Alþýðublaðið - 02.10.1943, Síða 8

AUÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 2. október 1943.
V
BTJARNARBIÓB
„Storm sboin {ieir
nppsbera“
(„Reap the Wild Wind“)
Joím Wayne
Ray Milland
Paulette Goddard
Sýning kl. 6,30 — 9.
Bönnuð fyrir böm innan
14 ára.
Sepklaslóð ~
(Road to Morocco)
Bing Crosby
Bob Hope
Dorothy Lamour
Sýning kl. 3 og 5.
Aðgöngumiðasalan hefst kl.
kl. 11 f. h.
ÓTRÚLEGT EN SATT!
ÞAÐ kemur jyrir að mönn-
um vaxa horn, — svo ótrúlega
sem það Kljómar. Francois
Trovillow, hornótti maðwrinn í
Meziéres er frægur enn þann
dag í dag, þótt nú séu nálega
liðnar 2V2 öld síðan hann lézt.
— í Lhassa í Tíbet hefir til
skamms tíma verið uppi mað-
ur, sem var með lf3 þumlunga
löng horn beint fram úr enninu.
Hornótti Kaffinn í Afríku kom
til London ekki allmörgum ár-
um áður en styrjöldin brauzt
út. Hann virtist harla ánægður
með tilveruna og hafði tekið
kristna trú.
Þessi einknnilegi líkamsgalli
á rætur sínar að rekja til húð-
sjúkdóms, sem nefndur er
Cornu Cutaneum.
* * *
MELRAKKASLÉTTA.
LÁTRA-BJÖRG kvað um
Melrakkasléttu.
Slétta er bæði löng og Ijót,
leitun er á verri sveit;
hver, sem á henni festir fót,
fordæmingar byggir reit. *
❖ ❖ ❖
ÞRENN VIÐHORF.
— ÞAÐ eru til þrjár skoð-
anir á hverju máli.
— Nú?
— Já, mín skoðun og þín
skoðun —
— Og —?
— Rétta skoðunin.
heyrt, að læknir vildi skera
upp konuna sína eða unnust-
una? Jæja, eins er farið um
málarana.
— Já, en uppskurður er
hættulegur, sagði ég.
— Eins er um málaralistina,
ef málarinn er ástfanginn. Þú
veizt ekki hversu hættulegt
það er, sagði hann. Ég býst við,
að ég hafi litið t'remur'lítilmót-
lega út þarna i fíöktandi drauga
skini kertaljóssln.s — Hversu
v.ng ertu ekki mín systir, mm
brúður, sagði hann ísmeygi
legri r-'.dd. Ég áttaði mig ekki
á því fyrri eii seinna, að þessi
setning var úr Ljóðaljóðunum.
— Langar þig til þess að ég
kyssi þig? spurði hann. — Ef
þú vilt ekki að ég kyssi þig,
mun ég ekki gera það. Hann
hreyfði sig ekki. Hann ætlað-
ist til þess að ég brúaði bilið
milli þeirra. Ég gekk yfir skugg
ann, sem hillan varpaði á gólf-
ið, og hvarf í fang hans. Af öll-
um þeim kossum, sem ég hef
gefið og þegið um dagana, man
ég bezt eftir þessum.
— Við skulum fara, sagði
hann hásri rödd um leið og
hann sleppti mér úr faðmi sér.
Hann nærri því hrinti mér frá
sér og gekk á undan mér til
dyranna. Gólfið brakaði undan
fótum hans. Eitthvað heyrðist
detta í myrkrinu og svali næt-
urinnar snart andlit mitt eins
og köld hönd, þegar ég kom út.
Við vöktum ekilinn og héldum
áfram. Máninn var ekki alveg
fullur, en mjög bjartur. Eftir
ofurlitla stund námum við stað
ar hjá litlu kaffihúsi, sem lá
nálægt lítilli kirkju, og þar
gengum við inn. Syfjuð, Ijós-
hærð kona stóð þar milli
tveggja stofupálma og taldi
sykurmola á þunnum pjátur-
diskum. Úti í horni sátu fjórir
menn og spiluðu á spil, en sá
fimmti horfði á og gerði at-
hugasemdir um spilamennsk-
una. Óhreinn þjónn þurrkaði
af borði fyrir okkur og bar okk
ur svo kaffi. Bláar bólur voru
að koma í ljós á kinnum hans,
bví að nú var orðið framorð-
ið, og hann var sýnilega svefn-
þurfi. Charles talaði um
bernsku sína og minntist á hund
sem honum hafði þótt vænt um,
og fíkjutré í garði foreldra
sinna. Klukkan í turni litlu
kirkjunnar við hlið kaffihúss-
ins sló fjögur. Nú fór að nálg-
ast dögun. Við fórum út úr
kaffihúsinu og ókum áfram.
Máninn var að fölna, og fyrstu
strætisvagnarnir voru farnir að
skrölta um hljóð strætin.
Allt í einu rankaði ekillinn
við sér og sagði, að hestarnir
þörfnuðust hvíldar. Við fórum
út úr vagninum og gengum.
Þreytan niðaði fyrir eyrum mér,
og ég man að ég talaði og tálaði,
sýndi honum sál mína nakta og
seildist eftir sál hans. Það birti
ehn meir, þunn misturslæða
hvíldi yfir trjátoppunum og
dögg féll á hellur gangstétt-
anna. Árrisulir verkamenn
komu út úr húsunum, og í her-
mannaskála einhversstaðar í
fjarska þeytti varðmaður lúð-
ur sinn. til þess að vekja liðs-
mennina.
Við fórum aftur til vagnsins
og ókum áfram. Seinna man
ég, að við sátum á votum bekk
í einhverjum listigarðinum.
Svo gengum við yfir brú. Við
námum staðar og horfðum á
litlu, flatbotnuðu bátana, sem
lágu bundnir við bakkann og
vögguðu sér hóglega í straum-
inum, eins og í svefni.
Við ókum enn. Við gengum
inn í litla, forna kapellu, þar
sem loftið var þrungið. sagga-
lykt og fúaþef. Prestur stóð
þar fyrir altari og þuldi morg-
unmessu.
Þegar við komum aftur út á
götuna, voru hestarnir að jóðla
hey úr pokum, sem voru bundn
ir upp fyrir eyrun á þeim. Við
áttum enn í ofurlitlum erjum
við ökumanninn, sem lauk á þá
leið, að hann ók með okkur að
lítilli vík við Dóná. Við borð-
uðum morgunverð í litlu veit-
ingahúsi, sem var fullt af fiski-
mönnum. Þar var ennfremur
feit, skrækróma sölukona frá
markaðstorginu. Enn þá logaði
á olíulömpunum, það var ekki
orðið albjart enn þá.
. Charles sagði, að við yrðum
að horfa á sólaruppkomuna frá
tindi Kahlenbergs. Margt datt
honum skrýtið í hug.
Við ókum upp hæðina, milli
fölgrárra, hrollisleginna, syfju-
legra víngarða. Loftið var
þrungið ilmi milljóna fjólna frá
engiunum í Vínarskógunum.
Ég sagði Charles frá Putzi og
vorferðum okkar. Hann lagði
hendurnar um höfuð mitt og
kyssti mig, í þetta sinn mjög
innilega og varfærnislega. Var-
irnar á þér eru á bragðið eins
og rjómaís með kirsiberjum,
sagði hann.
Hestarnir gáfust upp, þegar
brattinn fór að aukast, og ek-
illinn var orðinn önugur. Við
báðum hann að bíða eftir okk-
ur og héldum áfram upp eftir.
Um sólarupprás vorum við
komin nálægt fjallstindinum.
Við sáum trjátoppana roðna, og
turnhvelfingin á klaustrinu á
næstu hæð gægðist upp úr
morgunmistrinu. Við sáum
Dóná liðast eftir sléttunni fyr-
ir neðan okkur, eins og stór,
gildur, gulglitrandi snákur, sem
lykkjaðist upp að borginni.
Við heyrðum klukkum hringt
í mörgum kirkjum og vekja ,
B NÝJA Blð B l 1 B GAMLA BlðSS
Játir vora fcarlar* Bntlnagar ástarinnnr.
MetroHSoldwyn-|Mayer söng
og dansmynd.
(Pardon My Sarong) Eleanor Powell. Ann Sothera
i Söngvamynd með skop- leikurunum Bud Abbott og Robert Yoimg. Sýnd kl. 7 og 9. SÍÐASTA SINN

Í3V2—6V2.
Lou Costello „Flying Blind“ Riehard Arlen
1 Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9 Jean Parker.
IgAðg.miðasala hefst kl. 11 f.h il 1 Bannað fyrir böm innan
1 12 ára.
I
söfnuði sína til anna og erils
dagsins. Charles sagði við mig
setningu, sem var mjög í tízku
um þessar mundir, eitthvað
um það að loka augunum, opna
hug sinn og sameinast alver-
unni.
Loksins komum við aftur til
borgarinnar og vorum eilífðar-,
tíma að kveðjast á litla torginu,
meðan Schiller glápti einarð-
lega á okkur frá háa, svarta
marmarafótstallinum sínum.
Að skilnaði sagði Charles
mér, að hann gæti ekki hitt mig
aftur í viku, því að hann yrði
að bregða sér til Parísar. Hann
sagði þetta, eins og það skipti
raunar engu máli, París væri á
næsta götuhorni, og ég gekk ,
heim eins og í draumi, eins og
ég liði áfram fyrir seglum eða
vængjum.
Klukkan var .orðin nærri því
níu árdegis, þegar ég læddist
fram 'hjá herbergi Jerabecks
dyravarðar. Alla þessa töfrandi
eilífðarlöngu nótt hafði ég hald-
ið dauðahaldi í þá von, að mér
takast að læðast inn í herbergi
mitt, áður en foreldrar mínir
kæmu 4 fætur til morgunverð-
ar, og með aðstoð Vefi og ein-
hverri vel til fundinni okrök-
sögu gæti ég æynt hinni synd-
samlegu hegðuu minnl En á
þeirri stundu, er ég laumaði
lyklinum í skrána og reyndi að
læðast inn, uppgötvaði ég, að
allt var komið upp. Fyrst og
STEIMI
um leið og hann greip í handlegginn á flækingnum, sem
ætlaði að leggja hnífi í bakið á öðrum sjómanninum. Þiggðu
þetta!
Jock rétti flækingnum heljarhögg, sem kom á kjálka.
hans. Hann hné til jarðar sem dauður væri. Að því búnu
tók Steini sleggja upp hnífinn, sem fallið hafði á gólfið og
kastaði honum upp í loftið, svo að hann stakkst djúpt inn
í tréð og festist þar.
Þegar hann sneri sér við, sá hann, að negrinn gerði sig
líklegan til að ráðast á hann með fulltingi sjómannanna
tveggja.
En negrinn var ekki lengi til frásagnar af þessum at-
burðum. Hann fékk högg á höfuðið, rétt ofan við eyrað,
og steinlá með það sama.
Nú átti Steini sleggja ekki nema þessum tveimur stóru
sjómönnum að mæta. Hann eyddi ekki neinum tíma í að
kynna sér, hvort þeir mundu bardagafúsir, heldur hóf at-
löguna þegar í stað.
í um. það bil þrjár mínútur létu sjómennirnir ekki sitt
eftir liggja. Jock var nú í ágætu skapi. Það var hæfilegur
glímuskjálfti í honum, og hann beinlínis naut þess að finna
til yfirburða sinna. En á næstu tveim mínútum urðu skjót
umskipti. Sjómennirnir tveir lágu spriklandi á gólfinu áður
en þeir gátu eiginlega gert sér grein fyrir því, hvað skeð
hafði.
Jock neri hendurnar og virti fyrir sér valinn. Flæk-
ingurinn og negrinn voru nú komnir til sjálfra sín en hinir
mennirnir lágu meðvitundarlausir á gólfinu.
AP ÍeaturoaJ
60SW ITS CCOWDED
HERE/ LIKE 6KAND,
CESiTRAL.,, Jk
UH / NO TIAAE TO
PLAY WITH VOU,
1 FRITZIE/ r-rí
' 60T TO KEEP A
DATE WITH TODT/CAN’T
—7 STOP NOW,,,^!^
MYNDA-
SAG A
Örn: Þarna finn ég þrjótinn.
Svei mér, ef hér eru ekki tor-
færur við hvert fótxnál.
Ég hefi engan tíma til að leika
við þig Frissi.
Ég hefi stefnumót við Todt og
má ekki vera að þessu gamni.