Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.09.1936, Blaðsíða 6

«•
SVANASÖNGUR Á HVITÁR-
VATNI. (Frh. af 2. síðu.)
hinar einfceranilega fögru fjalla-
jnyndanir, sem parna gefur hvar-
vtetna aö líta. I-egar við vorum
fcomnir viestur yfir Hvítá, hug-
kvætmdist okkur að yfrrgefa pjióð-
vegimn um hríð, en halda bein-
sustu Leið upp Lambafell, með
stefnu laust a.f norðvesturhorni
Bláfells. Var bersýnilegt, að með
þessu móti myndi vera hægt að
stytta sér leiðina að miklum mun,
pví sjálfur 'beygist vegurinn langt
til norðvesturs frá ánni, og ligg-
ur pann'ig í risaboga upp á Blá-
fellsháls. Það varð okkur líka til
hins imesta happs að velja held-
ur pessa leiðina, pví þegar upp
á efstu hæðir Lambafells kom,
blasti við svo hrífandi fögur
fjallasýn, að aðra slíka hefi ég
aldrei augum litið. Það var kom-
ið undir hádegi íog sól'in sfcráði
bneninandi geisluim sínum
yfir umhverfið. Útsýnið var svo
dásamlegt, að unun var á að
horfa. I norðvestri og norðri
blöstu við hin undurfögru fell
við Hvítárvatn, með dimmbláa
hamraveggi, en jökulkrýnda
kolla. Sjálft var vatnið spegil-
slétt, og á pví flutu fjölmargir
fannhvítir jakar, eins og létti-
snekkjur fyrir fullum seglum. í
austri báru hinir einkennilegu
tindar Kerlingarfjalla við himin,
og norðan til við pá sást áhjarn-
breiður Hofsjökuls. Alt petta
höfðum við að vísu séð úr Hvít-
árnesi, en aðeins í annari mynd.
Mér varð ósjálfrátt hugsað til
pess, hvernig hér myndi vera um-
horfs á tunglskinsbjörtum vetrar-
nóttum, pegar alt væri snævi hul-
ið, en allur himingeimurinn al-
settur glitrandi stjörnum. Hvílík
tign og fegurð! Hvílíkt æfintýra-
land!
Er við komum fast að Blá-
felli noröanverðu, barst alt i
einu hljómpýður niður að eyr-
Bétta, m]úka pIJáanB
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Stefán Jónsson:
Þrá
. . . Og allar þrárnar aftur til mín snéru.
Nei, ein fór brott og hvarf í tómsins firð.
En hinum, þeim, sem aftur hjá mér eru,
ég ætla í kvöld að vagga í svefnsins kyrð.
Svo fellur rökkrið hægt um hússins glugga,
þá hljóðnar alt. En farna práin mín
ler úti í tómsins annarlega skugga
svo ein á leið. — — Hún fór að leita þín.
Hún kemur máske flækt í orðsins fjötrum. —
Sem fátækt barn hún kannske til þín snýr.
En pó hún komist til pín bara í tötrum
er tilfinningin heit, sem undir býr.
Hún fær ei sagt pér instu óskir sínar
— pví orðsins fjötrar banna hugsun flug. — —
Hún fór til þess að leggja á ieiðir pínar
einn lítinn blómsveig — — þöglan vinarhug.
Stefán Jónsson.
Franskur verkfræðingur hefir
stungið upp á pví, að leggja bila-
braut upp Eiffelíurninn uppv i 125
metra hæð.
NÝJA SKÖ,
enn þá ‘eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleiö-
ingum um kreppúná.
Myndin hér að ofan er af Putna
herforingja, sem var tekiinn fast-
ur í Moskva, gmnaður um að
ve*a pátttajki'i.di í l ir.u svokali-
aðá s.amsæí'i gegn Stalin.
um okkar. Gátum við í fyrstu
ekki áttað okkur á, hvaðan nið
þennan bæri að, en Um leið og
við beygðum fyrir norðvestur-
hornið á felíina kom. í Ijós, af-
hverju hann stafaði.
Þamafél! hin sv-onefnda Lamb r-
fellskvisl i ótal fossum og flúð-
um niður þverhnýpta hamraveggi
Bláfells, og var það niðurinn af
fossaföllum hennar, sem okkur
hafði borist til eyrna. í þetta
skifti var Lambafellskvísl enginn
farartálmi, en öðru máli er pó
stundum að gegnja í leysingum á
veturna pegar mikill snjór hefir
áður safnast í fellið. Þá getur
(ressi litla spræna, sem á sumr-
in hoppar faguriega niður berg-
stallana í mörgum syngjandi
fossum, orðið bráðófær yfirferö-
ar, bæði mönnum og skepnum.
Mun pað vera stórfengleg sjón,
að sjá kvisiina í slíkum ham, par
sem hún geistist niður hamraheL-
íin í ægilegum stökkum. — Eftir
pví sem lengra bar áfram, ó-
skýrðist niður Lainbafellskvíslar
smám saman, unz hann hljóðnaði
með öllu. En rétt um sama ieyti
fórum við yfir hæsta hlutann af
Bláfellshálsi og' urðu pá sam-
stundis miklar breytingar á öliu
útsýninu. Framundan blöstu við
sveitimar í bláleitri móðu, en
töfraríki óbyggðanna lokaðist að
baki.
í september 1936.
Eypór Erlendsson.
Ungfrú Beryl Markham, sem
flogið hefir yfir Atlantshafið sést
hér við flugvé! sína.
Myndiin hér að ofa'n er af Titu-
lescu fyrverandi utainríkisráð-
henra Rúmeníu. Var hamn nýlega,
á fierð við Sjðuirströnd Frakkl rnds
og átti þá löng símas-amtöl við
sKoöanaiiræður sina heima í
Rúmieniu.
Um hvað talar fólk ?
Enskur sálfræðingur tók sér
fyrir hendur að hlusta á það, sem
unga fólkið talaði um á götunum,
og skrifa það niður. Flestir piit-
anna töluðu um peninga og stöð-
ur, par næst um skemtanir. Ungu
stúlkurnar töluðu flestar um
pilta, par næst um kjóla og káp-
ur. En hvað piltamir og stúlkurn-
ar töluðu um sín á milli, vill sál-
fræðingurinn ekki með nokkru
móti segja.