Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 02.08.1936, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Danslag.
Dans
Dans í sólgylltri dögg
hins söng-glaða morguns.
Dans
Dans i litrikum sölum
og laufskálum garðanna.
Dans
Dans í rauðu sólskini
á rústum musterisins.
Dans
Dans í flöktandi tunglskini
rnilli naktra trjánna.
Dans
Dans úti i hlakkandi auðn
hinnar eilifu nætur.
Dans, dans, dans.
Steinn Steinarr.
ÍJra WÖi Rogers.
Eins og raenn muna, fórust
þeir Willy Posí, ameríski fiug-
maðurinn, og liinn þekti og vin-
sæli blaöamaður og kxikmynda-
leikari Will Rogers á flugleið-
inni frá San Francisco tii Moslc-
va. Rogers var áreiðanlega vin-
sælasti maðurinn í Ameríku.
Hann var kaliaður „hundrað pro-
sent Ameríkani“, því að hann var
af Indíánum kominn í háðar ætt-
ir. Sjálfur sagði hann: — For-
feður mínir komu ekki hingaö
með Mayflower. Þeir tóku ámóti
bátnum, þegar hann lenti.
Einn af vinum Rogers, rithöf-
undurinn P. J. O’Brien, hefir nú
gefið út ævisögu Rogers: „Am-
bassador of Good Wili“. Bókin
hefir að geyma margar smásög-
ur um Rogers.
Einu sinni sagði hann: - Mik-
ilmennið þoiir að gert sé gys að
sér, en vertu varkár gagnvart
einkaritara hans. Gættu þín fyr-
ir öllum smámennum.
Rogers agiteraði mikið fyrir
Rooseveit fyrir síðustu kósning-
ar. „Ég er alí áf á möti þeiin,
sem hafa /öldin," sagði hann.
Rogers hélt einu sinni ræðu í
samkvæmi amerískra banka-
manna. Hann hóf ræðu sína á
þessum orðum: „Þaö gleður
mig að sitja í samkvæmi ásamt
svona mörgum Gyðingum."
Af tilviljun hitti hann einu
sinni Coolidge forseta, sein var
kunnur að því hve fátalaður
hann var og mikill alvörumaður.
Forsetinn þrýsti hönd Rogers og
tautaði nokkur orð. Rogers laut
áfram og sagði vingjarnlega:
— Pardon me, I didn’t get the
name! (Afsakið, ég heyrði ekki
nafnið.) Þá hló hinn alvörugefni
forseti.
©nn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
Tízkufyrirlesarinn.
Einu sinni í viku vekur mann-
kerti eitt athygli manna á göt-
um New-York-borgar. Hann rölt-
ir um göturnar með gríðarstóran
hatt á höfðinu. Hann heldur
hendinni fyrir munninn og tautar
eitthvað í sífellu. Hann athug-
ar dömurnar, sem frainhjá fara,
og ef hann mætir einhverri, sem
vekur sérstaklega athygli hans,
eltir hann hana og gerist mjög
nærgöngull við hana. Svo fer
hann að gera athugasemdir um
klæðaburð hennar og tautar stöð-
ugt fyrir munni sér. Enginn
skyldi þó halda að maðurinn sé
brjálaður. Hann er leigður af út-
varpsstöð tíl þess að flytja viku-
lega fyrirlestra um tízkun'a. I
hattinum hefir hann senditækið
og mikrófóninum heldur hann
fyrir munninum. Þannig útbúinn
labbar hann út á göturnar í New
York, stúderar kvenfólkið og
flytur fyrirlesturinn um leið.
Negri hafði fengið tíu dollara
lánaða hjá öðrum negra.
— Hvernig vitum við nú, að þú
hefir fengið hjá mér peninga?
sagði annar negrinn.
— Þú getur fengið kvittun,
sagði hinn.
Þrem mánuðum seinna hittust
jþeir aftur.
—- Hvenær ætlarðu að borga
mér? sagði sá, sem lánað hafði
peningana.
— Ég hefi enga peninga núna
og býst ekki við að fá peninga
fyrst um sinn, sagði hinn.
— Þá ætla ég bara að segja
þér það, hrópaði lánveitandinn
öskuvondur, — að ef þú verður
'ikki búinn að borga mér á morg-
un kl. 12, þá brenni ég kvittun-
inni.
— Já reyndu það bara, sagði
hinn, — en þá skaltu fá að sjá
framan í lögregluna, karl minn.
Klifrandi eiginmaður.
Frú Emilie Arstanian í Massa-
chusetts hefir sótt um skilnað, af
því að maöur hennar er sífelt að
klifra. Hún lýsti hegðun hans
þannig fyrir réttinum:
— Þegar við komum heim úr
brúðkaupsferðinni, setti hann upp
tjald á húsþakinu og svaf þar
um nóttina. Þegar við vorum á
ferðalagi úti í sveit, mátti hann
ekki heyra það nefnt að sofa
inni eins og annað fólk, heldur
klifraði upp í tré og svaf þar.
— En hvar er hann þá núna?
spurði dómarinn.
— O, hann situr nú’ í sedrustré
uppi í Oranfjöllunum, svaraði
konan.
Hún fékk skilnaðinn.
5
Á hjónabaiidsskrif-
síofuimi.
Við borðið í einni hjónabands-
iskrifstofunni í Amieríku stóð
kvikmyndastjarna ásamt tilvon-
andi eiginmanni síniuin. Fyrir
framan þau situr maður með
gleraugu jg segir:
— Afsakið, frú mín! Lö_gin
hieimta, að þér skýrið frá ðlkun
yðar fyrri hjónaböndum, annaus
get ég ekki giefið yður nýja papp-
íra.
— Guð minn góður! hrópaði
hinn tilvonandi eiginmabur. Og
það bíður bí!l eftir okkur úti.
Engin sömiira.
Þeman íauk upp og úti fyrir
stendur lögregluþjónn:
— Er húsbóndinn heima?
— Nei!
— Það er skrítið! Þama hangir
þó frakkinn hans og hatíurinn.
— Já, og nærkjóllinn minn
hangir uppi á þurklofti, en ég er
hér. j
Með augiýsingasniði.
Frúin heyrir mikimi fy.órgang
úti á húsþrepinu ;>g opnai-
í skyndi. Sér hún þá, að maður
hafði dottið niður af tröppunum.
— Þetta getur nú kornið fyrir
alla, sagði frúin i meðaumkvunar-
róm, þegar miaðurinn vair loksins
kominu á fætur.
— Ég er alveg á sama máli og
frúin, sagði maðurinn: Ég heiti
Martinsien og er umh.rðsmaður
s lysatry ggingaf élags.
„Ef hægt væri að hvolfa hel-
víti og snúa botninum upp, mætti
lesa á botninum: „Made in Ger-
many.“
Billy Sunday.
Alþýðubrauðgerðin,
Laugavegi 61. Simi 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og ikökur með samja
lága vierðinu:
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð ó 40 aiura.
Franskbrauð heil á 40 ou.
— hálf á 20 au.
Súrbrauð hieil á 30 aura.
— hálf á 15 aura.
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur all8 konar, rjómi og
ís. Sendum um alian bæ.
Pantið f Bima 1606.
Brauðgerðarhús:
Beykjavik, Hafnar-
firði, Keflavík.
ammmm 'v.:í m nra