Alþýðublaðið - 10.11.1927, Blaðsíða 4

tóku tvö börn barnaveiki, og dó
annað [>eirra.
Eldur
varð laus kl. að ganga 3 í gær-
dag í verzlunarbúð í kjallara
hússins á Bókhlöðustig 9. Kvikn-
aði út frá ofni, sem verið var
að bæta í, því að eldur 'féll úr
honum á gólfið og læsti sig í
(dyra?)tjöld. Slökkviliðinu tókst
fljótlega að slökkva eldinn. t>á
hafði hann þó læst sig ^iálítið upp
í loftið, og var kominn mikiii
reykur. Skemdir urðu fremur litl-
ar.
St. „Skjaldbreið".
Fundur annað kvöld kl. 81 ,L. x
hinum fyrr verandi kvikmyndasai
Garnla Bíós. Félagarnir eru vin-
samlegast beðnir að fjölsækja
fundinn.
Drex^gur meiddisí
eitthvað i gær í Austurbænum
af jxeim sökum, áð har.n og ann-
ar smádrengur héngu aftan í bif-
reið, sáu lögreglumann koma,
urðu hræddir og hlppu af bifreið-
inni, en þá varð drengur [xessi
fyrir annari bifreið. Það er
hættulegur barnaleikur að hanga
aftan í bifreiðum og næstum'
furðulegt, að ekki hefir oftar hlot-
ist slys að en orðið hefir.
Dómar.
í sjódómi Reykjavíkur hafa ný-
lega verið kveðnii- upp tveir dóm-
ar. Voru peir Guðmundur Guð-
jónsson, . skipstjóri á „Jóni for-
seta“, og Karl Haraldur Jónsson,
sem var formaður á vélarbátnum
„Fram“ frá Sandgerði í fyrra
siuuar, er stundaði reknetaveið-
ar frá Sigiufirði, dæmdir hvor um
isig i 30 daga einfalt fangelsi og
málskostnaðargreiðstur. Báðir eru
dómarnir skilyrðisbundnir, svo að
þeír koma ekki tii framiivæmda,
ef mennimir verða ekki dæmdir
aftur tíl fangeisisrefsingar innan
5 ára. Dómarnir eru fyrir að
hafa ekki farið nógu gætilegá og
slys hlotíst af. Var það 25. júní
í fyrra sumar, að togarinn „Jón
forseti“ rakst á tvo báta frá síld-
veiðiskipinu ,Rosenhjem“ frá Fær-
eyjum. Var það á Húnaflóa.
Kveðst skipstjórinn á togaránum
ekki hafa varað sig á, að bátar
þfessir stöðvuðu róðurinn, og hafi
Iiann ætlað togaranum að verða
fyrir aftan þá, en bátverjar kveð-
ast hins vegar ekki hafa varað
sig á því, að togarinn breytti
stefnu, en höfðu stöðvað ferðina
til þess að varast árekstur. Var
þeim ekkert merki gefið u.m
stefnubreytingu togaríins. Af bát-
verjum féllu 13 í sjóinn; drukn-
uðu þrír, en tveir meiddust, en
hinum tókst togaranum að bjarga.
— 28. ágúst í fyrra voru vélar-
bátarnir „Fram" og „Traustí“ frá
Sigfufirði í vieiðiíör. Rendi „Fram“
aftan á „Trausta“, en þeir á
,,Fram“ sáu hann ekki. Klofnaði
„Trausti", valt um og sökk. Voru
á honum 3 menn. Druknuðu tveir
þeirra, en „Fram“ tókst að bjarga
hiniixn þriðja.
Norðmannafélagið
hélt fund í Iðnó í fyrra kvöld.
Var félagið endanlega stofnað á
þeim fundi, lög samþykt og kosn-
ir í stjórn Torkei! I Lövland, L.
H. Muller, C. P. Aspelund, Harakl
Fciaberg og Almar Normann. Á
'fundinum flutti Sigurður Nordal
prófessor .prýðilegt erindi unx
Matthías Jochumsön, og var gerð-
ur að bezti rómur. Að lokum
.skexntu menn sér við blaðalestur,
söng og danz.
Hjónaband.
Síðast liðinn laugardag voru
istaai htsss og Imaaai.
MoaasiH senajjið.
Löguð málning fyrir þá, sem
óska.
Sigurður Kjartansson,
Laugavegi 20 B — Simi 830.
Öll smávara til saumaskapar,
alt frá því smæsta til þess stærsta
Alt á sama stað. — Gudm. B. Vik-
ar, Laugavegi 21.
Fasteignastofan, Vonarstræti 11
B, annast kaup og sölu fasteigna
í Reykjavík og úti um land. Á-
herzla Iðgð á bagfeld viðskifti
beggja aðilja. Simar 327 og 1327
Jónas H, Jónsson.
Hús jafnan til sðlu. Hús tekir
i umboðssöiu. Kaupendur að hús-
um oft til taks. Helgi Sveinsson,
AðaJstr. 11. Heima 10—12 og 5—7
geíin saman í hjónaband ungfrú
Póra S. Bjarnadóttir og Guðmund-
ur Jónsson prentari. Séra Friðrik
Hallgrímsson gaf þau saman.
K i’ikmyndahiisin
sýna nú bæði sörnu nxyndina,
„Klovnen“. Efnið er mjög eftir-
tektarvert, leikararnir þéir beztu,
sem völ er á, svo sem Gösta Ek-
mann, er leikur „Klovnen", og
franski leikarinn nafnfrægi, Mau-
rice de Féraudy. Útfærsla mynd-
arinnar er sniidaryerk, og skeikar
myndtökumanninuin hvorki í stóru
né smáu. Ekkert er gert til að
smjaðra fyrir áhorfendum, held-
ur er áherzlan lögð á að gera alt
þannig úr garði, að snildanærk
verði. Slíkar myndir, eins og
„Kiovnen“ er, fáum við alt of
sjaldan tækifæri til að sjá.
a ..—a
Meliiræði eSCir Henrik iLcaiiít
fást við Grundarstig 17 og i bókabúð
um; góö tækifærisgjöf og ódýr.
a ————- -----------L'
Ferðagrammófónn með nokkr-
urn plötunx til sölu á Freyjugötu
3 B.
Hamflettar rjúpur fást í Mat-
arbúðinni á Laugavegi 42. Sími
812.
Dívanar seljast með tækifæris-
verði í Aðalstræti 1, ef samið ec
sttax.
Vörusalinn á Hveríisgötu 42
'(húsið uppi í lóðinni) tekur til
sölu alls konar muni. Hefi kaup-
endur að kommóðum, borðstofu-
borði og stólum. Komið í Vöru-
salann!
Fréttir úr bœnum.
Ekixi batnar bæjarlífið enn þá.
Oddur er alt af í deiliun við auð-
' fvaldið og broddborgarana. Hann
deilir á þá í ræðu og riti. Morg-
unblaðið segir, að Oddur skrifi
ekkert sjálfur, en [xað er ekki
rétt; hann skrifar sjálfur, enda
hefir hann líka sýnt þeim rit-
stjórum handrit sín. Bráðurn kem-
ur Oddur uppstramhiaður á forn-
búningi, og þá verða menn þá
líka varir við gamla manninn.
Líklega verður hann þá með langt
spjót. Vei yður, þér Odds-féndur!
Gamall bœjarmd&ur.
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alla
smáprenton, simi 2170.
Útsala á brauðum og kökum
frá Alpýðubrauðgerðinni á Fram-
nesvegi 23.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður
HaHbjörn Halldórsson.
Alpýðuprentsmiðjan.
William le Quenx: Njósnarinn mikli.
Ég afréð að sjálfsögðu að hætta við að
heimsækja frænku mína í pétta sinn. Hvað
inig snerti, Ixá hafði ég gilda afsökxni. Og
ég ætlaði að sjóða sarnan einhverja dellu
um „óhjákvæmileg atvik“, „brýna, nauðsyn
stöðu minnar vegna“ o. s. frv. Það myndi á-
reiðanlega réttlæta fjarveru mína í augum;
frænku minnar. f
„Gleymdu pessu. GÍeymdu öllu ópægiiegu,)*!
sagði ég með innileik, er mér var óejgmtepA
ur. „Við skuliim hraða oss héðan.“ Og 1
féist hún á petta. Við gengum lengi hvort /
annars hiið, gengum iengi, .. iengi. -
Við gengum i öfuga átt við pað, sem Kð
eigiel.ga ætluðum. Þannig liðum við áfranx
svo mílum skifti og tókuni svo Lundúnaiest-
ina á High Level stöðinni.
Hún vildi alls ekki tala neitt um manndnn,
sem ég ha.ði að því, er virtist, frelsað ha.na
írá. Mig íór að gruna, að hann væri nú saint
í raun og veru elskhugi hennar eða í það
niinsta ástíanginn af henni, og að þau hefðu
haft leynilegt stefnumót, en að hcinn hefði
gerst um oí nærgöngull, og að þræta heíði
risið mil i þeirra út af Jiví. En þó að þvi
væri svona varið (en hér var að eins unx
. grunsemd að ræða ásamt meðfylgjandi hug-
aræsingu), Jxá vár það irijög einkennilegt,
áð hann skyldi taka til fótanna, er mig bar
þar að. En svo varð þetta enn þá duiarfyllra
og flóknara, þegar ég rétti henni nafnspjald
mitt og bauð henni alla þá hjálp og aðstoð,
er ég gæti í té látið, og jafnframt að haícia
ciilu þessu leyndu, því að þrátt fyrir ítrekaða
ósk og beiðni mína neitaði hún að segja mér
hið rétta nafn sitt.
„Kali-ið þér mig — hvað eigum við að
segja? Clare Stanway," svaraði hún, um
I'eið og 'við settumst niður í vagnklefanum
okkar. „Þetta naín er jafngott öðrum nöfn-
um.“ .
„Þetta nafn er eldci hið rétta nafn yöar
Jió," sagði ég bæði hryggur og gramur.
„Má ég ails ekki vita, hvað þér eiginlega
heitiö ?“
„Nei,“ svaraði hún ákveðin. „Mér þykir fyr-
ir þvi, að geta ekki fullnægt forvitni yðar,
hvað þetta sne.rtir.“
Svo að ég náttúriega kallaði Ixána unglni
Stanway, og hún, aftur á móti, ávarpaði mig
sem Jardine foringja.
„Vitið þér,“ sagði ég, „að ég er einhvern
veginn sannfærður um, að eitthvað óþægi-
legt hefir viljað yður til í kvöld. Ég vildi,
að þ'ér vilduð lofa mér að vera vinur yðar.
Það er sxitt, að við erum enn þá ókunnug
hvort öðru, en [iegar þér farið að þekkja
mig betur, þá munuð þér hiklaust treysta
mér. Maöurinn, sem flúði, er ég nálgaðist,
ætíar að gera yður eitthvað ilt. Er ekki
ályktun* mín rétt?“
Hún var hljóð nokkxxr augnablik. „Jú,“
svaraði hún hörkulega; „pað býst ég við
iíka.“
„Þá parfnist pér mjög góðs vinar - pess,
sem reynist yður tryggur og trúfastur. Og
pað er ég,“ sagði ég einlæglega.
(,Já víst á ég nú vin, sem er snyrtimenni,"
sagði hún og leit upp. Og um leið og augu
okkar mættust, sá ég augu hennar leiftra.
„En jafnvel pótt ég prái að eiga góðan vin
að, pá get ég ekki hugsað mér að gera yður
ónæði með smámunum og pess háttar." Hún
virtist tala af hrifningu og fullu trausti á
mér.
„Það er alls ekkert ónæði,“ fullvissaði ég
hana um. Við ættum að. hittast aftur ein-
hvers staöar og ræða vanclkvæði ýðar frekar.
Hvar og hvénær getum við sézt aftur?"
Hún hikaði í annað sinn og mér var Ijóst,
að hún var í efa um, hvort hún ætti a<í
treysta mér eða ekki, alókunnugum nxanni.