Tíminn - 13.01.1963, Blaðsíða 14

Rosemaríe Nitríhitt
Erích Kuby:
DÝRASTA KONA HEIMS
sagði lionum alía málavexti, fór
allt nákvæmlega eins og Sehmitt
hafði búizt við: Leyniþjónu'Stan
þorði ekki að skerða hár á hðfði
Rosemarie, þar eð viðskiptavinir
hennar voru einmitt sömu menn-
imir og þessi „Leyniþjónusta“
átti að vemda sem bezt.
Áður en maðurinn fór, sagði
hann: „Eg kem seinna. Og það
er bezt fyrir þig að halda þér
saman.“
Hún hélt sér saman,^ en maður-
inn kom ekki aftur. Án þess að
Rosemarie hefði hugmynd um, var
sendirinn tekinn og fjarlægður
af loftinu. Rosemarie kom þang-
að aldrei framar.
EN í>Ó AÐ hún þyrfti ekki
lengur að hafa miklar áhyggjur
af peningaleysi, skapaðist nýtt
vandamál, sem 'hún varð að leysa,
í sambandi við peninga. Hún varð
sem sagt að koma gróðanum ein-
hvers staðar fyrir, tryggja hann á
einhvern hátt, svo að hún gæti
verið örugg um hann.
Hún faldi peningana á furðuleg-
ustu stöðum í íbúðinni og var allt-
af að færa þá til og skipta um
stað. Þegar hún var ein heirna,
var hún eins og gullleitarmaður,
þar sem hún gekk um með fjár-
fúlgurnar milli handanna her-
bergi úr herbergi. Hún bölvaði
íbúðinni, sem var allt of einföld
í sniðum til þess að hægt væri að
fela þar nokkum skapaðan 'hlut,
og lyfti upp gólfteppinu til að
geta falið undir þvf hundrað
marka seðla. Síðan lagðist hún
endilöng á gólfig til að sjá, hvort
teppið bungaði nokkurs staðar
óeðlilega mikið upp. Hún fann
hvergi nokkurs staðar holu, þar
sem hún þóttist örugg um sívax-
andi auðæfi sín. Hvað átti hún að
gera?
Það hefði auðvitað legið beinast
við fyrir hana að spyrja einhvern
bezta viðskiptavin sinn ráða í
málinu og fylgja síðan ráðlegg-
ingum hans. Hvaða smákaupmað-
ur eða kona hefði ekki verið upp
með sér af því að geta talið menn
eins og Bruster, Sehmitt eða Har-
tog meðal vina sinna? Það gat
Rosemarie, og þessir þrír menn
hefðu eflaust ekki gefið henni
annað en góð ráð, en henni kom
aldrei til hugar að leita til þeirra.
Hún taldi það svo víst, að þeSsir
menn vildu umfram allt hlunnfara
hana og svíkja í peningamálum.
Hún leit á þá sem verzlunarmenn
með viðskiptahagsmuni andstæða
sínum eigin, og fór aldrei eftir
nema almennum ráðleggingum
þeirra til dæmis á svipaðan hátt
og hún féllst á uppástungur
Brusters, þegar þau voru að
semja. Hún mundi aldrei hafa trú-
að þeim fyrir peningum sínum
né lofað þeim svo mikið sem að
skyggnast í fjármál sín.
Hún var tortryggin eins og gam-
all bóndi. Allar þær stofnanir,
sem viðskiptavinir hennar skiptu
við og þær aðferðir, sem þeir not
uðu, til að ávaxta peninga sína
og koma þeim örugglega fyrir,
voru f hennar augum hættulegar
gildrur hinna ríku til að ræna
hana öllu, sem hún átti. Bankana
forðaðist hún eins og heitan eld-
inn, þangað til hún komst á snoð-
ir um, að þar væri hægt að fá
keypt gull bæði í sleginni mynt
og stöngum. Þarna kom það!
Þetta var lausnin! Gull þýddi ör-
yggi. Einn góðan veðurdag lagði
hún leið sína inn í einn stærsta
bankann í Frankfurt og keypti
gullpeninga fyrir þúsund mörk.
Hún talaði við afgreiðslumanninn
í nærri klukkutíma og lét rigna
yfir hann spurningunum, þangað
til hún vissi allt, sem hún vildi
vita um málið. Henni var orðið
Ijóst, að hún fékk enga vexti af
gullinu sínu, en þeir peningar;
sem gull stóð að veði fyrir, voru
mjög vel tryggðir.
Hún fór heim með gullpening-
ana sína, en þá sá hún, að erfið-
ara var að finna felustað en
nokkru sinn fyrr; það fór miklu
meira fyrir gullpenmgum en
bankaseðlum.
Þá ákvað hún að leita ráða í
fyrsta sinn og sneri sér til
Schmitts, Sem hún taldi áreiðan-
legasta viðskiptavin sinn. Hún
’hélt, að Hartog væri ekki eins
mikill fjármálamaður, af því að
hann talaði allt öðru vísi og af
svo mikilli fyrirlitningu um pen-
nga. Hún lögði Schmitt, að sér
hefði verið Dorgað í gullpeningum
og spurði hann, hvað hún ætti að
gera við þá.
„í gullpeningum?“ spurði
Schmitt. „Hvaða fugl vár það nú
eiginlega?“ Hann virtist ekki
beinlínis trúa þessu eins og nýju
neti.
Hún tók nokkra þeirra úr skrif-
borðinu sínu. Hina hafði hún fal-
ið til bráðabirgða f hálftómum
Kleenex-pakka inni í baðherbergi.
„Þetta er svei mér fyndið,"
sagði Schmitt.
Þegar henni varð hugsað nokk-
ur ár aftur í tímann, fannst henni
það alls ekki fyndið. Henni hafði
verið smyglað inn í herskála, og
þegar hún var búin að reyta af
sér spjarirnar, réttu hermennirnir
fram lófana, fulla af peningum.
Og svo átti hún að leika sér að
því að ná þeim úr lófunum á her-
mönnunum án þess að nota hend-
urnar. f hvert skipti, sem henni
tókst það, eignaðist hún pening-
inn.
Og nú átti hún gullpeninga,
keypta í bankanum, þar sem allt
var úr marmara og gleri. f miðj-
um bankasalnum var marmara-
skreyting; tært vatn seytlaði í
'Stóra, hvíta skál, og gullfiskur
svam í þessu gagnsæa hafi, —
eflaust tákn bankans. Já, það var
af, sem áður var. Hvílík breyting
á kjörum hennar! Fyrir nokkrum
árum hefði hana ekki dreymt um,
að hún ætti eftir að koma inn í
annan eins banka!
„Hvernig á ég að geyma þá?“
spurði Rosemarie.
„Vertu ekkert að geyma þá,“
sagði Schmitt. „Farðu með þá í
bankann og fáðu skipt á þeim.“
„Hvers vegna það?“ spurði hún.
„Það er ekki til neins að sitja
uppi með vaxtalaust gull.“
En hún var honum ekki sam-
mála. Hún hlustaði á sína innri
rödd og lét hjartað ráða. Hún hélt
áfram að leggja leið sína f bank-
ann við og við og kaupa meira
gull. _Stundum keypti hún meira
að segja stengur í staðinn fyrir
peninga, glóandi gullstengur með
stimplum og innsigli, sem voru
eins og fallegar, gular hunangs-
kökur.
Einu sinni spurði hún Hartog,
hvað hann mundi gera við tuttugu
þúsund mörk. Spurningin ýtti við
honum. f hans augum var það
ekkert vandamál, hvernig átti að
festa slíkar upphæðir til þess, að
þær gæfu eitthvað af sér, en það
var að minnsta kosti ekki rétt
að fleygja tuttugu þúsund mörk-
um frá sér í algjöru hugsunar-
leysi. Hann vissi ekki almenni-
lega, hvernig hann átti að svara
þessu.
„Ég mundi kannski kaupa mér
hlutabréf“, svaraði hann rólega.
„Hvernig hlutabréf?“ spurði
hún.
„Það er undir ýmsu komið,“
sagði hann. „Þau yrðu að vera
traust.“
„Traust?“
„Já, þau verða að gefa eitthvað
af sér, en það er ekki aðalatriðið.
Það verður eitthvað að standa á
bak við þau líka.“
„Hvemig á maður að vita, hvort
eitthvað er á bak við þau?“
„Já“, sagði hann hlæjandi,
„hvemig á maður að vita það?
bjálfalegustu athugasemdir eða
rausa stöðugt.
Ég velti fyrir mér, hverju ég
ætti að klæðast.
— Ég verð að fá mér nýjan
kjól . . , . sagði ég spyrjandi.
Guy brosti til mín. Hann brosti
undarlega oft. Féll honum svona
vel í Mbabane? Hann hafði þeg
'j ar setið margar stundir á barnum
á hótejinu, með öðrum starfsmönn
um nýlenduþjónustunanr, en það
var kannski mín sök, vegna þess
að ég hafði verið hálfgerður sjúk-
lingur alla vikuna.
— Allt í lagi, þú þarft kannski
að kaupa þér fleiri en einn.
Mundu, að framtíðarframi manns
er mest undir eiginkonunni kom-
inn. Hann bandaði glæsilega út
með hendinni. — Góð kona getur
hjálpað manni sínum ótrúlega
mikið — heimsk eiginkona getur
látið hann fara gersamlega í hund-
ana. Hann hermdi eftir yfirmanni
sínum í London.
-t- Eg vona, að ég geri það ekki,
Guy, sagði ég alvörugefin.
— Gerir hvað? Hjálpir mér?
Hann leit glaðlega á mig.
— Þú veizt vel, hvað ég á við.
Mér var órótt. Hvers vegna er ég
alltaf svona óróleg, þegar ég er
hjá Guy? Mér skjátlaðiist kannski,
en einhvern veginn hafði ég á til-
finningunni, að hann stæði hálf-
partinn álengdar og gagnrýindi
allt, sem ég sagði og gerði.
Eg keypti mér fallegan kjól.
Hann var úr þykku, svörtu silki
með litlum gylltum hnöppum og
þunnri gylltri snúru til að hnýta
saman í hálsmálinu. Mjög gott
snið á háa og þrekvaxna konu
sem mig. Eg burstaði hárið vand-
lega, snyrti mig af kostgæfni og
mér hitnaði, þegar Guy kinkaði
kolli f viðurkenningarskyni, þegar
ég gekk út í bílinn.
14
ANDLIT KONUNNAR
Clare Breton Smith
Kokkteilboð eru að mínu viti
alltaf jafnleiðinleg. En Guy virt-
ist aftur á móti skemmta sér kon-
unglega og ég varð dálítið særð,
þegar ég skildi, að hann ætlaðist
til þess, að ég sæi sjálf um mig.
Mér leizt ákaflega vel á land-
stjórann og frú hans. Mjög vin-
gjamleg og yfirlætislaus hjón, og
þau gerðu það, sem í þeirra valdi
stóð, til að mér gæti líðið eins og
heima hjá mér. Landstjórinn var
að segja mér frá því, þegar hann
var í Kenya, þegar hann snögg-
þagnaði allt f einu.
í dyrunum stóð kona. Ef hún
hafði viljandi hugsað sér að
. vekja rækilega athygli með komu
sinni, tókst henni þag til fulls.
j Þetta var há, grönn kona með
jþykkt, ljóst hár. Hún stóð þarna
l’og brosti og eftirvæntingin ljóm-
laði úr augum hennar. Það var
| engu líkara en hún stæði á tánum,
' tilbúin að hefja sig til flugs . . .
| Eg man ekki, í hverju hún var,
man aðeins, að það var eilthvað
grænt. Allt, sem ég man, var, að
hún var fullkomin. Glæsileg, án
þess að yera of skrautbúin, og það
sama var ekki hægt að segja um
allar konurnar, sem þarna voru.
Eg rankaði við mér, þegar ég
heyrði landstjórann skríkja:
— Hún hefur þessi áhrif á okk-
ur öll.
Eg leit af konunni og spurði:
Hver er hún?
En ég vissi það, áður en hann
svaraði:
— Elisabeth Alden.
Fyrsta hugsun mín var: Ótti
ungfrú Abbyar er að minnsta
kosti ástæðulaus. Þessi kona er
mjög hamingju'Söm. Elisabeth
sneri sér við og talaði til manns-
ins, sem með henni var, hún
brosti við honum og landstjórinn
hvíslaði að mér:
— Þetta er maðurinn hennar,
Sylvester Alden. Skáld. Lukku-
fugl
— En ég þekki Elisabeth, sagði
óg. — Eða ég ætti að gera það.
Við vorum skólasystur.
Þau komu yfir gólfið, Elisabeth
aðeins á undan, hún brosti til
þeirra, sem töluðu til hennar, veif-
aði til annarra, en hún horfði á
landstjórann, meðan hún ruddi
■sér braut til hans.
— Telpan hefu rskínandi fagra
framkomu, hvíslaði landstjórinn.
Eg horfði á eiginmann Elisa-
bethar. Hann sýndist vera ákaf-
lega feiminn, eins og hann óskaði
sér langt f burt. Hann beygði sig
til að segja eitthvað við Elisa-
bethu og ég tók eftir ljómanum,
sem kom í augu hans, þegar hún
brosti og klappaði honum á hönd-
ina.
— Nú er hún að segja honum.
hvað hann sé myndarlegur, taut-
aði iandstjórinn. — Hún segir allt
af, að hann þvrfti að öðlast tneira
sjálfstraust Maðir skyldi ekk
ætla að það væri aauðsyniegt —
ekki þegar honum hefur tekizt að
vinna aðra eins stúlku og Elisa-
beth er.
— En hafði Sylvester unnið
hana? Eg mundi það, sem ung-
frú Abby hafði sagt mér.
Kannski leið Sylvester svipað og
mér gagnvart Guy. Að hann hefði
kvænzt henni á fölskum forsend-
um — kannski tilneyddur. Ef svo
var, hafði ég alla samúð með
honum.
Þau voru rétt að koma til okkar
ojfv landstjórinn hvíslaði hrað-
mæltur:
— Eg hugsa, að yður falli vel
við hana. Eg vona, að þér verðið
vinur hennar. Hún þarfnast þess
sárlega.
Elisabeth rétti fram höndina. —
Eg bið innilega afsökunar, að við
komum svona seint. Hún hafði
, mjög fallega rödd, töfrandi.
— En bíllinn, skiljið þér . . .
Landstjórinn horfði alvörugef-
I inn á hana og tók um hönd henn-
ar.
! — Enga útúrdúra, Elisabeth.
! Svo fór hann að hlæja.
— Játig heldur, að þér komuð
vður ekki af stað í 'æka tíð.
Elisabetb hló — eðlilegum,
björtum hlátri. — Þér hafið rétt
j fyrir yður, eins og fyrri daginn.
Landstjórinn heilsaði Sylvester,
sem roðnaði fyrst, fölnaði síðan og
lirosti síðan feimnislegu en'mjög
viðfelldnu brosi Hann hafði mik-
•ð. dökkt hár Kannski viidi hann
ekki klippa sig Landstjórinn hafði
sagt, að hann væri skáid. / I
— Frú Blandford, heyrði ég
landstjórann segja. — Má ég
kynna yður fyrir Elisabeth Ald-
en, þótt þér hafið sagt mér . . .
Elisabeth leit á mig dökkbláum
augum. Hún hafði óvenjulöng
augnhár.
— Eg þekki andlit yðar, sagði
hún hægt. — En ég . . .
Eg brosti. — Við vorum í sama
■skóla, en . . . ég man ekki eftir
þér og ég er viss um, að þú manst
ekki ... ,
Andlit hennar ljómaði. — Nú
man ég, þú ert Frances Upcott.
Þú varst í efsta bekk, og þú varst
alltaf svo vingjarnleg við okkur
litlu börnin.
— Var ég það? sagði ég hissa
— Eg á bágt með að trúa því,
mér fannst þið svo skclfing þrcvt
andi.
Landstjórinn hló við hlið mér.
Svo sagði hann:
— Jæja, Sylvester, leyfðu mér
að kynna þig fyrir frú Blandford
Hún og maður hennar munu búa :
Mbabane nokkurn tíma. Vi’í'-*
annast hana stundarkorn, ég þar'.
að heilsa fleiri gestum.
Eg leit á Sylvester og har.o
brosti vandræðalega.
— Get ég náð í nokkuð handa
yður, frú . . . ?
— Blandford, skaut EHsab*th
lágt inn í.
T f M I N V
•’or Jí>63 --