Alþýðublaðið - 03.03.1944, Blaðsíða 4

»L3TPUBItAgra
Föstudagur 3. marz 1944.
iTIARNARBlð!
í víking.
(Close Quarters)
Ævintýri brezks kafbáts.
Leikið af foringjum og liðs-
mönnum í brezka flotanum.
Aukamynd
ORUSTULÝSING
(með íslenzku tali).
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAPPDRÆTTI
MAÐUR NOKKUR átti á-
gætan reiShest, sem allir kunn-
ingjar háns öfunduðu hann af.
Kinn þeirra, slunginn kaup-
sýslumaður, hafði oft falazt
eftir hestinum, en ekki fengið.
Nú drapst hesturinn, og eigand-
inn gerði það af skömmum
sínum, að hann sendi kaup-
manninum skrokkinn að gjöf.
Skömmu síðar hittust þeir, og
gárunginn spurði vin sinn,
þvernig honum hefði líkað
gjöfin. „Vel“ svaraði kaupmað-
urinn. — „Ég hafði 3600 kr.
upp úr hestinum“.
„Hvernig fórstu að því?
Klárinn var þó dauður.“
„O, ég efndi bara til happ-
drættis um reiðhestinn þinn
meðal kunningja okkar beggja
og seldi miðana dýrt.“
„En góði maður! Urðu þeir
ekki fokvondir út af gabbinu?“
„Nei, seiseinei“, svaraði kaup
maðurinn rólega. — „Sá eini,
sem kvartaði, var sá, sem hlaut
Vinninginn, og honum endur-
greiddi ég peninga hans og gaf
honum dálitla fúlgu að auki
fyrir að halda sér saman. Þar
með var það mál úr sögunni.“
ÉNGIN ðk? klárinnHiK tpx(,
* * * *
ENGIN VON
Prestur spyr barn: „Hver var
faðir Jobs?“
Barnið þegir. Þá segir prest-
'ur:
„Það er ekki von, þú vitir
það, barnið mitt; englar guðs
vita það ékki; guð veit það ekki,
og ég veit það varla sjálfur.“
V * 5jC
SNILLINGURINN (genius)
er 1% innblástur og 99 % sviti.
V. 7
iAUM:
slnumi ðrlaganna
TTér var daffurinn í dajz. Hér var
ég að lokum komin heim.
Ég gekk um eins og í draumi.
Allir hlutir virtust framandi og
ævintýralegir í mínum augum.
Og 'þó var ég mér þesg vitandi,
að hér væri það sem ég heyrði
til. Aldrei áður hafði ég veitt
því athygli, hvílíkri feiknaorku
fólk í Evrópu eyddi í hina ó-
teljandi árekstra hversdagslífs-
ins. Milli manns og manns, milli
fólksins og stjórnendanna, milli
fólksins og úreltra siðvenja.
Hér virtist allt vera svo frjálst
og auðvelt. Lífið var eins og
vel smurð vél og háfleygur
söngur eða fugl, sem svifi þönd-
um vængjum. Og einn góðan
veðurdag kom þetta til rnín
eins og óvænt opinberun. Þetta
land var frjálst. Fólkið þar var
frjálst. Frélsi. Svona var þetta.
Mér fannst sem ég hefði ávallt
verið fjötruð allt mitt lif og nú
hefði hlekkirnir fallið af mér
og glömruðu við klefagó,,,ið.
Frelsi var það, sem ég hafði á-
vallt verið að leita að, allt írá
því á hinum uppreisnargj L iu
æskuárum mínum, þegar mig
fýsti að stinga höfðinu í gin
ljónsins. Það var því engin
furða þótt mér fyndist ég vera
komin heim eftir langa og
stranga sjóferð.
Hvernig geðjast þér að Ame-
ríku? var ég hvarvetna spurð.
Dásamlega, svaraði ég.
Á árunum, sem síðan hafa
liðið, hefi ég orðið ágætur,
amerískur borgari, því að hvort
sem maður hefir fæðzt í Eng-
landi, Frakklandi eða Þýzka-
landi, getur maður orðið góður
amerískur borgari — og það er
einn af hinum góðu leyndar-
dómum þessa meginlands.
Margar endurminningar mínar
hafa síðar þokast í nokkurn
skugga af nýrri reynslu og
venjum. En ennþá man ég dá-
semdir minna fyrstu daga í
Bandaríkjum Ameríku.
Himininn var blár, loftið
ferskara og tærara, skýin sleg-
in meiri silfurbjarma og fjar-
sýnin glæsilegri en á nokkrum
stað öðrum. Það var eins og að
vera stöðugt undir aðgerðum
nuddlæknis að dveljast í þessu
andrúmslofti. Allt kom manni
öðruvísi fyrir sjónir hér en ann-
ars staðar. Ég var drukkin af
þessum nýju viðhorfum. Mat-
urinn, búðargluggarnir, ljósið,
allt það, sem gat að líta. En
hvað þeir eru ríkir, hugsaði ég
yfir níig hrifin, hversu ríkir
hversu ríkir! Setning úr biblí-
unni endurtók, sig í sífellu í
huga mínum, eins og viðlag úr
ljóði. Öll konungdæmi veraldar
á einu andartaki. Þetta var það.
Öll konungdæmi veraldar á
einu andartaki.
Og svo var það fólkið. Ég
hafði hugsað — enda þótt ég
hefði naumast viðurkennt það
fyrir sjálfri mér — að Jón væri
hinn glæsilegasti maður, sem
ég hefði nokkurn tíma kynnzt.
En hér voru allir jafn glæsi-
legir. Þeir voru karlmannlegir.
Þeir voru gæddir þeim karl-
mannlega þokka, sem karl-
mennina okkar skorti. Maður
skynjaði, að bak við mjúkar
hreyfingar þeirra bjó mikill
styrkur. Hendur mínar klæjaði
í að láta vel að þessum sterku
og þokkasælu karlverum. Sama
máli gegndi um konurnar. Þær
voru svo fagrar og vel á sig
komnar, að mig stórfurð'
Þær minntu á tízkumyndir.
Þær höfðu litlar hendur og fæt-
ur. Hár þeirra var gljáandr og
vel til haft. Húðin var mjúk
eins og fægður málmur. Yndis-
þokkinn geislaði af þeim.
Ég gekk til dóms yfir sjálfri
mér. Ég athugaði mig gaum-
gæfilega frammi fyrir speglin-
um. Hér var ég, klædd sam-
kvæmt. Evróputízku. Var ég
ekki spörfugl meðal paradísar-
fugla? Það var það, sem ég var.
En gætum nú að, var ekkert
áfáft við þær. Er ekki klæða-
burður þeirra of sundurserðar-
legur? Eru þær ekki of hávær-
ar? Eru ekki bros þeirra upp-
gerðarbros? Og hvað er að
segja um gimsteinaskraut
þeirra? Það voru ódýrar eftir-
líkingar, sem skörtuðu á úlnlið-
um þeirra, hálsum, olnbcgnm
og jafnvel fagursköpuðum ökl-
unum. Svo frumstæð skreyting
tíðkaðist ekki að mínu viti
nema hjá Afríkuþjóðflokkum.
Þrátt fyrir það voru þær að-
laðandi, og ég stóðst ekki sam-
anburð við þær, eða gerði ég
það? En allt byggðist þetta á
því, að þær áttu kost á appel-
sínusafa, rjóma og gnægð vita-
mína, meðan við höfðum etið
akörn og sag. Þær urðu fagrar
en við vitrar. Og að svo búnu
fór ég í fegrunarstofu og dvald-
ist þar í fimm klukkustundir.
Sýningin mín heppnaðist á-
gætlega. Það var mikill hávaði,
blaðaviðtöl, blaðalj ósmyndarar,
boð . En hvað þetta var
skemmtilegur heimur. Mér var
alltaf að skjátlast. Allt í kring-
um mig talaði fólk um hluti,
sem ég skildi ekki, og spurði
mig spurninga, sem ég vissi
ekki hvernig ætti að svara. All-
ir hófu máls á því að tala um
kreppuna, afsakandi og dálítið
ringlaðir. Maður hefði átt að
sjá borgina, áður en kreppan
skall á. Maður hefði átt að
þekkja þessa fjölskyldu, áður
en kreppan hélt innreið sína.
Hvað verður um þessa þjóð, ef
ekki verður sigrazt á kreppunni
von bráðar? Mér lá við hlátri.
í mínum augum var þetta fólk
SS NYJA Bie
Hefðarfrúin
svenefnda
(„Lady for a Night“)
Joan Blondell
John Wayne
Ray Middelton
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
I
bRHSBHMBBHBBHBBBHBHBHBBB
viðlíka alvarlegt og börn, sem
leika lækni og sjúkling. Börn,
lá mér við að hrópa. Þið börn,
hvað vitið þið? Þið og ykkar
dæmalausa kreppa! Þið hafið
aldrei liðið skort. Þið fjölyrðið
um eymd ykkar, enda þótt þið
búið við allsnægtir.
Næst þýðingarmest var að
skála. Mér voru boðnir allir
mögulegir drykkir, allt frá ó-
blönduðu, frönsku kampavíni
síðan 1911 til nýlagaðs brenni-
víns. Og enda þótt ég þægi
þetta kurteislega, skildi ég
ESS SAMLA BIO S
Kölskl í sálnaleil
James Craig
Anna Shirley
Simone Simon
Walter Huston
Sýnd kl. 7 og 9.

Eddie Bracken.
Retty Jane Rodes.
Jane Preisser.
Sýnd kl. 5.
| Bönnuð börnum innan 12 ára
ekki mikilvægi þessa. Það, sem
kom mér á óvart næst, var sam-
band kynjanna. Ég gat eytt
helgi í hópi fjölda fólks án
þess nokkru sinni að komast
að raun um, hver tilheyrði
hirerjum og hver var gift hverj-
um. Það var eintóm gleði og
gaman. Það kallaði hvert ann-
að elskurnar sínar og yndin
sín. Kvenfólkið sat á knjám
karlmannanna eða dansaði við
þá og var ákaflega ástleitið í
fasi. Og þegar kom að því að
bjóða góða nótt, leituðu þær
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
mönnunum hefir unnizt tími til þess að kasta spjótum sín-
um.
Þó er árangurinn ekki meiri en það, að þrjár örvanna
festast í skjöldunum. Aðeins ein þeirra hæfir markið. Sá, sem
fyrir örinni varð, kastar hljóðandi frá sér skildi og vopnum
og grípur um lærið, þar sem skeyti það. er honum var sent,
situr fast.
— Þetta var mín ör, segir Hjálmar stoltur í bragði og
lítur á félga sína ... .. — Komið þið bara, þorpararnir ykk-
ar þarna niðri, og þá skuluð þið fá að komast að raun um það,
að við erum alls óhræddir að veita ykkur verðskuldaðar mót-
tökur.
Hann hefir þegar lagt aðra ör á streng. Hún þýtur hvín-
andi gegnum loftið, og villimaðurinn, sem særzt hafði í hið
fyrra sinnið, hnígur niður með ör gegnum hálsinn.
Drengurinn var svo mjög annars hugar. að hann gaf
ekki spjótkösturunum minnstu gætur. Það var ekki fyrr en
eitt spjótið hafði strokist við eyra hans, að hann lét verða af
því að leggjast niður.
En villimennirnir flýðu brott öðru sinni og skildu hinn
særða félaga sinn ósjálfbjarga eftir. Vinir vorir þóttust af
þessu geta ráðið það, að þeir myndu vart vera eins hugrakk-
ir til framgöngu og þeir höfðu viljað vera láta.
9i Y N P A -
IAG A
NEVER AAINI7-M0wr KMOW.BUT 'v]
TÞEÞE'5 AN AfAERICAN BOtABER '
4HIPPEN 1N A F0RE5T FOCTyMILES
FFOM-HERE/ WA5 FORCEPPOWM.
T+4REE OFTWE
ANP
THEY'VE FEEASFEP THE FLANE
ANP ARETAKIN6 OFF'TOMl&MT
IN AN ATTEMPT TO FEoOIN THEIf?
UNIT/ yoU’RE SOINSWHMTHEM,
IFYOU'RE WILUN6T0TAKE
WILUN6?/
GOOP/ JU5T FE.MEMBTK,
TM P0IN6 T-HI5 ON M.V
OWNHOOK, IN VIOLATION
OF 0RPER5,F0R...WELL>
NfJVcR MINP WHATFOf?/
BUT KEEPITUNPER
YÖUR +IAT, W-HEN ,ANP
STEFFI: „Spyrjið mig einskis
og það kemur ekki málinu
við hvað ég veit. En amerísk
sprengjuflugvél bíður, falin í
skógi í 40 mílna fjarlægð. Hún
var neydd til að lenda. Þrír
menn af áhöfninni komust af
og þeir leyna sér þar. Þeir
hafa gert við flugvélina og
ætla að halda á brott í kvöld
og reyna að komast aftur til
bækistöðva sinna. Þér eigið að
fara með þeim, ef þér viljið
neyta tækifærisins.“
ÖRN: „Vil ég! Drottinn minn,
hvort ég vil!“
STEFFI: „Ágætt! En munið að
ég geri þetta upp á eigin spít-
ur! Ég brýt lögin með því.
Það kemur engum við, hvers
vegna ég geri þetta, en þér
verðið að halda þessu leyndu,
ef þér komist alla leið. Þér
skiftið hér um bifreið. Aðrir
munu fara með yður til flug-
vélarinnar. 'Hinir bíða eftir
yður. Góða ferð.“