Tíminn - 16.03.1961, Qupperneq 14

M
TÍMIW, fimmtudaginn 16. marz 1961.
íengið að fljóta með. Eg býst
við að við séum öll frjáls
ferða okkar núna.
— Auðvitað ertu velkomin,
en mér skilst að Magda og
Sofia ætli í borgina eftir mat
inn. >að er betra fyrir þig að
fara með þeim.
— Eg vil ekki verða þeim
samferða. Taktu mig með
þér, og talaðu ekki mikið um
það.
Eg varð undrandi en gerði
eins og hún bað. Við töluð-
um fátt á leiðinni til borgar-
innar. Eg spurði hvert hún
vildi fara.
— Á Harley Street.
Mig fór að gruna margt, en
ég vildi ekkert segja. Hún
hélt áfram:
— Nei, það er of snemmt.
Slepptu mér hér á hominu,
ég fæ mér hádegisverð og
fer svo í Harley Street á eft-
ir.
— Eg vona, byrjaði ég, og
þagnaði aftur.
— Þess vegna vildi ég ekki
fara með Mögdu. Hún gerir
svo mikið veður út af öllum
hlutum.
— Mér þykir þetta leitt,
sagði ég.
— Það er ástæðulaust. Eg
hef lifað góðu lifi, — mjög
góðu. Skyndilega glotti hún:
Og því er ekki lokið enn.
XXIII.
Eg hafði ekki hitt föður
minn í nokkra daga. Eg fann
hann önnum kafinn við ann-
að en Leonides-málið og fór
og leitaði Taverner uppi.
Tavemer hafði ekkert sér-
stakt fyrir starfi og var fús
til að koma út og fá sér drykk
með mér. Eg óskaði honum
til hamingju með að málinu
skyldi vera lokið og hann
jánkaði því, en þó fór því
fjarri að hann væri sigri
hrósandi.
— Jæja, þessu er lokið,
sagði hann, og það er ástæða
til málssóknar, enginn getur
neitað því.
— Heldurðu að þau verði
dæmd?
— Það er ómögulegt að
segja. Þetta byggist allt á lík
um — eins og oftast er í morð
málum. Það er mikið undir
þvi komið hvernig kviðdóm-
inum lízt á þau.
— Munar ekki um bréfin?
— Þau eru býsna háskaleg
við fyrstu sýn, Charles. Það
er talað um líf þeirra saman
að eiginmanninum látnum,;
setningar eins og „það líðurj
ekki á löngu úr þessu“. Gættu I
þess að verjendurnir reyna að
gera gott úr þessu, segja að
eiginmaðurlnn hafi verið orð
inn svo gamall að auðvitaðj
mætti búast við dauða hans.
Hvefgi er talað um að bylla
honum eitur — ekki bókstaf-
lega — en sumar setningarn
ar gætu vfeað til þess. Miklu
skiptir hvaða dómara við fá-
um. Ef það verður Carberry
gamli verður hann á eftir
þeim alLan tímann. Hann er
alltaf mjög harður í horn að
taka út f hjúskaparbrotum.
Eg býst við þau fái Eagles
eða Humphrey Kerr sem verj
anda. Humphrey er tilþrifa-
mikill í svona málum, en
hann vill fá góða stríðssögu
eð aeitthvað slíkt til að
hjálpa sér af stað. Maður sem
neitar hermennsku ruglar
sumt. Eg hef gert skyldu mína |
og er laus allra mála. Það
veiztu hér með, Charles. í
En ég var litlu nær. Eg sá
að af einhverjum ástæðnm
var Taverner engan veginn:
ánægður.
Það var ekki fyrr en þrem
ur dögum síðar að ég leystil
frá skjóðunni við föður minn. |
Hann hafði sj álf ur aldrei ^
nefnt málið við mig. Einhver
þvingnn hafði legið í loftinu
milli okkar, og ég hélt ég vissi
hvers vegna. En ég varð að
brjóta niður múrinn. j
— Við verðum að fá þetta,
á hreint, sagði ég. Tavemerj
er ekki sannfærður um að
þessi tvö hafi drýgt glæpinn,
og þú ert ekki viss um það
heldur.
Faðir minn hristi höfuðið.
Agatha Christie:
RANGSNlilO
Hds
44
hann alveg í riminu. Og þá
er eftir að vita hvernig kvið
dómurinn bregst við þeim.
Maður veit aldrei neitt fyrir
fram um kviðdóma. Þessi
skötuhjú vekja í rauninni
enga samúð, Charles. Hún er
fögur kona sem giftist göml
um manni til fjár og Brown
taugaveikluð raggeit. Glæpur
inn er svo algengur að maður
trúir því næstum af sjálfu
sér að þau hafi framið hann.
Auðvitað er hægt að finna
út að hann hafi gert það en
hún ekkert vitað — eða
öfugt? Að hún hafi gert það
án þess að hann vissi — eða
þá að þau hafi verið bæði um
það.
— Og hvað finnst þér
sjálfum? spurði ég.
Hann leit á mig svipbrigða
laust:
— Mér finnst ekki neitt.
Eg hef skýrt frá staðreyndum
og samkvæmt þeim ákvað
opinberi ákærandinn að mál
skyld höfðað. Það er allt og
Hann sagði hið sama og
Taverner:
— Það er úr okkar hönd-
um. Þetta er fullgilt mál, eng
inn efi á því.
— En hvorki þú né Tavern
er heldur að þau séu sek?
— Það er kviðdómsins að
skera úr því.
— í guðanna bænum ekki
svara mér út úr, sagði ég. —
Hvað haldið þið um þetta
sjálfir?
— Mín skoðun er engu
meira virði en þín, Charles.
— Jú, þú hefur meiri
reynslu.
— Þá skal ég vera hrein-
skilinn: Eg veit það ekki.
— Þau gætu verið sek?
— Já, vissulega.
— En þú ert ekki viss um
að þau séu það?
Faðir minn yppti öxlum:
— Hvernig getur maður ver
ið viss?
— Vertu ekki með þrætu-
list, pabbi. í önnur skipti hef
urðu verið viss, er það ekki?
Alveg 'fullviss? Ekki minnsti
vafi i hug þínum?
— Stundum. Ekki alltaf.
— Eg vildi bara að þú vær
ir viss núna.
— Sama segi ég.
Við þögðum. Eg hugsaði um
mannverurnar tvær sem
hafði hrakið inn úr garðinum
í rökkrinu. Einmana og
hrædd og hrakin. Þau höfðu
verið hrædd frá upphafi.
Sýndi það ekki, að samvizk-
an var ekk hren?
En ég svaraði sjálfum mér:
ekki þarf svo að vera. Bæði
Brenda og Laurence óttuðust
sjálft lífið, þau höfðu ekkert
traust á sjálfum sér, á getu
sinni til að forðast hættur og
ósigra, og þeim var sjálfum
ljóst hvernig fortíð þeirra
sem elskenda hlaut að gera
þau tortryggileg ef upp kæm!
ist.
Faðir minn talaði og rödd.
hans var alvarleg og vingjarn I
leg:
— Svona nú, Charles, sagði
hann, — við verðum að horf-
ast í augu við þetta. Þú held
ur enn að einhver afLeonides
fjölskyldunni sé í raun réttri
sökudólgurinn?
— Ekki beinlínis. Eg bara.
— Þú heldur það. Má vera
að þú hafir rangt fyrir þér,
en þú heldur það samt.
— Já, sagði ég.
— Hvers vegna?
— Vegna þess — ég hugs-
aði málið, reyndi að gera mér
grein fyrir því — vegna þess
(já, þetta var rétt!) — vegna
þess að þau halda það sjálf.
— Þau halda það sjálf? Það
var merkilegt, — mjög merki
legt. Áttu við að þau gruni
hvert annað eða að þau viti
í rauninni hver framdi verk-
ið?
— Eg er ekki viss, sagði ég.
Þetta er allt mjög þokukennt
og óljóst. Eg held að þau
reyni nánast að fela vitneskju
sína hvert fyrir öðru.
Faðir minn kinkaði kolli.
— Ekki Roger, sagði ég.
Roger trúir því einlæglega að
Brenda sé sek, og hann óskar
þess einlæglega að hún verði
hengd. Það er léttir að vera
með Roger vegna þess að
hann er frábitinn og einlæg-
ur og lumir ekki á leyndar-
málum að tjaldabaki. — En
hin eru óviss, afsakandi —
þau vilja að ég sjái til þess
að Brenda fái beztu fáanlega
verjendur — nð henni bjóð-
ist allar undankomuleiðir.
Hvers vegna?
Faðir minn svaraði:
— Vegna þess að innt inni
trúa þau því ekki að hún sé
sek .... Já, þetta er rétt.
Síðan spurði hann hljóð-
lega:
— Hver gæti hafa gert það?
Þú hefur talað við þau öll?
Hver er líklegastur?
— Eg veit það ekki, sagði
ég. Og það er að æra mig. E-ig
inn þeirra er eins og „morð-
ingjamynd" þín, og samt
finnst — mér finnst að eitt-
hvert þeirra sé reyndar morð
ingi.
— Sofia?
— Nei! Guð minn góður,
nei!
— Þú hefur hugsað þér
þann möguleika Charles, —
neitaðu því ekki. Og einmitt
þess vegna viltu ekki viður-
kenna það. Hvað um hin,
Philip?
— Þá aðeins af hinu furðu
legasta tilefni.
— Tilefni geta verið furðu
leg — eða jafnvel furðulega
smávægileg. Hvað um hann?
UTVARPIÐ
Fimmtudagur 16. marz: o
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 „Á frívaktinni": Sjómanna-
þáttur í umsjá Kristínar Önnu
Þórarinsdóttur.
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Vig-
dís Finnbogadóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Gyða Hagnarsdóttir og Erna
Aradóttir).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Píanótónleikar: Ross Pratt
leikur.
20.30 Kvöldvaka: a) Lestur fornrita:
Hungurvaka; II. (Andrés
Björnsson). b) Norðlenzkir
kórar syngja. c) Erindi: Há-
konarstaða bók og Skinna-
staðakierkar; síðari hluti
(Benedikt Gíslason frá Hof-
teigi). d) Vísnaþáttur (Sigurð-
ur Jónsson frá Haukagili).
21.45 íslenzkt mál (Jón Aðalsteinn
Jónsson cand. mag.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (37).
22.20 Úr ýmsum átum (Ævar R.
Kvaran leikari).
22.40 „Fúgulistin“ (Kunst der Fuge)
eftir Johann Sebastian Bach;
þriðji og síðasti hluti ((Kamm
erhljómsveit óperunnar i Dres
den leikur; Werner Egk stjórn
ar. — Dr. Hallgrímur Helga-
son skýrir verkið).
23.15 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRL!
Hvíti
irafninn
44
Eiríkur horfðist í augu við sjó-
ræningjann án þess að blikna.
Hinn eigingjami maður var sýni-
lega órólegur, og hann leit undan.
„Leggið niður vopnin, piltar. Þú
líka, Ragnar,“ sagði Eiríkur. „Seg-
ið mér svo, hvað á þetta að þýða?“
„Við vorum í óðaönn að berjast
við þessa déskotans Skota, urraði
Ragnar. „Ég missti helming minna
manna og .... “ „Pabbi“ hrópaði
Ervin allt í einu, „þeir hafa fundið
vatn!“ „Gott, sjáið um að fanginn
fái ein hluta af því,‘ svaraði Ei-
ríkur og sneri sér aftifr að sjór’æn-
ingjanum. „Og hvíti hrafninn?“,
spurði hann reiðilega. „Hvar er
hann? Og hvar eru skipin þín?“
Sjóræninginn sýtti reiður um tönn.
„Puh! Hvíti hrafninn og menn
hans stálu skipum mínum, og nú
þarf ég að komast til strandarinn-
ar til að fá þau aftur.“