Tíminn - 16.12.1961, Blaðsíða 14

14
T f MIN N , laugardaginn 16. desember 1961
heldur og vlð Sínan siálfan,
skaut Vulf inn í.
Síðan leyfði hann ykkur að
fara, og ég yfirgaf hann sömu
leiðis. Áður en 4g fór, baö
hann mig leynilega að koma
með prinsessuna til hans
tveim tímum eftir kvöldverð
hans, því hann vildi tala við
hana einslega um hvernig
skyldi haga brúðkaupsveizl-
unni á morgun og gefa henni
gjafir. Eg svaraði hátt, að
skipun hans skyldi hlýtt, og
flýtti mér svo til gestaher-
bergjanna. Þar fann ég prins
essuna, sem nú var búin að
ná sér eftir yfirliðið, og næst
um frávita af ótta, en ég
neyddi hana til að eta og
drekka. Hvað svo gerðist er
fljótsagt. Áður en tveir tím
ar voru liönir, kom sendimað
ur, er sagði, að Aljebal byði
mér að framkvæma skipun
sína.
— Farið til baka, sagði ég.
— Prinsessan er að búa sig.
Við komum bráðlega.
Síðan kastaði ég þessari
'kápu yfir hana; bað hana að
vera rólega og, ef tilraunín
misheppnaðist hjá okkur, að
velja milli Sínans og dauðans,
Síðan tók ég hringinn yðar,
innsigii hins dána Aljebals,
sem ættingi yðar fékk hjá
honum, og brá á loft fyrir aug
um þrælanna, sem lutu bví og
leyfðu okkur fram hjá. Svo
komum við til varðanna, og
ég sýndi þeim hringinn. þeir
hneigðu sig einnig, en þegar
þeir sáu að við beygðum til
vinstri handar; en ekki til
hægri, sem við áttum að gera
til þess að komast að innri
hallardyrunum, ætluðu þeir
að stöðva okkur.
— S.iáið innsiglið. svaraði
ég, — hundar, hvað kemur
það ykkur við, hvaða leið inn-
siglið kemur? Síðan hleyptu
þeir okkur framhjá.
Við héldum áfram veginn
og vorum brátt komnar út fvr
ir höllina og inn í trjágarð-
ana. Eg fylgdi henni að þeim
stað er nefnist fangaturninn,
bvj að þaðan liggja levnigöng
in. Þar stóðu sömuleiðis marg
ir verðir, en ég skipaði að
opna í Sínans nafni. En þeir |
svöruðu: — Við hlýðum ekki.
Þessi staður er lokaður fyrir
öllu, að innsiglinu undan-
skildu.
— Sjáið það þá! svaraði ég.
Höfuðsmaðurinn leit á það
og sagði:
— Já, það er hið rétta inn-
sigli.
Hann nam þó staðar og
skoðaði nákvæmlega svarta
steininn, sem rauði rýtingur-
inn er grafinn I og gömlu let-
urmerkin.-
— Ert þú orðinn leiður á
lífinu? spurði ég hann. —
Fifl! Aljebal hefur stefnumót
í þessu húsi, því að hingað
liggja leynigöng frá höll hans.
Vei þér, ef hann finnur þar
ekki brúði sína.
— Þetta er án efa lnnsigl-
ið, og hann hlýtur að hafa
sent það, sagði höfuðsmaður-
inn, — að hlýða því ekki er
minn bani.
— Ljúktu upp! ljúktu upp!
hvísluðu félagar hans.
Þeir opnuðu svo, en þó efa
blandnir. Við gengum inn og
bárum að hurðinni. Svo þreif
uðum við okkur áfram í
myrkrinu meðfram veggjum
turn-kjallarans að leynigang
inum og eftir honum alla leið
og gegnum hamradyrnar við
enda hans, en frá þeim gekk
ég svo, að enginn geti opn&ð
þær, nema með aðstoð dug-
andi steinhöggvara og með
góðum verkfærum! Svo kom-
um við inn í helli þann er
þið voruð í. Þetta var ekki
erfitt verk vegna þess, að ég
hafði innsiglið, en án þéss
hefði það vezið ómögulegt,
því að verðir standa við all
ar dyr í nótt.
— Ekki erfitt verk, endur-
tók Rósamunda. — Ó, God-
vin og Vulf, ef þið vissuð,
hvernig hún hefur hugsað fyr
ir öllu og undirbúið allt. Ó,
að þið hefðuð séð, hvernig
þessir grimmdarlegu menn
störðu á okkur, eða hefðuð
heyrt, hve hátt hún svaraði
þeim, er hún veifaði hringn-
um fyrir augum þeirra og
bauð þeim að hlýða eða deyja
að öðrum kostii
Þar sem þau sátu í grasinu
í niðamyrkri, sagði Godvin
nú frá tryllingsreið þeirra og
bardaganum við verðina, en
Rósamunda hélt að sér hönd-
um og þakkaði Guði fyrir, að
þau voru heil á húfi utan þess
arar hræðilegu borgarveggja.
— En þér getið orðið innan
þeirra fyrir sólsetur, sagði
Masonda hnuggin.
— Já, svaraði Vulf, — en
ekki lifandi. En hver er nú
fyrirætlun yðar? Að ríða til
einhvers bæjar við ströndina?
— Nei, svaraði Masonda, —
ekki strax aö minnsta kosti,
því að til þess verðum við að
fara í gegnum land launmorð
ingjanna, en fyrir miðjan dag
verður búið að gera öllum í-
búum þess viðvart, að gæta
vor. Við verðum að ríða gegn
um fjallaauðnina til Emesa
sem er fimmtíu mílur héðan,
og fara þar yfir Orontes, og
síðan niður til Baalbec, og
þaðan aftur til Beixut.
— Emesa? endurtók God-
vin spyrjndi. — Þar ríkir Sal-
hedín, og lafði Rósamunda er
prinsessa af Baalbec.
— Hvort er betra? spurði
Masonda stuttlega, — að falla
í hendur Salhedíns eða koma
aftur til höfðingja launmorð-
ingjanna? Veljið nú eftir eig
in vild.
— Eg vel Salhedín, greip
Rósamunda fram í, — því að
hann er þó að minnsta kosti
móðurbróðir minn og mun
ekki gera mér neitt illt.
Bræðurnir höfðu ekkert á
móti þvi.
Loks fór að byrja að lýsa
af degi. En það var enn þá of
dimmt til þess að halda á-
fram, svo að Godvin og Rósa
munda létu hesta sína bíta,
en héldu í taumana. Masonda
var þá búin að færa Vulf úx
herklæðunum og þvoði nú sár
hans og lagði við bau græð-
andi jurtir, er uxu við lækinn
og batt um þau eftir föngum.
Þau hertu svo á söðulgjörð-
unum, fengu sér að drekka,
en þar eð þau höfðu engan
mat með, átu þau nokkra á-
vexti, er uxu þar hjá, og lögðu
svo af stað strax er unnt var.
Þau voru varla komin
hundrað skref frá gjánni, er
var hulin dimmri þoku, þeg
ar þau heyrðu jódyn og köll.
— Hvetjum sporið, sagði
Masonda, Aljebal hefur orðið
okkar var.
Þau riðu nú sífellt upp á
við, meðfram voða djúpu
gljúfri. sem ómögulegt hefði
verið að fara meðfram í
myrkri. Loks komust þau upp
á víðáttumikla há.sléttu, er
var fiöllum girt í hér um bil
20 mílna fjarlægð.
Meðal þessara fjalla benti
Masonda á tvo háa hnúka, er
virtust standa hvor hjá öðr-
um, en milli þeirra ságði hún
að vegurinn lægi og bak vlð
þá væri , Orentes-dalurinn.
Mgðan þau voru að tala um
þetta, heyrðu þau hróp leit-
armanna, én gátu ekki séð
þá vegna þokunnar í gjánni.
— Höldum áfram! sagði
Masonda. Við megum engan
tíma missa.
Þau riðu nú áfram, en frem
ur hægt þvi að skuggsýnt var
og vegurinn ógreiður. Þegar
þau voru komin svo sem sex
mílur vegar, kom sólin upp
og þokunni tók að létta.
Framundan þeim lá nú send
in hásléttan, en bak við þau
grjóturðin, er þau höfðu far-
ið yfir um nóttina, og í henni
miðri, svo sem í tveggja mílna
fjarlægð var fjöldi ríðandi
launmorðingja.
— Þeir ná okkur ekki, sagði
Vulf.
En Masonda benti til hægri
handar, þar sem þokan var
enn þéttust, og sagði:
— Þarna sé ég á spjót.
Allt í einu leið þokan frá,
og í ekki meira en einnar mílu
fjarlægð sáu þau flokk ríð-
andi hermanna, minnst fimm
hundruð manns.
— Þeir hafa riðið á bug við
okkur í myrkrinu, eins og ég
var hrædd um. Við verðum nú
að komast gegnum þrengslin,
annars verðum við handtek-
in, og um leið og Masonda
sagði þetta, sló hún duglega
í hestinn.
Eftir svo sem hálfxar milu
reið, heyrðu þau köll til flokks
ins, ex var til hægri, og var
þeim svarað af hinum leitar-
mönnunum, og gengu þeir nú
úr skugga um, að þeir voru
búnir að koma auga á þau.
— Af stað! af stað, sagði
Masonda. — Bardaginn mun
verða erfiður, og þau létu hest
ana hlaupa.
Þannig riðu þau tvær míl-
ur, en þó að ofsóknarmenn-
irnir á eftir þeim væru fjarri,
nálgaðist rykskýið til hægri
þau sífellt meir, og leit út
fyrir að þeir myndu ná fjalla
þrengslunum á undan þeim.
— Vulf og Rósamunda, ríð
ið nú það sem hestarnir kom-
ast, sagði Godvin. — Hestar
ykkar eru fljótari og þeim
verður ekki náð, við þrengsl
in bíðið þið, og hvílið hest-
ana ofurlítið og gætið að
hvort við komum. Ef svo verð
ur ekki, þá haldið áfram og
Guð veri með ykkur.
— Já, sagði Masonda, — ríð
ið að Emesabrúnni, hún sést
langar leiðir, og gefið ykkur
á vald hermönnum Salhedíns.
Þau hikuðu, en Godvin end
urtók með alvarlegri rödd:
— Ríðið áfram, ég skipa
ykkur að gera það.
— Já, vegna Rósamundu,
sagði Vulf.
Síðan talaði hann til hest-
anna, en þeir þutu af stað,
eins og fuglar flygi yfir slétt-
una.
Godvin og Masonda, er riðu
á eftir þeim, sáu brátt að þau
höfðu náð skarðinu.
— Gott, sagði hún, — þess-
um hestum munu engir hest-
ar á öllu Sýrlandi fylgja eftir,
nema þeirra eigin ættingjar.
Óttastu ekki, þau munu ná
Emesa.
— Hvaða maður var það,
sem færði okkur þá? spurði
Godvin, þar sem þau riðu á-
fram hvort við annars hlið og
höfðu ekki augun af jóreykn-
um til hægri handar.
— Föðurbróðir minn, eða
frændi, sem ég kalla hann,
svaraði hún. — Hann er einn
af sonum eyðimerkurinnar og
á gamalt hestakyn, er ekki
verður gulli goldið.
— Þér eruð þá ekki af ætt
launmorðingjans, Masonda?^
— Nei, nú get ég sagt yður
það, þar sem við stöndum and
spænis dauðanum. Faðir
minn var Arabi en móðir mín
frönsk aðalsmær, sem hann
fann deyjandi af sulti á eyði-
mörkinni, eftir bardaga.
Hann tók hana með sér heim
í tjald sitt og giftist henni. En
launmorðingjarnir réðust á
okkur, drápu báða foreldra
mína, en handtóku mig, sem
þá var tólf ára gamalt barn.
Síðar, þegar ég óx upp, og var
lagleg, komst ég í kvennabúr
Sínans fui^ta. Og þó ég í leyni
væri alin upp í kristinni trú af
móður minni, varð ég með éiði
að ganga undir þeirra við-
bjóðslegu kenningu. Nú getið
þér skilið, hvers vegna ég
hata hann svo mjög, — sem
myrti föður minn og móður
mína, og gerði mig að því sem
ég er. Eg hef verið neydd til
að þjóna honum sem njósn-
ari, annars hefði ég verið
drepin, og hann hefur haldið,
að ég væri hans auðmjúkur
þræll, þegar ég hef si og æ
verið að hugsa um að koma
fram hefnd minni á honum.
— Mér virðist þér alls ekki
vera vond', stamaði Godvin og
knúði hest sinn með sporun-
um. — Þér eruð göfug kona.
— Það gleður mig að heyra
áður en við deyjum, svaraði
hún og leit svo í augu hans,
að hann leit til jarðar fyrir
hinu brennandi augnaráði
hennar. — Eg ann yður, herra
Godvin. og yðar vegna voga
ég allt þetta, þó ég sé' yður
ekki neit. Nei, hafið ekki á

H. RIDER HAGGARD
BRÆÐURNIR
SAGA FRÁ KROSSFERÐATÍMUNUM
55
móti því; lafði Rósamunda
hefur sagt mér allt, að undan-
teknu svarinu.
Þau voru nú komin yfir
sléttuna. og riðu nú upp fjalls
brekkuna en Godvin þótti það
engu miður, að hófaskellirnir
á steinunum hindruðu frekari
samræður milli þeirra. Þau
voru enn á undan launmorð-
ingjunum, sem áttu lengri og
lakari veg að skarðinu, en að-
aljóreykui'inn var ekki meira
en svo sem sjö hundruð metra
frá, og á undan flokknum riðu
nokkkrir beztu hermenn Al-
je-bals, er sveifluðu spjótum
sínum og æptu til þeirra ógn
unarorðum.
— Hestar þeirra eru ekki
enn að þrotum komnir, þeir
eru betri en ég hélt, sagði Mas
onda. — Þeir ná okkur ekki á
fjallinu, en síðar —.
Næstu mílu töluðu þau ekk
ert saman, en hugsuðu um
það eitt/að verja hestana frá
að hrasa í grjóturðinni. Loks
komust þau upp á hæðina og
sáu þau- Vulf og Rósamundu,
er stóðu þar við hesta sína.
— Þau hafa áð, sagði God-
vin og hrópaði síðan: — Á
bak! á bak! óvinirnir eru ná-
lægir.
Þau stigu strax á bak hest-
um sínum, og riðu af stað nið
ur brekkurnar, er lágu niður
að breiðu fljóti, en hinum meg
in fljótsins sáu þau borgar-
múra, er lágu niður að sléttu,
í svo sem tveggja mílna fjar-
lægð.
— Orontes, sagði Masonda.
— Yfir það og okkur er borg-
ið.
En Godvin leit fyrst á hest
sinn og síðan á Masondu og
hristi höfuðið. Hann hafði
fulla ástæðu til þess, því að
þó hestar þeirra væru af góðu
kyni, voru þeir nú nærri
sprungnir. Þeir hoppuðu nú
niður hjallann, og áttu erfitt
með að ná fótfestu.
— Þeir ná sléttunni og
lengra ekki, sagði Godvin og
hneigði Masonda höfuðið til
samþykkis.
Brekkan var nær því á enda
og tæpa mílu á eftir þeim
komu hvít klæddu launmorð-
ingjarnir í endalausum röð-
um. Godvin beitti sporunum
og Masonda keyrinu, en með
lítilli von því að þau bjugg-
ust við því versta. Hestarnir
runnu niður síðustu brekkuna
en við rætur hennar stanzaði
hestur Masondu og hneig nið-
ur og hestur Godvins stanzaði
við hlið hans.
— Ríðið áfram! hrópaði
hann til Vulfs og Rósamundu,
er riðu á undan, en þau vildu
það ekki, hvernig sem þau
voru beðin.
— ÞÍei, við deyjum saman.
Masonda athugaði Eld og
Reyk, er virtust vera lítið
þreyttir.
— Látum svo vera, sagði
hún. Þeir hafa fyrr borið tvö-
falda byrði og verða að gera
það einu sinni enn. Stigið á
bak fyrir framan prinsessuna,
Godvin, en Vulf, réttið mér
hönd yðar, og þið skuluð sjá,
hvað þessir hestar geta.
Þau stigu á bak. Eldur og
Reykur lögðu- af stað löngum
og hröðum skrefum, en laun-
morðingjarnir sem héldu að
þeir hefðu veiðina í hendi sér,
öskruðu nú af undrun og
reiði.
— Hestar þeirra eru einnig