Alþýðublaðið - 26.11.1944, Blaðsíða 8

__.SOMETHINö- ABOUT
AN UR&ENT MES5A6E
— HI5 Fi-ANE WA5 SHOT■
UP TOO, KATWV__THAT'S
WHV HE HAP TO Cf?A5H
_ HER’E •/
THEY'LL TAKE
CARE OF HIM AT
THE HOSPlTAL--
REMINP5 ME,
I'M DUE TO GO
on puTy/ r
THE POOf? GUV WA5 ^
OUT ON H!S PINS/ HE
TOOK ÍJUIT-E.A BEATING
IN THAT O?A5H 1 S
ALÞYÐUBLAÐID
Sunnudagur 26. nóv. 1944L
■TJMMKSICa
Uppi hjá mðggu
(Up in Mabel’s Room)
Bráðskemmtilegur ame-
rískur gamanleikur
Marjorie Reynolds
Dennis O’Keefe
Gail Patrick
Mi&cha Auer
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11
EKKI EINS DÆMI í RVÍKl
Árið 1920 lcom hríð í Buenos
Aires í fyrsta skipti í 300 ár.
Rafmagnsstöð borgarinnar og
öll framleiðsla, sem rekin var
með rafmagni, stöðva&íst. —
Segi menn svo, að rafmagnstrufl
anirnar í Reykjavík séu algert
einsdæmi í heiminum!
* * *
ÖRUGG SANNINDI.
— Vitur maður efast og at-
hugar, en heimskinginn þyldst
vera viss um allt.
— Er þetta nú áreiðanlegt.
— Já, það getur þú fullkom
lega reitt þig á.
» * »
BÆN YNGISSTÚLKUNNAR
Þú, sem að átt á öllu ráð,
allt getur framkvæmt sem
þú vilt.
líttu til mín í líkn og náð, —
nú langar mig að eignast pilt.
Gamall húsgangur
* * •
HÉLT LÍFINU
Spámaður nokkur sagði lags
konu eins Frakkakonungs það
jyrir, að hún myndi deyja áð
ur en vika væri liðin. Þetta stóð
heima.
Konungur varð ævareiður,
kallaði spámanmnn fyrir sig og
dæmdi hann til að hengjast.
Er dómurinn var npp kveð-
inn, sagði konungur: „Fyrst þú
ert svona vitur, geturðu láklega
sagt mér, hvað þú átt sjálfur
langt ólifað?“
Hinn svaraði: „Ég dey þrem
ur dögum á undan yðar há-
tign.“
Konungur lét ekki hengja
hann.
Hverjar voru þeasar konur, sem
höfðu farið fram 'hjá ihenmi svo
hjundanuðtum slkipiti? Hvaðan
komu hinir skimutíleigu glæsi-
legu kjóiar, hinir dásamlegu,
marglitu hnappar og 'gul'llskraut
gripimir? Hvar tojaiggu þes'sar
fö'gru komiur? Hvar voru himir
glæsilegu salir þeirra, skreyttir
ö'llu því, sem haegt var að fá
fyrir peningana- Hvar geymdu
þær hlma glj'ákembdu oig spemigi
legu he^sta og lystivagnana?
Hvar svafu himir'skrautklæddu
þjónar þeima? Ó, þassi. dáisam-
legu hús, Ijósdm, iilmurimm, búm
ingsherbergin og borðin hlaðin
dýæi'agum smyrtivörum. 1 Ne,w
Yiorik bong hlufu að vera ó-
grymnii af slíikum söQjum, amm-
ars gætu þessar fögruð hreyknu
og yfdjrhorðiskemmdju verur ekki
liMð. Þær turðu að lilfá í vermi-
húsum. Hún kvaldiist við ,þá
hujgsuin, að !hún væri ekki ein
þeirira — ó, að hama hefðd
dreymt draum og hamrn hefði
leikki rætzt. Hún furðaðl sdig yfir
edinveru sinmi iþeissi tvö síðujstiu
iár — yfir kæriuíieyisi síniu gagn-
vart því, að ihemmi hefði aldrei
hliötmazit það, sem 'hún hafði1
þráð.
Liedkurimm geirðisit immam
fjöigurra veiggja í skraiuitiegum
isöhrm, þar sem konur í for-
gylltum klæðum og tigulegir
mernrn iþjást af kvölum áisitar og
aÆbrýðisemi í forgylílitu um-
hveírlfii. iSllík, le|iíkrátt eætu alljt-
af hrMámidi fyrdr þá, sem sí og
:æ hafa þráð .glæsileig heimkymmd
iem halfa alidired) femigið þrá isdmmi
isvaiáð. Töfnar þedrra iilggja í
því, að þau sýima okkur eorgima
í glæsilegu umhverfi. Hver var
isá maiðúr, sem ekki vildi syrgja
í stól frá rokoko-tímanum? Hver
mymdi lefcki vdlja þjáisit af ó-
hamingjusamri ást meðál ilm-
andi púða og leimfcemmiiisklæddra
þjóna? Sorgin verður heillandi
við 'siíkar aðstæður. Carrie
þráðd hana.
Þegar Ileiikmium var lökið
lærði hún emm þymigri lexíu úti
á Broadwiay. Hún' hafðá aldrei
séð slíkar dásemdir og slíkan
hégóma. Hér var gnumur hemn-
ar staðfestiur. Húm haflði ekki
lifað. Hún gat ekki sagzt hafa
lifað, fymr' em hún hafði reymit
editithvað áf þestsu, sem hún sá
í feriinigum isig. Konurmar eyddu
peini'nigum edms og blávaitni;
hún igat séð það í hverrdi verzl-
un, sem hún fró framhjá
Blóm', sælgæti og ’skmaufigrip-
ir vdirtist vera það helzita, sem,
þessar glæsilegu konur höfðu
áhuga á. Og hún — hiúm bafði
varla pemiimga til þess að lieyfa
sér slíka ámægju sem þessa

PINTO’S HIS
NAME EH?
...HE WA5
TRyiNG TO
TELL U5
SOMETHlNðr
NYJA B)Ö
GAIWLA BiO
nokkrum sinnum í máhuði.
Um kvöldið. virtist henni
snotra íbúðin þeirra vera ákaf-
lega hversdagsleg. Hinar kon-
urnar lifðu ekki við svona lítil
mótlegar aðstæður. Hún horfði
með kæruleysi á vinnustúlk-
una, þegar hún útbjó kvöldmat
inn, og sá í anda ýmis atriði úr
leiknum. Einkum mundi hún
vel eftir einni fagurri leikkonu
— ástmeynni, sem hafði verið
sigruð af elskhuga sínum. Ynd
isþokki þessarar konu hafði töfr
að hjarta Carrie. Kjólar henn
ar höfðu verið dásamlegir hrein
ustu listaverk, og sorg hennar
hafði verið svo eðlileg. Carrie
fann til þeirrar örvæntingar,
sem hún hafði sýnt. Hún var
sannfærð um, að hún hefði einn
ig getað leikið það þannig. Á
sumum stöðum hefði hún jafn
vel getað leikið enn betur. Hún
endurtók þær setningar með
sjálfri sér. Ó, gæti hún aðeins
fengið slíkt hlutverk, þá yrði
líf hennar auðugt. Hún gat einn
ig leikið með innilegri tilfinn
ingu.
Þegar Hurstwood kom heim,
var Carrie daufleg. Hún sat,
ruggaði sér og hugsaði og var
gröm yfir því, að íhuganir henn
ar skyldu hafa verið rofnar, svo
að hún sagði lítið sem ekki
neitt.
„Hvað er að, Carrie?“ spurði
Hurstwood nokkru seinna, þeg
ar hann hafði tekið eftir þung-
lyndi hennar og þögn.
„Mér líður ekki vel í kvöld.“
„Þú ert ekki veik?“ spurði
hann og gekk alveg að henni.
„Nei, nei,“ sagði hún hálf-
gremjulega. „Mér líður bara
ekki vel í kvöld.“
„Hvaða vandræði,“ sagði
hann og gekk frá henni og lag
aði vestið sitt. „Ég var eirimitt
að hugsa um, hvort við gæt-
um ekki farið í leikhúsið í
kvöld.“
„Mig langar ekki,“ sagði Carr
ie, ill yfir því, að hugarflug
hennar skyldi hafa verið rofið
og rekið úr huga hennar. ,,Ég
fór í leikhúsið í dag.“
„Jæja,“ sagði Hurstwood.
„Hvað sástu?“
„Gullnámuna.“
„Hvernig var það?“
„Prýðilegt,“ sagði Carrie.
„Og þig langar ekki að fara
aftur í kvöld?*1/
„Ekki held ég það,“ sagði
hún.
En samt sem áður skipti hún
um skoðun áður en kvöldverð-
inum var lokið. Maturinn getur
stundum gert furðuverk. Hún
fór aftur í leikhúsið og við það
náði hún jafnvægi um stund.
1
Gullnir hlekkir ÞaS byrjaði í dansi -
((They All kissed the Bride) (We Were Dancing)
Fjörug gamanmynd með: Norma Shearer
Joan Crawford og Melvyn Douglas
Melvyn Douglas Sýnd kl. 5, 7 og 9 kl. 5, 7 og 9
Rio Rifa
Branasýning kl. 3
Evuglellur með Abott og Costelle n
með Deanna Durbin Sýnd kl., 3
Sala hefst. kl. 11 ! Sala hefst kl. 11
En höggið, sem hún hafði hlot-
ið, varð ekki aftur tekið. Enda
þótt hún jafnaði sig í bili eftir
þessar óánægjuhugsanir, kæmu
þær sífellt aftur. Vatnið fellur
á hinn sterka stein, og að síð-
ustu bíður steinninn lægra hlut.
Ekki löngu eftir þessa at-
burði — ef til vill mánuði
seinna — bauð frú Vance Carr
ie eitt kvöld í leikhúsið með
þeim. Hún heyrði Carrie segja,
að Hurstwood kæmi ekki heim
í kvöldverð.
„Þér ættuð að koma með okk
ur. Verið ekki að útbúa kvöld-
verð handa yður einni. Við æti
um að borða kvöldverð á
Sherry og svo förum við yfrr
í Lyceum. Komið þér með okk
ur.“
„Já, ég held næstum, að ég
geri það,“ svaraði Carrie.
Klukkan þrjú byrjaði hún að
klæða sig, þótt hún ætti ekkl
að fara fyrr en hálf sex í þetta
fræga veitingahús sem kepptí
í þá daga við Delmonico. I
klæðnaði hennar komu í ljós
þau áhrif sem Carrie hafði orð
ið fyrir við það að umgangast
hina smekklegu frú Vance. Hin.
Fyrsta ævintýrið.
ekkert hlægilegt við hana, öðru nær. Svo mikið skildi ég
þó, að hann gleddist yfir því, að við skyldum ekki hafa
gert okkur seka um refsivert athæfi. Hann hét því, að
hann skyldi koma okkur heim til móðursystur minnar, en
'hann kvaðst þekkja mann hennar vel og væru þeir góðir
kunningjar. Raunar átti Mikkelsen heima alllangt frá
Rönne, en hann kvaðst sjá okkur fyrir ferð þangað. Hanm
bauð okkur að dveljast heima hjá sér, unz ferð' félli til
Rönne, ef við vildum gera okkur það að góðu,
Mér fannst eins og þungum steini væri létt af mér við
þessi orð skipstjórans og þakkaði honum góðvild hans mörg-
um orðum .Mér lék nú hugur á því að fara upp á þilfar og
hitta þá Mikkelsen yngra og Levritz að máli. Eiríkur kaus
hins vegar að vera um kyrrt niðri í káetunni,, og þegar
skipstjórinn bauð okkur hengirekkju sína til afnota, skreið
hann þegar í stað upp í hana .
Ég hefði vissulega verið hinn hamingjusamasti yfir1
því að vera kominn í ferðalag þetta, ef tildrögin hefðu ver-
ið önnur. — Ég gleymdi nú öllu um stund öðru en því að
njóta ferðalagsins, og mér varð hlýtt um hjartaræturnar,
þegar ég hafði vaggandi þilfarið undir fótum mér. Þó er
^r.D-PON'T TPHAT
M'HOSS UKE THAT/
...OOT A BUSTHO
LANOIN' GEAHb--
PlNTO'5 50TTA
MYNDA-
SAG A
ÖRN: „Viesalings sitráfciuirmin.
Hainsn'hefur farið ifla í þessu
slyisi.“
KATA: „Þeir nrnnu sjá um
hann í sjúkrahúsiinu. Jú, það
mátnnir trnig á að ég þarf að
'sinma skyldiustörfum mínium.“
ÖRN: Pinto heitir hann. Hann
vur að segja okkur eiitthvað
um áríðandi skilaboð. Sjáðu
Kata, það voru skotgöt á vél-
imm.i hans þess vegnia varð
hamin að na.uðlemdia hér . . .“
PINTO (hólf meðvitundarlaus)
„Látið ekki sivona — Ég vaxð
að iniau'ðlenida — Pinto verður
að segja Ameríkumönnunum
— merkin — þurfa að fá
hjálp.“