Tíminn - 28.12.1961, Síða 10

Eg jnsnf Pnivioflin, 0cr harm
reis á fætur er hann mæiri
þetta, boða hið heilaiía stríð
og sóna beim i hafið Veljið
nú, br'r'ðnr Viliið nér beriast
með mér eða mó+i° FAa vtHið
þér láta vopn yðar af hendi
og dvelja hér sem fángar min
ir?
— Við erúm þiónar kr'-ss-
ins, svaraði <TOdvin, — og /et
,um hvorki né vilium lvfta
sverði ereq--i honum og giaia
með bví séui vor1-} síðnn rai-
aði hann "ið Vulf og bætt.í svo
við: — En hvað hina snurn-
ingu vðar snertir. hvort við
verð”m hér í hlekkium þvi
verður Fósarnunda að ckera
iir, því við höfum svarið að
þ.lóna henni Við krefiumst
þess að sjá prtnsessuna’ af
Balbeec.
— Sendið eftir henni. emír,
sagði Safhedín við Hassan. er
hnei°-ði sig og hvarf burt sam
stundis.
Skömmu síðar kom Rósa-
munda fögur að sjá, en þó
föl og þrevtuleg. Hún laut Sal
hedín litið eitt. og bræðurnlr
sem fengu ekki að snerta
hönd hennar, hneigðu sig fyr
ir henni.
— Hg heilsa yður móður-
bróðir. sagði hún við soldón,
— og ykkur. kæru frændur.
Hvers óskið bið'3
Salhedin bauð hennt sæti
og bað Godvin að skýra henni
frá öllum málavöxtum, sem
hann gerði. og endaði svo á
þessa leið: — Er hað ósk þín,
Rósamunda að við verðum
hér við hirðina, sem fangar,
eða að við förum í hóo trú-
bræðra vorra og berjumst
með beim í hinu mikla stríði,
er nú vofir yfir?
Ró®amunda horfði á bá um
stund og svaraði svo:: —
Hveri'im sómð bið fvrst? Var
það að þióna drottni eða
konu’ Eg hef ekki fleira að
segia.
— Slfkra orða væntum við
af bér m«31t.i Godvin en Vulf
laut höfði til samþykkis og
bætti við:
— Soldán við biðium um
levfi oa vernd vðar til Jerúsa-
lem. og felum vður þessa
kon” bví að ”ið treyst.um orð
um vðar að bér revnið ekki
að bvinva hana af trú sinni.
en verndið hana eftir mættl.
— hið hafið heear farar-
levfí mitt. svaraði soldán —
og vinðttu mfna að auki Og
étr m””di otvi bafa iafngott
álit é vðnr hnfð”ð híð brevt.t
öðr”vfsi TT*«ari af erum við
að vfsii óvíuir f aueum aiira
manna ne rnvnum að cigra
hvnrfr nðra En hvað hnssa
knmi snpr+ir bé ótti-x okki:
bað som éer hef infað skal
yprFo nrvnftrllt Tf'TrQ?(iii>í hana.
þvf uía m”nuð aidrei siá
ixana frqmar
— prvpr hpfim íaet vður
slfk nrg 1 munn snidén’ —
spnrði OnHvin — Er ba« i vð-
ar vpidi að 'p'a < framtiðinni
ákvn’'i,fanir C5”ðsö
— TTg hpfði átt að spgia.
sva raði sni/ián — sem bið fá-
ig pV'V’i að siá pf ég gpt varn-
að vð”r bess En eotið bið
kvar+nð sem báðir hafið hafn
að bvf að kvænast bennia
Rósamunda leit undrandi
upp. en Vulf mælti:
— Segið bonni hvað bað
átti að knsta Roo-iS h-mui að
hún hafi átt að oiftast beim
okkar, er beygja vildi kné sín
J,v"Ír TT’-'V, o rr-» prr trav'2'n 1t ' qn fr
~ðcta i kvonnah’iri hans og
bá hyee ée að bún muni okki
baiim'ula nkkur
— Fe m”ndi aldr°i hafa
mæ]t orð við b;;nn framar.
or öðruvfsi b°fðf 'prpvtti hróo
aðí 'Pncamiinda en siaibodin
va.rð h°idnr b”nobrvnni pn
'íð’ir. — Ó fropndf ^in” hé't
b”n áfram — hó” nn
ið mér góð”r og vei++ mér
nnn (;of|LX nSrr'’i I Sroff ncr T-nrU ckiÓt+ Úr O.Ug-
OnrrjA mél' IXÚ
t qij rnjTp’
sem ernð vamlir ng íoorðir.
bvnrn b°ssara >”anna tirfns-
osoan oUtni' mpia h” Hass-
an hú h°Vkir bana b°7t.
Fassan hris+f böfuðið —
+>að er m^r ekki unnt aö
s°eia svaraði hann Hún er
nf d”i til þess. að ég geti séð
vm».í5.
Síðan sneri hann sér að
<<
H. RIOES? HAGGAE?'1
BRÆÐURNÍR
SAGA FRA KROSSFERÐATÍMUNUM
svn.
Rósamundu óraði lítið fvrir
hvj hvprnia aút mundi breyt
ast hano-ag tii þau sæiust
næst í rann og veru vogaði
hún varla að vona að þau sæj
”st fi-amar bví að hún vissi
mingve) að hótt hinir kristnu
mpnn hof'ðu bPt.ur í stríðinu.
mundi hún verða send eitt-
hvað burt. bangað. sem beir
eætu okki fundið hana Hún
vissi h’ka að ómögulegt mundi
að flvia frá Damaskus, og að
Salhodín. bótt hann elskaði
bræðurna. eins og alla aðra
rirenglvnda og hugrakka
menn, mundi hann aldrei
framar vilja taka á móti þeim
sem vinum, af ótta við það.
að þeir kynnu að ræna henni,
sem hann hélt að orðið gæti
verkfæri til þess að veita hon
um friðsæla daga. það sem
eftir væri ævinnar. Enn frem
ur mundj bossi úrslitastyrj-
öid milli kmssins og hálfmán
ans verða óvenju blóðug og
hún var þess fullviss, að bræð
uma muixdi ætíð þar að
finna, sem bardaginn yrði
harðastur, því gat það vel átt
sér staö. að hún hefði séð þá
i siðasta sinn.
Þeir voru farnir! Jafnvel jó-
dynurinn var dáinn út. og
hún var eftir alein og yfirgef
in. Hjarta hennar var fullt
af ótta fyrir framtíð þeirra,
bó séi'staklega annars, Ef
hnn kæmi ekki aftur, hvers
virði var þá lífið fyrir hana?
Hún beygði höfuð sitt og grét,
en þá heyrði hún eitthvert
hlióð bak við sig og hún leit
við til að vita hvað það var,
og sá hún þá Masondu, er
grét einnig.
— Hvers vegna grætur þú?
snurði hún.
Þá flaug Rósamundu nokk
mikla upphefð, en ég óska alls prestinum.
ekki allrar þessarar xxpphefð _ Þegar þessir trúleysino-j
ar, og yðar vegir eru ekki mín ar eiga að deyja fyrir augliti
ir vegir, þvi ég hef aðra trú, hennar, munum við fá það
sem þér teljið bölvaða. Eg ,að vita það er aS segja) ef
grátbæni yður um að lofa hún vill, en fyrr ekki, svaraði
mér að fara undir vernd hann> og soldán geymdi orð
frænda mtnna.
— Og biðla yðar, bætti Sal-
hedín við. — Prænka, það get
ur ekki orðið. Eg elska yður
míkið, en þó ég vissi, að dvöl
yðar hér kostaði yður lífið,
yrðuð þér þó að (jvelja hér,
því eins og ég sagði vður, er
líf margra þúsunda á einn
hans í minni.
Næsta morgun beið Rósa-
rnunda við einn gluggann á
herbergi sínu til þess að sjá
bræðurna leggja af stað Þeir
voru í öllum herklæðum og
riðu hinum ágætu hestum
sínum, Eld og Reyk. Þeir stönz
eða annan hátt undir yðxxr j uðu fyrir utan hús hennar,
komið, eftir því sem mig, og þar sem þeir vissu fyrir
dreymdi.. og þeim draumi trúi
ég. Hvað er þá líf yðar, þess-
j ara riddara eða mitt eigið líf.
að eitt þeirra geti vegið á
! móti lífi þúsundanna? Ó. allt
sem keisaradæmi mitt getur
veitt, liggur fvrir fótum yðar,
en hér verðið bér að vera,
bansað til draumur minn hef
ur rætzt, og, bætti hann við
og leit til bræðranna, — dauð
inn skal verða laun hvers
manns, er stelur yður úr
minni hendi,
— Þangað til draumurinn
hefur rætzt. sagði Rósamunda
og greip fram í. — En verð ég
bá frjáls, þegar hann hefur
rætzt?
— Já, sagði soldán, — frjáls
til að fara og koma eftir viid,
nema ef bér reynið að flýja,
bá vitið bér dóminn.
— Það er loforð Gætið að,
frændur mínir. bað er loforð.
Og þér Hassan fursti. skul-
uð einnig minn^st bess Eg
ó«ka af alhug, að þáð hafi
ekki verið neinn illur andi. er
hirti vður bennan draum. en
hvernis ætti ég að færa frið,
sem til bessa hef aðeins fært
mpð mér hardaga oe blóðsút-
hPiinsar. Farið nú. frændur
p-óðir en ef bér vlliið há skilj
ið Masondu eftir hjá mér;
hún á ekkí aðra vini Farlð
os fvlei vður ást mín os bless
un og dvrline-a beirra, er
skuiu vemda vður í bardög-
nm og leiða okkur saman á
nv.
Godvin og Vulf eeneu nú
haneað er hún stóð við há-
sæti Saihedíns. beyeðu kné
fvrir henni oe kvsstu á hönd
hennar og kvöddu hana án
Hprs að soldán hindraði bá.
En beear hún oe bræðurnir
"oru farin sneri bann sér að
Hassan og prestinum, sem all
víst, að Rósamunda mundi
sjá þá, þótt ekki sæju þeir
hana, þá drógu þeir sverð sín
og veifuðu henni í kveðju-
skyni. Svo riðu þeir þögulir
V erkamannaf élagið
Dagsbrún
Jólatréskemmtun
fyrir börn verður í Iðnó fimmtudaginn 4. janúar
1962 og hefst klukkan 16,00.
Verð aðgöngumiða kr. 30,00.
Tekið á móti pöntunum í skrifstofu félagsins.
NEFNDIN.
Ællra
minnisstæðasta
fliotin

me8 hárífnni blekgjöf
Framlelðsla
Löngu eftir viðtöku gjafarinnar þá mun þín og
Parkei 6) minnst af ánægðum eiganda. Frábær að
gerð og lögun og Parker 61 er sá penni, sem verður
notaður og glaðst yfir um árabil og er hugljúf
minnir|g um úrvals gjöf um íeið og hann er notað-
ur Algjörlega laus við að klessa, engir lausir hlutir,
sem eru brothættir eða þarf að hugsa um, hann
blekfyllii sjálfan sig með sjálíum sér. Þér ættuð
að veija tyrir næstu þá allra beztu . . . Parker 61
penna — Lítið á Parker 61 — átta gerðir um að
veija — allax fáanlegar með blýanti i stíL
THE PARICER PEN COMPANY
ISS9-6
f
TIMINN, fimmtudaginn 28. dcsembcr 1961.