Tíminn - 14.01.1961, Blaðsíða 8

8
Gunnar aflakóngur á Arnflrðingi kemur í helmsókn
ónýtt fyrir strákana að fá svona karla I helmsóknl
á sjóvinnunámskeiðlð með lítinn son sinn. Það er ekki
T f MI N N,
Þekkja löngu frá skötu
— Svo segjum við þeim, hvern-
ig sjómaður á að vera, segir Ás-
grímur. — Hér er fiskakortið,
sem SÍS gaf okkur — svo þeir geti
þekkt löngu frá skötu, þegar þeir
koma í ÍLskbúð — skýtui' Hörður
inn í.
Ekki Færeyinga þá
— Já, og svo segjum við þeim
hvernig sjómennskan var hér um
1920, segir Ásgrímur og bendir
upp á vegg. — Hér er mynd af
duggu frá þeim tíma. Sjáiði, svona
skel, með 19 á. Enda sagði einn
strákurinn, sem var hérna í fyrra:
Þeir hafa ekki þurft Færeyinga
þá. Þessi bátur var frá Vestmanna
eyjum, og hét Faxsæll, minnir mig.
Hver er Gregory?
Nú heyrum við einhver hljóð
hinum megin við þilið, sem skipt-
ir svæðnu í tvennt, og göngum
þangað. Þar er þriðj' umsjónar-
maðurinn að segja nokkrum pilt-
um til við hnýtingarnar.
— Hvað heitir þú?
— Gregory. (Almennur hlátur'
hjá nemendunum. Við brosum
, laugardaginn 14. janúar 1961
Á flot á smábát
Inni í horni hérna megin við
þilið situr piltui', sem smábrosir
að þessar heimsókn, svo við snú-
um okkur að honum og spyrjum
hann að heiti:
— Sigvaldi Kristjánsson.
— Hefur þú komið á flot?
— Rétt svona á smábát. Það er
langt síðan. Það var þar sem ég
var í sveit.
— Hvar var það?
— Á Stór'a-Ósi í Miðfirði.
— Hvað heitir þetta verk, sem
þið eruð að vinna núna?
— Þeir eru að hnýta öngla á
tauma. Og þegar það er komið
saman, heitir það ábót, svarar Ein
ar.
Kennum þeim á kompás
— Fylgjast ekki allir nemend
umir að hjá ykkur?
— Jú, í hverjum flokki. Við
kennum þeim á kompás líka, og
þeir sem lengst eru komnir, fá
tilsögn í fiskimiðunum umhverfis
landið, hvar hvað veiðist á hvaða
tíma.
Síðan við komum hefur varla
heyrzt hljóð frá nemendunum,
svo það hlýtur að teljast eðlilegt
að við spyrjum:
- Ef strákurinn veröur eins fiskinn o
pabbi hans, þá má hann fara á sjdinn -
í Ármannsheimilinu við
Sigtún er líf og fjör á hverju
kvöldi vikunnar, þeirra daga,
sem almennt eru taldir virkir,
en þá eru aðeins sunnudagar
og laugardagar eftir. Ekki eru
þó íþróttir stundaðar þar í
venjulegum skilningi þess
orðs, heldur er sjóvinnunám-
skeði Æskulýðsráðs Reykja-
víkur þar til húsa.
Það er úrhellis rigning, þegar
við skjótumst þar inn fyrir dyr.
Inni er bjart og hlýtt, og á lang-
pöllum meðfram veggjum inni
sitja ungir sveinar með tó, tauma
og öngla í höndunum. Þreklegur,
rauðbirkinn maður í gráleitum
slopp gengur um gólf og segir pilt
unum til. Hann lítur upp þegar við
komum, heilsar okkur og segist
sjá, að við munum blaðamenniiuir,
sem von var á.
— Rétt er nú það og þú munt
vera fræðari piltanna?
— Einn af umsjónarmönnunum,
já.
— Og heitir hvað?
— Ásgrímur Björnsson. í sama
bili heyrast dyr opnaðar frammi
og einhver kemur inn, stynur
þungan.
— Þarna kemur aðalmaðurinn,
segir Ásgrímur. — Eða það heyr-
ist mér á stununum.
— Er hann auðþekktur á þeim?
— Eftir því, sem menn hafa
meira undir sér, stynja þeir
hærra, svarar Ásgrímur, og um
leið birtist stunumaður allur. Þar
er kominn Hörður Þorsteinsson,
aðal-umsjónarmaður námskeiðsins.
3 mánuÖir
— Hvað starfar þetta námskeið
lengi?
— Við byrjuðum í desember,
svarar Hörður, — og vorum þá til
opytánda. Svo verðum við út marz.
— Og hvað kennið þið þeim
helzt?
— Alls konar hnúta og splæs-
ingar á vír og tógi. Og svo uppsetn
ingar á lóðum. Seinna verður
þeim kennt að halda á netanál,
hnýta og bæta net. Svo höldum
við með þeim skemmtifundi, sýn-
um þeim bíó og segjum þeim sög-
ur. Einn svoleiðis fundur veiður
á sunnudaginn kl. 2. Þá fáum við
gamla skipstjóra til að segja
þeim sjóarasögur. Svo kennum
við þeim eitt og annað, svo þeir
verði ekki eins og ratar, ef þeir
komast einhvern tíma á saltan sjó.
Björgunin
Meðan Hörður segir okkur þetta,
er Ásgrímur kominn inn í gafl,
jiar sem örlítil kæna er á gólfinu.!
Úr henni liggja spottar út í langi
pallinn með öðrum veggnum, og
i einum spottanum hangir einhverj
poki.
— Hérna sýndum við þeim,
hvernig mönnunum var bjargað í(
stól úr belgíska togaranum við i
Eyjar á dögunum. Komdu Jón, og
sýndu hvérnig, segir Ásgrímur og
bendir einum drengnum að koma.
Og Jón sýnir okkur, hvernig
maður í björgunai'bát er dreginn
til laj/ds.
Dró hálfu meira
— Hvers son ert þú, Jón?
— Ingólfsson
13 ára.
— Ætlarðu að verða sjómaður?
— Það veit ég ekki.
— Ég fór einu sinni með pabb:
hans á skak, segir Hörður Og
hann dró helmingi meira ''ri H!r
ir- Ekki veit ég hvernig þ,
stendur, en ef *t»á’-"riP,r ?ríur
eins fiskinn og ’ - .’eu.. hann
farið á sjóin:.
Uo rt-/-r
— Hvað eruð þið með ’niargá
stráka hér'?
— Þeir eru 115 í allt. Þeir eru
í tveimur flokkum, upp að 14 ára
í þeim fyrri en eldri- í þeim síð-
ari. Hver sti'ákur fær 4 tíma í
viku, en við verðum að skipta
þeim niður, svo að við höfum nóg
að gera frá kortér yfir fimm til
10 á kvöldin.
líka). — Nei, annars, ég heiti Ein
ar Guðmundsson. Og þessi piltur
hér er sonur eins aflakóngsins,
Gunnars á Arnfir'ðingi.
— Og hvað heitir þú?
— Magnús.
— Ætlar þú að verða sjómaður?
— Ég hef ekki prufað það.
— Hvað ertu gamall?
— 15 ára.
— Er'uð þið alltaf svona þögul-
ir, strákar?
Enginn fæddur vand-
ræ'Öabarn
— Ekki segi ég það nú kannske,
en þeir eru ákaflega viðráðanlegir,
hafa mjög góða framkomu og eru
sérlega ástundunarsamir, svarar
Gregory — nei, Einar, viídum við
sagt hafa. — Til dæmis voru 20
strákar í einum flokki í fyrra og
þeir mættu alHr í hvern einasta
tíma. Því segi ég það, það fæðast
ekki vandræðabörn. Það er þjóð-
félagsaðstaðan, sem gerir þau að
vandræðaunglingum. — Ef þeir
ætla að fara að láta sér leiðast
hópum við þeim saman og látuir
þá setjast og Ásgrímur segir þeirr
sögu.
Þegar Átgrímur fór
já togara
! — Vill ekki einhver ykkai
segja okkur sögu, sem Ásgrímui
hefur sagt ykkur, strákar?
. Fyrst í stað er þögn yfir allt.
Hiiginn vill segja sögu. — Er ég
ikki búinn að segja ykkur söguna
aí þvi, þegar ég fór fyrst á tog-
•ara? spyr Ásgrímur.
Þögn. Loks segir einn og skríkir
yið:
— Þegar þú fórst að ausa?
— Já.
; Segðu okkur þá sögu, biðjun
við. /
Piltur þegir sem fastast.
— Ég sagði þeim af því, þegai
ég fór fyrst á togara, segir Ás-
grimur, — og eldhúsið, sem var
neð upphækkuðum þröskuldi
fylltist af sjó. Ég var að drepast
r sjóveiki og gubbaði og gubbaði
án í það, sem ég var að ausa,
fór ekki fram í og sagðist vera
kur. Það má ekki til sjós.