Alþýðublaðið - 05.07.1940, Blaðsíða 2

ALÞYÐUBLAÐIÐ
FÖSTUÐAGUR 5. JOLÍ 1940.

BAsáhðld.
Fötur, emailleraðar,
Fötur, tinaðar,
Uppþvottaföt, emaill.
Búðingsföt,
Hræriskálar,
Kaffikönnur,
Skaftpottar,
Pönnur, járn,
Bollar,
Vatnsglös,
Búrhnífar,
Borðhnífar,
Skeiðar,
Gafflar.
Hamborg fii.f.
Laúgavegi 44.
Það bezta verður ávalt
ðdjrast.
DAGLEGA NÝTTi
Nautakjöt
Kindakjöt
Bjúgu
Pylsur
Fars
Alls konar álegg.
Pantið í matinn í tíma.
Pantið í hann í síma
9291 — 9219.
Stebbabúð.
Allar nýlenduvörur ódýr-
astar í verzluninni
Bragi,
Berg. 15. Sími 4931.
kx W* W W*
Gott veður
Gott skap
Gott nesti
frá
Stáluli
með og án sápu.
B Ó N í pökkum.
Kristalssápa 1.10 pk.
Afþurrkunarklútar
nýkomnír.
BREKKA
Ásvallagötu 1.
Sími 1678
TjarnarbúOin
Sími 3570.
g$3g$38$38888$8SE
FORNSALAN, Hafnarstræti
18, kaupir og selur ný og notuð
húsgögn, lítið notuð karlmanna-
föt o. fl. Sími 2200.
STARFSMENN OG STYRKÞEG-
AR BÆJARINS
(Frh. af 1. síðu.)
að greiöa launauppbætur fyrir
jan.—apríl, en pað yrði fyrst að
sjá, hvort bærinn gæti int pær
greiðslur af hendi, og yrði í pví
efni að fara eftir innheimtu út-
svaranna og samkomulagi við
lánardrottna hæjarins. Hann
sagði, að hin vaxandi dýrtíð
hefði vitanlega mikil áhrif á af-
komu bæjarsjóðs, eins og ein-
staklinganna.
Þá var ákveðið, „að greiða
fyrst um sinn ellilaun og öronku-
bætur í 2. flokki, pann hluta,
er ríkissjóður leggur á móti,
með hækkun samkvæmt vísitölu
kauplagsnefndar.“
En um þetta mál er eins og um
upphæðina til starfsmanna bæj-
arins, að eftir er að taka á-
kvörðun um uppbót á styrkinn
fyrir janúar til maí. Var fram-
færslunefnd falið að taka á-
kvörðun um þetta, og er öllum
ljóst, að það er siðferðilega skylt
að greiÖa uppbótina fyrir þessa
mánuði, eins og hvað ef.tir annað
hefir verið sagt hér í blaðinu.
í .sambandi við fundargerðir
framfærslunefndar var nokkuð
rætt um barnsmeðlögin. Bæjar-
stjórn á að gera tillögur mn
barnsmeðlög til ráðuneytisins,
sem síðan ákveður þau til
þriggja ára í einu.
Vitanlega ber nú, eftir að dýr-
tíðin hefir aukist svo mildð, að
hækka meðlögin, en meiri hlutinn
var andvígur því. Hefir þetta mál
verið rætt bæði í framfærslu-
nefnd og á næstsíðasta fundi.
Soffía Ingvarsdóttir mælti á-
kveðið fyrir því, að barnsmeð-
lögin yrðu hækkuð og taldi það
hina mestu ósanngirni, að gera
það ekki. Bar Soffía fram svo-
hljóðandi tillögu: „Bæjarstjórn
Reykjavílcur samþykkir að beina
Víkingar nrðn Reykjavfknr-
melstarar fyrir árið 1940
-----■>----
Unim Fram með 2 fgetgia 1 marld
OETRA seint en aíldrei, geta
Vikingar sagt nú á 25 ára,
afmæli Reykjavíkurmótsins, þeg-
ar þeir urðu meistarar höfuðstað-
arins í fyrsfa sinn.
Þóir léku úrslítaleikinn við
Fram og unnu 2:1 eftir léttan
og skemmtilegan leik. Veiddu
þeir þar 2 dýrmæt stig og
skutu Val, sem nú var hættu-
legasti keppinauturinn, aftur fyr-
ir sig.
Leikurinn í gærkveldi var
fjörugur og hraður frá byrjun, ó-
teljandi möguleikar, hættuleg
upphlaup o. s. frv. Fyrri hálflei'k-
urinn var jafn og góður, og áttu
Framarar engu síður tækifæri til
skorunar, þótt það yrðu Víking-
ar, sem settu eina mark hálf-
leiksins. Var það snemma, þegar
um 15 mín. voru liðnar. Þorst.
Ölafsson skaut einu af sínum fal-
legu og bættulegu skotum.
Seinni hálfleikur var framan
af rólegri en hinn. Einnig
snemma í honum settu Víkingar
mark. Skoraði Þorsteinn óverj-
andi úr vítisspyrnu. Skömmu eftir
niiðjan hálfleikinn tekst Fram að
setja mark. Var það fast skot í
þverslána, sem fór í hak mark-
því til ráðuneytisins, að setja
reglur um nokkra hækkun á
barnsmeð!ögum.“
Meirihlutinn vildi ekki sam-
þykkja tillöguna, heidur vísa
henni til bæjarráðs. Var það
samþykkt með 7 atkv. gegn 6.
varðarins og inn. Eftir það jókst
fjör leiksins mjög, en ekkert kom
[yrir. Jón Sigurðsson í Fram fór
Út af í fyrri hálfleik vegna smá-
vegis meiðsla.
Þegar litið er á leikinn í he'ild,
verður ekki annað sagt, en að
Víkingur sé vel að sigrinum
kominn. Þeir höfðu meiri tök á
leiknum ,og san^.eikur þeirra var
öiuggari. Þeir Brandur og Behr-
ens voru sem fyrr sterkir í vörn-
inni, en sóknarlínan lék nú öli
vel. Ingi og Vilberg hafa ekki !
vor sýnt betri leik. Úr liði Fram
voru þeir Högni og Jörgensen
beztir. Einnig voru Jón Magg og
Jón Sig. hættulegir. Haukur á
hægri kanti átti sinn þátt í sókn-
um Framara og var mjög dug-
legur að brjótast í gegn.
Eftir leikinn var Vikingum af-
hent hornið, sem keppt var um.
Gerði það Einar Björnsson fyrir
hönd knáttspyrnuráðsins.
>ööOöööööööOC'
Nýr Lax
Nýtt nautakjöt
Nýtt Grænmeti
Símar 3828 og 4764
>oooooooooooc
VILMDNDUR JÓR8S0N:
STÁLLÐN6AHERNAÐURINN.
1. Flóttinn rekinn.
AÐ mundi sennilega verða heimfært
undir það, sem kalla mætti með
Jónasi Jónssyni „vöntun á umgengnis-
venjum", ef ég léti með öllu undir höfuð
leggjast að svara grein þeirri, er hann
hefir helgað mér í Tímanum hinn 25.
f. mán. Hitt kynni fremur að orka tví-
mælis, hvort það yrði réttilega talið til
þess, er við, sem „akademiskari" erum
í hugsun og orðavali en J. J. —
og vissulega okkur meira en að
þakkalausu — mundum kalla „vöntun á
umgengnismenningu". Mætti margt um
þetta rita, þó að hér verði numið staðar
við að minna á hið fornkveðna, að sá
skuli hafa brek, er beiðist.
Endurtekningar í riti eru að vísu næsta
hvimleiðar og mér óljúfar, en hér kemst
ég þó ekki hjá að hefja mál mitt á því
að rifja upp nokkrar áður — og ef til
vill sumum um of — kunnar staðreyndir:
Ungur „sjúkrasamlagsveiðimaður-“ i
Reykjavík og um sinn jafnframt aðstoðar-
læknir á Landsspítalanum, sem síðar hefir
reynzt vera sérstakur skjóistæðingur J. J.
og að því er virðist honum rneira en litið
andlega skyldur, telur sig hafa gefið —
eða að minnsta kosti sama sem gefið —
lækningaáhald eitt til spítalans. t stað
þess að afhenda gjöfina með hversdags-
legu yfirlætisleysi venjulegra gefenda og
bíða rólegur verðskuldaðs þakklætis, kall-
ar hann fyrir sig hóp blaðamanna ásamt
fréttamanni útvarpsins og lætur básúna
út um allt Iand höfðingsskap sinn og ör-
læíi og ekki grandvart, að gum nokkurt
fyigdi um óvenjulega verðleika hans að
öðra leyti. Það er vorkunnarmál og hend-
ir jafnvel hina göfuglyndustu menn að
láta sér fatast að fullnægja kröfu hins
himneska lögmáls um, að hin hægri hönd
skuli ekki vita, hvað hin vinstri gerir.
Hitt var stórum verra fyrir hinn unga,
„vel menntaða“ aðstoðarlækni að láta
sér yfirsjást, að þessu líkt auglýsingabrall
lækna varðar berlega við anda, ef ekki
beinlfnis við bókstaf hinna íslenzku
læknalaga, enda „umgengnisvenja", sem
er harðlega fordæind af frjálsum stéttar-
samtökum lækna ekki aðeins á Tslandi,
heklur hvarvetna um siðaðan heim, hinn
engilsaxneski heimur vissulega ekki und-
an skilinn. Var erfitt að afsaka framferð-
ið, þó að rétt hefði verið frá öliu skýrt,
en kastaði tólfunum, er ekki leyndist,
að það var tilhæfulaust skrum, að að-
stoðarlækninum hefði nokkurn tíma verið
fyrirhugað til eign.ar, hvað þá, að hann
hefði nokkurn tíma eignazt umrætt áhald,
og gat þá ekki heldur hafa gefið það.
Mátti þetta þegar vera bert af eðli
málsins og er vissulega því nær hverjum
smælingja, sem gefur sér tóm til að í-
huga það, hlægilega skiljanlegt, að hinn
heimskunni mannvinur, Nuffield lávarð-
ur, er enginn afglapi, er afhendi meiri
háttar líknartæki til guðs þ'akka til eignar
og umráða einstökum raönnum, sem síð-
an hafa engin tök á að fá upp. borinn ó-
hjákvæmilegan ærinn kostnað af að varð-
veita þau nema með því að krefjast of-
fjár af nauðþurftarmönnum þeim, er á
tækjunum þurfa að halda, að ekki sé
minnzt á, að þeir menn kynnu að hittast
fyrir, sem mundu selja tækin sér til
gróða við fyrstu hagkvæma hentugieika
eða nota sér aðstöðuna til hóflausrar ok-
urstarfsemi, er þar kæmi þá helzt niður
og verst, er sízt skyldi.
En aldrei er það nema satt, að „greind-
arleysi“ sumra guðs volaðra með þar til
heyrandi barnalegu sakleysi' og aumkun-
arverðri trúigirni ríður ekki við einteym-
ing og eru lítil eða engin takmörk sett.
Fyrii þá hafa verið lötgð á borðið skjalleg
gögn fyrir skruminu frá fyrstu hendi
*
féngin, sem engin Ieið er til að hnekkja
eða komast í kringum. Þar er Maginot-
lína, sem síenzt allar árásir, hvort heklur
er af landi, sjó eða úr lofti.
Ég er sem kunnugt er hæfilega „væru-
kær“ embættismaður, enda met mér til
dyggðar og þjóðinni til happs. Guð varð-
veiti hana fyrir þeirn embættismönnum,
sem kunna sér ekki hóf í eirðarlausum
bægslagangi, og eru alkurin ýmis vond
dæmi til að varast þau, þó að eitt sé
eftirminnílegast og fyrnist seint. Ég hefði
því þrátt fyrir allan tilverknað talið
nægja stutt embættisbréf í kansellístíl að
við hættri föðurlegri áminningu í kyrre
þey - í hæsta lagi smáneyðarlegri, ef
andinn hefði þá inngefið mér slíkt. Síðan
hefði ég beðið þess settlegur, hverju fram
yndi. En þégar J. J. gerir skjólstæðingi
sínum þann bjaniargreiða og óvinafagn-
að að hefja ósómarin til skýjanna í leið-
ara í aðalstjómarblaðinu fog telja öðr-
um til. glæsilegrar fyrirmyndar að við-
höfðum rætnurn glósum um menn og
málefni læknastéttarinnar, er stórum bet-
ur sómdu sér, hlaut ég, „værukær" emb-
ættismaður, að tefja mælinn fullan orðinre
og meta það skyldu mína að gera hreint
fyrir dyrum húss míns, sem ég hefi nú
sýnt iit á, enda ætla, að ekki leyrii sér,
að nokkurt ryk hafi lagt fyrir vit J. J.„
svo æsilega sem hann hóstar.
Ekki er ofsögum af því sagt, að kraftur
sannleikans og staðreymjanna lætur sig
sjaldan án nokkurs vitnisburðar, þó að-
stórmerki gerist ekki á hverjunr degi
fyrir hans- tilverknað.. En það mun mega-
telja til stórmerkja, er öldungur á borð
við J. J. fellur í grasið við hið fyrsta
högg og má heita játa berlega yfirsjóre
sína ekki einu sinni heldur margsinnis !■
hinrii sömu blaðagrein. Hann hefur sókn
á heilbrigðisstjórnina fyrir það, er hann.
te'ur frámunalegt skeytingarléysi og ó-
afsakanlegt vanþakklæti hennar í sam-
bandi við þaö, að hinn margnefndi að-
stoðarlæknir hafi vikið sér uredan að-
þiggja „til persónuiegra hagsbóta gjöf,.
sem var virði þúsunda í reiðu fé“ til
þess að „afhenda verðmætið landinu“.
Penni J. J. hefir skrikað lítið eitt, er hánn
tala® um sókn af minni 'hencli í þassu
máli- Eg hefi haft vörnina og má heita
að hafa brugðið törgu einni fyrir. Mundi
og maitgur mæla, að allnærri væri geng-
ið, á'ður en til hennar var gripið. Tóm-
læli heilbrigðisstjómaririnar afsakaði ég
með því að sýna fram á, að framant-