Alþýðublaðið - 06.02.1944, Qupperneq 8

*
ALÞTPUBLAÐIÐ
Sunnudagur 6. febrúar 1944.
■TJARNARBIÓHI
Glæfraför
(DESPERATE JOURNEY)
Errol Flynn
Ronald Reagan
Raymond Massey
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
FRÁ GEIR BISKUPI OG
SÉRA PÁLI.
Geir biskup Vídalín var orð-
heppinn maður og glettinn í tali
enda þótti hann manna skemmti
legastur bréfritari á sinni tíð.
Þeir voru aldavinir, hann og
séra Páll Hjálmarsson á Stað
á Reykjanesi, sem áður var síð-
asti rektor á Hólum. Var sr.
Páll gáfumaður, skemmtinn og
orðheppinn. Síðar urðu mægðir
með þeim sr. Páli og biskupi.
Oft fóru vísur milli þeirra í
bréfum þeirra.
í bréfi 5. marz 1807 hafði sr.
Páll í bréfi ávarpað biskup
svo:
Þegar hann herra Geir með geir
gerir mér að rita,
fæ ég jafnan meir og meir
margfróðlegt að vita.
Því svaraði biskup svo í bréfi
3. apríl næst á eftir:
Nú er krumma-geir fyrir Geir
gugnaður að rita,
þó skyldur sé hann um meir
og meir
móins hóla bryta.
í næsta bréfi Páls til bþskups
(4. júlí 1807) er þessi gaman-
vísa:
Þér látin klerka að kenna
kalla ég brjál fyrir Pál;
fregn er flogin með penna,
fyrr en prest þrýtur sál.
TJm giftingu getur enginn,
glóandi Amor frýs,
Venus til Grænlands gengin
á gráhvítum borgarís.
* * *
Sífelldur þakleki í rigninga-
tíð og þrasgjörn kona — er
hvað öðru líkt. Salómon.
mál, sagði Hellmuth eftir að
drengirnir voru famir. •—- Ég
bjóst ekki við, að það yrði svona
mikil læti út af venjulegri heim
sókri. Þegar alls er gætt ert
þú og drengirnir hinir einu,
sem eru á lífi af vandafólki
mínu. Það er ekki nema ofur
eðlilegt, að mig langi til að sjá
ykkur einstaka sinnum.
Það var einhver örvænting-
arþrungin ákefð að baki þess-
ara orða. Og enn einu sinni
kenndi ég þessara tvískiptu til-
finninga gagnvart honum ■—-
óvildar en þó meðaumkunar.
Ég býst við, að ég hafi horft
á hann annars hugar og gleymt
að segja nokkuð, meðan ég
reyndi að glöggva mig á merk-
ingunni í dulmáli hans. Ég var
þess fullviss, að hann hefði
ekki sagt það, sem hann meinti,
og hann vænti þess ekki af mér
að ég tæki orð hans eins og
þau voru töluð. Allt í einu
kastaði hann til höfðinu og hló
við. — Allt í lagi. Nokkrir vin-
ir okkar hafa verið handteknir
og við álítum að það sé rétt-
ara að vera ekki á almanna-
færi, meðan þetta er að líða hjá
— Eruð þið ennþá í ræningja
leik? sagði ég. Mér virtist hann
barnalegur, en ég gat ekki sak-
fellt hann fyrir það,* sem áfátt.
var við hann. Hann hafði verið
sendur í stríðið, áður en hann
var fullvaxinn, og hann hafði
staðnæmzt á þroskabraut sinni,
þar sem hann þa var staddur
og ekki tekið úí frekari þroska.
Varst þú nokkuð riðinn við
morðið á ráðherranum?, spurði
ég. Veran í Einsiedel hafði
haft þau áhrif á mig, að ég
gekk hreint og blátt áfram til
verks. Hann horfði beint í augu
mér, og í tillitinu var kynleg
ögrun.
— Auðvitað ekki, svaraði
hann.
— Að viðlögðum drengskap?
— Að viðlögðum drengskap
mínum, sagði hann. Ég dró
djúpt andann.
— Ég kæri mig ekki um að
ljá pólitískum morðingja húsa-
skjól eða veita honum hina
minnstu aðhlynningu.
— Auðvitað ekki, sagði hann
aftur.
— Jæja þá, sagði ég. — Þú
getur gefið vini þínum merki.
Hann fór út að glugganum.
Með litlum rakspegli, sem hann
tók úr vaðsekk sínum, • gerði
hann merki í áttina til neðra
vatnsins. Sólin endurspeglaðist
í gleri spegilsins og geislaði af
því aftur. Hellmuth .endurtók
merkið nokkrum sinnum og
stakk því næst speglinum nið-
ur aftur. — Hann er til margra
hluta nytsamlegur, sagði ég. Ég
kenndi nálega haturs í garð
piltsins fyrir að rjúfa kyrrð hins
afskekkta dvalarstaðar okkar.
Andrés var dökkhærður og
dökkeygður piltur, búinn líkt
og Hellmuth, en ólíkur honum
að öðru leyti. Hann virtist vera
svo örmagna, að nærri stappaði
fullkominni uppgjöf. Hann
reyndi heldur ekki að draga dul
á eirðarleysi sitt og úkyrrð. Ég
bjó um þá í þakherberginu,
sem ætíð stóð til reiðu vegna
skyndiheimsókna Klöru, og
sagði þeim að halda sig heima
við, ef þeir vildu forðast öll
vandræði. Andrés háttaði þegar
og lá í rúminu í nokkra daga,
þar eð hann hafði fengið hæl-
særi. Ég gat ekki varizt brosi,
þegar ég hugsaði um það, hversu
veikburða og viðkvæmar þess-
ar hetjur væru, borið saman
við hina harðgeru fjallabúa,
sem ég hafði umgengizt um
skeið. — Ef þið hafið raunveru-
lega í hyggju að dyljast, hafið
þið verið óheppnir í vali. stað-
arins, sagði ég við þá. Piltar
eins og þið hefðu átt miklu
auðveldara með að fara huldu
höfði í borg eins og Munchen.
En þið getið verið þess fullviss-
ir, að eins og nú er komið, eruð
þið miðdepill athyglinnar í
Einsidel, Anzbach og héruðun-
um í grennd.
Andrés svaraði þessu með of-
urlitlu andvarpi, og Hellmuth
hélt áfram að skálma fram og
aftur um herbergið eins og hann
væri í fangaklefa. Eirðarleysi
þeirra beggja fór vaxandi með
hverjum deginum, sem leið. Ég
vissi ekki, hvað það var, sem
þeir bjuggust við og óttuðust,
og ég kærði mig heldur ekki um
að vita það. — Þetta er verra
en fangelsi, hrópaði Hellmuth
á móti mér, þegar ég kom með
mat handa þeim. Ég reiddist
þessu. — Dyrnar eru opnar.
Ykkur er leyfilegt að fara, hve-
nær sem þið óskið þess, hrópaði
ég til baka. — Ég mæltist ekki
til þess, að þið kæmuð hingað,
og ég fagna þeim degi, þegar
þið farið aftur. Þeir svöruðu
þessu ekki neinu. Daginn eftir
gat að lesa það í blöðunum, að
morðingi ráðherrans kynni að
hafa leitað hælis í héruðunum
umhverfis Watzmann. Blöðin
lýstu morðingjanum sem me.ðal
stórum manni, er bæri sig her-
mannlega, fremur grannvöxn-
um, klæddum í stormjakka og
hermannabuxur. Þessi lýsing
gat átt við þúsundir manna.
Andrés og Hellmuth glottu
skuggalega, þegar þeir lásu
þessa frásögn. Ég var þess full-
viss, að þeir vissu betur en þeir
vildu gera uppskátt. En jafn-
framt var ég viss um það, að
þeir hefðu ekki átt neinn bein-
an þátt að morðinu. Ég var
helzt á þeirri skoðun, að þeir
vildu láta í það skína, að þeir
SB NÝJA BIO ■ BBGAMLA BIO
Til vígsföðvanna Sjö daga orlof
1 ,To the shores of Tripolb I (SEVEN DAYS’ LEAVE)
Gamanmynd í eðlilegum Amerísk söngva- og gam- anmynd.
litum. Lucille Ball
John Payne Victor Mature Mapy Cortes
Maureen O’Hara Danshl jómsv.eitir
Randolph Scott Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. | 1 Freddy Martins og Les Browns. Sýnd klukkan 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h. 1 1 Aðgöngum. seldir frá kl. 11
væri meiri menn en þeir raun-
verulega voru, og þessi felu-
leikur þeirra ætti að hafa ein-
hver sérstök áhrif — ekki vissi
ég þó á hvern. Ég gat blátt á-
fram ekki tekið þá alvarlega.
En þeir voru vissulega til
óþæginda á heimilinu.
Kvöld nokkurt, þegar Mikael
hafði verið niðri við vatnið að
fiska, kom hann allt í einu
þjótandj upp stíginn. Hann hljóp
beina leið inn og náði ekki önd-
inni fyrir mæði. Andlit hans
var brennheitt. — Þeir koma!
hrópaði hann með grátstafinn í
kverkunum. — Þeir koma, þeir
koma til að sækja Hellmuth
frænda! Hvað eigum við nú að
gera? Skjóta þá? Mamma! Hann
vafði handleggjunum utan um
hnén á mér og hristi mig harka-
lega til. Ég sá, að hann var al-
veg kominn að því að gráta.
Um langt skeið hafði hann ekki
grátið, en nú var stolt hans
brotið á ibak aftur.
— Svona, svona, sagði ég og
losaði tök hans. — Hvaða læti
eru þetta? Hverjir eru að koma?'
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
og undrun, sem greip hann, þegar hann gekk aftur fram á
gjárbrúnina og sá, að blökkumaðurinn hafði sprottið á fæt-
ur? Hann hafði auðsýnilega aðeins fallið í yfirlið og raknað
úr rotinu við skarkalann.
Páll horfðist í augu við blökkumanninn. Fyrst sá hann
þar aðeins óttablandið, örvæntingarfullt hatur, eins og hann
hygðist leggja til atlögu við hann — en allt í einu varð svipur
-hans mildur, og barnslegu trausti brá fyrir í augum hans.
Hann féll á kné og þrýsti höndunum að brjósti sér.
— Herra> herra, hjálpa Kaliano! Herra, frelsa vesa-
lings Tommý!
Þeim félögum féllust hendur.
— Hann talar ensku.
Og villimaðurinn sagði sögu sína, en þeir félagar hlust-
uðu undrandi á.
Hann átti heima langt í burtu hinum megin víð eyði-
mörkina miklu. Þar áttu bræður hans heima og væntu
hans.
Það, að hann var hingað kominn, orsakaðist af því, að
hann hafði verið í friðsamlegum sjóleiðangri austur með
ströndinni, en á leiðinni hafði verið ráðizt á hann af óvina-
kynflokki, sem hafði haft hann brott með sér til þess að
fórna honum.
Það hafði verið kraftaverk. að hann slapp úr dauðans
You PON'T QUITE GET
IT, LIEUTININT C>ARLINL.
LOOK', HERE'S TWE MAP.
I WAS JUST Lootí'IN' AT ITi
MS’OlTATIN’... hi&R&'S THE
x markin' one spot... a
CIRCLE MARICS ANOTHER!
... THENJ I TUBMED IT
UPSIDE-P’OWN BS MIS- ”
TAtfE ... SES WHAT IT - A
Ufngtw •SPELLS? rajajjlflÉ
WHAT OP 1T? SO IT’S Jgfö
A PICTURE OP A CoWÍ
PROBABLW the trape mark
OPTHE INN ...
MYNDA-
. SAG A
GRISPIN: „HvaS eruð þér eig- til merki kaffihúsins . .. .“
inlega að segja? Þetta er
mynd af kú — það er líkast DAGUR: Nei, þér skiljið þetta
ekki enn. Lítið á kortið,
hérna, sjáið þér .... Ég var
að horfa á það! Hérna er exið
á kortinu og svo er hérna
hringurinn, núllið éða oið. Svo
hélt ég kortinu öfugu fyrir mér
í ógáti — sjáið nú bara hvað
ég fæ út úr því! .