Alþýðublaðið - 21.02.1943, Qupperneq 8

AU»YÐUBUÐIÐ
Siumudagur 21. febrúar 1943.
■tjarnarbKM
Horsfkibræðor
[The Corsican Brothers)
eftir skáldsögu A. dumas.
Douglas Fairbanks yngri
(í 2 hlutverkum)
Ruth Warrick
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn yngri en
16 ára.
Kl. 2,30 og 3.30:
SMÁMYNDIR
MAÐUR ferðaðist um Suð-
urríki Bandaríkjanna oq
gaf sig á tal við gamlan Negra,
sem hann hitti á förnum vegi.
„Þú hefir auðvitað verið
þræll á yngri árum1“ sagði
ferðamaðurinn.
„O-já, það var ég, herra
minn,“ svaraði öldungurinn.
„En svo hefir þú fengið frelsi
eftir þrælastríðið?“
En gamli maðurinn hristi
höfuðið dapurlega.
„Nei, herra minn,“ sagði
hann ákveðinn. „Það var nú
eitthvað annað. Eg fékk elck-
ert frelsi eftir stríðið. Eg
kvæntist nefnilega.“
*
GYÐJNGUR OG ÍRl y -ru
að ræða saman. írinn
spurði Gyðinginn, hvernig á
bví stæði, að Gyðingar væru
svo vitrir
,.Það er af því,“ sagði Gyð-
irtgurinn, cð viö borðum sér-
sí.cka fiskíegund.“
Svo bauv hann íranum einn
slíkun jic - jynr tíu dollara.
írir-.n þá boðið w.eð þökkum,
borgaði dnllarana. '.g Gyöing-
urinn a* *henti honum lninn,
þurran fisk „
írinn beit öqn úr fis'- inum og
hróvaði upp yfir sig ,,Nú jbetta
er pá bav’ sha'"'
i'jáun. ku ! sagði ’ iyö^.qur-
ínn. „Þc.v er sir.ir i;.nA að fara
fram nn- rUsnmni"
BÆJARSTJÓRNIN í Aber-
deen var að ræða um það,
hvort ætti að lækka fargjald-
ið með strætisvögnunurn úr 2
pence ofan í IV2 pence. Tillag-
an fékk meðmæli flestra bæjar-
fúlltrúanna, en einn harðneit-
aði. Þegar hann var spurður,
hvers vegna hann vildi ekki fá
að aka fyrir lítið verð, svaraði
hann:
— Eg ek aldrei t sporvagni,
ég geng æfinlega, en ef þessi
tillaga nær samþykki, spara ég
aðeins IV2 pence í staðmn fyr-
ir 2 pence, með bví að aka ckki
— hess vegna er ég á móti til-
lögunni.
öðrum, og þeir, sem höfðu aug-
un opin, sáu, hvað í vændum
var. Sérhver afleiðing átti sér
orsök, engin tilviljun var til.
Anna de Jong stundi þungan
og lagði hendurnar í skaut sér.
Hún var orðin þreytt á því að
gera framtíðaráætlanir. Eins og
ó stóð var ekki heldur hægt að
gera neitt. Svo sem vatnið rann
ofan af fjöllunum eftir farvegi
sínum, þannig var líf þeirra,
sem henni voru tengdir, það
var eins og straumur, sem
sem rann án afláts í sömu átt.
Sannie var hamingjusöm inoð
manninum, sem hún elskaði, ■ —
Frikkie var öruggur hjá henni
! og hottum leið vel. Hendrik var
genginn af göflunum, og þegar
það yrði lýðum ljóst, að hann
hafði farið með Louisu með
með sér, væri vald hans ger-
samlega brotið á bak aftur, því
að slíkt og þvílíkt þoldu Bú-
arnir ekki, þegar það var gert
opinberlega. En fyrst Búarn-
ir höfðu uppgötvað samblástur
Kaffanna, var hættan á árás
þeirra ekki yfirvofandi, c-nda
þótt þeir kynnu að gera sam-
blástur seinna og búa sig und-
ir árás. Ef til vill yrðu þeir öf-
undsjúkir yfir auðæfum Kaff-
anna, þegar korn þeirra v eri
komið í hlöður. En það yrði
ekki fyrr en seinna og stöð
ekki í hinni helgu bók eitthvað
á þá leið, að menn ættu ecki
að hugsa fyrir morgundegin-
um, heldur láta hverjum degi
nægja sína þjáningu.
XXIX KAFLI
1.
Rinkals var harðánægður
meðan hann beið meðal Masai-
manna eftir því að húsbóndi
hans kæmi, því að menn bæði
óttuðust hann og virtu. Og eng
inn gat krafizt meira, því að
þessu fylgdi margs konar á-
bati. Að vísu hafði orðið ofur-
lítil sundurþykkja fyrst, því að
hann hafði komið með tengda-
mæður konungsins. Þó bætti
það mjög úr skák, að í fjar-
veru hans hafði konungurinn
fengið sér margar nýjar konur
og hirti nú ekki lengur um
þær, sem voru dætur kerling-
anna, sem fylgdu Rinkals. —
Þessar kerlingar höfðu misst
öll völd þar eð dætur þeirra
voru ekki lengur eftirlætiskon-
ur konungsins.
Galdraseiður hans hafði líka
heppnast prýðilega og áin var
vatnsmikil, jafnvel á þurrka-
sömum vetrum. Og stúlkan,
sem hafði hjálpað honum við
að fremja seiðinn, hafði alið
fallegt barn, dreng, sem naut
mikillar virðingar, þar eð hann
var álitinn sonur vatnaguðsins.
Af þessu leiddi, að Rinkals
fékk nægju sína af kjöti og
bjór og hann var í sjöunda
himni. Menn færðu honum
gjafir og hann var í ráðuneyti
konungsins.
Honum var það ennfremur
ljóst, að húsbónda hans, Zwarit
Piete, myndi geðjast vel að því,
hvernig hann hefði komið ár
sinni fyrir borð meðal þessa
fólks, því að hann hafði kom-
izt að raun um, að það átti
mikið af földu fílabeini, sem
konungurinn var fús að selja.
Hann vissi einnig, hvar það var
falið. Þær upplýsingar hafði
hann fengið með töfrum sínum
og eftirgrennslunum meðal
kvenfólksins, þeirra kvenna,
sem höfðu grafið það. Konur
voru alltaf forvitnar að vita um
það, hvað framtíðin bar í
skauti sínu, en það var honum
opin bók og þær voru fúsari á
að borga honum með uppljóstr-
unum en í ,gjaldgengri mynt,
því að talaðra orða varð ekki
saknað á sama hátt og menn
söknuðu nautgripa.
Þjóðflokkur þessi hafði mjög
auðvelda aðferð við að fela
fílabeinið. Þeir grófu djúpa
gryfju á stað, sem þeir voru ör-
uggir um að finna aftur, létu
fílabeinið ofan í gröfina, mok-
uðu síðan yfir hana og sléttu
vel úr. Síðan gréri gras yfir og
enginn gat fundið staðinn, nema
þeir, sem þekktu staðinn.
— Já, vissulega myndi hús-
bóndi hans verða glaður, þegar
hann kæmi og yrði þess vís-
ari, hvað Rinkals hafði sýslað
í fjarveru hans. Þeir myndu
ræða málið við höfðingjann og
eiga kaup við hann. Því næst
myndu þeir fara til kastala
Portúgalans og sækja þræla, til
þess að bera burtu fílabeinið.
En honum leið vel og hann
undi biðinni vel. Hann hafði
komið ár sinni vel fyrir borð,
aukið frægð sína með töfrum
og allir hlustuðu á úrskurði
hans í ráðuneyti konungsins.
Hann varð mjög undrandi,
þegar hann frétti um komu Pi-
etes, því að hann hafði ekki átt
von á honum svona snemma.
Honum brá, þegar hann frétti,
hvernig komið var. Sara var
dauð, hafði orðið vísundi að
bráð, og villidýrið hafði sleikt
allt hold af fótum hennar. —
Hins vegar hafði Zwart Piete
aðra konu með sér, nýja konu
og á eftir þeim var maður, sem
ekki myndi gefast upp, fyrr en
í fulla hnefana.
Hermaðurinn, sem flutti
þessa fregn, var kominn að
niðurfalli af mæði, því að hann
hafði hlaupið hratt.
Hér var torvelt umhugsun-
arefni. Þetta hafði borið að
höndum vegna þess, að liann
hafði verið í fylgd með Zwart
Piete. Það var aldrei öruggt að
■X NÝJA Blð SS 9ÍGAMLA BIÖOS
Heimsskauta- i bverfasda bvelt
veiðar. Sýnd kl. 8.
síðasta sinn.
(Hudson Bay) Bönnuð fyrix böm innan
PAUL MUNI 12 ára.
GENE TIERNE^ Sala aðgöngunaiða hefst kl. 11
JOHN SUTTON
Böm yngri en 14 ára fá ekki Sýnd kl. 5, 7 og 9.
aðang Sýnd kl. 4 og 8.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9‘. . ■ V
| skilja unga menn eftir án leið-
! beiningar hinna gömlu og lífs-
reyndu. Ef hann hefði verið
verið viðstaddur, hefði þetta
aldrei komið fyrir. Hann hefði
fundið leið út úr ógöngunum,
því að ráðkænn var hann, --
aldrei varð því neitað.
í klukkutíma sat gamli mað-
urinn þögull, en því næst lagði
hann leið sína til kofa höfð-
ingjans og ýtti frá sér þeim,
sem reyndu að stöðva hann.
— Fáið mér þrjá menn, sagði
hann — þrjá unga, sterka
menn, til þess að fylgja mér,
vemda mig gegn vMiidýrum og
ber faraingur minn, því að ég
verð að íara til fundar viið hús-
bónda minn.
—» Þá skaltu fá. sagði höfð-
inginn, en hvað ætlarðu að gera
af hvíta uxanum þínum og kon-
um þínum?
— Uxinm og konurnar verða
að vera hér um sinn í vernd
yðar, ó mikli fíll, sem lætur
jörðina nötra undir fótataki
þínu.
— Verða mæður kvenna
minna líka /að verða hér eftir?
spurði höfðingimn. — Þær
angra mig og hrella á alla lund.
— Þær verða að vera eftir,
sagði Rinkals. En þegar hann
sá, að konungurinn varð þung-
TÖFRAMABURINN f SKÓLANUM.
hjá honum. Svo vissi hann ekki fyrr til en drengurinn réðst
á hann, kom á hann bragði, svo að hann féll með miklum
dynk á gólfið.
Drjúg stund leið, áður en Kolbeinn gat klöngrazt á fæt-
ur og fundið vasaljósið. En það hafði bilað svo við fallið, að
ekki var hægt að kveikja á því. Það var því ekki unnt að svo
stöddu að 'hafa uppi á árásarmanninum. Og sýnt var, að það
mundi taka enn nokkum tíma að komast fyrir rætur þessa
máls.
Hann var kominn fram í anddyrið, þegar kviknaði
aftur á ljósunum. Um leið og hann kom þangað sá hann
Slick Chester, í grænum ullarslopp, skríða út úr skáp, sem
var undir stiganum.
„Einhver hefir slökkt Ijósin á aðalrafmagnstöflunni!“
hvíslaði hann „Og hvað er þetta?“
Slick benti á hrúgu, sem lá á gólfinu. Kolbeinn gekk
að henni og laut niður að henni. Honum hnykkti við, þegar
hann sá, að þetta var Parsons, drengurinn, sem fór út úr
kennslustofunni fyrir nokkmm mínútum síðan!
Hvernig gat staðið á því, að hann lá hér í öngviti?
„Hann hefir verið sleginn í rot með gúmkylfu,“ hvísl-
aði Kolbeinn, eftir að hann hafði gert skyndi rannsókn á
drengnum „Hamingjan góða, málið vandast enn við þetta,
Slick. Bezt væri að koma honum á spítala, og bætti hann
við, þega rhann sá að hópur dróngja og kennara var að koma
á vettvang „komdu upp á herbergi til mín eins fljótt og þú
getur.“
Þegar hópurinn kom inn var hann orðinn sami óðamála
W.de ftttmn
&COBCW FLIES OVER
TME J*P BAGE WITH
A PLEET OF BOM9BRS
,,.IN REAÚTý, FLIMSY
6LIOEf79 TOWED BY
HIGOWN PLANE...
ANC? MI65 QUICK
HA5 WRECKED THE
BABB'S FICHTEG.
PLANES BY LAUNCHINC
DRIVERLESÉ TRUCK5
AT THEM...
6OOD WORK/ WE’LL TAKE
ICOVER BEHIND THOSE WRECKS
WAIT FOC? MY SICNAL 0EFORE
FIRING/ COME/
hee)
ÖRN: er kominn yfir flugvöll eyðilagt allar orustuflugvélar. JAPANSKUR hermaður. Flugvélar
Japana með flugvélarnar. HILDUR: Vel af sér vikið! Leitið okkar eru eyðilagðar. Jap. foringi:
Hildur og hermenn hennar skjóls og bíðið eftir merki frá mér Við verðum að treysta á þessi
hafa ftieð góðri skyndiárás um hvenær skothríðin skuli hafin. skotstöðvar okkar! .... Þau eru
HELZT til mörg þessi fljúgandi
virki! — ÖRN: Allt í lagi, Raj!
Slepptu lausum hinum „Fljúg-
andi virkjum“ okkar! ....