Alþýðublaðið - 12.05.1943, Síða 8

8
ALÞYPU3LAD8©
rviiovilíiidagur 12. œaí 1843.
og kottu fuuiA
efbr íudwLcj LeuLsahiv.
BS NÝJA B10 K? B GAMLA BlÓ 3B
Slgnr I eföimSrkliini
gBTJARNAFtSIOaB
Dagur á austur-
vigstöðvunum.
Kvikmynd tekin af 160
myndatölrumönnum 13.
júní 1942 á víðstöðvum
Rússa og viðsvegar um
Rússaveldi.
Sýnd kl. 5. 7 og 9.
Bönnuð fyrir böm yngri en
16 ára.
UNGI presturinn þótti hroka
gikkur og leit smáum aug
um á sóknarhörn sín. Einu
sinni þegar hann var nýkom-
inn jrá messu, sagði hann.
„í dag hef ég predikað yfir
eintómum sauðum“.
„Nú skil ég“, sagði kona,
sem á heyrði hversvegna þér
sögðuð alltaf „mínir elskulegu
bræður“.
*
SKIPSTJÓRINN kallaði nið
ur í vélarúmið:
„Hver er þarna niðri?“
„Það er Villi“, var svarað.
„Hvað ertu að gera?‘
„Ekkert“:
„Er Tommi þarna?“
„Já“, sagði Tommi.
„Hvað ert þú að gera?“
„Ég er að hjálpa Villa“.
■*
Dómarinn var að yfir-
heyra náunga, sem hafði
veitt manni áverka og sagði:
„Hversu stórt var sárið, sem
þér særðuð manninn? Var það
eins stórt og tveggja króna pen
ingur?
Ákærði: „Nei, svo sem eins
og ein króna oq sjötíu og fimm,
held ég“.
* * *
HUGSUNARSAMUR SJÚKL-
INGUR.
SKOTI NOKKUR, sem var
veikur, sendi eftir presti.
Þgar prestur kom, spurði
hann:
„1 hvaða kirkjusókn eruð
þér?“
„Barðssókn,“ svaraði sjúkl-
ingurinn.
„Nú, hvers vegna senduð þér
þá ekíci eftir yðar eigin sókn-
arpresti, en seilist eftir mér,
sem hefir aðra sókn?“
„Uss, nei,“ sagði sjúklingur-
inn. „Við þorðum ekki að eiga
undir því og stofna honum í
hættu. Vitið þér ekki hvað hún
er bráðhættuleg þessi tauga-
veiki, sem ég ligg í?“
Dag nokkurn síðdegis lagði
hann af stað að sækja Önnu í
eina gönguferðina. Þau voru
ekki langt komin, þegar þau
heyrðu á eftir sér,fótatak hlaup-
andi manns. Þau hrökkluðust
hvort frá öðru og sneru sér við.
Harrison Vilas kom á harða-
spretti, afmyndaður af reiði og
baðaði öllum öngum út í loftið.
Hann ýtti við Herbert, sem stóð
tilbúmn að bera hönd fyrir höf-
uð sér, og hrópaði:
— Bölvaður þorparihn.
Anna hljóp á milli þeirra og
greip undir hendur þeirra
beggja. Vilas opnaði munn-
inn.
— Láttu vera að æpa, fábján
inn þinn!
Var þetta rödd Önnu? Svona
ellihrjúf, hás og ógnandi.
— Við skuíum ganga hægt á-
fram. — Fólk veitir okkur eftir
tekt.
Báðir mennirnir hlýddu
henni. Sem betur fór var fátt
fólk á ferli á götunum. Menn,
sem höfðu snöggvast numið
staðar' héldu nú áfram. Her-
bert leit á Vilas og um leið sá
hann framan í Önnu. Andlits-
drættir hennar voru spenntir
og ellilegir og svipur hennar
var stríðnislegur. Loks tók Vil
as til máls:
— Þetta er þokkalegt fram-
ferði. Þú þýtur að heiman frá
heimili þínu og börnum og
leggst í flæking með elskhuga
þínum! -
Anna horfði þýðingarmiklu
augnaráði á Herbert, sem
sagði:
Ég er ekki elskhugi frú Vilas.
Þér hafið engan rétt til þess að
móðga hana.
Veslings Herbert. Honum
var ljóst, að það fólst enginn
sannfæringarhreimur í rödd
hans. Vilas sló til hans, en
Anna' ýtti við handlegg hans.
— Þér skulið reyna að segja
þeim, sem er tilleiðanlegur að
trúa því. Ég þekki Önnu. Þetta
er ekki í fyrsta skipti, sem . . .
— Þú lýgur, Harry Vilas,
hreytti Anna út úr sér. •— Og
þú veizt, að þú lýgur.
— Og í þetta skipti er það
drenghnokki, sem gæti verið
sonur þinn, hélt Vilas áfram af
óbilgirni hins særða og móð-
gaða. Hann var vanur því, að
hún hreytti úr sér ónotum.
Anna varð blóðrjóð og sneri
sér að Herbert.
— Dæmlaus lygi er þetta! Ég
er þrjátíu og sjö ára.
Vilas hló háðslega.
— Fjörutfu og þriggja áttu
við.
— Þrjátíu og sjö, hélt hún
áfram frekjulega.
— Fjörutíu og þriggja, æpti
Vilas.
— Þrjátíu og sjö, hrópaði
hún.
Þessu fór fram í um tíu mín-
útur, en Anna átti síðasta orð-
ið.
— Trúðu honum ekki, Her-
bert. — Hann hefir alltaf ver- ;
ið lygalaupur.
Herbert laut höfði. Hann
vissi ekki, hversu lengi þau 1
gengu á þennan hátt. Samtalið
var beizkjublandið. Anna
reyndi að hrífa Herbert með
orðum sínum, en Vilas reyndi
að gefa reiði sinni útrás.
— Ef þið eruð bæði saklaus,
sagði Vilas, hvers vegna læðist
þið þá svona, eins og þjófar á
nóttu. Til hvers er allt þetta
pukur.
— Herbert elskar mig og ég
hann, og við blygðumst okkar
ekki fyrir það, sagði Anna og
augu hennar leiftruðu.
Vilas leit á Herbert og sagði;
— Þér elskið hana þá?
Herbert var þur í hálsinum.
Hann hikaði við að svara, en
Anna horfði á hann harm-
þrungnu augnaráði.
— Já, svaraði hann — ég
elska hana.
— Einmitt, svo að þér elskið
hana? Þá skal ég tala við séra
Spicer á morgun.
— Það máttu gjarnan gera,
sagði Anna. Hún þóttist örugg
um áhrif sín á prestinn.
Það varð þögn. Allt í éinu
stanzaði Anna og greip í hand-
legg Herberts.
— Ég held, að það sé að líða
yfir mig. Mér er örðið svo
dimmt fyrir augum.
Herbert óttaðist að þau
myndu valda opinberu
hneyksli úti á götu.
— Þarna er veitingahús,
sagði hann — reyndu að ganga
þangað.
— Já, tautaði hún og lagði
höndina á hjartað. Vilas hló
kuldaléga og þetta hleypti
skapi í hinn riddaralega, unga
mann.
— Styddu þig við mig, vina
mín, sagði hann blíðlega og vin
gjarnlftga. Vilas fór á eftir þeim
inn í veitingahúsið. Anna
drakk vatnssopa og henni leið
betur.
— Ég held að ég sé svöng,
sagði hún. Herbert bað hana að
biðja þjóninn um það, sem hún
girntist. Vilas lét sem ekkert
væri og sagðist vera banhungr
aður sjálfur. Rétt á eftir voru
þau sezt að snæðingi. Vilas
varð viðkvæmur og kenndi í
brjósti um sjálfan sig.
— Ég býst ekki við, sagði
hann — að ég eigi mörg ár eft
ir ólifað. Og þau ár vil ég satt
að segja fá að lifa í friði.
Herbert varð snortinn. Hann
var að því kominn að halla sér
að manninum og segja honum,
að hann þyrfti ekkert að óttast
af sinni hendi, en\ Anna greip
um hönd hans undir borðinu
(Desert Victdry)
Stórfeld ensk hernaðar-
mynd tekin á vígvöllunum
í Afríku.
Tnnglsljðs a Hawaii.
(Moonlight in Hawaii
Söngvamynd með
Mischa Auer og
Jane Frazer.
Sýningar kl. 4, 6.30 og 9.
Böm fá ekki aðgang.
Hinni hendinni þrýsti hún á
hjartað. Báðir karlmennirnir
voru þögulir. Þegar hún hafði
jafnað sig ofurlítið, sagði hún:
— Ég get eins vel farið heim
með þér í kvöld, Harry. Mig
langar til að sjá börnin. Farðu
og náðu í bíl.
Vilas stóð á fætur og þreifaði
ofan í vestisvasann. Svo fór
hann út. Þjónn var þar á næstu
grösum og Herbert borgaði
reikninginn.
— Ég læt þig vita seinna,
Herbert, hvíslaði Anna með
varirnar við eyra hans. - —
Mjög bráðlega læt ég þig' vita,
vinur minn.
Vilas kom aftur og Anna fór
með honum. Herbert sat kyrr
Banpngur.
(Third Finger, Left Hand)
Myrna Loy
Melvyn Douglas
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3% 6%: V
Njósnarar í San Ðiego.
Ray MacDonald.
Bonita Granville.
úti í horni, ruglaður og dauð-
þreyttur á sál og líkama. Hon-
um fannst hann hafa á þessari
stuttu stund elzt um mörg ár.
Allt og sumt, sem hann óskaði,
var svefn og það, að fá að
gleyma.
VIII.
Herbert vissi ekki annað en /
]>að, sem Anna sagði honum,
um það. sem fram hafði farið
milli hennar og manns hennar
um kvöldið, og í móttökuher-
bergi séra Spicers morguninn
eftir. Hann trúði því, sem hún
sagði því að hann treysti henni,
því að hann hafði aldrei rekizt
á lygara, nema þá, sem gripu
til smályga í smáklípum

Á FERÐ ©G FLUG8
Þú hefir eyðilagt keppnina. Nú veit enginn. hver á að fljúga
háloftaflugvélinni á morgun.“
Halli hrokkinkollur glotti. Þó að keppnin hefði ekki
verið að fullu útkljáð, hafði Grjóthnefinn sannað það, að
hann stóð Braga langtum framar í hnefaleik.
„Ég held, að engar deilur þurfi að standa um það,“ sagði
hann. „Allir vita. hvor ykkar hefir haft betur.“
Bragi kinkaði kolli. Hann leit svo á, að hann hefði geng-
ið með sigur af hólmi. En hann var einn um þá skoðun.
„Það er hverju orði sannara, Hrói. Við skulum haga
okkur eins og sönnum íþróttamönnum særriir og ekkert vera
að rífast um það, hvor okkar sé fremri. Við skulum láta
dómarann segja til um það, hvor hefir meiri stigafjölda.“
Dómarinn heyrði, hvað Bragi sagði, og svaraði hiklaust: •
„Það er ofurauðvelt að skera úr því. Grjóthnefinn hefir
borið sigur úr býtum!“
Allir létu fögnuð sinn íljós, nema Bragi. Hann var fyrst
steini lostinn og orðlaus af undrun. Svo kom skelfingarsvip-
ur á andlitið á honum. Loks afmyndaðist hann allur í fram-
an af reiði.
„Þetta eru saman tekin ráð á móti mér! Ég hefi verið
beittur herfilegasta ranglæti!“ æpti hann hástöfum. „Dóm-
arinn hefir ekki hundsvit á hnefaleik. Ég sló manninn niður.“
En enginn gaf því gaum hvað Bragi var að rausa. Fé-
lagar Grjóhnefans söfnuðust í kringum hann og óskuðu hon-
um innilega til hamingju með sigurinn.
„Gættu þess nú að sofa ekki yfir þig á morgun,“ sagði
?KZ/Þnco0i9ia,
&.(/5VA «5» Y APCMIE'/ \
CHEKHARSN!) scobcmy/ i did
l WELL VLL... y' NOT£\PECTTO
^----- , „ —-Ffind YOU REPAYING
\ MV ViaiTGTO YOUR
rj ------COUNJTCIES THI5
/I 1tfSðfrt WAY/ r—'
r TWENTY-FIPTH.
MY FBIEND/ X’VE
BEENBUSVSINCE
. LAST WE MET/
< VOU FOUND ua JUST IN TIME,
THOUÖH /OUOVISIT MIGHT HAVS
BEEN UNPLEA6ANTLY CUTj-
Ws----1 SHOOT/ ------'
ÖRN: Lusuya Chekharbin'
Jaíjja, ég vil . .
LUSYA: Cottridge! Örn! Ég
hafði ekki búizt við að ég
m»ndi hitta ykkur undir þess-
um kringumstæðúm að endur
gjalda heimsókn mína til landa
ykkar!
ÖRN: ÞÁ fannst okkur alveg
á réttu augnabliki, því annars
NOW YO.U H AVE
ANINETEENTH
SWAETKA TO
‘DECORATE the
SIDEOF YOUR
AP Fealuru
hefði heimsókn okkar getað
orðið nokkuð endaslepp.
COTTRIDGE: Þú hefir nú 19
hakakrossa málaða á flugvél
þína.
LUSYA: 25, vinur minn. Ég
hefi verið all athafnasöm síðan
við skldum. I
MYNDA-
'VOV8