Alþýðublaðið - 05.06.1940, Blaðsíða 2

MIÐVTKUDAGUR 5. JÚNl 1940.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Reykjavíkurmótið.
MEISTARAFLOKKUR.
(fyrri umferð)
f kvilld
klukkan $,30
Úrslltaleiknr
Valur—Víkingur
Allir segja! Nú get ég ekki setið heima
Þetta verður besti leikurinn.
Drslitaleiknr fyrri nmferð-
ar verðnr háðnr i kvðld.
—--- ...
f gærkvöldi sigraði R. R. Fram
með tveimur mðrkum gegn einu
K.R.
vann Fram með
2 mörkum gegn
einu.
K.R.-ingar léku undan all-
sterkum vindi í fyrri hálfleik
og voru svo að segja í óslitinni
sókn allan hálfleikinn. Lék
Sehram nú fram hvað eftir ann-
að og styrkti liðið með því.
Virðist það vera gott fyrir K.
R. að láta Schram leika fram í
fyrri hálflcik, en Skúla vera
miðframvörð, en skipta svo um
í síðari hálfleik og sptja Schram
í vörnina.
Fyrsta markið, sem K. R. setti
kom þegar tæp minúta var liðin
af hálfleiknum. Spam Schram
hnettinum af alllöngu færi og
markvörðurinn misti.
Síðara markið kom nokkru síð-
ar úr óvenjulegri þvögu við mark
ið og hoppaði knötturinn í netið.
I þessuin hálfleik var sókn K. l
R. svo áköf að Fram náði ekki
góðum leik, enda hjálpaði vind-
urinn líka K. R. og tókst þó
furðanlega áð halda boltanum
niðri.
Lið Fram var mjög breytt, þrjá
góða menn vantaði 0g nýliðar
ýoru í staðinn. Jörgensen meidd-
ist í fyrri hátfleiknum og kom
Jön Magnttsson inn í stað hans.
Var Jóni mjög fagnað af áhorf-
endum, en hann hefir verið veik-
ur undanfarið og þó hann hafi
ekki verið i æfingu sýndi hann
góðan leik í gærkvöldi og setti
smiðshöggið á það eina mark,
sem sett var af Fram.
F>essi fyrri hálfleikur var frem-
ur vel leikinn', en hinn síðari mið-
ur. Nú var Fram í næstum ó-
slitinni sókn, en án {ress að því
tækist að skora nema þetta eina
mark. Nú náðu Framarar leik
sinum upp og kom nú margir
af beztu kostum þeirra fram,
smár og hnitmiðaður samleikur
og léttleikni. En leikur K. R.-
inga var óviss og raunverulega
i molum. Upphlaup þeirra brugö-
ust á stórum spörkum án þess aÖ
þau væru byggö upp.
Það bar mjög á því i þessum
hálfleik að miðframherji K. R.
Birgir var rangstæður. Mun það
hafa komið um 10 sinnum fyrir
í leiknum. Verður hann að gæta
sín betur. Hann er enn eins og
ótaminn foli, fullur af fjöri og
ágætum kostum, bráðviljugur —
en of ákafur, þegar hann sér
möguleika. Það er alveg tvímæla-
aust að hann er eitt bezta manns
<efni í knattspyrnulífi okkar hvern
ig scm fer um iframtið hans.
1 kvöld mun verða háður á-
kafasti kappleikúr þessarar um-
ferðar mótsins, milli Víkings og
Vals. Bæði félögin hafa 4 stig.
Það sem vinnur leikinn í kvöld
vinnur þessa umferð og fær
mestar líkur til að vinna mótið
í heild. Annars hafa öll félögin
möguleika til a'ð vinna niótið.
Samsangor HIBS-
fevartettsins.
AÐ má segja, að bæjarlífið
hafi ekki farið varhluta af
kvartett-söng síðastliðin ár; og
nú hafa fjórir félagar tekið hönd-
um saman og mynda'ð nýjan
karlmannakvartett, þeir Kjartan
Sigurjónsson, Ingi Bjarnason,
Björgvin Jóhannesson og Sigurð-
ur Jónsson. Þess gætir nokkuð,
að þeir félagar eru ekki vcl sam-
sungnir, annar bassinn er alltof
tilþrifadaufur og aðsópslítill og
tenórinn er of tilbreytingasnauð-
úr í blæbrigðum, en fyrsti bass-
inn er góður og skarar bezt upp
i glócunuro. Kvartettsöngur krefst
ekki annars en vera skemmtileg
dægrastytting, en þá verður líka
mestur vandinn að setja saman
góða söngskrá, helzt nieð ein- 1
hverju nýnæmi, en af því var
helzt til lítið, „gömlu Iögin“, sem
fyrir löngu era uppunnin, höfðu
yfirhöndina, óg í þau vantar
meira „púður“.
Um sönginn sem heild mætti
segja, að hann hefði verið of
litlítill, sjaldan sungið með full-
ura registrum; eta máske fer bezt
á því, þegar um léttan söng ræð-
ir, sem í raunimni er ofursak-
laus, að frekar sét raulað en sung-
ið við raust; listtræn tilþrif eiga
annarsstaðar heJima. Einna bezt
voru lögin eftir Hermes og Emil
Thoroddsen að ógleymdu hinu
gamalvinsæla bel-canto-lagi
„Santa Lucia"; en það ber án
efa i bakkafullan lækinn að hafa
tvær vögguvisur á sarna pró-
granrmi. Fjórmehningarnir ættu
að athuga prógrömm hliðstæðra
söngflokka og snlða söngskrá
sína að nokkru eftir þvi, velja
lög þar scm músíkölsk „akroba-
tik“ ræður lögum og lofum og
gera ef til vill úr kvartettimum
sexfætt, til þess að öðlast af-
geranlega hljómfyllingu, sem þó
engan veginn á að vera drynj-
andi fortissimo, en heldur ekki
stöðugt mezzo-píano; yfirleitt fer
betur á þvi í músik, að and-
stæ'ðurnar séu leiddar vel fram,
rösklegt forte og undurþýtt pí-
anissimo skiftist á, en ekki sí-
fellt bil beggja, sem orsakast af
of falsettsmognum flutningi.
Með góðri samæfingu og sam-
völdum röddum á kvartettinn eft-
ir að verða að góðu „ensemble",
ef rétt er á haldið; gæti undir-
leikari og hjálparhella þeirra fé-
laga í raddsetningu, C. Billich,
orðið þeim mjög að liði eins og
þegar hefir sýnt sig, en aðstoð
hans var aðhæfð röddunum og
öll ' þjálunn og nærgætnislegum,
en nokkuð hlédrægum kabarett-
s'til. Áheyrendur voru margir og
guldu félögunum þakklæti sitt
með ósviknu lófataki.
H. H.
Xðja
heldur íramhaldsaðalfund sinn
n.k. föstudag kl. 8% í Alþýðuhús-
inu við Hverfisgötu.
Úrslitakappleikur
milli Vals og Víkings, meistara-
flokkur, fer fram í kvöld kl. 8%.
Útbreiðið Alþýðublaðið.
Frn Kelga Jónsdóttir
TLT ÝLÁTIN er hér í bænum
-*■ ™ frú Helga Jónsdóttii’, kona
séra Jakobs Kristinssonar
fræðslumálastjóra. Hún var
fædd 12. júlí 1878 og var því
nærri 62 ára að aldri.
Ég, sem þessar línur rita, var
mjög tíður gestur á heimili
þeirra hjóna, er þau bjuggu í
húsinu nr. 22 við Ingólfsstræti
hér í bæ. Gegndi þá séra Jakob
starfi deildarforseta Guðspeki-
félagsins á íslandi, með mikilli
prýði, eins og kunnugt er. Frú
Helga var manni sínum mjög
samhent kona. Hún var gædd
ýmsum fegurstu dyggðum
kvenna, og bar þar mest á ást-
úð og nærgætni gagnvart þeim,
er máttu sín miður. Eins og
flestar hinar mætustu konur
var hún mjög yfirlætislaus óg
leitaði ekki frama síns á opin-
berum vettvangi. Henni var
eðlilegt að stunda kyrrlát störf
á heimili sínu og rétta hjálp-
andi hönd þeim, er þurftu, án
þess að mikið bæri á, auk þess
sem hún með allri sinni daglegu
framkomu veitti öllum þeim, er
nálguðust hana, þá hjálp til
göfugs lífs, sem að vísu er óá-
þreifanlegust allrar hjálpar, og
einna mest vanmetin löngum. Á
ég þar við sálúð þá, sem frá
henni streymdi. Viðmót hennar
allt var og í samræmi við þetta.
Hún dreifði frá sér brosum og
hlýjum orðum af hinu miklá ör-
læti hjarta síns, og handtak
hennar var í senn mjúkt og
sterkt, •— eins og hún var sjálf.
Ég minnist þess, að máður
í'rú Helgu sagði eitt sinn um
hana, að hún gerði jafnvel
manna minnst að því, að tala
um guðspeki, en henni tækist
mörgum öðrum betur að lifa
hana. — Þetta var mikið lof, en
ég hygg, að það hafi ekki verið
oflof.
Frú Helga veitti manni sín-
um alla þá fylgd, er hún mátti,
og fylgd hennar var föst og ör-
ugg. Er nú mikill harmur að
Frh. á 4. síðu.
Sakamálasaga eftir Seamark
ósigrandi
skrifað þér þetta bréf. Þá hefði hann <areiðanlega
lofað þér að verða hinum samferða. ^
Lyall nöldraði eitthvað, sem ekki heyrðist og fór að
ganga um gólf. Orð skartgripasalans höfðu orðið hon-
um umhugsunarefni. Þetta hafði honum ekki dottið í
hug. En honum gat ekki dottið í hug neinn maður,
sem var svo ófyrirleitlnn a'ð senda félaga sína I
greipar lögreglunnar, en jafnframt svo umhyggjusam-
ur að vara hann við hættunni.
— Ætlarðu að fara eftir þessari leiðbeiningu? spuröi
Tansy.
Lyall hrökk við, snérj sér hvatlega að undirmanni
sínum og sagöi.
— Já, ég ætla að gera það. Og hvers vegna ætti ég
ekki að gera það? Það verður að vinna bug á þess-
um manni sem allra fyrst, og einhverjir verða að borga
Jausnargjaldi'ð. Og við verðum að fórna þeim, sem
cigia að ná í Renburgh-skartgripina. Ef lögreglan nær
þeim, þá getum við verið vissir um, að ekki er allt
með felldu. En þú hefir ekki orð á þessu við nokkurn
mann. Ef einhver félaganna kemur hingað þá læturðu
sem ekkert sé. Ég mun ekki fara út þessa nótt, an
ég mun saint ekki sitja auðum höndum. Áður en
þriðjudagsnóttinn er liðin skal ég hafa hendur i hári
þessa náunga. Og þá fær grafarinn starfa.
I tveggja mílna fjarlægð. á efstu hæö húss eins i
Kingsway sat Vaimon Dain álútur og hlustaði.
— Jæja, tautaði hann. Þeir ætla sér íaö jnyr&a.
Það gerir ofuriítið strik i reikninginn. Wallard Lyall
hafði ákveðið að fórna félögum sínum og myrða
þann, sem hann áieit vera svikarann. Og þegar menn
eins og Willard Lyall höfðu ákveðið eitthvað þá
komu framkvæmdirnar fljótlega á eftir. Fréttir berast
fljótt. Það hlaut að berast fljótt út .rneðal g'læpaj-
mannanna í London, að innbrot Lyalls, þegai' Jiann
ætlaði að ná í Renburgh-skartgripina, heföi misheppn-
asit. Þeir mynclu komast aö því, að Jögrcglan hefði
koniið til skjalanna, og að innbro'sþjófafnir hcfðu.orðið
að gista Vine Street.
En Willard Lyall ætlaði sér ekki að (vcra meðal
þessara manna, sem gengju í greipar lögreglunnar.
Það voru aðeins hinir óbreyttu liðsmenn, sem áttu að
ganga í giidruna. ,
En upp frá þeirrí stundu mætti Willard Lyai) aldrei
um frjálst höfuð strjúka. Hann myndí verða cltur
eins og hind í skógi. Og hræðilegast var, að hann
skyldi vera faðir yndisiegustu stúlkunnar, sem Vaimon
Dain hafði augum iitiö.
Dain stóð á fætur og þerraði svitann af enni sér.
Hann var í hinum mestu vandræðum og vissi ekki,
hvað hann átti til bragðs að taka.
Hann settist aftur og lét heyrnartækin á höfuö sér.
Eftir stundarkorn heyrði hann samtal. Tansy og Lvall
voru að kveðjast.
— Er þá allt í lagi? spurði Lyail.
— Já, ég skal hugsa um mitt verksvið, sagði skart-
gripasalinH. — En þú mátt ekki blanda mér í þetta
morðmál. Ekki í þetta sinn. Það verður mér ofvaxið.
Ég skal reyna að komast á snoðir um, hver sökú-
dóigurinn er.
— Jæja, jæja, sagði Lyali og var nú ofurlítið ön-
ugur. — Ég ætlast ekki til annars af þér. Og um ieið
og þú íæmst á snoðir um eitthvað, þá iæturðu mig
vita. Þú getur hringt til mín, ef þú vilt, en þú verður
að tala duimál. . ' '
— Ég geri eins og þú skipar mér, en ég ver'ð sað
segja það, að mér lizt ekki á þetta. Þessi náungi,
hver sem hann er, virðist vita mikið um okkar hagi.
Mér geðjast ekki að því, hve nákunnugur hann virðist
vera fyrirgetlunttm okkar. Hann virðist vita, iivað á
að ske nærri því jafnskjótt og okkur dettur það í hug.
— Ertu a'ð missa kjarkinn? spurði Lyall háðslega.
— Þú varst ekki vanur að spyrja að því, þegar ég
vann myrkraverkin fyrir þig hér á árunúm, svaraði
skartgripasalinn. Vertu sæfí, herra Lyall, og gættu
að þér, að viðhafa ckki svona or'ðbragð framar. Þú
veizt ekki, hvað fyrir kann að koma.
Vertu sæil, sag'ði Lyall..
Dain varð ofurlítið' undrandi yfir breytingunni á
framkomu skartgripasalans. Hann virtist, þegar öll
kurl komu til grafar, þora að hafa í hótunum við hús-
bönda sinn.
Svo heyrði Dain hurð lokað, og hann stöðvaði vélar
sínar, fór í frakkann, lét á sig hattinn og gekk út.
Þetta var snemma morguns, og Dain gekk hægum
skrefum í áttina til matsöluhúss eins. Á leiðinni gekk
hann inn í pósthús, náði sér í símskeytaeyðublað og
rilaði á það eftirfarandi setningu:
„Það var skynsamlegt af yður að úkveða að vera
Hinn