Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.08.1937, Síða 3

ALÞÝIUBLA*1»
3
KIAFTAVERKIÐ
FAÐIR ANTONIO var
prestur í lítilli sveit, ná-
lægt hinni bláu strönd Adría-
hafsins. I æfintýraheimi fag-
urra fjalla hafði hann auka-
kirkju, sem honum bar að
heimsækja tvisvar í mánuði
samkvæmt lögmálinu. !Þá
skyldi hann lesa þar messu.
Faðir Antonio var fátækur.
Á dögum Garibalda var allt
tekið af prestum, nunnum og
munkum; menn héldu að
auðæfi þeirra skaðaði kirkj-
una. En eins og oft vill verða,
þegar mennirnir halda að þeir
séu vitrir, kemur í ljós að þeir
eru heimskingjar! Andlega
stéttin, sem hafði lifað í vel-
lystingum praktuglega, og
oft svallað hóflaust, var orð-
in fjarlæg fátæklingum og al-
þýðufólki. En nú breyttist
þetta, er hinir geistlegu sjálfir
urðu fátækir. Nú voru prest-
arnir neyddir til að flýja á
náðir hinna fátæku: gerðust
blátt áfram betlarar. — Fað-
ir Antonio var líka orðin fá-
tækur.Fæðan var léiegri og
yer útilátin; þær þúsund lír-
ur, sem ítalska ríkið bauð í
staðinn fyrir hinar miklu tekj-
ur, sem hann hafði áður haft,
hrukku skammt. Faðir Anton-
io varð eins og aðrir prestar
að vekja meðaumkun sóknar-
barna sinna, og meðaumkun-
in var vakin; kærleikurinn var
yakinn; bændur og aðrir fá-
tæklingar, sem presturinn varð
nú auðmjúkur gestur hjá,
urðu vinir sáluhirðis síns.
Band var hnýtt milli kirkju-
unnar og fólksins; hin líðandi
og stríðandi kirkja varð aftur
hin sigrandi kirkja! Og þegar
faðir Antonio var á ferðinni
í gömlu kerrunni sinni, með
gamla asnann fyrir, þá var
hann alstaðar velkominn. -—
Sumstaðar fékk hann hænu,
annarstaðar pylsu, og Vittorio
ríki í mylnunni var ekkert að
klípa af því að gefa hálft
svínslæri; og einu sinni er
Vittorio fékk voðalegt tann-
pínukast, gaf hann heilt svíns-
læri, ef ske kynni að það hefði
áhrif í þá átt, að stilla kval-
irnar. — —
Faðir Antonio fékk ekkj-
una við smiðjuna til að bæta
sokkaplögg sín, og hún bætti
líka stundum hinar prestlegu
buxur og það kom fyrir að
hún festi hnappa á hempu
hans. Hjá kaupmanninum
fékk hann einn eða tvo kaffi-
bolla, og hjá Pietro Minnino
áskotnaðist honum við og við
lítill vínkútur, sem hann hafði
með sér á ferðum sínum.
En — þetta átti að verða
miklu betra, því það átti að
verða kraftaverkasaga. Faðir
Antonio var um það bil að
verða dýrlingur ■— hafði nærri
komizt í helgra manna tölu —
en ástæðan til að svo varð þó
ekki, var óefað hið auðmjúka
hugarfar hans. Hann fékk
naumast hugsað til slíkrar
upphefðar; vildi heldur halda
sig við jörðina með hænuna,
svínslærið malarans, sokka og
bætur ekkjunnar, kaffið og
hið góða vín Pietros.
En það var kraftaverkið,
sem við ætluðum að tala um.
— Vorið var mjög þurrviðra-
samt, já, svo þurrviðrasamt að
gamlir menn mundu ekki ann-
að eins. Enginn dropi hafði
fallið úr lofti; alltaf stöðug
austanátt og í austanáttinni
rigndi aldrei. En þegar vestan-
átt kom eftir austanátt, brást
ekki að innan skamms færi
að rigna. Og já! Það hafði
faðir Antonio uppgötvað eftir
margra ára reynslu, og ef til
vill var hann sá eini, er hafði
veitt því athygli; bændurnir
hugsuðu aldrei um þá hluti.
Það var einn sunnudag, að
faðir Antonio þurfti að taka
sér ferð á hendur úr sinni
mögru sókn í dalnum, til hinn-
ar enn magrari annexíu uppi
í bláu fjöllunum, og áfram
skrönglaðist hann á kerrunni.
Faðir Antonio andvarpaði
mæðilega og asninn blés mæði-
lega, því hitinn var mikill.
Graslendissnauðar merkurnar
litu ömurlega út, og í árfar-
veginum var aðeins örmjó
apræna, sem hló og hæddist
að aumingja malaranum, sem
klói’aði sér í höfðinu og virt-
ist hugsandi, meðan hann virti
fyrir sér mylnuhjólið, sem gat
ekki snúist lengur vegna vatns
skortsins. Faðir Antonio kom
við hjá ekkjunni, sem fékk að
heyra guðs orð, meðan hún
bætti tvenn sokkapör. —
,,Hvert er eiginlega ferð yðar
heitið, kæri faðir Antonio,
núna í þessum hita?“
,,Til guðsþjónustu þar efra,
kæra barn.“ Hann benti í
áttina með keyrinu, stundi við,
og stakk sokkunum í stóra
prestsvasann. Vegurinn lá
hærra og hærra upp fjallið
og varð stógrýttari eftir því
sem‘ ofar dró. Veslings asn-
inn haltraði til beggja hliða
og lá við að velta um koll;
hann kastaði eyrunum fram
og aftur eins og hann væri
að reyna að halda jafnvæg-
inu á þann hátt. — Útsýnið
fríkkaði eftir því sem ofar
kom á fjallið. Veðrið var líka
svo yndislegt; enginn ský-
hnoðri sást á lofti. — ,,Æ!
stundi faðir Antonio og strauk
sér um ennið með vasaklút
sínum, ,,heilaga madonna,
góða guðs móðir, bara að
himininn væri nú skýjaður.“
Og enn þá var klukkustundar-
ferð fyrir höndum. En —
hvað var þetta!
Dio mio! — 1 vestri sáust
skýjahnoðrar og yfir fjallinu
sáust einnig hvít ský. Faðir
Antonio varð eitt gleðibrqs;
hann vissi að skýjin boðuðu
regn! — Faðir Antonio fór
að flauta. Það var að vísu
óprestslegt; en það heyrði
enginn nema asninn, sem sló
eyrunum fram og aftur á-
kaft og hátíðlega. Hálfri
stund síðar var faðir Antonio
kominn til annexíunnar, þar
sem söfnuðurinn var þegar
samansafnaður. Safnaðarfólk-
ið hóf jafnskjótt harmatölur
sínar út af þurkinum. .,,Ef
við fáum ekki regn erum við
glataðir; uppskeran eyðilegst
og afleiðingarnar verða hung-
ur og dauði. — ,,Já, já, börn-
in mín, þér hafið rétt að mæla,
en hversvegna verðið þér fyrir
þessum ósköpum? Vegna þess,
að þér eruð syndarar og villu-
ráfandi. En börn, snúið frá
villu yðar og gjörið iðrun og
yfirbót — — dragið skó af
fótum yðar og gangið með
mér þrisvar sinnum kringum
vora kæru kirkju, og þér mun-
uð sannfærast um að guð gef-
ur oss regn!“ —
Faðir Antonio leit öðru
hvoru í norðvestur og sá
að skýjin nálguðust óðum.
Allir tóku af sér skófatnað-
inn ásamt hinum virðulega
drottins þjóni, og löbbuðu há-
tíðlega umhverfis guðshúsið.
Faðir Antonio gaut augun-
um í vesturátt. -— í þriðju
umferð féllu fyrstu droparn-
ir! Það er óþarft að lýsa fögn-
uðinum, sem gagntók mann-
skapinn; allir þökkuðu föður
Antonio með tárin í augna-
krókunum og kystu hendur
hans. — Kraftaverkið var
skeð; söfnuðurinn ákvað að
?
senda skýrslu um það til hins
heilaga föður í Róm. — En
faðir Antonio var auðmjúkur
af hjarta og lítillátur, þótt
hann hefði gert kraftaverk.
■—■ Það var mikið rætt um
þennan atburð, og faðir An-
tonio átti góða daga hjá söfn-
uði sínum, sem leit á hann eins
og helgan mann.
Og þá skorti nú ekki kaffi,
vín, svínslæri, sokka og aðra
nytsama hluti.
Er þá lokið frásögninni af
hinum sannsögulega merkis-
viðburði: kraftaverki föður
Antonios.
Maria Theresa átti 16 börn,
íveir syinir hennar urðu keisarar
og þrjár dætur hen'nar uröu
drottningar.
* *
*
Niels Paulsen frá Uppsölum í
Svíþjóð dó 1927 160 ára gamall
bg lét eftir -sig tvo sonu, annaií
9 ára gamlan, en hmin 103 ára.
Þvottaduft
hinna vandlátn.