Alþýðublaðið - 30.08.1944, Blaðsíða 8

AMrYTOföLAðið
Mfövikttdagur 30. ágúst 1944.
iTJA«^£Köit
I
Sýkn eða sefcur
(Alibi)
Lögreglumynd eftir frægu
frönsku sakamáli.
Margaret Lockwood
rzzr
Hugh Sinclair
James Mason
Raymond Lowell
Sýnd kl. 5, 7 og 9
KVIKMYNDASÝNING í
HAFNNARFIRÐI FYRIR 35
ÁRUM
„TVEIR Reykvíkingar komu
hingað (til Hajnarjjorðar) ný-
lega og ætluðu að sýna hér
kvikmyndir. Sajnaðist múgur
og margmenni til þeirra; inn-
gangseyrir var 50 aurar. En á-
horjendur þóttust heldur en
ekki gabbaðir. Þegar „skemmt
unin“ byrjaði, sást engin mynd
in, svo að nokkur maður gæti
greint þær, og sumar alls ekki.
Áhorjendur spurðu, hvernig á
þessu stæði, en jengu ekkert
svar. „Listamennirnir“ héldu
ájram að sýna myndirnar sem
engar voru, þangað til þehn
leizt sjáljum að liætta. Þá var
þolinmæði margra áhorjenda
að þrotum komin, en þó voru
Hajnjirðingar svo meinlausir
að sleppa þessum náungum
með alla peningana og heimta
engar skaðabætur jyrir gabb-
ið.
Ekki voru menn þessir svo
kurteisir að biðja áhorjendurna
jyrirgejningar á klaujaskapn-
um, og því er það, að margir
gruna þá um að haja jrá upp
haji ætlað sér að gabba jólk
með þessari sýningu.“
Fjallkonan 1909.
• * *
ÞAÐ ERU aðeins tvö völd í
heiminum — sverðið og skyn
semin. Þegar til lengdar lætur,
bíður sverðið ósigur jyrir skyn
seminni.
Napóleon.
litlum, kútslegum Ameríku-
manni, sem kom fólki í raun og
veru til að hlæja. Hann ruddi
setningunum út úr sér með svo
mikilli áfergju, að hann var
fyndinn, þótt það væri á annan
, hátt en höfundur leiksins hafði
ætlazt til. Nú var hann hættur
og vandræðin byrjuðu aftur,
þegar Carrie varð aðalpersón-
an. Hi'm varð engu betri. Hún
dragnað'st gegnum þetta atriði
Oj. reyndi svo á þolinmæði ú-
horfendanna að þe'ru Jóí t i stór
um, þegar hún fór út.
,,Hún er allt of óst.vrk,“
sagði Drouet, en fann sjálfur,
að þetta var allt of létt tekið
til orða.
,,Þú ættir að fara fram til
hennar og telja í hana kjark-
inn.“
Drouet var feginn því að
geta tekið sér eitthvað fvrir
hendur. Hann tróð sér að hlið-
ardyrunuim og dyravörðurinn
hleypti honum inn. Cai'rie stóð
við baktjöldin og beið niður-
dregin eftir næsta atriði, sem
hún átti að koma frarn í. Hún
var næstum búin að leggja ár-
ar í bát.
,,Heyrðu, Cad,“ sagði hann
og horfði á hana. ,,Þú mátt ekki
vera svona óstyrk. Vaknaðu.
Fólkið þarna niðri hefir ekkert
að segja. Við hvað ertu
hrædd?“
„Ég veit bað ekki,“ sagði
Carrie. „Það lítur helzt út fvr
ir, að ég ætli ekki að geta það.“ ]
Samt var hún honmn þakk-
lát fyrir að koma. Leikendurn-
ir höfðu verið svo óstVrkir og
kvíðafullir, að hún hafði alveg
misst kjarkinn.
„Svona nú,“ sagði Drouet.
„Hertu þig upp. Við hvað ertu
hrædd? Farðu nú af stað op
svndu, hvað þú getur. Láttu þér
standa á sama.“
Carrie hresstist dálítið við á-
kafa farandsalans.
„Var ég alveg ómöguleg?”
„Alls ekki. Þú þarft bara að
sei ia meira líf í leikinn,. Gerðu
bað eins og bú sýndir mór.
Rykktu til höfðinú eins og þú
gerðir um daginn.“
Carrie mipidi eftir sigri sín-
um í st.ofunni heima. Hún
reyndi að fiugsa sér, að hún
gæti það sama núna.
..Hvað kemur næst?“ sagði
hann og leit á hlutverk b
ar, sem hún hafði verið að lesa.
,.Það er atriðið milli mín og
Ray. þegar ég neita honum.“
,,Já, gerðu það nú dálítið
]p.ts>_.“ sacrfíi farandsahnn.
„Vertu dálítið ákveðin. Lát.t"
sem þér standi alveg á sama.“
„Þér eruð næst, ungfrú Mad
enda,“ sagði hvíslarinn.
„Hamingjan góða,“ sagð
Carrie.
„Þú ert dálítil raggeit,“
sagði Drouet. „Svona nú, hertu
þig upp. Ég ætla að horfa á þi
héðan.“
„Ætlarðu að gera það?“ sagði
Carrie.
„Já, haltu nú áfram. Vertu
ekki hrædd.“
Hvíslarinn gaf henni merki.
Hún gekk inn á sviðið óstyrk
eins og áður, en skyndilega
fékk hún dálítið hugrekki aft-
u'i1, Hún mundi eftir Drouet,
sem stóð bak við tjöldin.
„Ray,“ sagði hún blíðlega
með dödd, sem var langtum ró-
legri en þegar hún kom fram
fyrst. Þetta var atriðið, sem
leikstjórinn hafði orðið sem
hrifnastur af á æfingunni.
„Hún er rólegri.“ hupsaði
Hurstwood með sjálfum sér.
Hún lék ekki eins vel og á æf
ingunni. en hún var betri en
áður. Áhorfendurnir voru að
minnsta kosti ekki gramir
henni. Þetta gekk sæmilega, og
það leit út fyrir, að leikurir^
ætlaði að verða þolanlegur að
minnsta kosti þar sem minna
revndi á.
Carrie kom fram heit og ó-
styrk.
,,Jæja,“ sagði hún og leit á
hann. ..Var það nokkru betra?“
..Það er nú líklega. Svora á
það að vera. Það á að vera líf í
því. Þú lékst þetta tíu sinnm bet
ur en hitt atriðið. Settu nú fjör
í baðí Þú getur vel gért það.
Sláðu þeim öllum við.
.Mar það virkílepa betra?“
Po+rp. iá ég bMd nú það.
Hvað kemur næst?“
„Atriðið í danssalnum.“
„Þo-r peturðu staðið þig vel,“
sagA; hann.
,,Ég veit ekki,“ svaraði Carr-
ie.
..Fevrðu, stúlkan mín.“ hrón
aði hann. ..Þú lékst bað fvriv
m?p. N’i ferð hú jrm og leikur
alveg eins. Það verður aamsn
fvrir biff. Alveg eins oa bú gprð
iy í ctofnnni heima. Éf bu ger-
ir bað. bá bori ég að veðia. að
allir v-erða hrifnir. TTverju viltu
veðia? Þú gerir bað.
Farqnidsalinn lét velvilia
sinn hlaupa með si« ' «önur ein=
og æfinloga. Hann bélt f raun .op
veru, að Carrie hefði Mikið
betta atriði frámunalega v«1 r-
hann vildi láta hana endurtaka
bað frqrorni fvrir áhorfendim-
um. ÍHrifning hans stafaði af
hátíðlega umhverfi.
þewpr tímmn var kominn.
bvpttí bann Carrie hranstlpga
Hann kom inn hjá henni þeirrí
_ NYJA B?ð
TEXA5
Óvenjuspennandi og ævin-
týrarík stórmynd.
Aðalhlutverk:
Claire Trevor
Glenn Ford
William Holden
Bönnuð börnum innan 14 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9
■ GAMLA 5S0 ,
Endurfundir
(H. M. Pulham, Esq.)
Hedy Lamarr
Robert Yonng
Ruth Hussey
Sýnd kl. 6,30 og 9
i

Hermannagfetiur
(Adventuras of a Rookie)
með skopleikurunum
Wally Brown og
Alan Carney
Sýnd kl. 5.
tilfinningu, að hún hefði leikið
mjög vel. Gamla þráin vaíkn-
aði hjá henni, meðan hann tal-
aði, og þegar að henni kom,
var hún gripin af margvísleg-
um tilfinningum.
„Ég held, að ég geti gert það
núna.“
„Þó það nú væri. Farðu nú af
stað og sjáðu til.“
Á leiksviðinu var frú Van
Dam að varpa fram hinni
grimmilegu ákæru sinni á hend
ur Láru.
Carrie hlustaði og fann a<S
eitthvað lá í loftinu — húr*
vissi ekki hvað.
Hún flæsti nösum.
„Heldra fólkið,“ sagði at-
vinnuleikarinn í hlutverki Ray,
„mun hefna grimmilega þess-
ara móðgana. Hafið þér
nokkurn tíma heyrt getið um
úlfana í Síberíu? Þegar einn úr
BJÖRMNN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
um stund varð allt hljótt í kirkjunni, nema hvað tónarnir
frá klukkunum bárust niður úr tuminum.
■Svo þögnuðu klukkurnar einnig.
Það vaknaði almenn undrun. Gat það verið að hann
hefði í hyggju að leika á biskupinn? Það var þó virkilega
djarft af honum. . . . Allra augu störðu nú á ný til biskups-
ins. Um alla kirkjuna teigði fólk úr sér og tyllti sér á tá
til þess að geta séð framan í biskupinn, sem alltaf varð
þyngri á brúnina.
Loks stakk hann hendinni innundir hempuna og tok
upp gullúr sitt, og gaf síðan Ruggaard aðstoðarprest bend-
ingu, sem stóð nokkur skref frá altarinu. Aðstoðarprest-
urinn kom bendingunni áleiðis til rneðhjálparans, sem gekk
þegar fram og las bænina.
Allir lutu höfði; bæninni var lokið og sálmasöngurinn
hófst. Með hverri mínútu sem leið, varð eftirvæntingin
meiri hjá fólkinu og ókyrrðar fór að verða vart, því enn-
þá lét séra Þorkell ekki sjá sig, og staður hans við altarið
var enn auður. Fólk gat séð úr sætum sínum, að Ruggaard
aðstoðarprestur hvíslaði einhverju að prófastinum, og að
prófasturinn kom því rétta boðleið til biskupsins, sem að-
eins hristi höfðið, og prestarnir horfðu spyrjandi hvorir
á aðra.
Þegar sáimurinn hafði verið sunginn til enda, var enn
W£ gETTER HIGH-TAIL IT \
OUT OF HEKE 3EFQÍZE OUg \
gcOKCHY ANP HANK BOYS KETURN FgOMTbiEIK J
REPAIRTHE ME5SER9CH/WITT R’AIP ANP GIVE US A j
210 ANP5TAETTHE PASTÍNS/ y=L
ENGINES.. .SUPPENLY ONE OFTHE EN6INES CONKS
OUT, JUST THEN A FU6HT
0F POU6LAS miOCG
BUZZTHE FIELPAUP
' 60 0NTHEIF WAY... \ //m /Æf -
V

UHöl
60TTA SETTHAT
'ENSINE GOING...VOU
SAIP PEFOF&' TI-ÍAT
VOU'P FOUNC THE
TkOUBLE, HANIé?
MYNDA-
SAG A
ÖRN: „Það væri ráðlegast fyrir
okkur að koma vólirmi í skjól
áður en félíagar okkair koma
aftur úr árás sinni — og gefa
okkur smá él. — Við verðum
að láta þennan mótur ganga.
Þú sagðir áðan, að þú værir
búinn að sjá bvað væri að,
Hank?“
HANK: „Já, ég sagði það — og
það er beinlínis hlægilega lít-
ið“. Hann tekur hreiður með
eggjum í lófa sina. „Sjáðu,
þetta stíflaði loftgatið.“