Alþýðublaðið - 23.03.1944, Page 8

maraiiBiAoia
fbrataiagat 2$.
114«
BTJARNARBI0SS3
Yfir Kyrrahafið
(Across the Pacific)
Spennandi amerískur
sjónlekiur.
Humphrey Bogart,
Mary Astor
Sidney Greenstreet
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð börnum innan 16 ára

& 'S Hefto ífljÍQV po
TIL LESENDANNA.
Margir af lesendum blaðsins
senda því skrítlur og smásög-
■ur til birtingar hér í dálkinum.
Þetta ættu fleiri að gera. Allt
slíkt efni, skopsögur, skrítlur
og stökur er vel þegið og birt
með mestu ánægju. Og margt
af þessu efni er betur varð-
veitt frá glötun en ekki, auk
þess sem það gerir mörgum
glatt í geði. „HEYRT OG SÉГ
heitir á flesta af lesendum sín-
um að verða að liði í þessu til-
liti og leggja sitt lið til þess,
að dálkurinn megi verða sem
fjölskrúðugastur og skemmti-
legastur.
LEIÐRETTING.
í þriðjudagsblaðinu var frá-
sögn af Magðalenu móður Ól-
afar frá Hlöðum hér í þessum
dálki og tilfærð eftir hana
staka. Tvær missagnir slædd-
ust inn í þessa frásögn. Annars
vegar var þess getið, að Magða
lena hefði ort hina tilfærðu
vísu í æsku. Það er rangt, hún
orti hana á efri árum en undir
þeim kringumstæðum, er í frá-
sögninni var greint. — Hins
vegar var prentvilla í annarri
hendingu vísunnar, sem var til-
færð svona: „af þeim grunni
skína“, í stað „af þeim armi
skína“. — Leiðréttist þetta hér
með.
Gargans-spilið (jassinn) verð
ur við líði svo lengi sem fólkið
hlýðir á hljóðfæraslátt með fót-
unum í stað heiláns.
í straumi ðrlaganna
John Philip Sousa.
ins, sem í eitt skipti fyrir öll
svöruðu spumingunni, sem ég
hafði aldrei öll þesi ár þorað
að ’horfast í augu við.
— Sæll, Milky — — sagði
ég og snart ermi hans. Hann
sneri sér hvatlega við og tók
um báðar hendur mínar og
hristi þær ferlega. Ég hé'lt á
regnhlíf í annarri hendinni og
töskunni minni í hinni. — Sæl,
sagði hann. — Sæl, mamma.
Jæja, þá ertu loksins komin
hingað. Sæl. Svo að þú hé’zt
loforð þitt um að koma hingað.
Hvernig líður þér?
Okkur var báðum mikið
niðri fyrir af gleði, en gættum
þess þó vel, að láta tilfinningar
okkar ekki um of í ljós.
— Hvernig líður þér, Milky?
Mér sýnist þú magur.
— Hefirðu nokkurn tíma
heyrt getið um móður, sem
fannst barnið sitt nógu feitt?
sagði hann og tók um handlegg
minn og leiddi mig brott af
stöðvarpallinum. Tveir burðar-
karlar þrömmuðu á eftir okkur
með farangur minn.
— Hvað viltu tala? Þýzku
eða ensku? spurði ég hann. Ég
kærði mig ekki um að hlaupa
neitt á mig og mér fannst, að
hver maður, sem ég sá, gæti
verið Gestapomaður.
— Það er betra að halda sig
við enskuna, sagði Mikael. —
Það væri réttara fyrir þig, að
hafa amerískan fána á kraga-
horninu. Aðeins útlendingi fyr-
irgefst að líta út eins og þú
gerir.
l — Ég tók af naglalakkið,
áður en ég fór frá París, svar-
aði ég. — Verð ég að klæðast
í rautt flúnel, til að verða tek-
in gild hér?
— Þú munt ekki sjá mikið
af minkaskinni hér. Og háu
hælarnir þínir eru ekki falleg-
ir, sagði hann. — Að öðru leyti
virðist þú vera of ung og gervi-
leg til að vera móðir mín, og
Önnu-Lísu mun ekki geðjast
að þér.
— Hver er Anna-Lísa?
— Dóttir konunnar, sem ég
bý hjá. Þú hittir hana von
bráðar.
Oh! hugsaði ég’. Hin gamla
siðvenja Heidelberg er þó enn
við líði, endá þótt allt annað
kunni að vera breytt.
— Er hún snotur?
— Mjög snotur. Ákaflega
snotur. Þú færð að sjá það
sjálf. Komdu, við skulum fá
okkur vagn, sagði hann og
leiddi mig að vagnskrjóð, sem
leit út fyrir að hafa beðið mín
síðan ég var síðast í Heidelberg
fyrir tuttugu arum síðan. Ég sá
Mikael velta nokkrum smápen-
ingum í lófa sínum, sem hann
hélt fast upp að augunum og
tillit hans var mér framandi.
— Láttu mig sjá um þetta,
sagði ég. En hann fór sínu fram,
greiddi burðarkarlinum, sagði
ökumanninum að aka okkur til
Neckarhof og vagninn skröngl-
aðist af stað.
— Hvernig líður Topper?
spurði hann.
— Þökk, honum líður ágæt-
lega. Hann er nú orðinn nokk-
uð gamall og þungur á sér.
— Og gamla manninum?
— Ágætlega. Ofurlítið eirð-
arlaus, en honum líður vel að
öðru leyti. Ég bjóst við, að
hann mundi koma með mér til
Evrópu sér til hressingar. En
þú veizt, hvernig þetta er. Á
síðustu stundu kom eittthvað
annað til. Hann sendi þér ást-
arkveðju.
— Ég get ekki hugsað mér
Jón eirðarlausan. Mér fannst
hann alltaf vera eins og klett-
ur.
— Þetta er amerískt ein-
kenni. Ameríkumenn leggja of
hart að sér. Ég held líka að
hann sé áhyggjufullur vegna
Jonna.
— Er hann ennþá á Spáni?
— Já, og ég hygg, að hann
hafi verið allveikur um tíma.
—Ef ég á að vera hreinskil-
inn, þá finnst mér honum það
ekki nema mátulegt. Og Babbit
okkar litla líður vel, vona ég?
— Já, Martin líður ágætlega
Ég býst við að hann hafi í
hyggju að kvænast jafnskjótt
og hann hefir lokið háskóla-
námi.
— Gott hjá ’honum. Ég hefi
fengið nokkur góð bréf frá hon-
um, en hefi verið svo mikill
letingi, að ég hefi ekki svarað
þeim enn.
Mikael hafði dvalið um sum-
arið í Heidelberg og notað tím-
ann til að auka við þekkingu
sína í latínu og grísku. Hann
var yngri en flestir þýzku stú-
dentarnir og nám hans -í skól-
anum vestra reyndist næsta ó-
fullkominn undirbúningur und-
ir námið í Heidelberg.
— Hvernig sækist þér há-
skólánámið núna? spurði ég.
Han ypti öxlum og tilburðir
hans voru eins og þegar Man-
fred Halban ypti öxlum.
— 0, ég býst við, að ég nái
þeim smám saman, sagði hann
án allrar bjartsýni. Hann neri
augun mfið hnefunum eins og
syfjað barn. — En það er auð-
vitað Max og Moritz, og þeir
valda mér talsverðum erfið-
leikum.
— Hverjir eru þeir?
— Max er kassi með kattar-
beinum í, sem ég á að setja
saman, milljón af litlum bein-
um. Moritz er hundur, sem er
geymdur í spíritus. Ég hefi
spreytt mig á honum í nærri
NTJA BiÓ
Eiginkonor
hijómlidamanna.
(Orshestra Wives)
Skemmtileg ,,músikmynd“
Aðalhlutverk:
Lynn Bari
Ann Rutherford,
Carole Laandis
Virginia Gilmore,
Cesar Romero,
Glenn Miller og
hljómsveit hans.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
þrjá mánuði, en hann fríkkar
ekki nokkurn skapaðan hlut.
Hann bar hönd fyrir augu og
skyggndist út á götuna. — Við
erum nærri komin, sagði hann.
— Hvað er að augunum í
þér? spurði ég. —Þau eru rauð.
— Það er þessi vinna með
smásjána. Og ég þoli ekki birt-
una frá snjónum gleraugnalaus,
sagði hann. í átján ár hefir
aldrei fallið snjór jafn snemma
og nú. Við höfum farið á skíði
GAMLA BIÖ S
Kynslóðir koma -
kynslóðir fara.
(Forever And a Day)
Ray Milland
Charles Laughton
Ida Lupino
Merle Oberon
Sýnd kL 7 og ð.
Dulcy
Gamanmynd með
Ann Sothern
Ian Hunter
Roland Young
Sýnd kl. 5
í tvær vikur, og enn er ekki
nema þriðji desember.
Það var ofurlítill snjór, ert
ekki mikill. Hann hafði sópast
saman í ofurlitla skafla og var
ekki vitundarögn bjartur, held-
ur þvert á móti grár og óhreinn.
Vagninn staðnæmdist. Vagn-
stjórinn opnaði dymar og hjálp-
aði okkur með farangurinn. —
Hvað mikið? spurði Mikael. —
Tuttugu og eitt, sagði' ég og
las á gjaldmælinn. Mikael fór
aftur að velta fyrir sér smá-
MEÐAL BLAMANNA
eftir pedeesen-sejebeo
Þeir undruðust það, að þeir skyldu ekki hafa orðið inn-
fæddra manna varir. Þeir félagar höfðu óttazt það, að flokk-
ur innfæddra manna myndi ráðast til atlögu við þá em-
hvern daginn. En þegar tímar liðu fram, án þess að til
nokkurs slíks kæmi, urðu þeir mun öruggari og vonbetri..
Utan við bergið var klettarif, sem allajafna braut á,
og þaðan barst mikill brimgnýr, einnig þá er gott var í.
sjóinn. Mestur var þó brimgnýrinn, sem gefur að skilja,
þegar óveður geisuðu.
Dag nokkurn stóðu þeir Páll og Hjálmar úti á strönd-
inni og horfðu til hafs. Veður var milt, en eigi að síður gat
mikinn nið að heyra frá klettarifinu.
Allt í einu varð Páll var við eitthvað, sem nálgaðist
rifið úr vesturátt. Hann þreif í axlir Hjálmars og mælti.
— Sérðu þetta þarna á sjónum? Það er----------
— Já, hvað er þetta?
— Það er, rödd Páls skalf, — það getur ekki ver-
ið anndð en bátur.
Hjálmar sannfærðist brátt um það, að Páll hafði satt
að mæla. Þeir kvöddu félaga sína þegar til þess að aðgæta
þetta.
— Þetta er — bátur, mælti Kaliano.
Þá var friðurinn úti. Því hverjir gátu þetta svo sem
verið aðrir en blökkumenn?
StCIP/' ONE OP THE
MESSERSCHAAITTS COT
AWAV/ HE'LL BRIMG BACK
THE" PACK.., AMP IT'S OUR
FAULT/
os <5a © E ® S ® H QXÖ’HHS’ft’? G'S &'a®7153
SKOTLIÐI: „Hin síðasta er
YND A- komin úr skotfæri, herra. Ég
er hræddur um að við. náum
SAGA ekki lengur til hennar úr
þessu."
ÖRN: „Ein flugvél slapp. Hún
mun sækja sprengjuflugvélar
til að ráðast á skipin — og það
er okkar sök.“
í ÞÝZKU FLUGVÉLINNI:
„Við skulum sameinast aftur
flugsveitinni. Þetta var of'dýr
leikur. — En hver fjandinn
sjálfur er nú þetta, sko, þarna
í FURÐUFLUGVEL skammt
frá: „Þarna kemur þýzk orr-
ustuflugvél. Við skulum ekki
láta hana sleppa.
uppi?!“