. Eg sá
morðingjann án jress hann vissi
og hann sá mig ekki.
Eg sá hvernig æðarnar á höfði
hans og hálsi þrútnuðu. —
Hvers vegna — hvers vegna haf
ið þér j>á ekki sagt frá því?
Hann átti erfitt um mál, og
kingdi í sífellu.
— Sennilega vegna þess að ég
vildi ekki verða flækt i málið.
— Eruð þér — eruð j>ér vissar
um að þér liafið séð liann gera
það?
— Eg sá hann standa hálfbog
inn yfir henni — meðan hann
drap hana.
— Hvers vegna öskruðuð ]>ér
ekki? Hvers vega reynduð jrér
ekki að bjarga henni?
— Eg var hrædd um að þá
myndi hann drepa mig líka. Eg
var hrædd um líf mitt. Eg tróð
handklæði upp í mig, svo að ég [
gæti ekki hrópað.
— Hvernig stóð á að þér vor i
uð í íbúðinni spurði hann — og |
hvers vegna varð hann ekki var í
við yður.
Andrúmsloftið varð skyndi-
lega svo mettað spennu að mér
varð jrungt um andardrátt. Og
Jdó sátum við bæði grafkyrr.
Hann endurtók: Hvers vegna
tók hann þá ekki eftir yður, ef
]>ér voruð J>ar, þegar ]>etta skeði.
— Eg kom í heimsókn, sagði
ég. — Það gerði ég raunar svo
oft, án þess að eiga nokkuð er-
indi, rétt svona til ]>ess að drepa
tímann. Við vorum góðar vin-
konur, skiljið þér. Við sátum
bara og spjölluðum saman án
þess að hafa nokkuð fyrir stafni.
Hú nvar ekki einu sinni búin
að klæða sig.
Það hafði ég ]>ó séð með eig-
in augum.
— Svo allt í einu langaði mig
í steypubað og hún sagði: Guð-
velkomið. Þú veizt hvar ]>að er.
Eg fór inn og lét baðherbergis-
dyrnar næstum alveg aftur. Svo
klæddi ég mig úr og fór á bak
við hengið. En ég var ekki einu
sinni búin að skrúfa frá vatn-
inu. Eg stóð í baðkarinu, var
búin að setja upp hettu, sem
Mia átti. Þáð tók mig dálítinn
tíma, ])ví að hún var höfuð-
stærri en ég, og allt í einu fannst
mér ég heyra karlmannsrödd
inni hjá henni. Eg fór fram úr
baðkarinu til að láta aftur dyrn
ar fyrst hún hafði fengið gest.
En áður en ég var komin að
dyrunum gerðist ]>að. Eg heyrði
að hann varpaði lienni á gólfið
og ég vafði um mig baðhand-
klæði og gægðist fram um rif-
una. Eg sá hann J>rýsta ein-
hverju niður á gólfið af öllum
kröftum og mér varð Ijóst, hvað
var að gerast. Eg faldi mig á bak
við hengið og ]>ar var ég jrangað
til ég vissi um að hann væri far
inn.
— Og þér sáuð hann?
Hann hvíslaði orðunum ofur
lágt. Ein mínúta var liðin, ég
hafði hálfa aðra til stefnu.
— Já, ég sá hann. Mjög greini
Iega.
-t- Og ]>ér hafið aldrei sagt
neinum frá þessu? Hann virtist
vart bæra varirnar, þótt orðin
heyrðust greinilega.
— Eg hef ekki sagt neinni lif
andi sálu frá þessu. Eg er eina
manneskjan, sem veit þetta.
Höndin, sem hafði fitlað við
rúmteppið færðist í áttina til
mín. — Komdu hingað, sagði
hann. — Komið nær, hingað til
mín.
Hann horfði enn ekki til mín.
— Leggist við hliðina á mér, hér.
Eg fékk sting í hjartað. Þarna
lágu púðarnir tveir ofur mein-
leysislega og hönd hans á rúm
teppinu.
Eg beitti mig valdi til |>ess
að standa upp og lét fallast nið
ur á rúmið við hlið hans.
Höfuð okkar snertust, hann
teygði höndina út eftir öðrum
púðanum og dró hann í áttina
til mín.
Eg starði upp í loftið og hugs
aði: Eftir nokkrar sekúndur
verður |>ú dáin, kæfð eins og
Mia Mercer.
— Og þér eruð vissar um að
j>ér séuð einasta manneskjan
sem sáuð hann? hvíslaði hann
inn í eyrað á mér.
— Eg sá ]>að, sem ég hef sagt
yður. Hvað viljið j)ér? Hvers
vegna báðuð þér mig að koma
nær?
Og ég vissi, að innan sekúndu
brots myndi hann þrýsta púðan-
um fyrir andlit mitt ....
8.00
8.30
9.10
12.00
12.50
14.40
15.00
18.00
18.25
18.30
19.00
19.30
20.00
20.30
21.45
22.00
22.10
22.30
23.00
Morgunútvarp.
Fréttir.
Veðurfregnir.
Hádegisútvarp.
„Á frívaktinni". Sjómannaþátt-
ur í umsjá Kristínar Önnu
Þórarinsdóttur.
„Við, sem heima sitjum".
Svava Jakobsdóttir hefur um-
sjón með höndum.
Miðdegisútvarp.
Fyrir yngstu hlustendurna.
Gyða Ragnarsdóttir og Erna
Aradóttir sjá um tímann.
Veðurfregnir.
Lög leikin á mis hljóðfæri.
Tilkynningar.
Frýéttir.
,,Fjölskyldur hljóðfæranna":
Þjóðlagaþættir frá Unesco,
menningar- og vísindastofnun
Sameinuðu þjóðanna; IV. þátt-
ur.
Tómas Guðmundsson skáld
sextugur. Erindi um skáldið
flytur séra Sigurður Einars-
son, úr ljóðum þess lesa Her-
dís Þorvaldsdóttir og Lárus
Pálsson, og Andrés Björnsson
les úr hókinni „Sv kovað Tóm-
as“ eftir Matthías Jóhannes-
sen. — Sungin verða lög við
Ijóð eftir Tómas Guðmunds-
son.
Poeme eftir Chausson: Ginette
Neveu fiðluleikari og hljóm-
sveitin Philharmonia í Lund-
únum leika Issay Dobrowen
stjómar.
Fréttir og veðurfregnir.
Úr ýmsum áttum: Ævar R.
Kvaran leikari tekur upp þráð
inn að nýju.
Kammertónleikar: Strengja-
kvartett nr. 5 í f-dúr yfir slav-
nesk stef op. 33 eftir Shebalin
Borodin-kva.rtettinn leikur.
Dagskrárlok.
EíRÍKUR
VÍÐFÖRU
Merki
Jómsvíkinga
48
Vúlfstan kemur á fund Eiríks að mitt mál gegn fullyrðingum
og ségir: *— Mér er tjáð að Bolor Sverris.
liggi fyrir dauðanum. Hann er — Því vil ég biðja þig að færa
ekki aðeins bezti vinur minn, held- honum þetta meðal, það er hið
ur líka sá eini, sem getur sann- heimulega læknislyf Jómsvikinga.
Ég hef búið það til sjálfur og ef
það hjálpar ekki, er ekekit sem
hjálpar.
Eiríkur tekur við lyfinu og fær
það gamla lækninum. — Ég var
einmitt að reyna nýtt lyf, segir
hann. Ef það verður ekki að liði,
ætla ég að reyna þetta.
Eiríkur er vart genginn út þeg
ar han nheyrir annarlega :-tum
frá herbergi læknisins. Síðan heyr
ist dynkur eins og einhver haf
fallið á gólfið.