Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 09.02.1936, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Ovæntur
Islandsvinur.
Sjóferðasaga eftir Dag Austan.
AÐ var eitt sinn, sem
oftar, að ég var staddur
í New York. — Ég hafði
skráðst af skipi fyrir nokkr-
um dögum, og nú var mér
farin að leiðast kyrsetan í landi,
og vildi því ólmur út til hafs
— og það á þeirri fyrstu fleytu,
er ég gæti náð í. Auk þess
voru allir mínir peningar
aðeins 25 cent; en það hafði
engin áhrif á mig; því að vera
„blankur“ var ég þaulvanur við.
Ég gekk svo árla morguns
niður á eina af hinum mörgu
hafskipabryggjum við South
street og gaf nokkrum skipum
hýrt auga.
Meðal þeirra var eitt, sem
mér leizt mæta vel á, og stóð ég
nú og virti það fyrir mér á lík-
an hátt og listmálari hlýtur að
virða fyrir sér fagurt landslag,
sem hann ætlar að fara að
klessa á léreftið.
Skipið var líka sannkallað
meistaraverk að úthti; og svo
f agurt var það á að líta, þar sem
það lá upp við bryggjuna, að
ég varð heillaður, mér Uggur við
að segja: af kvenlegum yndis-
þokka þess. (Mér hefir altaf
fundist eitthvað leynilegt sam-
band vera á milli skips og
kvenfólks, og þess vegna hafa
fagrar konur og fögur skip lik
áhrif á mig). Og í hinum ímynd-
unarríka huga mínum, sá ég nú
þetta skip á siglingu á suðrænu
hafi, umkringt dimmblárri nótt,
heiðskírri og glitrandi af bros-
hýrum stjörnum og mána. Og ég
sá líka sjálfan mig innanborðs,
Alþýðubrauðgerðiii,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og kökur með samia
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 a,ura.
Franskbrauð heil á 40 au.
hálf á 20 au.
Súrbrauð heil á 30 auxa.
— hálf á 15 aura.
i Vínarbrauð á 10 aura.
Kö'kur alls konar, rjómi og
ís. Sendum um allan bæ.
Pantið í síma 1606.
Brauðgerðarhús:
Reykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
sem einn hluta meistaraverks-
ins.
Skip þetta hér „Mary“ og
hlaut að vera 6—8 þúsund smá-
lestir að stærð. Alt var það hvít-
málað nema möstur, sem voru
ljósgul og reykháfurinn lítils-
háttar dekkri.
Ég gekk um borð og hitti þar
fyrir á dekkinu aldraðan mann
á hvítum buxum og skyrtu, með
einkennishúfu á höfðinu.
— Góðan daginn, sagði ég.
— Er þetta fyrsti stýrimaður?
— Jú, svo er, svaraði sá
gamli, og leit á mig bamslegum,
brosandi, bláum augum, sem
strax vöktu hjá mér traust og
aðdáun; þó svo þau samræmd-
ust ekki veðurbarða og brúna
andlitinu hans.
— Hvert siglir þetta skip?
spurði ég.
— Næsta ferð verður til
British Honduras, var svarið.
— Og siglir undir Honduras-
flaggi, varð mér að orði og leit
á bláröndóttan fánann, sem
hékk niður með stönginni
aftur á. (Fáni þessi virðist
vera nokkurskonar eftirlíking
fána Bandaríkjanna).
— Já, svaraði hann. — Hver
ert þú?
— Ég er háseti, sem leita að
skipsplássi.
Hann spurði mig þá hverrar
þjóðar ég væri, og er ég sagði
að ég væri íslendingur, var eins
og nýtt líf færðist jrfir hann.
Hann glápti fyrst á mig, alveg
hissa, svo varð hann allur að
einu breiðu brosij sem aldrei
ætlaði að taka enda.
— Ert þú virkilega frá Is-
landi? spurði hann efablandinn,
en brosandi.
— Já, það er eins víst og ég
stend hér, svaraði ég, og þó sat
ég á. lúgukarminum.
— Merkilegt, næstum stundi
hann út í bláhm: Þetta eru for-
lög.
Svo leit hann á mig með lotn-
ingu, að mér virtist, og spurði
hvort ég vildi ekki gjöra svo vel
og koma inn til sín. — Ég sagði
,,takk“ og varð hálf hissa, því
ég hafði ekki vanist því, að yfir-
menn á skipum töluðu í svona
’ lotningarfullum tón til sjó-
■v manna, er kæmu um borð til að
grenslast eftir skiprúmi. — Og
ekki varð ég minna hissa, er
hann bauð mér sæti og rétti að
mér vindlakassa.
Síðan horfði hann á mig dá-
htla stund, eins og væri hann
að vega mig og mæla í hugan-
um. — Ég fór allur hjá mér og
svelgdist á reyknum.
— Geturðu lesið þetta? sagði
hann næstum því með áfergju;
eftirvæntingin skein úr heiðblá-
um augunum.
Ég tók við lítihi bók, sem
hann rétti að mér, leit á hana
með spekingssvik, og jóðlaði
vindilinn út í öðru munnvikinu,
eins og ég hafði séð ýmsa skip-
stjóra gera. Á því augnabliki
fanst mér ég vera mikill mað-
ur.
Bókin var íslenzk. Ég fletti
henni ósköp hægt; á meðan
horfði hann á mig í spenningi.
— Lestu, sagði hann.
Ég las nokkur orð, og hafði
lesturinn þau áhrif á hann, að
hann ljómaði ahur — mér sýnd-
ist af barnslegri gleði eða hrifn-
ingu.
— Lestu, lestu, sagði hann
aftur og hallaði sér aftur á bak
í sætinu.
Ég byr jaði á bókinni og vand-
aði lesturinn eins vel og ég gat,
því mig var farið að gruna
margt. Hélt helst að maðurinn
væri „landi“, sem ekki hefði
verið heima í „gamla landinu"
í tugi ára, eða þá, að hann væri
eitthvað „skrítinn". Það var svo
margt, sem skeði í heiminum,
og alt af heyrði maður og sá
eitthvað nýtt á hverjum degi.
Hann virtist drekka 1 sig
hvert einasta orð, um leið og
ég las það, og annað slagið varð
hann frá sér numinn af hrifn-
ingu, og næstum hrópaði þá:
„Guðdómlega fallegt — alveg
skínandi“, og þá herti ég á lestr-
inum alt hvað af tók. Síðast
varð ég sjálfur svo hrifinn —
því ég hafði ekki séð íslenzka
bók í mörg ár — að ég stóð
upp og las standandi af miklum
móð.
bókina, hefði ekki alt í einu
verið barið á dyrnar. — Við
hrukkum báðir við. Ég hætti að
lesa, en hann hrifsaði af mér
bókina, og stakk henni niður í
skúffu í skrifborðinu. Síðan
sagði hann: Kom inn; og heyrð-
ist mér vera gremja í röddinni.
Bátsmaðurinn rak höfuðið inn
úr gættinni og sagði, að einn
hásetinn væri farinn í land í
viðbót.
— Það eru þá þrír hásetarr
sem okkur vantar, sagði stýrí-
maðurinn og leit á mig. Ég hefí
nú einn þama (hann átti vii
mig), en hina tvo verður skrif-
stofan að útvega okkur.
Eftir að bátsmaðurinn haíði
mælt mig fljótlega með augnm-
um og ýtt húfunni aftur á
hnakka í kveðjuskyni — Sór
hann.
Stýrimaðurinn gekk að hurð-
inni og aflæsti henni. Siðan
spurði hann mig hvort ég vildi
ekki „einn Whisky". Ég þáði
það, en rejmdi að orða það svo-
leiðis, að það væri aðeins kntrt-
eisis vegna, að ég þáði sopamn;
og sjaldan hefi ég látið eins
mikið á móti mér, eins og í það
skiftið, er ég bað hann að faafa
glasið aðeins háJft. Ég vildíí sem
sé láta hann halda, að ég væri
einstakur hófsmaður, favai
áfengi snerti.
Ég sat nú þama hjá homarn
á aðra klst. og á þeirn tfJjffla
þáði ég þrjú full glös af sterkri
Whisky-blöndu, fyrir utan þetta
hálfa, sem ég sakir „kurteœi'‘>
var lengst með. — Aðalumræðu-
efni okkar var ísland og ís-
lenzkan. Ég hélt heilar ræður
um land mitt og þjóð. Sagði
Island væri það fegursta land,
sem til væri, og fólkið frjáls-
legt og glaðljmt; enda lika at-
vinnuvegimir í miklum blóxna-
Hann sagði, að sér v*ri
kunnugt um, að atvinnuvegimir
væm í miklum blóma, því
Frh. á 6. síðui-
Haffibætir-
Það er vandi5
að gera kafft
vinum
hæfis, svo
hinn r é 111
kaffikeirMUi-
haldi sér-
Þetta Ifc®íír
G. S. ksÆfí'
bætir tekist-
Munið að
biðja nsest'
um G. S.
kaffibæfí’-
tía.nn
engan.
Beynið sjásM*
Jtejmslan ®r
óiýgnust-