Alþýðublaðið - 21.04.1943, Blaðsíða 8

e
ALM

IJLJH
ELAOIP
Miðvikutlagur 21. aptil 1943»
BTJARNARBlðB
Fonar istir.
(Bternally Yours)
Amerískur sjónleikur.
LOKETTA YOUNG
DAVID NIVEN
Sýnd ki. 5 7 9.
ARNI Eyjafjarðarskdld,
sem uppi var um og eft-
ir aldamótin 1800 var eitt sinn
sem oftar við messu á Munka-
Þverá. Meðhjálparinn hét Kol-
beinn. Prestur lagði út af
freistingarguðspjallinu þennan
dag. Það var vandi hans að
spyrja bömin eftir messu á
kirkjugólfi,r hvað þau myndu úr
ræðunni. Arni sat á krókbekk
með Jóhannes litla son sinn á
kné sér. Fer nú allt sæmilega
fram. Prestur er kominn í stól-
inn, lætur dæluna ganga og
segir m. a.: „Hann hafði hann
upp á ofurhátt fjall, sýndi hon
um öll ríki veraldarinnar og
þeirra dýrð og sagði: Þetta allt
mun ég gefa þér, ef þú fellur
fram og tilbiður mig, en hvað
áttir þá með það að bjóða hon-
um öll ríki verdldarinnar og
þeirra dýrð, bölvaður hundur-
inn þinn, sem ekki átt ráð á
helvítis skítabælinu, sem þú
liggur í“, og til þess að gefa
þessum orðum enn meiri á-
herzlu, rekur prestur af öllu
afli ofan í kirkjubitann hnefa
sinn. En við höggið féll bibl-
ía, sem á bitanum lá, og kom í
höfuðið á drengsnáða, sem sat
þar undir. Hann grípur um
höfuðið báðum höndum og æp-
ir hástöfum: „Kolbeinn, Kol-
beinn! Taktu upp biblíuna. Eg
drap drenginn.“ Árni sá og
heyrði, hvað gerðist og hvíslar
að Jóhannesi litla: „Mundu
þetta, Jói minn, þegar prestur-
inn fer að spyrja þig? Þegar að
því kemur, að prestur spyr
Jóhannes, hvað hann muni úr
ræðunni, gerir hann sig mjög
reiðulegan og fer að þylja: ,.En
hvað áttir þú með það ?“
Snýr þá prestur sér undan og
segir: ,Það er nóg, ekki meira!‘
*
LEYNDAR.MÁL.
D RESTURINN var að tala
við hinn ' •” ^ann:
„Býzt. þú við að fara til
himnarikis?“
„Já, já, ég er alveg viss, en
uss, uss, segðu henni tengda-
móður minni ekki frá því!
jc htuvi
ifbr Ludwúj Leuisohrv.
getum gert tilraun og séð
hverju fram vindur.
Frú Hasselmayer kinkaði
kolli og sagði:
— Já, það er bezt að þau
geri tilraun.
Skömmu seinna fór Herbert
með Gerðu inn í litla dimmu
setustofuna. Hann opnaði pían-
óið og kveikti á lampanum. —
Hann var æstur, líkt og ölvað-
ur. Honum fannst hann vera
svo lítilfjörlegur og einskis
virði. Gerða stóð við hlið hans
og blaðaði í nótunum. Hún
hafði eitthvað við sig, sem
minnti Herbert á hinn gamla
draumaheim óska hans, drauma
heim listarinnar og frelsisins.
Hann settist á píanóstólinn og
leit framan í fölt andlit henn-
ar.
— Hvað viljið þér syngja?
spurði hann.
— .Skáldskapur er nauðsyn-
legur, en óheppilegur til æf-
inga, sagði hún. — Við skulum
velja leirburðinn og reyna
þetta hérna!
Hún lauk upp nótnahefti,
sem lá á píanóinu. f>að var
söriglag, sem liét Alierseelen og
yar afarvinsælt í Þýzkalandi
um þessar mundir. Það liafði
ekki mikið tónlistargildi og
var fullauðmelt með lrinum
tilgerðarlega þunglyndisblæ
sínum, en i kvæðinu fólst dap-
urleik haustsins og uppgerðar-
laus lífstregi.
. . und lass uns
wieder von der Liebe reden
wie einst im Mai ....
■— Kannist þér við ]>etta?
spurði hún. Nú, ekki það. En
það er afarauðvelt að spila það.
Hann lék undir og Gerða söng.
Hún liafði litla, harða sópran-
rödd og gerði enga tilraun til
að mýkja hljóm hennar eða
vanda textaframburðinn. Hún
söng, að hætti óperettusöngv-
ara. með ýktum áherslum, en
virtist þó hafa næmt skyn á
hljóðfall og tæran framburð,
ef hún vandaði sig. Hún upp-
fyllti vafalaust þær kröfur.
sem gerðar voru til hennar. og
ef hún gæti líka dansað, var
Herbert ekki liissa á því, þótt
Schubertsfélagið réði hana til
sín. Þau reyndu fleiri söngva
og ræddu lítið saman. Þegar
Gerða mundi ekki textann, laut
hún yfir öxl lians, og ungur og
grannum likami hennar snart
hann. Þegar þau hættu, lét
hann fingurna livíla á nótun-
um, og hún hallaði sér upp að
píanóinu og sneri sér að hon-
um. Kuldinn var nú horfinn úr
augnaráði hans, en samúð kom
in í staðinn, samúð með þeim
báðum að því er virtist. Hún
strauk hægt og mjúklega yfir
dökkt hár hans og sagði: Mér
geðjast vel að yður. Hann greip
hönd hemiar og kyssti hana.
Svo laut hann að vörum henn-
ar, en hún hörfaði undan með
haégð. Hann stóð /á fætur,
horfði i augu hennar, en er
hann sá kuldann, sem kominn
var aftur i augnaráðið, sagði
sagði liann alvarlegur á svip:
— Jæja þá?
— Getið þér leikið undir fyr-
ir mig á hverjum degi klukkan
ellefu?
— Já.
— Fyrir hálfan fjórða dal á
klukkutíma?
Undarlegar tilfinningar bærð-
ust í brjósti hans, og hann
varð heyrnarlaus á rödd skyn-
seminnar.
— Æ, við skulum ekki minn-
ast á þess háttar, sagði hann.
Hún roðnaði og augnaráðið
varð nístandi. Málrómurinn
var liarður, þegar hún sagði;
— Enga lieimsku! Og látið
vera að móðga mig!
Að svo mæltu gekk hún út.
VIII.
Á hverjum degi klukkan ellefu
hittust þau í setustofunni og
æfðu sig samvizkusamlega.
IStundum langaði iHerbert til
að leika sönglög með listrænu
gildi, en Gerða var óhagganleg,
þegar um starf hennar var að
ræða. Þolinmæði liennar og
þrautseigja voru aðdáunar-
verð. Einu sinni, þegar Herbert
var orðinn steinuppgefinn á
þessu andlausa glamri, stökk
liann á fætur og hrópaði:
— Hvernig i dauðanum get-
urðu enzt til þess að æfa þenn-
an leMmrð dag ef tir dag,
Gerða?
Augu hennar urðu myrk og
liörð, nærri því ellileg.
— Ég get enzt til þess, af
þvi að ég fæ fyrir það hundrað
dali á viku. Heldurðu, að ég
ætli að verða söngkennari inni
í frumskóginum, eða verða
barnfóstra hálfsystkina minna
i Chicago? Ég hata fátæktina
og geri livað sem vera skal
til þess að forðast hana. Ég
hefi hæfileika til að verðá óper-
ettusöngkona. Ég vil eignast
liús, gimsteina, bíla allt þetta,
sem ég hefi aldrei getað eign-
azt. Eigum við að lialda áfram
eða ekld?
Hann hafði aldrei fyrr kynnzt
þessari eftirsókn eftir hégóm-
leikanum og það særði hann,
að Gerða skyldi vera lialdin
þessum grillum. Honum þafði
fundizt hún sköpuð úr tungls-
geislum, hún var bláa blóm-
ið í draumum hans.
Hann sneri sér að píanóinu
aftur ,daufur í dálkinn. Allur
áJiugi. var horfinn.
—Ég get ekki spilað meira
í dag, sagði hann svo kulda-
lega, að hann furðaði á því
■1 NÝJA BIÖ tB neAIHLA BIÖ B
,6ðo og 6okke‘ Aloma
í hernaði. (Aloma oí' tlie South Seas)
(Great Bims) Kvikmynd frá Suðurhafs- eyjum í eðlilegum litum.
Fjörug gamanmynd ,með DOROTHY LAMOUR
STAN LAUREL og GLIVER HARDY JON HALL Sýnd kl. 7 ®g 9.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. SÍÐASTA SINN
sjálfan. Hún tók nótnablöð sín
og gekk rólega leiðar sinnar,
en þá greip hann áköf löngun
eftir því, að hún kæmi aftur.
Hann vildi gera allt, sem hún
óskaðþ aðejns ef hún kæmi
aftur. En hún var farin og ver-
öldin dhnm og gleðisnauð.
Hann gat ekki. sofið þessa
nótt. Tjöldin voru ekki fyrir
glugganum, og hann sá silfrað-
an " mána yfir Morningside
Heights. Enda þótt hann væri
andvaka lá hann hreyfingarlaus
í rúminu. Hann hafði ekki dug
í sér til þess að risa á fætur
og draga tjöldin fyrir glugg-
ann. Hann lá grafkyr og lriust-
aði á hljóð næturinnar. Hann
heyrði. daufa bresti og mjúkt
fótatak, eins og læðst væri eft-
ir ganginum. Allt í einu varð
hver taug í líkama lians spennt
til hins ýtrasta. Þetta hljóða
fótatak kannaðist hann vel við,
Iog hann titraði af eftirvænt-
ingu. Nú heyrðist létt fótatak
í stiganum ,eins og læðst væri
jþar ál injhis|:ójm, iHann vissii
hver þetta var. Dyrnar voru
Á FERÐ OG FLUGI
harðan í ísnálar. Hann reytti klakann af sér jafriharðan og,
hann myndaðist. Honum varð þungt yfir höfðinu og hann
fékk blóðnasir. Honum fannst erfitt að hugsa og átti erfitt
um andardráttinn.
Hann fálmaði eftir súrefnisbirgðunum, en fingur hans
voru óvissir og óstyrkir. Hann kostaði kapps að gera sér
ljóst hvað gera ætti.
,,Ég — ég — á — að snúa einhverjum sne — snerli, —-
en hve þetta er skrýtið, — snúa snerli — snerli.“
Hrói hallaði sér áfram og vissi ekki hvað gera skyldir,
hann féll fram yfir stýrið og það snerist stjórnlaust.
Flugvél háloftanna hrapaði.
Nú heyrðist röskleg rödd Valtýs í útvarpinu.
„Hvað líður hæðarmælinum þínum? Hrói! Hvers:
vegna svarar þú ekki? Hrói! Hrói grjóthnefi! Halló!“
Hinir sex sterku vélar öskruðu af öllum kröftum, há-
loftsvélin fleygðist niður með ægilegum hraða, næstum.
beint niður ,en Hrói Grjóthnefi dinglaði fram og aftur i
sætinu.
Útvarpið hamaðist í eyrað á honum án þess að hann.
gæti áttað sig á nokkru.
„Hvað gengur á þarna uppi, Hrói? Hví svararðu ekkif
Hrói? Hrói?“
Vélin þeytist niður á við, hvínandi og öskrandi, niður í
loftlög, sem voru ekki eins þunn og þau efri. Hrói hresstist
dálítið, en hann var jafn sljór og fyrr.
Hann var lamaður. Hann hafði ekki hugmynd um, að>
hann var að kastast niður í tortíminguna með fjögur
hundruð metra hraða á klukkustund.
Flugvélin steyptist niður í grisjulög skýjalög. Aðþrengd
gVEN IF rUBBB WECE A BEAM
WE COULDN’T FIND jT/AND ■
TWECE’S ENOUCH ICE ON OUC
WINGE FOO ÁLL THE MINT-,
JULEPS IN GEOCGIA/WE’LL ^
TT7»HAVE TO LAND/ te27—TK
' HOLD TIGHT EVEKyBODY/
GOING TO LET THE OLD HEN
VSS EETTLE DOWN/
IMYNDA-
, SAGA.
COTTRIDGE: Jæja, þá erum
við setztir! Hvað tekur nú
við?
ÖRN: Verið viðbúnir, haldið
ykkur fast. Við erum að
setjast.
ÖRN: Það er kpmin svo mikil
ísing á flugvélina, að við
verðum að lenda.