Tíminn - 15.12.1961, Qupperneq 3

★ 'lJDLABLAÐ TÍMANS 1961 ★
3
Birgir Sigurðsson:
— Stuttur einþáttungur
Þrjú herbergi hlið við hlið i
gömlu og hrörlegu gistihúsi.
— í •miðherberginu situr stæl-
gæi á stól með krosslagða fætur,
les í vikublaði, reykir, blæs reykn-
um kæruleysisrega frá sér og dingl
ar fætinum. — í herberginu vinstra
megin við miðherbergið er gamall,
hvíthærður maður að kenna barni
faðirvorið. Barnið er háttað og sit-
ur uppi í rúminu með spenntar
greipar, en gamli maðurinn situr
á stól við rúmið. — í herberginu
\ hægra megin við miðherbergið eru
hjón. Þau eru að rífast. Konan er
stór og grófgerð, — maðurinn lítill
og pervisinn. Hann situr fremst á
stólbrík, vandræðalegur og flökt-
andi, og forðast að horfa á kon-
una, sem ýmist staðnæmist fyrir
framan hann og hvessir á hann
augun eða æðir fram og aftur um
herbergið.
Það er kvöld, og vindurinn
gnauðar á gluggunum. Einhvers
staðar skellist hurð fram og aftur,
, og úr fjarska berst rödd dægurlaga
söngvara, sem syngur rokklag.
Konan:
(Hátt og reiðilega) — Af hverju
söngstu ekki fyrir fólkið niðri? Hef
urðu ekki rödd? (Hæðnislega) Þú
ert kannske kvefaður?
Gamli maöurinn:
(Hægt og skýrt) — Áður en þú
sofnar, ætla ég að kenna þér bæn,
sem Jesú gaf lærisveinunum sín-
um.
Maðurinn:
(Óstyrkum rómi). — Eg vildi
bara ekki trana mér fram.
Gamli maöurinn:
— Faðir vor.
Konan:
— Svei! sér er nú hvert látleys-
ið. Það hefði víst skaðað, þó að þú
hefðir sungið fyrir það.
Barnið:
— Gaf guð okkur líka stjörn-
urnar, afi?
Konan:
— Hverju hefurðu svo sem að
leyna? Það dytti víst engum i hug,
að þú sért söngvari. Eg gæti verið
gift venjulegum ræfli þess vegna.
Gamli maðurinn:
— Já, barnið mitt. Guð gaf okk-
ur stjörnurnar líka. — Faðir vor.
Maðurinn:
(Reynir að sefa konuna). —
Svona, svona, góða.
Barnið:
(Með lokuð augu). — Faðir vor.
Konan:
— Svo léztu eins og ekkert væri,
þegar fíflið fór að gala, og ég bað
þig um að syngja. Það er ekki að
sjá þú hafir rödd. Það er ekki að
sjá, að ég sé gift söngvara.
Gamli maðurinn:
— Þú, sem ert á himnum.
Konan: . '
— Þó að ég bæði þig hvað eftir
annað, svo allir heyrðu. Og reyndi
að draga þig að píanóinu. (Maður-
inn skotrar augunum flóttalega út
undan sér).
Gamli maðurinn:
— Hafðu betur ofan á þér, væna
mín, svo að þér verði ekki kalt.
Konan: , „
(Með sársauka). — Og allt þetta
fólk glápandi á mig.
Gamli maðurinn:
— Þú, sem ert á himnum.
Konan:
— Svo smokrarðu þér út, lætur
mig eina eftir. Og allt þetta fólk.
Er þá engin sómatilfinning til í
þér?
Barnið:
— Þú, sem ert á himnum
(Stælgæinn í miðherberginu
stendur upp og fleygir frá sér blað-
inu, tekur glas og gengur með það
að handlaug, sem er í herberginu).
Maðurinn:
(Réynir að vera mynduglegur).
— Hvað or þetta, góða? Hví læt-
urðu svona?
i
Gamli maðurinn:
— IJelgist þitt nafn.
Konan:
(Með hatri). — Guð minn góður!
Eg hefði aldrei trúað, að þú værir
svona ómerkilegur.
(Maöurinn sígur saman á stó.ln-
um).
Barnið:
— Helgist þitt nafn.
Stœlgœinn:
(Hamast á vatnshananum) —
Djöfullinn sjálfur. Það er, ekkert
vatn í þessum kofa. (Skellir glas-
inu frá sér, tekur tyggigúmmí upp
úr vasanum, fleygir sér á stólinn
og tyggur, fýlulegur á svip).
Konan:
— Þú anzar mér ekki einu sinni,
þegar ég kalla á eftir þér. Og svo
glottir það hvert framan í annað.
(Stælgæinn trallar með fætinum
og raular slagara um leið og hann
tyggur).
Gamli maðurinn:
(Strýkur koll barnsins). — Til
komi þitt ríki.
Maðurinn:
(Sannfæringarlaust). — Láttu
nú ekki svona, góða.
Barnið:
— Af hverju er sólin svona rauð,
afi?
Konan:
— Og ekki var það betra, þegar
við vorum að borða. Eg varð að
taka í höndina á þér, svo að þú
ekki stingir hnífnum upp í þig.
Gamli maðurinn:
— Það er til þess að mennirnir
verði fallegir í augunum, væna
mín. — Til komi þitt riki.
(Stælgæinn krýpur niður og
dregur tösku undan rúminu, tekur
upp vínflösku).
Barnið:
— Til komi þitt ríki.
(Stælgæinn drekkur af stút,
grettir sig).
Konan:
(Með grátstafinn í kverkunum).
— Og allir horfa á, hvernig þú hafe
ar þér við borðhaldið.
Stœlgœinn:
(Mannalega). — Djöfull er gutl-
ið gott, maður.
Konan:
(Móðursýkislega). — En þú sérö
aldrei neitt. Þú ert blindur. (Kast-
ar sér grátandi á rúmið og lemur
í koddann). Eg vildi ég væri dauö
— dauð! — dauð! (Grætur ofsa-
lega).
Stœlgœinn
(Drekkur). — Djöfull, maður.
Gamli maðurinn:
— Verði þinn vilji svo á jörðu
sem á himni.
(Stælgæinn stútar sig. — Mað-
urinn gengur að konunni og klapp-
ar henni klaufalega á herðarnar).
Barnið:
— Þinn vilji svo á jörðu sem á
himnum.
Konan:
(Milli gráthviðanna). — Þú get-
ur sosem talað, — þú ert sosem
söngvari — og allir tala við þig —
en þú vilt ekki syngja fyrir konuna
þína. Þú vilt ekki syngja þegar ég
bið þig.
Gamli maðurinn:
— Gef oss í dag vort daglegt
brauð.
(Stælgæinn gengur um gólf með
aðra höndina í rassvasanum. en
hina um flöskuna).
Konan:
(Dapurlega). — Þú hefur alltaf
verið svona. Hvernig var það þeg-
ar þú fórst með kórnum til Róm-
ar? Ekki fékk ég að fara með þér.
Ekki fékk konan þln að fara með
þér, þó að allir hinir hefðu konurn-
ar með sér.
Barnið:
(Orðið syfjað). — Gef oss í dag
vort daglegt brauð.
Konan:
— Eg hef aldrei fengið að fara
neitt, alltaf verið , --'r’iggamim.
(E’raœh. á 13. síðu.l