Tíminn - 28.05.1963, Side 7

Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN
Framkvæmdastjóri: Tómas Arnason. — Ritstjórar: Þórarinn
Þórarinsson (áb), Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Indriði
G. Þorsteinsson Fulltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson. Auglýs-
ingastjóri: Sigurjón Davíðsson. Ritstjórnarskrifstofur í Eddu-
húsinu, símar 18300—18305 Skrifstofur Bankastræti 7: Af-
greiðslusími 12323 Auglýsingar, sími 19523 — Aðrar skrif-
stofur, sími 18300. — Áskriftargjald kr. 65.00 á mánuði innan
lands. í lausasölu kr. 4.00 eint. — Prentsmiðjan EDDA h.f, —
Eigum við að
dragast aftur úr?
í framkvæmdaáætlun þeirri, sem ríkisstjórnin hefu’-
látið semja, er aðeins gert ráð fynr 4% árlegum hagvexti
þ. e. aukningu þjóðartekna á árunum 1963—’66. Þetta
er afturför frá því, sem verið hefur. því að á árunum 1954
—’62 hefur hagvöxturmn orðið til jafnaðar 4V2% á ári
Þetta er miklu minni hagvöxtur en stefnt er að í lönd-
um, sem eru á svipuðu þróunarstigi og ísland. Aðeins
í einstaka löndum, sem lengst eru komin, er gert ráð fyrir
jafn hægum hagvexti. Ef við höfum ekki hraðari hagvöxt
en þessi lönd, hlýtur það bil, sem nú er á milli okkar
og þeirra, frekar að aukast en vaxa, og við þannig dragast
aftur úr.
í öðrum hliðstæðum löndum er hins vegar stefnt að
því að minnka þetta bil. Þar er víða gert ráð fyrir 6—8%
hagvexti.
Framkvæmdaáætlun ríkisstjórnarinnar er því hreinn
ihaldsboðskapur, þegar undan eru skilin loforð um ein-
stakar ákveðnar framkvæmdir á þessu ári.
Ástæðan er sú, að jafnt ráðherrarnir og hagfræð-
mgar þeirra, hafa ekki nóga trú á íslenzkum atvinnuveg-
um og manndómi þjóðarinnar. Þess vegna skera þeir fjár-
festingu atvinnuveganna við nögl. Þeir trúa ekki á land-
búnaðinn og vilja því að bændum fækki. Þeir trúa ekki
á sjávarútveginn og ræða því í alvöru um útgerð í Afríku.
Þeir trúa ekki á framtak íslenzkra atvinnurekenda og
vilja því fá hingað erlenda auðhringa.
Þjóðin má ekki festa trú á þennan íhaldsboðskap.
Það er hægt að gera betur en að auka hinn árlega
hagvöxt um 4%. Það hefur þegar verið oft gert. í
ágætum greinum eftir Helga Bergs, sem birtust hé*- í
blaðinu fyrir nokkrum misserum, var sýnt fram á, að
hægt væri að hafa hagvöxtinn um það bil helmingi
meiri eða að tvöfalda þjóðarframleiðsluna á 10 árum.
Þá myndum við ekki dragast aftur úr, heldur mundi
bilið milli okkar og þeirra, sem lengra eru komnir,
fara síminnkandi.
Að því ber vissulega að stefna en til þess að svo geti
orðið, þarf þjóðin að hafna ,,viðreisnarstefnunni“, — und-
anhaldsstefnunni — í kosningunum 9. júní. Sigur Fram-
sóknarflokksins er bezta trygging þess, að horfið verði
frá afturhaldsstefnunni og umbótastefnan tekin upp á ný.
Húsnæðisskorturinn
Afleiðing þess samdráttar, sem hefur orðið i íbúða-
byggingum, kemur nú glöggt í ljós í Reykjavík og mörg-
um kaupstöðum öðrum og kauptúnum, er orðinn tilfinn-
anlegur húsnæðisskortur. Húsaleiga hefur stórhækkað if
þessum ástæðum. Fleiri og fleiri fjölskyldur búa við
hreint bráðabirgðahúsnæði.
Svo hæla sijórnarflokkarnir sér af því, að þeir hafi
leyst húsnæðismálin og aukið vöruúrval. Úrvalið í hús-
næðismálunum hefur aldrei verið minna en nú, síðan á
stríðsárunum þegar braggarnir voru teknir í notkun
Tii þess að leysa þetta mikla vandamál. þarf nvtt
stórt átak. Reynsla undanfarinna ara sýnir ótvírætt. að
það verður ekki gert að óbreyttri stjórn og stjórnarstefnu.
Það er lítilmannlegt að ætla
öðrum að leysa vanda sinn
RæSa Hjördísar Einarsdóttur á fundi B-iistans 22. þessa mánaðar
Góðir áheyrendur.
Enn einu sinni standa kosn-
ingar fyrir dyrum. Það er
venja undir slíkum kringum-
stæðum að telja að einmitt
þessar kosningar muni hafa ör-
lagaríkari áhrif á líf og fram-
tíð þjóðarinnar en nokkrar aðr-
ar kosningar. Það er í sjálfu
sér rétt„ að allar kosningar eru
örlagaríkar og marka sjálfsagt
miklu dýpri spor en við gerum
okkur grein fyrir. En hitt er
þó naumast rétt að telja hlut
þeirra hverju sinni aukast.
fslendingar hafa oft upplifað
harðvítuga kosnjngabaráttu og
mikil átök, sjálfsagt stundum
meiri átök en hollt hefur verið.
Því fslendingar eru ofur lagnir
til þess að finna sér ágreinings
efni. Þeir hefðu oft í sambandi
við kosningabaráttu mátt minn-
ast orða skáldsins:
Litla-þjóð, sem átt í vök að
verjast.
vertu ei við sjálfa þig að
berjast
Þó er það svo, að stundum hafa
kosningaátökin vakið þjóðina
til nýs skilnings á stöðu sinni
og sérstöðu og þannig raunveru
lega auðgað hana og verið
henni hollur skóli til þroska
og skilnings.
Enn eru tii menn í okkar
landi, sem muna hina hörðu
kosningabaráttu 1908, þegar
sjálfstæðisbaráttan við Dani
stóð sem hæst. Það eru meira
að segja til menn, scm segja,
að þá hafi raddir þeirra, sem
töluðu máli íslenzks málstaðar
og íslenzkra sjónarmiða fengið
annan hljóm. Enn í dag er
stundum sagt, þegar íslenzkur
málstaður er fluttur af miklum
þrótti, að talað sé með hinni
háu og hljómmiklu röddu frá
1908.
Þess vegna er minnzt á þetta
viðhorf til kosningarbaráttunn-
ar og þeirra tímamóta. sem
kosningar eru taldar marka, að
þær kosningar, sem nú standa
fyrir dyrum, eru að því leyti
sérstæðar, að þær snúast ekki
aðeins um afstöðuna til innan-
landsmála, lausnar á efnahags
málum þjóðarinnar og hversu
bregðast skuli við í uppbygg-
ingu íslenzks atvinnulífs, held
ur ekki síður um utanríkismál,
á hvern hátt íslendingar geti
varðveitt sjálfstæði sitt og forn
ar erfðir í heimi, þar sem leit-
Sinfóníuhljómsveit fslands hélt
tónleika í samkomusal Háskólans
þ. 9. maí s.l., þá fimmtándu í röð-
inni á þessu starfsári, undir stjórn
William Strickland, og með píanó
undirleik Paul Badura-Skoda.
Það er engan veginn venjulegt
hér í okkar konsertsölum að einn
listamaður flytji tvo píanókonserta
á sömu tónleikunum, en einmitt
það gerði Paul Badura-Skoda. —
Konsert fyrir pianó og hljómsveit
í B-dúr K 456. eftir Mozart, var
fyrra vérkið. sem listamaðurinn
flutti að þessu sinni Hversu marg
ir eru ekki þeir píanókonsertar
Mozarts, sem anda frá sér unaði
og heiðrikju, og þar á meðal þessi
Túlkun píanóleikarans á þessu
verki var bæði einarðleg og sjálf-
stæð, enda þótt upp kæmi hálf-
Hjördís Einarsdóttir
azt er við að steypa þjóðum
saman í stór bandalög og hræra
saman hagsmunum og sér sjón-
armiðum.
Ef við lítum fyrst á afstöð-
una til innanlandsmála og
þeirrar baráttu um meginstefn-
ur, sem þar á sér stað, þá er
augljóst, að Framsóknarflokk-
urinn hlýtur að hafna algerlega
þeim sjónarmiðum, sem sú
stjórn, sem nú fer með völd.
hefur lagt til grundvallar. Sú
stefna hefur einkennzt af ger-
samlegu tillitsleysi til afkomu
almennings, enda nú svo komið
að íslendingar þurfa að leggja
að sér meiri vinnu tii þess að
geta búið við sömu lífskjör og
aðrar þjóðir á sama menning-
arstigi. Svo getur að sjálfsögðu
ekki haldið lengi áfram, því að
það er auðvitað takmörk fyrir
því, hversu mikið vinnuálag er
hægt að bjóða einstaklingun
um.
Stjórnarstefna, sem ekki
þekkir eða er í samræmi við
hina gömlu rómversku reglu.
að velferð þjóðanna skuli vera
æðstu lög, hlýtur að fella
dauðadóm yfir sig. Það er til
lítils að bankar landsins geti
byg-gt yfir sig dýrar hallir, ef
þessir fjármunir eru ekki not-
aðir til að tryggja líískjör fólks
ins sjálfs og skapa því þau skil
yrði, að mannsæmandi megi
teljast, en ekki fengnir á þann
hát't, að megihluti þjóðarinn
ar verði vinnuþrælar
Ef litið er til utanríkismál-
anna, þá er vandinn þar ekld
minni. Lítjl þjóð í stóru landi
og strjálbyggðu, sem þar að
auki á úti fyrir ströndum sín
um ein beztu fiskimið heimsins.
gerð togstreita milli píanóleikarans
og hljómsveitar, lauk hann sínu
verki í þeim anda og þvi „tempo“
sem til var stofnað.
Síðari píanókonsertinn á efnis-
skránni no 3, eftir Béla Bartok,
er umfangsmikið verk og stórt í
sniðum Gerir það miklar kröfur
til píanóleikarans og þá einnig til
hljómsveitarinnar, kvað viðkemur,
samleik. Paul Badura-Skoda flutti
þetta verk af krafti og þrótti og
dró glöggt fram sérkenni Bartoks,
verður vissulega að fara gæti-
lega að hún sogist ekki inn í
neina þá hringiðu stórveld-
anna, sem geti orðið til þess
að hún afsali sér fornum rétti
og minnki þannig möguleika
barna sinna til að njóta gæða
landsins og auðæfa. Það kann
að vera rétt, að stundarhagur
geti falizt í hinum stóru ríkja-
samsteypum og ein þjóð miðlað
þar annarri og er að sjálfsögðu
ekkert nema gott um það að
segja, en hitt er áhættan, að
forusta hinna miklu ríkjasam-
steypa geti lent í höndum aðila.
sem ekki hafa neina tilfinningu
fyrir sérstöðu hinna smáu og
engan áhuga fyrir að varðveita
fornan rétt þeirra og gamlar
menningarerfðir
í samskiptum milli þjóða
gildir ekki sízt hin gamla regla
Konfúsíusar:
Það er göfugt og stórt að
gera kröfur til sjálfs sín, en það
er lítilmannlegt og smátt að
ætla öðrum að leysa sinn vanda
Það má aldrei henda okkur
íslendinga, að við gefumst upp
við að leysa okkar eigin vanda-
mál og felum öðrum algert for
ræði yfir málum okkar og ætl-
um þeim að móta okkar fram-
t.íðarstefnu
Framsóknarflokkurinn mynd-
aðist á sínum tíma upp úr starf
semi ungmennafélaganna Eitt
af grundvallaratriðum í stefnu
han-s varð því hið gamla kjör-
orð ungmennafélaganna: Rækt
un lýðs og lands Enn þann dag
í dag vakir þetta kjörorð í vit-
und Framsóknarmanna Þeir
vilja vera á hverjum tíma rækt
unarmenn Ræktunarmenn. að
skapa gróandi þjóðlíf Ræktun-
armenn, að brjóta þetta land
og nýta auðlindir þess og síðast
en ekki sízt. ræktunarmenn. að
auka menntun og þekkingu, að
hægt verði að nota hæfileika
þjóðarinnar til þess að tryggja
framtíð og farsæld
Það má segja, að tvö megin
viðhorf hafi markað líf þjóð-
anna og menningu alla Annað
viðhorfið er að njóta. hitt að
skapa Annað er stöðnunarvið-
horf augnabliksins, hitt er við-
horf sóknar, að iáta ekki stað-
ar numið við þann árangur, sem
náðst hefur, heldur hefja nýja
sókn að unnum sigri
Þetta síðara viðhorf er við-
horf Framsóknarfiokksins og
undir þvi merki mun hann
sækja fram í næstu kosnjngum
svo sem sérstæðan ,,rytma“ og sam
þjappaða melódíuauðgi Hlaut
píanóleikarinn mjög innilegar mót
tökur og þær fullkomlega verð-
skuldaðar Samleikur hans og
hljómsveitarinnar var dágóður þótt
sums staðar væri teflt á tæpasta
vað. og þrátt fyrir smá mistök,
eða einfaldlega þaníi mannlega
i galla, að gleyma. héldu bæði ein-
leikari og hljómsveit. eftir að hafa
yfirstigið hindrunina. sínu striki
Framhald á 15. síðu.
í Ujómleika
Sinfóníuhljómleikar
TÍMINN, þriðjudaginu 28. maí 1963