Tíminn - 05.12.1962, Blaðsíða 14

35
Rosemaríe Nitríhitt
Erích Kuby:
DÝRASTA KONA HEIMS
Eg ætla að biðja ykkur að taka
eftir Jiessu: Eg hef gert lista yfir
þá, sem eru okkur samnings-
bundnir og við látum vinna fyrir
okkur að því að útvega efni í
Baby Doll. Þeir eru nærri því ;níu
hundruð. Og — takið þið eftir,
— það er ekki svo að skiija, að
þeir skipti bara við eitt af fyrir-
tækjum okkar í einu. Með öðrum
orðum: við, sem erum fyrstu samn
ingsaðilar, ef svo mætti segja, —
skiptum allir samtímis við heilan
hóp af fyrirtækjum og öðrum að-
ilum, sem eru okkur samnings-
bundnir og eiga að sjá okkur’ fyrir
efni. Þetta er auðvitað afar slæmt
skipulag. Allar efnispantanir ættu
að koma frá einni skrifstofu.“
HARTOG HAFÐI greinilega
bjargað málinu mjög vel við. Til-
lögum hans var vel tekið, og það
var eins og hann hefði lesið hug
allra hinna og sagt einmitt það,
sem þeim bjó f brjósti. Uppá-
stunga hans bægði frá þeirri
hættu, að ríkisstjórnin notaði sér
Baby Doll-málið til að taka alla
kjarnorkuáætlunina algerlega í
sínar hendur. Og hún gaf þeim
enn fremur öllum tækifæri til að
veita ráðleggingar í sambandi við
smíði Baby Doll.
Annars verður þessu gáfulega,
óeigingjarna og þjóðholla sátta-
boði Hartogs bezt lýst með stuttri
athugasemd, sem Nakonski orðaði
á þessa leið við Killenschift eftir
fundinn: „Þarna lék Hartog lag-
lega á okkur. Hann náði Baby
Doll til sín með lagi með því að
kippa í fatið, sem við höfðum
undir fingrunum!" En verksmiðj-
ur Hartogs voru þær einu, sem
nokkrar líkur voru til, að gætu
tekið að sér áætlunina í heild í
þeirri von að geta framkvæmt
hana á tilsettum tíma. Það var
meira að segja þýðingarlaúst fyrir
Mallenwurff & Erkelenz að ætla
að reyna það. Það varð sem sé
ekkert ágreiningsmál,, hvert fyrir-
tækið átti að taka að Sér verkið.
Spurningin var bara sú, hvort það
var Hartog eða ríkið, sem átti að
gangast við Baby Doll — þessu
þýzka undrabarni með ameríska
nafnið.
HÁLFTÍMA SEINNA var fundi
slitið. Hvorki Hoff né iðnaðar-
kóngarnir hreyfðu nokkrum mót-
mælum, sem orð er á gerandi,
gegn uppástungu Hartogs. Hoff
lýsti þvf yfir, að hann hefði ekki
umboð til þess að segja já eða
nei á þessari stundu; hann yrði
að leita álits yfirboðara sinna.
Hann taldi líklegt, að um jafn-
mikilvægt mál yrði að taka ákvörð
un á ríkisráðsfundi. En til að
spara tímann sagðist hann gjarn-
an vilja fá að vita strax, hvaða
fyrirtæki þeir vildu, að tæki að
sér framkvæmd áætlunarinnar í
heild. „Eg ætla að ganga út, svo
að þið getið rætt málið ykkar á
milli f friði og hreinskilni", sagði
hann. „Viljið þið gera svo vel að
kalla á mig, þegar þið hafið tekið
ákvörðun.“
„Hreinskilnin er svo sem ágæt“,
sagði Bruster.
„Verið þér bara rólegur, herra
Hoff“, sagði Schmitt. „Þetta er
allt í lagi. Það er ekkert frekar,
'Sem við þurfum að ræða, ef Har-
tog stendur við tilboð sitt og ríkis-
stjórnin tryggir, að engum utan-
garðsmanni verði blandað í mál-
ið.“
„Það kemur ekki til greina“,
sagði Hoff.
„Þá er alger óþarfi að vera
nokkuð að látast . . . Sem sagt: er
nokkur okkar nema Hartog fús
að binda sér þennan stein um
háls? Hvað segið þið um það?“
Þeir vissu allir mætavel, hvers
vegna Hartog vildi taka að sér
að framkvæma Baby-Doll-áætlun
ina. Ef honum heppnaðist það
vel, hefði hann miklu meira upp
úr því en því, sem venjulega er
kallað „góð viðskipti.“ Peningar
skapa ekki aðeins peninga, heldur
hafa álit og yfirburðir einnig
sömu náttúru. Nafnið Hartog
fengi nýjan Ijóma, ef honum tæk-
ist vel upp með Baby-Doll, en
allt vildu mennirnir við borðið
heldur en láta ríkið blanda sér í
málið með því að taka að sér að
framkvæma áætlunina á • eigin
spýtur.
„Því tekur þú það ekki að þér?“
sagði Gernstorff við Schmitt.
Schmitt hristi höfuðið. „Nei“,
sagði hann. „Ef ég gerði það,
mundi Wallnitz drepa mig, þegar
ég kæmi heim.“
„Jæja, herrar mínir!" sagði
Hoff. „Þá má ég kannski taka
þetta sem ákvörðun ýkkar og
skjóta málinu til . . . “
„JÆJA,“ sagði Harwandler, „þá
er Einangrunarsambandið búið að
vera. Eg er hræddur um að við
verðum að halda rækilega upp á
daginn.“.
En það kom j ljós, að enginn
hafði verulegan hug á því.
„Þið verðið að gera það án
mín,“ sagði Bruster. 'Eg er að
leggja af stað til Rússlands á
morgun. Eg verð að fara heim.“
Hartog og Hoff kvöddust í dyr-
um Bláa fúndaherbergisins. Nak-
onski lét það berast, að hann ætti
stefnumót.
„Ætlarðu út í þennan hita?“
sagði Gernstorff. „Þá held ég, að
ég verði nú heldur kyrr á hótel-
inu.^ Það er þó svalt á barnum.“
„Ég kem með þér“, sagði Har-
wandter.
Killenschiff slóst í hópinn.
Schmitt stóð fyrir framan lyftuna
óráðinn í, hvað hann ætti að gera-
„Ferð þú strax?“ spurði hann
Bruster.
„Því miður neyðist ég til þess,“
svaraði Bruster. „En ef þú hefur
ekkert að gera, get ég kannski
bent þér á eitthvað."
„Þú talar eins og þrælasali",
sagði Schmitt.
Bruster hló. „Þú ferð ekki vill-
ur vegar. Komdu með mér andar-
tak.“
Þeir fóru inn í herbergi Brust-
ers. „Fáðu.þér sæti“, sagði Brust-
er. „Eg ætla að slá á þráðinn. Það
er ekki bindandi fyrir þig.“
Schmitt settist og leit í kringum
sig. „Þú ert með málverk eftir
van Gogh á veggnum hjá þér,“
sagði hann. „Hjá mér er það Re-
noir. Lengi lifi ódýrar eftirprent-
anir.“
„Þær eru minnsta kosti skömm-
inni skárri en sextándualdarlanda
bréfin, sem ómöglegt er að botna
í. Það hangir alltaf eitt svoleiðis
í hótelherberginu mínu í Bonn.
Maður veit þó alltaf, hvað maður
er að horfa á, þegar maður hefur
mynd eftir van Gogh fyrir augun-
um.“
„Eg hefði nú heldur kosið, að
það væri frummyndin“, sagði
Schmitt.
„Já, ég hef heyrt, að þú sért
málverkasafnari", sagði Bruster.
„Það er sagt að það sé góður
gróðavegur fyrir þá, sem vit hafa
á málverkum. Eg er gefnastur
fyrir madonnumyndir frá því
snemma á miðöldum . . . Halló!
Voruð þið sofandi eða hvað? Jæja,
viljið þér gefa mér . . . “ Hann
bað um nýja númerið hjá Rose-
marie. Hann hélt áfram að tala
við Schmitt með símtólið við eyr-
að:
„Eg er ánægður yfir að vera
laus við allt saman. Þú ert það
líklega ekki?“
„Eg get sagt bæði jú og nei,“
svaraði Schmitt. „Við vorum
komnir vel af stað. Nú fleytir
Hartog rjómann ofan af öllu
saman."
„Eg eyddi of miklum tíma í. . .
Já, halló! Ert það þú? Hvernig
hefurðu það? Já, ég get ímyndað
22
ar, því að hún var sú eina, sem
var áþekk Horatiu í vexti. Þess
vegna fengum við lánaðan kjól,
hatt og sjal hjá henni. Og við
gátum ekki annað en hlegið, þeg-
ar hún var komin í fötin. Hún
kySsti mig á kinnina og sagði:
— Þarna geturðu séð, Turney.
Engum dettur í hug að líta tvisv-
ar á mig í þessum búningi. Allir
halda, að ég sé bara þjónustu-
stúlka!
Hr. Pendleton hrópaði upp yfir
sig:
— Þjónustustúlkan! Sú, sem var
á leið til London að leita sér að
vinnu. Hún var hér allan daginn
og beið eftir póstvagninum.
Frú Turney brosti.
— Það var ungfrú Horatia, sir.
Hún sagðist mundu taka póstvagn-
inn héðan. |
Þjónustustúlkan, sem hafði svo
sérstakt lag á hestum . . . lá svo
á að komast áfram til Brigthon.
Þetta kom allt svo vel heim og
saman, að hr. Pendlaton skildi
ekki, hvers vegna hann hafði
ekki athugáð þetta fyrr. Auðvitað
— þjónustustúlka gat ferðazt á
eigin spýtur án þess að vekja
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrirliggjandi
Sendum heirn,
Helgi Magnússon & Co.
Hafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
eftirtekt, en á meðan voru allir
að leita að ungri hefðarmey, sem
hafði þjónustustúlku sína með. Og
engum hafði dottið annað í hug.
Hr. Pendleton sendi eftir gest-
gjafanum og kvaðst þurfa að fara
þegar í stað frá Henhurst.
Og Akbar fékk skipun um að
taka saman föggur þeirra í skynd-
ingu, og þegar allt var tilbúið,
spurði þjónninn:
— Förum við til London, sahib?
— Nei, sagði Edward Pendle-
ton. — Við förum fyrst til Brigh-
ton og kaupum hest. En á leið-
inni komum við til Lewes. Eg
hygg, að ég geti fengið þar nokkr-
ar upplýsingar.
Hann spurðist fyrir um unga
þjónustustúlku, svartklædda, sem
hafði gist þar nótt eina í marz,
þegar vagninn hafði ekki komizt
áfram vegna snjóa. Og loksins
eftir langa mæðu rifjaðist sitt-
hvað upp fyrir frú Simmons.
Gamla lafði Wade, sem var
bæði fégráðug og nízlc, hafði kom-
ið með póstvagninum frá Hails-
ham og gist á „Green Man“. Hún
hafði haft með sér þjónustu-
stúlku, sem hér Benson. En þegar
gamla konan hélt ferð sinni á-
fram morguninn eftir, hafði frú
Simmons séð til undrunar, að
Benson var horfin, en þjónustu-
slúlka, sem komið hafði með póst-
vagninum kvöldið áður, var í för
með henni.
Nei, frú Simmons hafði ekki
veitt stúlkunni neina eftirtekt.
Það höfðu verið svo margir gestir
á hótelinu þessa nótt, margir
þurftu mat og rúm, að hún hafði
ekkert sinnt þessari þjónustupíu.
Og hún vissi ekki, hvar hún hafði
sofið, hún hafði sem sagt ekkert
vitað um hana nema að hún hélt
áfram ferðinni með lafði Wade
morguninn eftir. Það gat vel ver-
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
ERFINGINN
ið, að hún hefði húkt einhvers
staðar á stól. Og meira vissi hún
ekki.
En það var nóg fyrir hr. Pendle-
ton. Hann var nú sannfærður um
að vera á réttri leið og vonin um
að finna Horatiu glæddist á ný.
Hann svaf betur þessa nótt en
hann hafði gert síðan hann kom
til Englands.
Morguninn eftir hélt hann á-
fram til Brighton og keypti þar
Hvítstjarna aftur, áður en hann
hélt áfram til London og aflaði
sér upplýsinga um, hvar lafði
Wade bjó. Nú voru aðeins fáeinir
klukkutímar — mesta lagi einn
dagur — unz hann hefði fundið
frænku sína.
12. KAFLI
í aprílmánuði hlýnaði svo, að
blöðin fóru að springa út á trján-
um í garðinum og konurnar tóku
fram sólhlífar sínar til að hlífa
hörundinu.
Næstum hvern morgun taldi
Hudson Horatiu á að koma með
sér í ökufcrð og jafnoft hittu þau
Soffíu Grecnwood. Og í hvert
sinn sem þau hittust, grátbað hún
hann að koma ekki oftar, og hann
lofaði, en hélt ekki orð sín. Hor-
atia hafði aldrei séð jafnástfang-
inn ungan mann, og hún uppgötv-
aði, að hún öfundaði ungfrú
Greenwood — ekki af Hudson, —
sem henni féll vel í geð, en var
ekki á annan hált hrifin af honum,
hcldur vegna þess að það hlaut að
vera yndislegast af öllu að vera
elskuð svona heitt.
Ekki leið heldur á löngu, þar
til aðstandendur Hudson tóku
eftir breytingunni á honum og
komust að þeirri niðurstöðu, að
hann væri ástfanginn. Og auðvitað
komust þau líka að þeirri niður-
stöðu, að það væri ungfrú Pendle-
ton, sem hann hefði hrifizt af.
Þau óskuðu hvort öðru til ham-
ingju vegna þess, að Hudson hafði
ekki brugðizt vonum þeirra í
þessu efni.
En er vikur liðu, án þess að
nokkuð væri ákveðið milli unga
fólksins, urðu þau óþolinmóð.
Júní var ekki langt undan og þau
sáu ekkert j fari Horatiu, sem
benti til þess, að hún elskaði
Hudson. Sannleikurinn var sá, að
unga stúlkan' virtist algerlega
ósnortin.
Hún talaði alltaf vingjarnlega
til hans, en ekki jafnhlýlega og
hún talaði við hestinn hans. Þau
fylgdust mcð unga fólkinu, en sáu
engin laumuleg augnagot, og þeg-
ar Horatia talaði við Hudson,
snerist talið að mestu um hesta.
Hestar eru góðir og blessaðir,
hugsaði Lafði Wade, en enginn
ungur maður kærir sig um að
koma í annað sæti eftir þeim. Hún
bað bróður sinn að tala alvar-
lega við Iludson. Það var kominn
tími til, að hann bæri upp bón-
orðið, áður en júnímánuður kæmi
og gerði hana þeim óháða.
Og þess vegna talaði hr. Crank-
croft við son sinn kvöld eitt, er
þeir gengu heim eftir lítið sam-
kvæmi hjá lafði Wade.
— Frænka ^þín er mjög vin-
gjarnleg við þig, sagði hann al-
varlegur við Hudson. — Eg vona,
að þú gerir þér Ijóst, að það var
aðeins þér til heiðurs, að við vor-
um boðnir í kvöldverð.
Hudson svaraði ekki, en þótt
dimmt væri, þóttist faðir hans
finna, að hann brosti.
— Ef svo er, sagði hann eftir
að faðir hans hafði hvössum rómi
endurtekið orð sín, — er hún vin-
fjarnlegri við mig en hún hefur
nokkru sinni verið.
Natanel Crankcroft sagði:
— Það sjá allir, að þú ert hrif-
inn af ungfrú Pendleton, drengur
minn.' Og enginn áfellist þig fyrir
það, hún er mjög geðug, ung
stúlka.
— Ilún á líka von á mjög geð-
ugum auðæfum, svaraði Hudson
þurrlega.
Natanel leit hvasst á son sinn,
og nú var ekki um að villast,
drengurinn brosti bara út að eyr-
um.
— Já, ég viðurkenni, að hún á
von á miklum arfi, sagði hann.
En ég held ekki, að þú sért aðeins
hrifinn af honum, drengur minn.
Eg hef fylgzt með þér upp á síð-
kaslið, og frænka þín er mér sam-
mála j því, að þú munir vera ást-
fanginn.
14
T f M I N N, miðvikudagur 5. desember 1962.