Alþýðublaðið - 15.12.1944, Síða 8

9
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 15. desember 1944
■TMmssie.
lenry ellir drauga
(Henry Aldrich Haunts a
House)
Bráðfjörug og gamansöm
ceimlefkasaga
JIMMY LYDON
sem HENRY ALDRICH
og fleiri unglingar.
Sýning kl. 5, 7 og 9
3önnuð börnum innan 12 ára
TÓBAKSVÍSINDI
Einn af forstjórunum í Holly
wood, John Ford, las engar
aðrar bækur um tveggja ára
skeið, en þær, sem ritaðar voru
um töbak, og allt þetta aðeins
til þess að komast að raun um,
hvaða tóbak hæfði honum bezt.
* * *
KONUNGUR OG BÓNDI
Meðan Carol var konungur í
Rvmeníu, þá hafði hann það
fyrir sið að fylla út skýrslu-
form á þann hátt, að skrifa
fyrst í dálkinn: atvinna: Kon-
ungur og þar fyrir aftan: bóndi.
LÆKNISDÓMUR
DAGINN EFTIR: Samsætið
hafði verið fjörugt, svo fjörugt,
að morguninn eftir var þoku-
slæðingur mjög þykkur á ferli
um heíla stúdentsins. Hann lá
í rúmi sínu og komst ekki á
fætur fyrr en hann hafði saum
að tvær litlar, hvítar tölur í
skyrtuna sína.
Þá allt í einu datt honum í
hug, að saperín mundi glæða
skilningarvitin. Fyrst að gleypa
eina litla pillu og renna miklu
vatni niður og síðan að endur-
taka verknaðinn. Oh, en sá mun
ur. Honum fór að líða miklu
betur, í raun og veru mjög
miklu betur. Bráðlega hafði
rofað svo til fyrir augirni hans,
að hann gat greint tvær litlar
asperíntöflur, sem lágu á
skyrtu hans.
Drottinn minn dýri, 1 hann
hafði rennt niður tölunum.
mm Bfo
GAMLA BSO
hnefana. „Hvað vildi hún?“
„Ekki neitt“ svaraði hann.
„Hún mátti ekki vera að því að
'bíða.“
„Og þú leizt svona út“, sagði
Carrie, sem gat ekki stfllt sig
lengur.
„Hvað er með það“, sagði
hann oásaneiðiux. „Hvemig gat
ég vitað ,að hún myndi koma?“
„Þú vissir, að það gat vel
verið“, sagði Canrie. „Ég sagði
þér, að húií kæmi ef til vill.
Ég Ihef hundrað sinnum beðið
þig að vera í hinum fötunum
þínum. Ó, þetta er hræðilegt.“
„Æ, vertu ekki að þessu“,
sagði hann. „Hvað gerir það
til. Þú getur ekki umgengizt
hana hvort sem er. Þau eiga
of mikla peninga.“
„Hefur nokkur sagt, að mig
langaði til þess“, sagði Carrie
fjúkandi reið.
„Það skyldi maður ætla,
einis og þú óskapasf út af föt-
unum rnínum. Það er eins og ég
hefði —“
Carrie graip fram í:
„Það er satt sagði hún“,. „Ég
gæti það ekki þótt ég vildi, en
hverjum er það að kenna? Það
situr ekki á þér að tala um þá,
sem ég get umgengizt og þá,
sem ég get ekki umgengizt.
Hvers vegna ferðu ekki út og
reynár að ná þér í vinnu?“
Þetta var eins og að hella
olíu á eldinn.
„Hvað kemur þér það við?“
sagði hann og reis á fætur með
ofsa. „Borga ég ekki húsaleig-
una? Ég sé um —“
„Já, þú borgar húsaleiguna“,
sagði Carrie. „Og þú talar eins
og heimurinn væri nokkrar
stofur þar sem þú getur setið
og hangsað. Þú hefur ekkert
gert í þrjá mánuði annað en
sitja hér og reka nefið niður í
allt. Mér þætti gaman að vita,
hvers vegna þú hefur gifzt
mér?“
„Ég hef aldrei gifzt þér“,
hreytti hann út úr sér.
„Hvað gerðirðu þá í Mont-
rieail, miér er sp<urn?“ sagði hún
„Ég giftist þér að minnsta
kosti ekki“, svaraði hann. „Þú
getur hætt að 'hugsa um það.
Þú talar eins og þú vissir það
ekki.“
Carrie horfði á hann með gal-
opnum augum. Hún hélt, að
þetta hefði verið löglegt hjóna-
band.
„Hvers vegna laugstu þá að
mér?“ spurði hún ofsalega.
„Hvers vegna neydditðu mig
til þess að strjúka með þér?“
Rödd hennar varð að kjökri.
„Neyddi!“ sagði hann hryss-
ingslega. „Ég þurfti nú held ég
ekki að neyða þig mikið.“ .
„Ó!“ sagði Carrie og grátur-
inn bar hana ofurliði. „0, ó!“
og hún sneri sér undan og
Mjóp við fót fram í stofuna.
Hurstwood var kománn í upp-
nám. Hann þurrkaði sér um
ennið um leið og hann leát í
kiringum sig, síðan fór hann og
náði í fötin sín og byrjaði að
klæða sig. Carrie gaf ekkert
hljóð frá sér; hún hætti að
kjökra, þegar hún heyrði, að
hann fór að skipta um föt. Fyrst
í stað varð hún óróleg og hélt,
að hann ætlaði að skilja hgna
eftir alveg peningalausa — en
hún var ekkert óróleg yffir því,
að hún kynni að missa hann,
þótt hann væri ef til vdll að yf-
irgefa hana fyrir fullt og allt.
Hún hevrði að, hann dró út
skúffu og náði í hattinn sinn.
Því næst lokaði hann borð-
stofudyrunum, og 'hún vissi, að
hann var farinn.
Eftir nokkurra mínútna þögn
stóð hún upp og leit út um
gluggann. HurStwood gekk ró-
lega upp eftir strætinu.
Hann gekk þivert yfir Fjórt-
ándu götu yfir á Union Square.
„Leita að vinnu“, sagði hann
við sjálfan sig. „Leita að
vinnu! Hún segir að ég eigi að
fara út og leita að vinnu.“
Hann reyndi að verja sig
fyrir sjálfsásökunum, enda þótt
hann vissi, að hún hefði á réttu
að standa.
„Skollans vandræði að frú
Vance skyldi endilega þurfa að
rekast inn“, hugsaði' hann.
„Þarna stóð hún og virti mig
fyrir sér frá hvirfli til ilja. Ég
veit svo sem, hvað hún hefur
verið að hugsa.“
Hann mundi eftir þelm fáu
skiptum, sem hann hafði séð
hana í Sjötugustu og áttundu
götu. Hún leit alltaf prýðilega
út, og hann hafði gert sér far
um að koma glæáilega fram í
návist hennar. Að hugsa sér, að
hún skyldi sjá hann svona út-
iítaindii .Hann ygldi sig í ör-
væntingu sinni.
„Fjandinn sjálfur“, sagði
haim eflaust tíu sinnum á sama
klukkutímanum.
Klukkan var kortér yfir fjög-
ur, þegar hann fór að heiman,
og Carrie var grátandi. Hann
fengi engan mat heima þetta
kvöld.
„Fjandinn hafi það“, sagði
hann og reyndi að breiða yfir
skömm sína. „Þetta er ekki
vonlaust. Ég er ekM búinn að
vera.“
Hann leit í kringum sig á
1 -
Æfinlýri í Hollandi Tarzan í New Yorfc
(„Wife takes a Flyer“) (Tarzan’s New York
Fjörug gamammynd, með Adventure Johnny Weissmuller
JOAN BENNETT Maureen O’Sullivan
og Ankamynd:
FRANCHOT TONE FIJLGVIííKl YFIR
Sýnd kl. 5, 7 og 9. ÞÝZALANDI
Sýnd kl. 5, 7 og 9
1
torginu og sá mörg veitinga-
hús, og ákvað að borða kvöld-
verð í einu þeirra. Hann gæti
náð í blöðin og látið sér Mða
vel þar.
Kvöldverðurinn kostaði hann
hálfami amnað doliara. KOukkan
átta var hann búinn að borða
og lesa blöðin, og þegar hann
sá, að gestirnir voru yfirleitt
að fara og fólksmergðin þéttist
á götunum, fór hann að velta
fyrir sér, hvert hann ætti að
fara. Ekki heám. Carxie var enn
á fótum. Nei, hann ætlaði ekki
að fara heim í kvöld. Hann
ætlaði að vera niðri í borginni
og haga sér eins og vel stæður
maður gæti hagað sér. Hann
keypti sér vindil og gekk yfir
að horninu, þar sem allt úði og
grú'ði af vtíxlurum, verzlunar-
mönnum, leikurum — mönn-
um af hans sauðahúsi. Þegar
hann stóð þama, mundá hann
eftir kvöldunum í Ohicago í
gamla daga, og hvernig hann
var vanur að eyða þeim. Hann
ihafði svo oft spdlað á kvöldin.
Og þetta mánnti hann á póker.
Fyrsla ævinlýriS.
Fólkið í húsinu rak upp stór augu, þegar við bárum
fram erindi okkar, en þegar húsfreyjan sá penmginn, sem
ég hampaði, varð hún óðfús að verða við tilmælum okkar.
Við höfðum því allt það meðferðis, sem maðurinn hafði þeð-
ið okkur að afla .þegar við komum aftur. Ég veitti því at-
hygli, að hann snæddi brauðið og ostinn gírugur mjög og
fékk sér vænan teyg af brennivíni, en hins vegar lét hann
okkur Eiríki mjólkina eftir.
Okkur bragðaðist matur þessi ágætlega. Við vorum end-
umærðir á sál og líkama, þegar við héldum för okkar áfram,
en förunautur okkar stakk leifxmum af brauðinu og ostin-
um á sig. Hann varð okkur nú jafnan samferða, og andúð
sú, sem ég hafði á honum haft, hvarf smám saman, og að
lokum var ég korninn á þá skoðun, að hann væri góðlyndur
og velviljaður ná'ungi. Hvemig sem á því stóð, tókst hon-
um smám saman að fá okkur til þess að segja sér alla sögu
okkar, enda þótt við hefðum staðráðið að haida henni
leyndri sem Vandlegast.
„Já, lögreglan getur nú svo sem verið þörf í þjóðfé-
laginu", mælti hann og brosti tvíræðu brosi, „en þess eru
dæmin að hún skipti sér af málum, sem betur _ færi að
hún léti afskiptalaus, því að hún verður aðeins til óþæg-
inda með þessum slettirekuskap sínum. Hafi kjörfaðir
p\S HE WTEMPT5 TP UANC,
1M THE MOUMTAIN PASS/
SCORCH'S AMSUIANCE PLANE
15 POUNCEO ON BV ME'S...
PtNTO POWMS ONE, IM A
FAKEP LAMplNO...WHiLE
5C0RCWV, IM A PINAL KUM
FOR THE LEPC5E, LEAPÍ
THE ÖTMgfZ IMTO RANtSE
OP THE yANK OUNMEKS
?£l OW....

“««10111
13-«od
MYNDA-
SAGA
Þýzika flugvélim steypitist mið-
air og sprenigur
HERMAÐUR:: ,Jiúrra! Hún. esr
ier ur sogu/imi.
óður en . .
Komdu Pete Fkigvél Arnar þetBur Demit: ÖRN:
„Jæja þá anujn vð hér — og í
heiitu lagi. Þó er þettta í lagii.“