Alþýðublaðið - 19.04.1944, Blaðsíða 8

iTPUBUOia
MiSvikudagiuf 19. apríl 1944
IrjARNARBIOS
Lifla fcirkjuroftan
(Fröken Kyrkrátta)
Bráðskemmtileg sænsk
gamanmynd.
Margaerite Viby
Edvin Adolphson
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÞANKABROT 19.-
JÚLÍ 1943.
-26.
Drýgst í Róm á drambið
slær
dvíni vonarkraftinn.
Mussolini máske fær
mátulega á kjaftinn.
Ítalíuöxulinn illa virðist
brotinn
Hitler lærisveininn sinn
syrgir heilsuþrotinn.
Ítalíu er állt til meins
ærið hart á barið
Berlínar mun öxull eins
illa geta farið.
. Gleggst ég man um Grána
minn
gekk úr skorðum fleira
brysti annar öxullinn
aftök voru að keyra.
Öxulríkin ættu að þrá
endi hildi gríðar
bjarga því, sem bjarga má
betra fyrr en síðar.
Jónas Jónsson frá Grjótheimi.
* * * *
LÖGHEIMILI lýginnar er
líkræðan.
*|í $
BRANDUR GAMLI var bú-
höldur mikill og átti 10 kýr og
tarf í fjósi.
Einu sinni á mannamóti var
verið að vorkenna Brandi, að
hann skyldi þurfa að greiða
hæsta útsvarið í sveitinni.
Þá gall við einn nágranni
hans: „Ég held ég fari ekki að
vorkenna Brandi gamla, með
tíu kýr í fjósi og tarfinn
mjólkandi.“
* * *
FYRIR speki verður hún
reist og fyrir hyggni verður það
staðfest.
(Orðskviðir Salomons).
umí örlaganna
. Hið stóra gistihús var frem-
ur þóttaleg bygging að sjá hið
ytra. En þegar innan veggja
kom, voru herbergin lítil eins
og rottuholur. Lengra uppi í
hæðinni stóð æskulýðshótelið,
þar sem hávær og sigurviss
Hitlersæskan gekk út og inn
um dyrnar, og hakakrossfáninn
blakti við hún. Út um gluggann
minn sá ég nokkra byrjendur
í skíðaíþróttinni, sem voru að
æfa sig rétt hjá gistihúsinu und
ir leiðsögn vörpulegs skíðakenn-
ara. Lengra uppi var skóg-
lendi í fjallshlíðinni. Ég sá
skíðamenn í allmikilli fjarlægð
að íþrótt sinni. Þeir voru eins
og litlir svartir deplar. Þá
hvarflaði það allt í einu að mér
að þetta kynni að vera engið,
þar sem ég tók handfylli mína
af grasi á ógléymanlegri stund.
Það er engin ástæða til að vera
viðkvæm, stúlka mín, sagði ég
9 -ið sjálfa mig. Hvað snerta
þessir löngu liðnu viðburðir
daginn í dag og nútíðina? Þú
ert frú Sprague, allt önnur
persóna en sú, sem var hér
1914. En sérðu ekki, hvernig
hlutirnir endurtaka sig, líkt og
tema í sónötu. Einu sinni áður
hefirðu komið hingað til að
njóta hamingjunnar í þrjá daga
og gleyma því, sem á eftir kom.
Það sannar aðeins, að maður
getur afborið talsvert harðræði
og að jurtirnar bera blóm aftur
og aftur. Hlustaðu, Marion,
stúlkan mín: Aldrei að óttast.
Ekkert getur hent þig. Það er
allt og sumt. Ef þetta hér, þetta
með Mikael tekst illa til, muntu
standast það, og það líðUr. Nei,
það gerir það ekki. Mikael er
barnið mitt, og ef barnið
manns verður veikt,
finnst- manni að maður beri
það enn í skauti sínu og það
sé hluti af manni sjálfum.
Jæja, nú er nóg komið, nú er
bezt að taka skíðin sín og eyði-
leggja ekki daginn fyrir drengn
um. Manstu eftir litla kven-
fuglinum? Pommern brennur.
Já, það brennur. Öll veröldin
hefir verið að brenna frá þess-
um degi 1914. Nú er bezt að
bregða sér á skíðin.
Engin ánægja jafanst á við
það að fara á skíðum. Það er
sambland þeirrar ánægju að
dansa, fljúga og berjast. Maður
er hamingjusamur, drukkinn
af hraða, laus undan fargi.
Skórnir halda þétt að öklum
mínum. Ég fer varlega af stað.
Kalt loftið streymir niður um
hálsinn og til lungnanna.
Blóðið dansar og syngur í æð-
um mínum. Það er vítt útsýni
frá hæðinni. Sólin stafar hlýju
á hár mitt. Mig svíður í augun
undan köldum storminum. Svo
bruna ég niður og nýt ósegj-
anlegrar ánægju. Mér tekst
þetta, mér tekst þetta, hljóm-
ar innra með mér. Það stendur
um mig stríður stormur, með-
an ég bruna niður hlíðina. Ég
hefi fullkomið vald á mér.
Vöðvarnir leysa ætlunarverk
sitt af hendi á óaðfinnanlegan
hátt. Þeir eru dásamlegir Vöðv-
arnir mínir. Ég vissi ekki, að
þeir væru svona dásamlegir.
Furutré er framundan og kem-
ur þjótandi á móti mér með ó-
trúlegum hraða, en áður en
varir er það að baki. Skugginn
minn, langur og blár, þýtur á
undan mér yfir snjóbreiðuna.
Svo rennur annar skuggi sam-
an við hann og Mikael geysist
framhjá mér. Hann gefur frá
sér glaðlegt hljóð, og snjórinn
þyrlast um hann. Þetta er eins
og þegar fuglar fara hver fram
hjá öðrum. Ég halla mér áfram,
beiti stöfunum og held á eftir
Mikael. Við förum framhjá hóp
skíðafólks og Mikael dregur
ekki af hraðanum. Hann veifar
stöfunum og brunar áfram. Ég
er enn á hraðri ferð, þegar snjó-
breiðan fyrir fótum mínum
tekur hart viðbragð og rís á
móti mér. Ég missi allt vald á
mér, sveiflast upp í loftið,
kastast -á sitjandann, fæturnir
eru ramflæktir í skíðunum og
ég fæ ósv-ikið bað í snjónum. Ég
hreinsa snjóinn frá vitum mín-
um og úr augnabrúnunum. Síð
an losa ég fæturnar með mestu
varfærni og set mig í sóma-
samlegar stellingar. Nokkru
neðar stendur Mikael og veifar
til mín og hristist allur af
hlátri. Ég legg á stað til hans,
en hefi þá óþægilegu tilfinn-
ingu að ég hafi rifið heljarstórt
gat á sitjandann á buxunum
mínum.
Ég reyndi að ná valdi yfir
mér. Þegar ég leit fram fyrir
mig sá ég opið, slétt svæði og
þekkti þar vatnið, er ég hafði
synt í sem ung stúlka. Eitt and-
artak rann liðni tíminn saman
við nútíðina. Fegursta skýið,
sem ég hafði nokkru sinni séð,
gat að líta fyrir ofan trjátopp-
ana. Snörp vindstroka gekk yf-
ir og hristi trén, sem lutu krón-
um sínum og andvörpuðu. Það
var ákafasvipur á andliti
Mikaels, allt að því græðgissvip
ur. Ég gat ekki séð í augu hans
vegna gleraugnanna, en munn-
urinn var opinn, eins og hann
fýsti að svelgja í sig hinn auð-
uga og fjölþætta heim umbverf-
is okkur. Ég veit ekki, hvers
vegna mér fannst ég vera svo
sterk og örugg á þessu augna-
bliki. En þetta var í fyrsta
skiptið, sem ég hugsaði: Vertu
ekki hræddur, Mikael; ég læt
þetta ekki henda þig. Þú þarft
ekki að horfa á þessa fegurð,
eins og þú byggist aldrei við að
sjá hana framar. Þú þarft ekki
að festa þér þetta í minni til
þess að geta rifjað upp minn-
inguna um það, þegar þú ert
orðinn blindur. Það kemur ekki
NYJA Blö
Vordagar við
Dans og söngvamynd í eðli-
legum litum.
Aðalhlutverlc:
Betty Grable
John Payne
Cannen Miaranda
Sýnd kl. 9.
iíeppÍBiautar á
leikvellí
(„It Happened in Flatbush")
Carole Lándis
LLoyd Nolan.
Sýnd kl. 5 og 7.
oawila Bfö l
Tvíburasyslur
(Two-Faced Woman)
GRETA GARBO
Melvyn Douglas.
Sýnd kl. 7 og 9
MaHurinn sem
missti minniS
(Street of Chance).
Burgess Meredith,
Claire Trevor.
Sýnd kl. 5.
fyrir. Ég leyfi það ekki. Ég
mun berjast og stríða og ekki
láta viðgangast, að þér verði
unnið tjón.
Mig undrar, ef fuglarnir fá
aldrei strengi og þreytuverki af
öllu þessu flugi. Eg var stirð og
sár þetta kvöld, eins og ég hefði
svifið á vængjum allan daginn.
Ég var örmagna af þreytu í lær-
unum og kálfunum. Húðin á
andliti mínu var brennheit og
þurr, varirnar voru byrjaðar að
springa, ég hafði hljóm fyrir
eyrunum og var ölvuð af sól-
inni, snjónum og fjallaloftinu.
Það hefði verið dásainlegt að fá
sér heitt steypibað, en þess var
enginn kostur, því að hótelið
hafði ekki upp á slíkan munað
að bjóða. Gestirnir urðu því að
láta sér nægja að skola sig inn-
an með heitu, krydduðu glóvíni,
og það var gert svikalaust um
kvöldið. Meðan á kvöldverði
stóð, sátum við í röðum með-
fram óvönduðu borði og snædd-
um baunir, sem er ákjósanlegur
réttur eftir útiveruna í snjón-
um. Þá skaut allt í einu upp við
hlið mína gamalli vofu, sem
hvíslaði: Gull og hálfbaunir,
glejrmdu því ekki. Gull og hálf-
baunir.
TVfEÐAL BLAMANNA
EFTKt PEDERSEN-SEJERBO
t',É
Blökkumennimir höfðu rétt úr sér og kastað til höfðun-
um og þefuðu út í loftið. Brátt hristu þeir höfuðin köstuðu
sér flötum, rótuðu við sverðinum og þefuðu af honum
spruttu aftur á fætur, hlupu áfram og þefuðu sem fyrr.
Hvítu mennirnir litu á Kaliano, en hann hafði enn enga
athygli veitt þessu, svo upptekinn var hann við það að
burðast áfram með byrði sína. Það var ekki fyrr en hann sá,
að félagar hans höfðu numið staðar, sem hann leit upp, en
þá var hann líka kominn fullkomlega til sjálfs sín.
Hann starði á Talvoana augum, sem leiftruðu af áhuga.
En Talvoarnir virtust hafa gleymt öllu, svo uppteknir voru
þeir af því, sem borið hafði fyrir augu þeirra.
Hann var í þann veginn að hlaupa til þeirra, þegar þeir
lögðu af stað. Þeir gengu álútir og minntu helzt á hunda,
sem rekja slóð. Þá bar hratt yfir, og þess var skammt að
bíða, að þeir væru horfnir bak við klettadrang.
Hvítu félagarnir skildu þó, að þetta athæfi Talvoanna
myndi þýða það, að þeir hefðu fundið spor. En voru það
spor dýra eða manna?
Hinn mikli ákafi Talvoanna virtist mjög benda til þess,
að um hið síðara væri að ræða. En hvaða dýr gátu það verið,
sem komu þeim svona úr jafnvægi?
En væri um menn að ræða, hvort voru þeir þá hvítir
eða blakkir? Kaliano hlaut að geta svarað því.
TNDA-
lAfiA
STARFSMAÐURINN: „Nei,
nei, sjáðu, Sammy, þama
kemur Merle Oberon!“ -
SAMMY: Jahá, og ég er Robert
Taylor, jú ég er Robert Tay-
lor, og hvað svo sem um það?“
STARFSMAÐURINN: Sjáðu
til Sammy! Stúlkurnar eiga
að skemmta okkur, borða
með okkur og tala við okkur“!
SAMMY: „Húrra!“
STÚLKAN: „Ég skil ekki, það
eina, sem ég gerði var að
biðja hann að borða með mér“