Tíminn - 10.08.1962, Qupperneq 14

LINDEN GRIERSON
unum og hjarts'láttinn, hafði hún
kynlega andúð á því að bi.ðja um
hjálp frá manninum, sem synti
við hlið hennar. Það var sama sem
að játa ósigur sinn, og hún hafði
á tilfininngunni, að honum félli
það ekki. Auk þess kærði hún síg
ekkert um að hann snerti við sér.
En limir hennar voru þungir sem
blý og hún gat varla hreyft fætur
eða handleggi öllu lengur, og hún
vtósi að hún gat sokkið á hverju
augnabliki. Hún náði ekki andan-
um, og það var móða fyrir aug-
um hennar, hún varð að biðja
um hjálp hans, ellegar sökkva . . .
Þá komu brúnir armar gegnum
vatnið rétt fram fyrir hana, og
hún tók andköf af gleði og grcip
fa-st j. Hún heyrði hann segja upp-
örfandi:
— Við erum alveg að komast
að flekanum, senorita. Mario tók
þessu eins og það-væri daglegur
viðburður, að hún synti svona
langt og Elenor var helmingi þakk
látari honum vegna þess, hversu
rólega hann tók því.
— Fjandinn sjálfur! Eins og í
fjarlægð heyrði hún rödd Jeffreys.
— Hver dirfist að skipta sér af
þessu?
Hann starði fokillur á dökkt
höfuð Marios, þegar hann klifraði
upp á flekann og hjálpaði Elenor
upp. I
— Það er Mario, leiðsögumað-
urinn, útskýrði Terry og leit
skelfdur á líkbleikt andlit Elenor.
Hún lá kyrr og reyndi að ná and-
anum, Mario settist kvíðafullur
við hlið hennar og horfði á hana,
svo sneri hann sér að hinum
fimmta á flekanum.
— Vissuð þér ekki, að senor-
ita kann ekki að synda sérstaklega
mikið?
— Eg hélt, að hún væri að gera
að 1 gamni sínu, Jeffrey sneri sér
undan, þegar hann sá svipinn á
andliti hins innfædda.
— Senorita lýgur' ekki, tautaði
Mario.
— Það var sannarlega engin
þörf á því, að þú kæmir þjótandi
til að leika hetju, hvæsti Jeffrey.
— Hún var ekki í neinni hættu
. . . ég hef unnið heiðursverðlaun
fyrir að bjarga frá drukknun.
— Senor er sannarlega hepp-
inn, svaraði leiðsögumaðurinn ró-
lega. — Eg hef aldrei fengið slík
vcrðlaun, en ég ve}t og skil, þegar
einhvcrjum er ekki vcl við að
synda í djúpu vatni. Vonuðuzt
þér til að gela reynt snilLi yðar
á senoritu Penny?
— Heldið kjaíti. mannkerti!,
hrópaði maðurinn, sem Elenor
ætlaði að trúa fyrir leyndarmáli
sínu.
Mario yppti öxlum eins og hann
| bæði afsökunar á ókurteisi hins.
1 Svo leit hann niður á Elenor aft-
ur og brosti, þegar hún opnaði
augun og settist upp. Hún andaði
rólegar núna og var ekki lengur
hrædd. Bakaleiðin skelfdi hana
ekki. Mario myndi vera við hlið
hennar.
— Mér líður ágætlega núna,
sagði hún og brosti við Rose, sem
horfði áhyggjufull á hana. Svo
bætti hún við hreykin:
— En mér. tókst það, þótt ég
yrði að fá hjálp síðasta spottann.
— Eg sagði þér, að þú gætir
það. Þú stóðst þig ágæ'lega lengst
af. í næsta skiptí, sem þú reynir,
gengur enn betur, það er bara um
áð gera að reyna, sagði Jeffrey
s'uttur í spuna.
Elenor lyfti höfðinu, og þegar
hún sá, að það var eins og Mario
stirðnaði upp, sagði hún hæglát-
lega:
— Það verður ekkert næsta
'Skipti, Jeffrey. Eg hef alltaf ver-
ið vatnshrædd, skilurðu. Þótt ég
byggi hér alla mína ævi, myndi
ég aldrei læra aimennilega að
synda.
Hún leit undan og bætti við: —
Eg sá einu sinni manneskju
drukkna og . . . og ég get aldrei
gleymt því.
— Fyrirgefðu. Hann settist við
hlið hennar. — Eg vissi það nátt-
úrlega ekki. En ef sú mannvera
hefði kunnað almennilega að
synda, er trúlegt að hún hefði
alls ekki drukknað.
— Hvernig kem'Stu til baka aft-
ur? flýtti Rose sér að segja. —
Við Terry getum . . .
— Eg syndi með Mario, sagði
Elenor einbeitt.
— En . . byrjaði Jeffrey, en
Mario greip fram í fyrir honum.
— Afsakið, senor. Senorita
borgar mér vel fvrir að þjóna
henni. Þar í er innifalið að hjálpa
henni aftur til strandar-innar.
Hann reis á fætur og krosslagði
ama u.m brjóstið og Rose va'•ð að
byrgja niðúr í sér hláturinn. Mario
virði'ú sannaifl.ega til alh fær
Þarna stóð hann í blautum stntt-
buxum og skyrtu með h6rið niður
á enni. en samt var eit'hvað virðu
legt við hann. ng á því andartaki
skildi hún, að Mario hatað^ þenn-
an Jeffrey Greene.
— Eg ætla að hvila mig dálítið.
Elenor kamði s'g ekki um að fara
strax af stað aftur — Þið þrjú
getið synt til baka, þið þurfið
ekki að hafa áhyggjur af mér. Eg
er búin að jafpa mig.
Þau sáty st mdarkorn svo
steyptu þau sér út í vatnið. Mario
beið þolinmóður. þar til Elenor
var reiðubúin að synda aftur.
Jeffrey kom aftur að flekanum
og spurði, hvort hún vildj ekki
synda með sér, en Eelenor hristi
bara höfuðið og hann synti brott.
Hún horfðd á eftir honum með
hnyklaðar brúnir og óskaði þess
af öllu hjarta, að hún þyrfti ekki
að umgangast hann eins mikið
og óhjákvæmilega hlaut að verða.
Og það var nauðsynlegt, að hún
bæri fullt traust til hans . . .
Þegar hin voru komin alla leið,
leit hún á leiðsögumann sinn.
— Þakka þér fyrir þú komst,
Mario, sagði hún blátt áfram. —
Nú skukrm við koma.

— Já, senorita Hann renndi sér
niður í vatnið og bún fylgdi hon-
um án þess að hika,. — Ef þér
viljið vcra svo vingjarnlegar að
leggja hendurnar á axlirnar á
mér. Svona! Slappa bara af, ég er
sterku.r og . Munnur hans fyllt-
ist af vatni og hann hóstaði. —
Það er kannski bezt. að ég bíði
nieð að tala . sagði hann
Elenor hló og slappaði áreynslu
laust af. Það virtust aðejns líða
örfá andartök, þá fann hún fast
land undir fótum á ný
— Þakka þér fyrir, Mario.
Hann brostj himinlifandj til
hennar og gekk á eftir henni til
Rose, scm rétti Elenor handklæði.
Elenor tók gætilega af sér bað-
hettuna og aðgætti, hvort hnútur-
inn í hnakkanum hefði nokkuð af-
lagazt. Jeffrey var fýlulegur að
sjá, og hún vonaði, að hann kæm-
ist í almennilegt skap, ef hún
þætlist gleyma öllu saman. En
hennj þótfi vænt um, að hann átti
ekki að vera með í ökuferðinni,
sem þau ætluðu í eftir matinn.
Það var glaðleg þrenning, sem
hitti Mario við bílinn klukkustund
síðar. Terry bar með sér stóra
matarkörfu, og Rose var með
myndavél, sem Mario lagði í aft-
ursætið. Föggum Elenors til far-
arinnar var komið fyrir í fram-
sætinu og síðan beið hann þolin-
móður, meðan hún settist inn og
spurði síðan hæversklega, hvort
hann ætti að sitja við hlið henn-
ar eins pg daginn áður. Hún kink-
aði kolli og velti fyrir sér, hvað
hann hefði sagt, ef hún hefði gef-
ið honum skipun um að setjast
aftur í hjá Terry og Rose.
Hann brosti alsæll, þegar hann
settist hjá henni og fylgdist eftir-"
væntingarfullur með því, þegar
hún setti bílinn í gang og ók af
stað. Hún ók hægt um götumar
128
næst á fund forsætisráðherrans
klukkan 3 e.h. til þess að ræða um
aðgerðir í Suðaustur-Asíu, og
tókst til allrar hamingju að fá
hann til að taka ákvarðanir. Rædd
um því næst um stjórn Miðjarðar-
hafssvæðisins ...
1. nóvember. Alllangur ráð-
herrafundur klukkan 5,30 e.h.
Annar fundur klukkan 10,30 e.h.
þar sem ræða á um undirbúning
að fyrirhuguðum fundi Samein-
uðu herráðsforingjanna. Hvað ég
hata þessa fundi og hvað, ég er
orðinn þreyttur á þeim!
Þegar ég hugsa um ástandið á
Miðjarðarhafi, skilst mér ein-
ungis, hversu mjög mér hefur
mistekizt. Ef ég hefði aðeins haft
næga skapfestu og einbeitni til
að tala um fyrir þessum amerísku
herráðsforingjum og láta þá sjá
málin í réttu ljósi, þá hefði gang-
ur stríðsins orðið allur annar. Þá
hefði allur Balkanskaginn nú ver-
ið á okkar valdi og e.t.v. hefði þá
verið hægt að ljúka stríðinu á ár-
inu 1943. Eg ásaka sjálfan mig,
en er þó í váfa um, hvort það
hefði verið mannlega mögulegt að
breyta sjónarmiði Bandaríkja-
manna meira en mér tókst að
gera. Og það sem ég gerði, hefði
ég aldrei getað gert án hjálpar
Dills, hins nána sambands hans
við Marshall, hinnar miklu þekk-
ingar hans og hins skilyrðislausa
trausts, sem ég bar til hans . . . “
Eg þjáðist af slæmu kvefi og
hafði ekki enn náð mér að fullu
eftir erfiðið og áreynsluna á Que-
beck-ráðstefnunni. Þegar ég les á
milli línanna, held ég að ég geti
ekki hafa verið fjarri því að fá
taugaáfall. Engu að síður er mikið
til í því sem ég skrjfaði. Einmitt
þegar hægt var að ná árangri.
völdu Ameríkumennirnir það
.augnablik til þess að draga úr t.il-
raunum okkar. Góður árangur á
.Krít og Rhodes hefði getað haft
hin heppilegustu áhrif í Tyrklandi
og Balkanskaga . . .
2. nóvember: Langur herráðs-
foringjafundur, sem hófst með
hinum vikulegu viðræðum okkar
við meðlimi upplýsingaþjónust-
unnar. Eg var ósammála skýrslu
þeirra viðvíkjandi því atriði,
hversu margar herdeildir væri
hægt að draga saman á Norður-
Ítalíu.
Fundur Varparmálanefndar, þar
sem forsætisráðherrann var við-
staddur og hélt okkur uppi allt til
miðnættis og ræddi um væntan-
lega ferð okkar til Miðjarðar-
hafs.“
ÞESSAR VIÐRÆÐUR um vænt-
anlega Miðjarðarhafsferð, áttu að
verða undanfari mikilvægari ráð-
stefnu. Frá því er rástefnan var
haldin í Quebeck, höfðu þeir for-
sætisráðherrann og íorsetinn ver-
ið að undirbúa jarðveginn fyrir
fund með Stalin. í hamingjuóska-
bréfi, rituðu í ágúst, í tilefni af
honum góða árangri á Sikiley og
falli Mussolinis, hafði rússneski
leiðtoginn vikið það mikið frá
sinni venjulegu ósamvinnufúsu
afstöðu, að viðurkenna það, að
æskilegur væri fundur æðstu
manna þríveldanna. Enda þótt
Churchill yfirlýsti sig eins og
venjulega, albúinn þess að fara
hvert og hvenær sem vera skyldi
þá taldi forsetinn sig ekki geta
farið langt burt frá Washington.
Og þar sem Stalín vildi ekki hætta
sér lengra en til Teheran eða
Roosevelt lengra en til Kaíró, var
ekkert meira að gera að sinni, en
undirbúa fund utanríkisráðherra
þessara þriggja ríkja í Moskvu.
Þessi fundur hafði hafizt þann
19. október, þar sem Molotov bar
þegar fram kröfur um það, að
Bandamenn héldu yfir Sundið
vorið 1944, og að gerðar yrðu
tafarlausar ráðstafanir til að koma
Tyrkalndi í stríðið og tryggja
sænska flugvelli til sprengjuárása
á Þýzkaland.
Þremur dögum síðar barst nefnd
herráðsforingjanna símskeyti frá
Eden þar sem hann beiðist svars
við þeirri spurningu, hvaða ráð-
stafanir hann eigi helzt að taka
til þess að verða við þeirri ósk
Rússa að koma Tyrklandi og Sví-
þjóð í stríðið. En þar sem Þjóð-
verjar héldu öruggri og styrkri
aðstöðu á Rhodes og Bandamönn-
um var ekki mögulegt, sökum
skorts á löndunarskipum, að
hrekja þá þaðan, þá voru Tyrkir
mjög ósamvinnufúsir. Göbbels,
sem einblíndi á nágranna Þýzka-
lands á Balkanskaga, var sigur-
glaður. „Það er engin minnsta
ástæða“. skrifaði hann j dagbók
sína — „til þess fyrir Tyrkland
að víkja frá hinni hlutlausu af-
•stöðu sinni. Tyrknesku stjórn-
málamennirnir eru allt of raun-
sæir til þess að leggja í svo á-
hættusamt fyrirtæki.“ Ilið auð-
sæja ósamkomuiag bandalagsríkj-
anna gladdi þýzka útbreiðslumála-
ráðherrann. — „Eins og vænta
mátti“, skrifaði hann — „gátu
Bretar og Bandaríkjamenn ekki
komið sér saman um ákvörðun
sovézkra takmarka að vestan . . .
Hlutlau.su ríkin gera sér fulla
grein fyrir því hvað gerðist í
Moskvu; næstum alls staðar eru
efasemdir og áhyggjur. Þrátt fyrir
hernaðarleg óhöpp okkat þá hef-
ur hin pólitíska aðstaða okkar
sjaldan verið jafn sterk Stjórn
in í London viðurkennjr nú þegar
þá kenningu Sovétríkjanna, að
smáríkjn í Evrópu eigi ekki leng-
ur nein tilverurétt “
Enda þótt aðstaða Þjóðverja í
Suður-Evrópu væri miklu sterkarj
en virzt hafði mögulegt tveimur
mánuðum fyrr og Göbbels hlakk-
aði yfir aðgerðarleysi Banda-
manna á Ítalíu, þá hafi afturköll-
un þýzka varaljðsins um haustið.
til að fylla skarðið. er myndazt
hafi við fall ftalíu, nú opnað flóð-
gáttirnar á rússnesku sléttunum
Snemma í nóvember tók Rauði
herinn Kiev aftur og náði st.að
enn sunnar, sem var aðeins 200'
kílómetra frá fyrri landamærum
Póllands. Samtímis hafði nú .
brezki flugherinn hafið vetrar-
árásir sínar á Mið-Þýzkaland. Þann
5. nóvember var Kassel lögð í
eyði. Hálfuni mánuði síðar var
ásárinni beint gegn Berlín . . .
Á meðan bjuggu Brooke og hin-
ir tveir starfsbræður hans sig
undir fundinn með Ameríkumönn-
um og Rússum. í sæti Dudley
Pounds var nú kominn Andrew
Cunningham, sá sem mestan orðtý
hafði getið sér á Austur-Miðjarð-
arhafi árið 1941. f fyrstu hafði
Brooke samt verið í vafa um
hversu hæfur hann myndi reyn-
ast við fundarborðið, en þær efa-
semdir hurfu brátt. „Skipun
Andrew Cunninghams í herfor-
ingjaráðið“„ skrifaði hann, „var.
vissulega gleðiiegur viðburður fyr-
ir mig. Fyrst og fremst reyndist
hann mér alúlegasti vinur, hríf-
andi samverkarhaður og einn sá
alli.' áreiðanlegasti félagi. Þegar
til þess kom að stjðja stefnu,
14
TÍMINN, föstndaglnn 10. ágúst 1C62