Tíminn - 16.12.1961, Síða 8

B
★ JOLABLAÐ TÍMANS 1961 *
Dag einn í byrjun desembermánaðar
kom Hanna litia út úr skólahliðinu. Hún
var að fara heim til sín og var mjög
hugsi. Hún hafði hlýtt sjal vafið um
sig og prjónaða húfu á höfðinu, og var
það með naumindum, að björtu augun
og litli, rauði nefbroddurinn sæjust nið-
ur undan henni. Karó, svartflekkótti
hundur nágrannans, gelti af gleði, er
hann sá vinkonu sína. Hann hafði hlaupið
á móti henni út að skólanum eins og
hann var vanur. En í dag sagði hún að-
eins: „Komdu, Karó“ og hélt heim á
leið, án þess að láta vel að leikbróður
sínum, sem hún þó var vön að gera.
f»ó að seppi væri vitur endrarnær, þá
gat hann þó ekki skilið þetta og hug-
dapur laut hann höfði og hengdi niður
rófuna og labbaði heim við hliðina á
litlu stúlkunni.
Þegar þau voru komin þangað sem Karó
átti heima, nam hann staðar og leit von-
araugum á Hönnu, en hún kvaddi hann
ekki einu sinni, heldur fór leiðar sinn-
ar, og það var ekki svo mikið sem hún
liti í þá átt, sem hundurinn var. Þá ýlfr-
aði hann lágt, hengdi aftur niður höfuðið
og labbaði því næst í hægðum sínum
yfir völlinn, beina leið heim að bæ hús-
bónda síns og lagðist hljóður í bælið
sitt. Svo gerði hann jafnan, er hann
þóttist hafa verið móðgaður.
Hanna litla var nú komin heim, —
heim í stofuna, þar sem móðir hennar,
svartklædd, fölleit kona sat við lampann
og saumáði. „Gott kvöld, mamma mín,“
sagði hún og tyllti sér á tá til þess að
kyssa hana. Hún fann, að varir mömmu
hennar voru heitar, en hendurnar kald-
ar. Hún leit á ofninn, hann var dimmur
og kaldur. En hún spurði ekki, hvers
vegna. Hún varð jafnvel ekki vör við,
þegar henni var borinn kvöldmaturinn,
að í dag var ekkert smjör ofan á brauð-
inu svo niðursokkin var hnú í hugsanir
sínar:
„Nú, nú, Hanna mín, frá hverju hefur
kennarinn verið að segja ykkur í dag?“
spurði móðir hennar.
„Frá barninu Jesú“, sagði Hanna.
Fölleita konan andvarpaði og beygði
sig í flýti yfir sauma sína.
„Já, og .... og Pálína segir, að barnið
Jesús muni ekki koma til okkar í ár.
En heyrðu,, mamma, heldurðu að það sé
satt?“
Þá lagði móðir hennar saumana frá
sér og tók í stað þess litlu stúlkuna upp
í kjöltu sér.
„Sjáðu, barnið mitt“, sagði hún og
strauk hendinni yfir glóbjörtu, hrokknu
lokkana, „það er aldrei unnt að vita með
vissu, hvort barnið Jesús kemur. Þú
verður að muna eftir, að til er slíkur
aragrúi af börnum í heiminum, og fyrir
því verður barnið Jesús að flýta sér, og
stundum kemst hann samt ekki til þeirra
allra, einkum þegar veðrið er mjög
slæmt á jólunum. ímyndaðu þér, að
skaflar séu úti og vinduiinn þjóti hvín-
andi fram hjá húshornunum, og í slíku
veðri á litla barnið hans Jesús að færa
mönnunum gjafir sínar, veslings litla
barnið.“
„Já, en .... ennþá hefur það ekki
verið til neins gagns, að ég var iðin og
þæg, og þá hefði ég alveg eins getað
sleppt því að fá allar 10-urnar.)
Þá varð móðir hennar mjög alvar'leg
og setti Hönnu aftur niður á gólfið.
„Þæg átt þú alltaf að vera, svo að
hann faðir þinn megi gleðjast uppi á
himnum, veslings faðir þinn, sem var
svo veikur og þoldi svo miklar kvalir,
áður en hann komst upp þangað. En það
er ekki vegna jólagjafanna, að þú átt
að vera þæg. Ef barnið Jesú heyrði það,
mundi hann vafalaust alls ekki koma
til þín.“
Hanna laumaðist sneypt yfir í horn á
stofunni, þar sem litli stóllinn hennar
stóð. Djúp alvara lagðist yfir andlit
hennar, er hún tók að hugsa um, hvernig
ástatt var fyrir henni.
Nefið á brúðunni var að sönnu íflatt,
en hún var samt allra bezta brúða og
óvanalega skynsöm brúða. Myndabæk-
urnar voru enn fullgóðar. í brúðueld-
húsið vantaði raunar pott, en það gerði
ekkert til. Ef veðrið yrði slæmt, þyrfti
barnið Jesús ekki að vaða í fæturna
hennar vegna. Hún skyldi gera sig
ánægða með leikföngin, sem hún átti,
og hún skyldi líka vera þæg, þótt hún
fengi ekkert jólatré. En jólatré væri þó
fallegt með mörgu ljósunum og þeim
yndislegu hlutum, sem á því gætu hang-
ið ....
HANNA LITLA
BARNASAGA
Þýdd lír danska „Dyrevennen".
Hanna andvarpaði og gaut augunum
yfir til mömmu sinnar, sem sat og keppt-
ist við. Þá datt henni allt í einu nokkuð
nýtt í hug: ef barnið Jesús kæmi ekki,
þá hlyti móðir hennar að halda áfram
að vera í þunna kjólnum og ganga á göt-
óttu skónum sínum. Veslings mömmu
væri alltaf kalt. Nei, barnið Jesús mætti
til að koma, ef ekki til Hönnu, þá með
hlýjan kjól og nýja skó handa mömmu
hennar.
Og Hanna litla settist niður til þess
að skrifa barninu Jesú, að hann mætti
til að koma fyrir hvern mun. Hún skrif-
aði mjög laglega, þótt stafirnir yrðu ef
til vill nokkuð stórir.
Daginn eftir var Hanna laus úr skól-
anum, og kl. 10 fór móðir hennar út í
þunna kjólnum til að kaupa ýmislegt.
Jafngkjótt sem Hanna var orðin ein,
tók hún skriffærin, skar strikað blað
upp úr skrifbókinni sinni , og skrifaði
bréfið. Hún kepptist svo við að skrifa,
að hún var blóðrauð í framan.
Þegai bréfið var búið, kom nýtt
áhyggjúefni. Hvernig átti hún að koma
bréfinu? Með póstinum? Þeirri hugsun
hafnaði Hanna strax. Þvi að gamli póst-
þjónnin hlés mæðilega öndinni. þó að
hann þyrfti ekki að fara nema upp á.
þriðja loft hvernig ætti hann þá að geta
farið alla leið upp til himins, þar sem
barnið Jesús á heima!
Hanna litla rak sleikifingurinn upp í
sig, rétt eins og hún héldi, að það mundi
hjálpa henni til að finna eitthvert úr-
ræði. Alveg af tilviljun varð henni litið
út um gluggann þetta var kaldan, bjart-
an sólskinsdag, og skógarásinn, sem lá
andspænis bcrginni í nokkrum fjarska,
sýndist svo nálægur, sem lægi hann hin-
um megin við götuna.
Ó, ef hún gæti það.-------Þarna uppi
í skóginum uxu grenitré. Hún hafði sjálf
farið þangað um sumarið og séð þau
mörgum, mörgum sinnum. Þangað kæmi
Jesús eflaust til að sækja tré, er hann
síðan færi með í húsi:.. Þess vegna þyrfti
hún ekki annað en hengja bréfið á litla
jólatréð, og þá mundi barnið Jesús vafa-
laust finna það.
Hanna stakk gat á eitt hornið á bréf-
inu og batt tvinnaspotta' í það og faldi
síðan róleg bréfið Seinni part dagsins
ætlaði hún að fara upp á hæðina og
hengja það á grenitré. Veginn þangað
ratað: hún vel.
Hún var svo hugsandi út af fyrirætl-
unum þeim. sem voru að brjótast um í
litla höfðinu hennar aP hún hragðaði
varla á miðdegismatnum En móðir henn-
ar tók ekkert eftir þvi Hún sat með
grátþrútin augun og talaið í lágum hljóð-
um við sjálfa sig. Veslings mamma!
Henni hefur eflaust orðið kalt, þegar
hún fór inn í borgina. Það var líka kalt
í herberginu.
Seinni part dagsins fór móðir Hönnu
aftur út. En hún tók ýmsa muni með
sér: gullbaug, úrið, sem faðir hennar
hafði átt og nokkuð fleira: „Ég skal
áreiðanlega koma með eitthvað heim
handa þér“, sagði hún við Hönnu um
leið og hún fór, en það var enginn gleði-
svipur á henni, þegar hún sagði þetta.
Óðara en móðir hennar var komin út
úr dyrunum, tók Hanna sjalið sitt og
bréfið og hélt af stað. Bara að hún gæti
verið komið aftur áður en móðir hennar
kæmi heim og áður en dimmt væri orðið.
Hún gat ekki borið á móti því, að hún
var ofurlítið hrædd. Fyrir utan hús ná-
grannans stóð Karó. Hann leit hryggur
á litlu stúlkuna, dinglaði rófunni lítið
eitt, en hljóp ekki á móti henni. Honum
sveið enn meðferðin, sem hann hafði
orðið fyrir í gær. En nú kallaði Hanna:
„Komdu Karó, — Karó greyið, komdu
með!“ Karó ýlfraði af gleði og hljóp
með henni.
Þau gengu hratt eftir aðalgötunni, en
linuðu svo á, með því að Hönnu fór að
þykja málið nokkuð ísjárvert. Setjum
svo, að hún kæmist eklci heim fyrir
kvöldið. Hún hefði ef til vill átt að bíða
til næsta dags, en þá kæmi bréfið of
seint, hún mátti því engan tíma missa.
Á leiðinni klappaði hún Karó á bakið,
og hann sleikti vingjarnlega hönd henn-
ar með stóru, rauðu tungunni sinni.
En hvað allt var yndislegt! Himinninn
var heiður og sólbjartur, og það marraði
í snjónum undir fótum hennar. Langir,
gljáandi klakadinglar héngu niður úr öll-
um húsþökunum og afarvíða voru hrafn-
arnir að krunka, og Hanna hafði bréfið
í vasanum, og þegar barnið Jesús kæmi,
mundi það hafa meðferðis bæði kjól og
skó handa mömmu, og ef til vill, já al-
veg áleiðanlega líka eitthvað handa
Hönnu. Henni þótti vænt um Karó og
hún klappaði honum og lék sér við liann,
— í stuttu máli: það var yndislegt.
Vinirnir tveir voru nú komnir út fyrir
íæinn. Vegurinn lá yfir hvíta, fannþakta
völlu og virtist aldrei ætla að enda. Því
lengra sem þau gengu, því fjarlægara
sýndist hið þráða takmark vera.
Loks lá vegurinn upp á móti. Hanna
var orðin mjög þreytt, en hún reyndi þá
af alefli að komast áfram. Þarna uppi
stóðu jólatrén, — og hvað þau voru
falleg! Snjórinn lá eins og sykur á dimm-
grænum greinunum, er svignuðu undir
þunga hans.
Þau fóru bæði veginn spölkorn inn í
skóginn. Himinninn var rauður, svo
dæmalaust yndislega rauður. Loks nam
Hanna staðar. Ljómandi fallegt, lítið
grenitré óx þar á skurðbarminum. Það
mundi barnið Jesús efalaust sækja, svo
að einmitt á það vildi Hanna hengja
bréfið sitt. Hún hengdi það líka upp í
tréð og batt það fast með -tvinnaendum,
til þess að vindurinn feikti því ekki í
burtu, og Karó stóð við hliðina á henni
og fylgdi öllum hreyfingum hennar með
viturlegum augum sínum.
Þegar litla, ötula stúlkan var búin að
hengja upp bréfið, fann hún fyrst til
þess, hversu þreytt hún var orðin; henni
var ekki beinlínis kalt, en hún fann til
verkjar í fótunum. Tréstúfur stóð nálægt
litla grenitrénu, það var að sönnu snjór
á honum, en Hanna strauk snjóinn burt.
Og því næst settist hún niður til að hvíla
sig en lagði hendurnar utan um loðna,
hlýja hálsinn á Karó.
Það var svo hljótt, að hægt var að
heyra snjóinn detta niður af greinun-
um. Við og við gargaði hrafninn „krunk,
krunk"; að öðru leyti var dauðaþögn.
Kvöldroðinn varð æ fölari. Hanna sá
rdunar, að hún mundi koma of seint
heim, en hún var ekki hrædd. Hún var
aðeins þreytt, fjarskalega þreytt. Hún
lét aftur augun, opnaði þau nokkrum
sinnum, en Karó gelti og togaði í fötin
hennar, síðan lokaði hún augunum al-
gjörlega.
Undarlegt var það! Nú fyrst virtist
henni hún geta séð allt vel. Hún sá skóg-
inn og mjöllina á trjánum og grenitréð,
sem hún hafði hengt bréfið á. og káta
Karó og rauða himininn já. hún sá jafn-
ve) sjálfa sig sitjandi a tréstúfnum, með
fæturna dregna undir sig og sjali(5 vafið
utan um sig.
Þá varð himinninn allt í einu loga-
(Framhald á 14 síðu)