Alþýðublaðið - 10.07.1942, Blaðsíða 8

ftU»Y^UiU«lt
ÍELS taldi sig helzta
manninn í ætt sinni.
Enda var honum margt vel gef-
ið: Hann var stórvitur mað-
ur, einkar grasafróður og gat
oft lagt ráð við vanheilindum,
hjálpað sængurkonum o. fl.
Hann kunni „lófalist“ og þótti
ótrúlega margt koma fram, er
hann sagði fyrir. Karlmenni var
hann til hurða og fimur sem
köttur, hljóp yfir hæð sína beint
í loft upp, og að því skapi beint
fram. Svo var hann fóthvatur,
að sagt var, að enginn hestur
hefði við honum til lengdar . . .
Mjög þóttist Níels af fimleik
sínum, og í flestu áleit hann
sig öðrum fremri. En svo var
hann trúgjarn, að undra má um
svo vitran mann. Einu sinni
mönuðu Þverárdalsbræður
hann til að hlaupa yfir 15 álna
breiða keldu, sýndu honum spor
í bákkanum hinum megin og'
sögðu, að maður hefði stokkið
þar yfir. Þá mælti Níels og
stamaði mjög, það gjörði hann
ætíð, er honum var mikið í hug:
„Hvaða bölvaður stökkull hefir
það verið?“ Og hann vildi ekki
verða minni og stökk til. En
hann kom niður við bakkann
hinum megin og sökk þar í leðju
upp undir hendur, og varð að
draga hann upp úr. En undra
langt hafði hann stokkið: nær
14 álnir, að sagt var. Þá er hann
kom niður, kallaði hann upp:
„Hvaða helvítis loftspringur
stökk þetta, sem pg get ekki!“
(Bólu-Hjálmarssaga).
*
V[ ÝJASTA saga frá Hollandi
hermir frá hollenskum
gamanleikara, sem kom skríð-
andi fram á leiksvið í leikhúsi
einu í Amsterdam:
„Fyrir tveimur árum átti ég
bíl,“ sagði hann. „En svo fékk
ég ekki neitt benzín lengur, og
þá keypti ég mér reiðhjól. Þeg
ar ég ekk fékk lengur nein
dekk á það, varð ég að ganga.
Nú er ekki lengur hægt að sóla
skóna mína, svo að ég verð að
skríða. Ég hefði byrjað að
skríða fyrir tveimur árum, um
leið og Þjóðverjar hernámu
land okkar, þá er ég viss um, að
ég æki bílnum mínum ennþá.
— Væri ég í sporum hans,
hugsaði hún — myndi ég held
ur deyja en að fara. Hann hef-
ir fram að þessu verið fyrirlit-
inn af hinu svokallaða hefðar-
fólki hér í Leanham, en nú ætl-
ar það af náð sinni að taka hann
í félagsskap sinn mín vegna.
En svo virtist, sem Eðvarð
ætti ekkert stolt.
Berta titraði af eftirvæntingu.
Hana grunaði, hverjir hinir gest
irnir yrðu. Myndu þeir hlæja að
honum? Auðvitað myndu þeir
ekki gera það svo allir sæju. Frú
Branderton var mjög mikil sam
kvæmiskona, en Eðvarð var var
feiminn og klaufalegur. Bertu
fannst fremur kostur en löstur,
en hún vissi, að hann myndi að
minnsta kosti verða kallaður
barnalegur, ef ekki heimskur.
Þegar loks hinn mikli dagur
rann upp, lögðu þau af stað í
gamla vagninum. Berta var á-
kveðin í því að leyfa engum að
móðga eiginmann hennar. En
Eðvarð kveið engu.
Frú Branderton hafði boðið
mörgum til þess að vera við-
staddir og sjá, hversu náðarsam
lega henni færist við þá, sem
væru lægra settir en hún. Hún
hafði boðið fólki frá Black-
stable, Tereanbury og Taver-
sler. Þar var ungfrú Maystone
Ryle og frú Wagget.
— Þetta er ekkja eftir kunn-
ingja minn úr borginni, sagði
húsmóðirin við Bertu. — Og
þó að hún sé ekki af háum stig-
um, þá er þetta allra bezta mann
eskja.
Hancock herforingi kom á-
samt tveim dætrum sínum. Þær
voru með bylgjað hár og skraut
lega klæddar, en mjög atkvæða
litlar að sjá. Þau höfðu gengið,
og meðan gamli maðurir
sér inn másandi og blásandi,
námu þær staðar fyrir framan
og tóku af sér gönguskóna, en
settu upp samkvæmisskó, sem
þær höfðu haft með sér í tösku.
Herra Glover hafði verið boðið,
og auðvitað var þá ekki hægt
að skilja systur hans eftir. Hún
var í samkvæmiskjól úr svörtu
gervisilki.
— Veslingurinn, sagði frú
Branderton við annan gest —
hún á ekki annan samkvæmis-
kjól. Ég hefi séð hana árum
saman í þessum kjól. Ég vildi
gjarnan gefa henni einn af
gömlu kjólunum mínum, en ég
er hrædd um, að ég móðgi hana,
ef ég býð henni það. Fólk af
hennar stétt er svo einkennilega
viðkvæmt.
Næst kom herra Atthill Bacot.
Hann hafði boðið sig fram til
alþingiskosninga, og síðan var
litið á hann sem mikinn stjórn-
málamann. Herra James Lycett
og herra Molson komu næst,
rauðbirknir óðalshöfðingjar
mjög kreddufastir í skoðunum.
Þeir voru líkir, eins og tvær hálf
baunir eru líkar hvor annari,
og sagt var þar í sveitinni, að
enginn gæti þekkt þá að nema
konurnar þeirra. Frú Lycett var
lítil og grönn. Frú Molson var
svo lítilfjörleg, að ekki var hægt
að líkja henni við neitt. Frú
Branderton bar sig mjög tígu-
lega og var í skrautlegum kjól,
sem hefði farið betur konu, sem
var helmingi yngri.
— Ég fæ aldrei nógu mikið
að borða hjá frú Branderson,
sagði herra Atthill Bacot ólund
arlega.
— Ég þpkki gömlu konuna,
svaraði herra Molson. Frú
Branderton var á sama aldri
og hann, en honum fannst hann
nú samt vera miklu yngri og
nægilega ungur til þess að geta.
daðrað við Hancocksysturnar.
— Ég þekki gömlu konuna vel,
og ég er vanur að drekka glas
af sherry með tveimur eggjum
í áður en ég fer í veizlu til henn
ar.
— Vínið er hundónýtt, sagði
frú Mayson Ryle, sem gumaði
af því, að hún hefði vit á vín-
um. — Ég neyðist alltaf til þess
að hafa með mér ofurlítinn fleyg
með gömlu og góðu viský.
En þó að maturinn væri und-
irstöðulítill, þá voru samræð-
urnar fremur tormeltar. í sam-
kvæmum frú Branderton voru
sagðar hundleiðinlegar sögur.
Frú Mayston Ryle var sérfræð-
ingur í svokölluðum prestasög-
um. Hún sagði hvað eftir ann-
að sögur af Thorold biskupi og
hvítu höndunum hans og sög-
una af Wilberforce biskupi og
blóðugu rekunni. Konurnar
Föstudagur 10. júl£ 1042.
NtJ* BM
Oættu þin
fagra mær
(Nice Girl)
Ameríkskar söngvamyndir
frá Universal Picture.
Aðalhlutv. leikur og syng-
ur hin góðkunna söngva-
mær
DEANNA DURBIN
Aðrir leikarar eru:
Franchot Tone
Walter Brennan
Robert Stack |
o. fl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
■ MMLA BM fli
Týndi
brúðgnminn
(BRIDAL SUITE)
Ameríksk gamanmynd.
ANNA BELLA
KOBERT YOUNG
Sýnd kL 7 og 9.
Framhaldssýning kL 8W
til 6Vz:
HNEFALEIKARINN
Ensk gamanmynd.
urðu stundum hræddar, en frú
Mayston Ryle gat ekki verið að
eyðileggja söguna með því að
sleppa grófu orðunum, sem
henni þótti nauðsynleg til að
gæða frásögnina lífi og lit. Dean
sagði sögu um sjálfan sig, en
frú Mayston Ryle bætti þá einni
við um erkibiskupinni af Kant
araborg og leiðinlega djáknann.
Herra Atthill Bacot sagði smá-
sögur úr stjórnmálalífinu, tal-
aði um Gladstone og sagði sögur
frá neðri deild þingsins. Sam-
ræðurnar náðu hámarki, þegar
Hancock herforingi sagði hinar
frægu sögur sínar af hertogan-
um af Wellington. Eðvarð hló
hjartanlega að þeim öllum.
Berta horfði stöðugt á eigin-
mann sinn. Hún var hroðalega
taugaóstyrk. Það lá við, að húnt.
blygðaðist sín fyrir hugsanir
sínar. Var hann ekki fullkom-
'hbib PZl
DVERGSTÓLLINN.
bamba gamla kemur“? hvíslaði
Láki að Jonnu. Hún kinkaði
kolli. Láki gekk að stólnum og
hlammaði sér niður á hann.
Hann hossaði sér upp og niður
á sætinu.
„Hann er þægilegur og mjúk-
ur“, hrópaði hann. „Hugsaður
þér bara. Ég sit á dvergstólnum,
stólnum, sem getur hnerrað!“
„Lofaðu mér að reyna“, sagði
Jonna — en — guð sé oss næst-
ur — henni varð ekki kápan úr
því klæðinu. Hvað haldið þið,
að dvergstóllinn hafi tekið til
bragð? Hann brá örmunum
utan um mittið á Láka og hélt
honum föstum. Svo brá hann
fyrir sig grænu löppunum, brun
aði fram að dyrunum, þeytti
upp hurðinni og hljóp eins og
fætur toguðu ofan hæðina!
„Hjálp! Hjálp!“ hrópaði Láki,
alveg frá sér af skelfingu og
barðist við að losna úr stólnum.
En stólbríkurnar héldu honum
svo fast, að hann gat varla
hreyft sig. Jonna æpti hástöf-
um og hljóp á eftir stólnunx.
„Láki! Láki! Kastaðu þér úr
stólnum, fyrir alla muni!“
En það var nú einmitt það,
sem Láki gat ekki. Stóllinn hélt
áfram ofan brekkuna og Jonna
á eftir.
Stóllinn hvarf inn í þéttan
skóg, sem var neðan við hæðina.
Jonna hljóp líka inn í skóginn,
en nú tók ekki betra við, hún
vissi eþkert hvert stóllinn hafði
farið, þarna- var engin gata og
innan lítillar stundar var hún
ramvillt.
Hún varð auðvitað mjög dauf
í dálkinn, stelpuskinnið, og tylti
sér á þúfu og fór að skæla. En
rétt í þeim svifum kom grá.
kanína aðvífandi og nam stað-
ar, þegar hún sá telpuna. Svo.
ýtti hún í handlegginn á Jonnu
með framlöppinni og leit á hana
stórum, góðlegum augum og
Jonná þóttist skilja, að hún væri
að spyrja um hvað amaði affi
henni. jjj
^UJCKy Lim.B MLUS’S ALONg!
Widc Wprld Featurcs
A Y£LL) 1% 5UNX'
IP 164N GET Hl5 ATTBHTiON WlTHOUT
0R1NSIN& 5IM0N tESI?EE AZOUNO MV.
EARS, MA1B£ VLL FINP OUT mAT J
ÖIVE5 AROUNP UBSEÍrv--------’X
[*?08INj
Tóní: Þarnavar ég heppinn!
Vilbur er einn, og nú þarf ég Tóní: Ef hann hrópar, þá er Tóní: Ég verð að hitta beint Vilbur (hrekkur upp): Hvað
bara að kalla á hann, án þess úti um mig. í hann. , er Þetta?
að Dumartin heyri!