Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 29.11.1936, Blaðsíða 4

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
'4
EftirPéturSigurðsson
EITTHVAÐ ER ÞAÐ einkenni-
legt og óþægilegt, að
Standa í fullu fjöri andspænis
dauðanum. Ef til vill finna kjark-
menn ekki mikið til þess. — Ég
®r ekki neinn verulegur kjark-
maður. Þegar ég var 18 ára, var
<ég til dæmis sá eini af heilli
skipshöfn, sem ætlaði upp á
Hornbjarg að síga í bjargið og
pá í egg, sem aftók það að ég
mundi síga. Auðvitað aftóku hin-
Sr ailir það líka, þegar upp á
bjargið kom, nema ég, sem seig
1 bjargið. Annars hefi ég jafn-
an verið ragur við veikan is og
brattar brekkur.
Einu sinni var ég á skipi, þegar
ég var unglingur, sem varð fyrir
'áfalli í cfsaveðri. Við urðum að
sigla undan sjó og vindi með að-
ein9 forsegiunum og gátum ekki
beitt upp í, en skipið horfði beint
ú hafísinn, og eftir svo sem eina
eða tvær klukkustundir mundum
við enda ferðalagið þar. — Þá
var ég viss um, að dauðinn
mundi vera óumflýjanlegur, og
það var einkennilegt að bíða
hans; en við sigldum aldrei á ís-
Inn. Það tókst að finna bjarg-
ráð. öðru sinni höfðum við siglt
nokkuð lengi f aftöku frosthríð,
roki og stórsjó. Loks fengum við
ófall, sem byrjaði að brjóta skip-
ið. Við biðum þá eflir næsta á-
falli, er bryti það til fulls, og
áttum dauðann vísan, en það á-
fall kom aldrei.
En hér er nú nýjasta og
skemtilegasta sagan mín um þess
konar æíintýri. Miðvikudaginn 11.
nóv. sl. þurfti ég að ganga yfir
fjallið frá Hrafnseyri við Arnar-
fjörð til Dýrafjarðar. Veður var
dásamlega gott og fagurt. Ég
borðaði góðan miðdagsverð hjá
séra Böðvari Bjarnasyni, og með-
an ég borðaði sagði frúin mér, að
ég hefði móðgaö margar konur
með tali mínu um þrifnað í út-
varpið. Ég sagði, að mér þætti
þetta mjóg slæmt, því mér hefði
alt af þótt vænt um konurnar og
haft mikið álit á þeim, eins og
dularfulli máðurinn í „bréíinu úr
Myrkxinu", eftir Þóri . Bergsson.
’ 1 — En frúin á Hrafnseyri var alls
■ ekki móðguð, og vel smakkaðist
• mér maturinn hjá henni. Það eru
til margar myndarlegar og þrifn-
ar konur á íslandi, og allar eru
þær góðar, nema þegar þær mis-
skilja mann. Séra Böðvar sagði
íaér,, ,til vegar eins og presti
H&mdi, og lét svo ungan son sinn
fylgja mér upp á dalinn. Ég hafði
farið þessa leið nokkrum sinn-
um áður að sumarlagi, bar mig
vel og kvaðst mundi rata. Séra
Böðvar sagði, að nú mætti ég
ekki fara sömu leið, heldur yrði
ég að fara vetrarleiðina, því nú
væri svo hart í „Horninu“. Þetta
Horn er allstór bunga í fjallinu
rétt sunnan við skarðið sjálft. I
þessari bungu er mikill hliðar-
halli og vont að komast þar yfir
breið. Ég legg af stað og brýt hið
góða boðorð prestsins, en ekki
ráðlegg ég mönnum til að gera
það. Það gekk vel yfir fyrstu
fönnina og upp rindann, þótt
nokkuð væri þar hart, en lengra
varð ekki komist. Þar tók við
blár og sveliharður skaflinn, en
ég staflaus og ójárnaður. Ég
sné i hið fljó.asta niður rindann
aftur og þóttist nú gjalda óhlýðni
minnar, en meira var eftir. Þeg-

385 385
3$5 Citiðmnndnr Böðvnrason: 3$5
385 • 3$5
3$5 3$5 Kysti mig sól. 335 3$5
385 Kyssíi mig sól og sagði: 3$5
3$5 Scrðu ekki hvað ég s:.ín. 3$5
3$5 w* Gleymdu nú vetrargaddinum sára, 385
335 gieymd honum, ás.in mla. ! 3S5 w
385 385 Nú er ég átjáu ára. 3$S 3$5
385 Þá tíunaði hausísins harpa 385
385 1 hug mínum þungan slátt. 3$5
385 i Því spurði ég: Geturðu gleymt þcssum rómi, 3$5
$5 ■vV0 ' j ! j sem glymur hér dag og nátt, 335
385 ; ; í og býr yfir dauðadómi? ! ■ i- Þ ; ; ' - ' 385
385 w j j 1 Þ\ i blaðmjúkra birkiskóga,
38f 1 j j j U)ur lauffall og sorg; i$5
385 W ; j j j og vorhuga J ias bíða vökunætur, 1 385
j: j 1 I vetrarins hljóðu bo>rg. |
38E 3$5 ! j | ; Við gluggana frostna þú grætur. í , i í j : '1 385 3$5
335 j | ! ; Þá hló hún inn I mitt hjarla, ! 3$5
3$5 ‘ 'j ( hár mitt strauk hún og kvað: 385
305 Horfðu i augu mín, ef þú gctur, 385
3$5 ástin n ín, gerðu það; 385
3$5 3$5 1 ! I og segðu svo: Það er vetur. j:3i ! j :j i ji:P I.T"'\ TT T 34 3o5
385 Þá sviku mig rökin, og síðan, 385
385 syngur i huga mér, 3$5
3$5 hinn hjúfrandi blær óg'*in hrynjandi bára, 385
385 hvar sem, hvar scm ég fer: 385
3$5 Nú er hán átján ára. 385 3$5
3$$< 3$53$53$53$5
'þegar hart er á fjallinu. Á þess-
um stað hafa 18 menn hrapað og
látið líf sitt í gilinu fyrir neðan.
Ég átti því að fara upp annað
gil, sem liggur út frá veginum til
vinstri handar þegar upp undir
háfjallið kemur. Þetta var quð-
lært og auðratað. Nú er ég kom-
inn þar sem ég á að fara upp
þetta gil, sé þá að það er tölii-
vert lengri leið, en sumarleiðin
fyrir framan mig all-freistandi.
Ég þóttist sjá, að kleyft mundi
vera að fara upp rinda nokkurn I
Horninu, að vísu var fönn fyrir
ófan rindann, en virtist ekkí verá
ar ég var kominn aftur niður á
veginn, hugsaði ég: Gaman væri
nú að sjá þennan óttalega stað,
og hann var þarna rétt hjá. Þetta
virtist ekki vera neitt óttalegt, og
hugsa scr, aðeins nokkrir faðm-
ar yfir skaflinn I blíðarhallanum,
og ég var kominn upp á fjalh
Það var þó munur, en krækja
upp þetta gii — vetrarleiðina.
Ég áræddi að reyna. En nú fór
ég að hugsa um þessa 18 dauðu
I urðínni fyrir neðan. Tveir 5
viðbót, og þá átti heimsendir áð
koma, segir spádömuiinn, eða
svo sagði séra Böðvar mée, Attl
ég að verða hinn 19.? Mig lang-
aði ekki mikið til þess. Hefðf
ég verið hinn 23., er ekki gotf ,
að vita nema ég hefði háft kjarlÉ
til að deyja fyrir heiminn, til
þess að losa hann við borgara«
styrjöld á Spáni og annað fleira,
en nú var ég aðeins hinn 19. ogj
vissi ekkert um það, nær sá 20.
mundi fórna sér, svo ég vildi
helzt ekkert eiga á hættu. — Ég
Íór að athuga skaf.iin og sá að
í hann voru grunn spor, en þau
höfðu verið stigin áður en hann
varð svellharður. Ég tók með mév:.
oddhvassan stein og lagði út í
lífsháskann. Ég hafði ofurlitið
gagn af sporunum, en þau vons
grunn og ég fann það glögt, að
það mundi reyna á taugarnar að
komast þannig yfir skaflinn á!
mínum hálu og kollóttu gúmmí«
stígvélum. Auk þess var ég með
tösku mína, og mér var næstum
eins sárt um hana og sjálfan mig.
Ef ég skyldi hafna þama niðri i
urðinni hjá hinum 18 dauðu, þá
mundi taskan lenda í höndum
einhverra annara með sínum háH>
kláruðu greinum og lítvarpserind*
um um óþrifnað og ókurteisi og
annað fleira nauðsynlegt. — En
liklega hefði ég komist yfir skafU
inn, hefði ég aldrei heyrt neitö.
um hina 18 dauðu i urðinni fyiif,
neðan mig. Það er ótrúlegt,
hversu þeir gátu togað i. Það
mundi dr< Alexander Canon eðffi
dr. Munte geta útskýrt vel. Ég
var orðinn móður og sveittur og
taugarnar óstyrkar. Það var Ht
að halda jafnvæginu i þessunT,,
litlu og grunnu sporum, og skelf«
ingin rétt fyrir neðan. Ég hjö
holu í gaddinn fyrir framan mig
og komst með annan fótinn £
hana, en sannfærðist þá um, að
þessi för yrði aldrei sígurför. Ég
reyndi þá að seilast aftur með
hinn fótinn í næsta spor, en náðf
ekki nógu langt, og nú fór méc
ekki að lítast á. Aftur urðu hinic
18 dauðu í urðinni fyrir neðan
mig umhugsunarefnið. Mundi ég
nú lenda þar? Nær hefði méE
verið að fylgja góðum ráðuns
prestsins. Á svona stöðura taka!
menn sennilega sinnaskiftum og
lofa að óhlýðnast ekki öftar. Eg
sá það, að annaðhvort var nú
að lenda hjá hinum 18, eða vera
Jcaldur og rólegur. Ég tók þanis
kostinn, snéri mér við til. hálfs,
hjó holu i gaddinn með ,steinin«
um og mér tókst að sleppa útí
.þessum lífsháska. — En, vesaí«-
ings litla hjarta, hve það sló ótt„
@r óg var kominn aftur niður Æ
.veginn. Það var nö ekki baia afi