Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.05.1936, Blaðsíða 4

4
AL*»ÝBUBLABI®
Hveitiráð stefnan.
ÍLJA EHRENBERG:
AROL Rúmeníukonungur
^ er farinn úr landi .Hann tók
ástina fram yfir konungdóminn.
Carol konungur kemur aftur til
baka og tekur konungdóminn
fram yfir ástina. Frjálslyndir
og íhaldsmenn hafa farið með
völdin. Nú kemst flokkur bænd-
anna til valda. Það eru gefin út
aý frímerki og settir nýir land-
stjórar. Aðeins eitt er óbreytt.
Bændurnir eru arðrændir og
settir í fangelsi, eins og áður.
Bændur eru settir í stórhópum
í þegnskylduvinnu við salt-
vinsluna. Fyrir franska peninga
heldur ríkisstjórnin í Rúmeníu
uppi fangelsum, her og pútna-
húsum. Stríðólmir herforingjar
brosa 1 kampinn og pútnastýr-
urnar bjóða ferðamenn vel-
komna á frönsku. I Rúmeníu
virðist vera velmegun. En það
óx hveiti í Rúmeníu, og þetta
hveiti vildi enginn kaupa. Þjóð-
verjar keyptu hveiti í Argentínu
eða Kanada. Amerískt hveiti
var ódýrara. Rúmenskt hveiti
féll í verði. Bændurnir töpuðu
1800 lei á hverjum hektara af
hveitiekrum. Hungursneyðin
skaut upp höfðinu og stjórnin
grátbað stórveldin um hjálp. —
Frakkar slettu dálítilli f járupp-
hæð í herforingjana með eftir-
tölum, en hveitið vildu þeir ekki
sjá: Fulltrúi Rúmena í Genf
herra Madgearu reyndi að
hræra steinhjarta Argentínubúa
og Kanadamanna með ræðu um
hina æðstu réttvísi og bræðra-
lag.
Fulltrúarnir handan yfir haf-
ið töluðu um misrétti f jármál-
anna. En er það ekki misrétti
fjármálanna, að Evrópumenn,
sem nauðsynlega þurfa að
Það er vandi
að gera kaffi
rtnum til
hæfis, svo að
hinn r é 11 i
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
Hann svíkur
engan.
Reynið sjálf.
Reynslan er
ólýgnust.
flytja út korn skuli alstaðar
mæta Iokuðum dyrum sakir
samkeppninnar handan yfir
hafið.
Kanada og Argentína þegja.
Þau hafa hvorki tíma né úrræði
til þess að tala um réttlæti. Þau
verða að selja kornið, hvað sem
það kostar. Fulltrúi Hollands
svarar bænakvaki Rúmena:
„Umfram landbúnaðarlöndin
eru til lönd með frjálsum vöru-
skiptum. Vér getum ekki fallist
á tillögur Dónárlandanna. Það
er ekki hægt að samrýma þær
grundvallaratriðum hinna
frjálsu vöruskipta, sem pólitík
vor hvílir á.“
Englendingar, ítalir og Þjóð-
verjar eru öldungis á sama máli
og Hollendingar. Ræður um mis-
rétti fjármálanna koma þeim
ekkert við. Þeir kaupa „Mani-
toba“ eða „Barlet“, og í Rúmen-
íu verða enn þá einu sinni
stjórnarskifti. Fjöldi bænda eru
hnepptir í fangelsi, en aðrir
kusu heldur að deyja af lang-
varandi fæðuskorti. Kornverð-
ið heldur áfram að falla.
Ungverjar eru síst eftirbátar
Rúmena hvað snertir meðferð-
ina á bændunum. Ungversku
fangelsin eru full en ríkisfjár-
hirslan er tóm. Stjórnin pressar
síðustu brauðmolana út úr
höndum bændanna og kallar
það „skattainnheimtu". 1 gær
voru drepnir 3 uxar í Ungverja-
landi. — Tékkar keyptu húðirn-
ar. Kjötið hefði verið hægt að
selja fyrir lítilræði, en ef það
var boðið til sölu varð að greiða
af því skatt. Þess vegna var
kjötið grafið, eins og hvert ann-
að hræ. Soltnir menn grafa það
upp aftur. Auglýsingarnar
lokka ferðamennina „Ungverja-
land — kornforðabúr heims-
ins“. Á auglýsingunum eru
myndir af fögrum konum, sem
flétta sveiga úr kornöxum. Á
meðan fúnar kornið niður í
Ungverjalandi. Við hliðina á
Ungverjalandi liggur Tékkosló-
vakía. Tékkar kaupa korn, en
þeir kaupa það frá Ameríku.
Það eru gamlar væringar með
þeim og Ungverjum, og þeir
eru ekkert viðkvæmir. „Mani-
toba“ er ódýrara. Herra Nikl,
fulltrúi Ungverja á alþjóðaráð-
stefnunni lætur sér ekki nægja
að grátbiðja, hann ógnar einnig.
Ef iðnaðarlöndin breyta ekki
pólitík sinni gagnvart landbún-
aðarlöndunum, þá sjáum við
okkur ekki annað fært, en að
banna innflutning á iðnaðarvör-
um. Þeir vilja ekki kaupa af
okkur korn. Hvað þá ? Við hætt-
um að kaupa af þeim vélar.“
Herra Nikl heldur ræðu. Full-
trúarnir blunda — þeir eru
nýlega búnir að snæða mið-
degisverð. Fulltrúi Frakklands,
herra Flandin heldur ræðu,
þrungna af aldagamalli vizku.
„Menn eiga ekki að gefa sig á
vald hættulegra heilabrota.
Hvernig ætti það að vera hægt
með einföldum sáttmála að
leysa þetta viðfangsefni hinnar
menningarlegu þróunar mann-
kynsins."
Auðvitað eru allir á sama
máli og herra Flandin. Hvorki
Tékkar, Austurríkismenn né
Hollendingar kaupa hveiti af
Ungverjum. — Sendimenn-
irnir brjóta heilann um
menningarþróunina. Atvinnu-
lausir verkamenn í Ungverja-
landi hrynja niður úr hungri.
I Júgóslavíu er fjöldi herfor-
ingja, þó eru bændurnir miklu
fíeiri. Bændurnir gera uppreisn.
Þeir gera uppreisn í Makedoníu
og Montenegro. Þeir gera
uppreisn af því að lífs-
kjörin eru hörð og óþolandi.
En herforingjamir eru fljótir að
kenna bændunum hvemig þeir
eigi að haga sér. Ríkið á hand-
járn og byssukúlur handa bænd-
unum, annað getur það ekki
látið af hendi rakna — því áð
þetta er fátækt ríki. Þegar
bóndinn hefir selt uppskeruna,
getur hann hvorki keypt skó
eða steinolíu. Moldin verður ó-
frjórri með hverju ári, sem líð-
ur, því það er hætt að flytja
inn Iandbúnaðarvélar og tilbú-
inn áburð. Menn hafa engin ráð
á slíku. Hveitið er altaf að falla
í verði. Fulltrúi Júgóslavíu í
Þjóðabandalaginu gleymir öll-
um þjóðrembingi og viðurkenn-
ir.
„Tekjur bændanna fara hrað-
minkandi hjá okkur. Það er ekki
framar hægt að tala um fram-
farir, því að á öllum sviðum er
afturför . . . .“
Júgóslavía seldi áður korn til
Austurríkis, Þýzkalands og
Italíu, en Austurríkismenn,
Þjóðverjar og ítalir kaupa nú
korn frá Ameríku. Iðnaðarlönd
Evrópu eru ennfremur farin að
rækta jörðina. Fulltrúi Júgósla-
víu í Genf, herra Demetrovit-
sch ógnar ekki aðeins með
verndartollum heldur einnig
með byltingu á f jármálasviðinu.
„Þegar svona árar neyðast
landbúnaðarlöndin til þess að
hefja iðnað með þegnskyldu-
vinnu. Þau verða að loka landa-
mæmm sínum fyrir erlendri
framleiðslu."
Sendimenn hinna ríkjanna
hlusta f jarhuga á herra Deme-
trovitsch — sjáið nú til —-
serbnesk fimmáraáætlun ....
Fulltrúarnir eru fyrir löngu
komnir að raun um, að ekki er
hægt að stemma stigu fyrir ó-
gæfunni með „einföldum sátt-
mála“. Englendingar eru á-
kveðnir í því að fara að rækta
jörðina og Serbar ætla sér að
byggja nýja Manchester. Heim-
urinn er genginn af göflunum.
En hvað þýðir að ergja sig að
árangurslausu ? Þetta eru að-
eins kurteisir fulltrúar á
fimmtu eða tíundu ráðstefn-
unni. Væri ekki nær að horfa á
mávana renna sér yfir sléttan
vatnsflötinn.
Fulltrúar landbúnaðarland-
anna koma sér saman um nýja
ráðstefnu. Þeir ræðast við á ró-
legum stöðum — í Pless í Serbíu
eða Sinayi, á baðstöðum eða í
þægilegu fjalllendi. Sérfræðing-
arnir teikna línurit um verð-
lagið og gera uppkast að úr-
lausnum. Bændumir halda á-
fram að svelta.
Að lokum er haldin ráðstefna
í París með fulltrúum allra
Evrópuríkja. Hlutverk ráð-
stefnunnar er háleitt en lítillátt.
Það verður að kaupa hveiti af
Júgóslövum, Rúmenum og
Ungverjum. Evrópa kaupir
fleiri miljónir tunna af korni í
Ameríku. Er ekki eins hægt að
kaupa dálítið af hveiti í Dónár-
löndunum? Það væri gustuk,
sem kostaði ekki mjög mikið.
Ráðstefnan er líkust heimilis-
ráðstefnu — þar sem góðir
frændur íhuga hvernig verði
heppilegast að hjálpa ógæfu-
sömum ættingja, sem er að
verða hungurmorða úti í °'
bygðum.
Briand setur ráðstefnuna.
Hann lygnir augunum, meðan
hann horfir út yfir þennan stóra
sal. Ef til vill finnur hann ná-
lægð dauðans, ef til vill er hann
þreyttur á öllum þessum fund-
um og ráðstefnum. Samt sem
áður reynir hann að mýkja
hjörtu fundarmanna.
„Herrar mínir, sá tími er nu
kominn, að samhugur vor verð-
ur að sýna hvers hann megnar.'
Briand hvetur til þess að
frelsa Evrópu.-----Kreppan í
landbúnaðarlöndunum er orðin
ótrúleg. Við verðum að vernda
rneginlandið fyrir þessu hroða-
lega róti.
Seljendurnir töluðu hver í
kapp við annann. Þeta eru að-
eins smámunir. — Hveitiupp-
skera vor er aðeins l°/o af þvi,
sem þið þurfið að flytja inn.
Kaupendurnir ypptu þögulir
öxlum. Seljendumir rekja raun-
Frh. á 8. sxðu.