Alþýðublaðið - 30.12.1944, Blaðsíða 6

6
ALIÞYDUBLAOID
Laagaurdagur 30. des. ÍM4j
Amerískt risaflugvirki yfir Formosa
Myndin var tekin úr annarri flugvél, þegar flugvirkið er að sleppa sprengjum sínum nið-
ur á eyjuna.
HANWES A HORNINU
Framh. af 5. síðu.
loefur skipað mönmim, sem eiga
að skoða bifreiðarnair að vera
þar kennarar í stað iþess að ganga
á bifreiðastöðvarnar og skoða þar
bifreiðar? Og hver skipar svo það
kúnstugasta í þessu öllu saman,
að eftir 6 vikna pámskeið earuj
kennaramir sjálfir pródómendur
Og nemandinn fær sitt ökuskýr-
teiniút á það.“
„SÚ KRAFA ER GERÐ 111 þess
eða þeirra, sem þessum málum
ráða, að bifreiðar hér sunnanlands
verði ekki skoðaðar sjaldnar en
4 sinnum á ári eins og víða er
gert annars staðar á landinu og
einnig verður að gera þá kxöfu,
að vegaeftirlitið sé aukið upp í
það sem það áður var, en þá voru
í því þrjár bifreiðar. Og þetta er
hægt að gera án nokkurs aukins
koStnaðár, það er aðeins skipu-
lagsatriði.“
FULLTRÚ ARNIR á viðskipta-
ráðstefnunni voru ekki sendir af
ríkisstjó'minm og hún bar ekki
kostnað af för þeirra. Hann báru
þeir sjálfir. Sviss sendi fulla full-
trúatölu á ráðstefnuna. Þessa get
ég af tilefni ummæla minna í gaer.
Hannes á horninu.
HVAÐ SEGJA HIN BI.ÖÐIN
Frh. aí 4. síðu.
kvæðagreiðsluna, og væri það nei
sem hann vildi sagt hafa.
. Ég held, að allir hafi orðið hissa
en það datt bókstaflega ofanyfir
okkur hin, sem vissum um frjálsa
afstöðu þessa manns daginn áðpr,
sem sáum olnbogaskot gæzlumanns
ins 'og sáum ennfremur, er Vest-
firðingurinn okkar var kallaður
út úr salnum.
Við vissum vel, hvað gerzt hafði
þótt við ættum erfitt með að trúa
okkar eigin augum og eyrum. Okk
úr hryllti við slíku hyldýpi kúg-
unar og ofbeldis og slíkri lítils-
virðingu við frjálsa hugsun í
sjálfri verkalýðshreyfi ngunni, sem
allt á undir því, að andlegt frelsi
líttlsmagnans fáist virt í þjóðfé-
laginu.
En fyrir mér rifjaðist lika upp
stakan:
,J>rælslund aldrei þrýtur mann
þar er að taka af nógu.
Hann gerði allt, sem himdur
kann.
hefði ‘hann aðeins rófu.“
Og rétt þegar Vestfirðingurinn
hafði lokið sínu ofaníáti, tók við
Reykvíkingurinn, sem ofanígjöf-
ina fékk og fyrr um getur, og
lýsti því yfir úr sæti sínu, að sér
hefði einnig orðið mismæli við at-
kvæðagreiðslua. Hann hefði líka
ætlað að segja nei, en þvi hefði
leiðréttingin ekki fyrr komið, að
hann hefði haldið, að það væri
ekki hægt að koma henni fram!!
(Ekki svo undarlegt að hann
skyldi halda það).
Þegar þetta hafði gerzt, fór kurr
um salinn. Menn fundu, að svart-
nætti andlegrar kúgunar hafði
teygt hramm sinn yfir stéttanþing
alþýðujmar á íslandi."
Og þetta kaillar sig baráttu
fyrir frelsi og sósíalisma!
Japanir
K>n af ó 'ti’V)
ar kemur að því, að japanskir
hermenn munu fara að spyrja
sjálfa sig þess, hvort skynsam-
legt muni að svipta sig lífinu,
ekki hvað sízt þegar þeim er
um þáð kunnugt, að fangavistin
muni reynast þeim hin þebki-
legaista.
Sumir rithöfundar hafa látið
þá skoðun í Ijós, að Japanar
immi feranja sjálfsmorð hópum
saman. Sumir hafa jafmviel tfta.ll
yrt, að engir eeskumenn muni
verða uppistandandi í Japan,
eftir að her Japana hefi varið
ofurliði borinn. Það er erfitt
um þetta að. segja, og sennilega
láta flestir sér í léttu rúmi
liggja,. hver raunin verður í
þessum efnum. Japanar hafa
með svilkum sínum og villi-
miannlegum sigrum kallað yfir
sig hinn þunga dóm vanþókn-
tmar almenningsálitsins hvar-
vetna um heim. Það er ólíklegt,
að nokkur verði til þess að mæla
í gegn loftárásum á Japan, þeg-
ar iþær had'jast fyrir alvöru. Það
er ekki hægt að biðja óvini líkn
ar, sem tekur flugmenn óvin-
anna af lífi án dóms og laga og
vinnur slák hermdarverk sem
Japanar hafa gert í Kína og víð
ar. Það er ekki hatur beidur
nauðsyn, sem veldur því, að
stríðsvél Japana verður að
mylja mélinu smærra.
Sú sö,gn er löngu orðin fleip-
ur eitt, að Japanar séu einhver
ofurmenni. Hermenn, sem bar-
izt hafa við þá í frumskógum
Burma um tveggja ára skeið,
hafa þá' sögu að segja, að bar
áttuþrek þeirra sé fjarri þvi að
vera mikið og þeim er ósýnt um
frumskógahernað. Hersveitir
Nokfcur kveðfuorð
Bjarni Einarsson frá Sfraumfirði
handamianná í Burma eru
gæddar miklum baráttukjarki,
því að þær þekkja Japanina.
Það er ógerlegt að gera sér
grein fyrir sigri þeirra án þess
að virða fyrst fyrir sér á landa-
bréfinu undanhaldsleið þeirra
frá Indlandi. Það krefst mikils
atgenvis, andlags og líiksamlegs,
að heyja hemað í frumskógum
Bairma. Hiltinn er þar óbærileg
ur, mýbitið ægilegt og drepsótt
irnár skæðar. Hersveitirnar
sækja fram í regni, for ogbruna
hita, og þó verða þær að vera
viðbúnar því öllum stundum að
leggja til orrustu. En raun Jap
ana er hin sama og banda-
mamna, og þegar herjum banda
imanna í Austurlöndum hefir
bætzt aaikinn flugvélakostur og
skotifæra, rniun Japönium verða
sú raium 'um megn.
Liiblinnefndin og
Frakkar siiptasí á
fuilfrúum
'T'ILKYNNT hefir verið, að
-*• franska stjómin hafi sent
fulltrúa til hinnar svokölluðu
þjóðfrelsisnefndar í Lublin í
Póllandi. Samtímis er skýrt frá
því, að fuUtrúar Lublinnefnd-
arinnar séu komnir til Parísar.
Þó er tekið fram í París, að ráð
stöfun þessi tákni ekki neina
stefnubreytinigu gagnvart
pólsku stjóminn í London.
„Og nú fór sól að nálgast æginn,
og nú var gott að hvíla sig,
og vakna ungur einhvem dag-
irm
með eilífð glaða kringum sig.
Nú opnar faoigið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið, eitt,
og býr þar rótt um brjóstið
móða
og blessað góða hjarta þitt.“
Þ. E.
|Pj ÉGAR ég nú um þessi jól,
** renrii huganum yfir hóp
samverkamanna minna á þessu
ári, þá sakna ég sérstaklega
eins þeirra, en það er Bjarni
Einarsson, Ilverfisgötu 23 í
Hafnarfirði, en hann lézt þar
5. des. síðastliðiim.
Bjarni var fæddur 24. júní
1889 að Straumfirði á Mýrum
og ól þar aldur sinn til fullorð-
ins ára, enda oft við þann bæ
kenndur, höfðu fáðir hans og
afi búið þar hvor fram af öðr-
um.
Á þeirri tíð, er Bjarni var að
alast upp, var þar á Mýmm, á
þeim jörðum er þannig liggja
að sjó, stundað útræði — eink-
um á vorin — jöfnum höndum
og landbúnaður. Þá var og hey
skapur, fuglatekja og selveiði
stunduð í eyjum.
Straumfjörður er ein af
þeim jörðum er þannig hagar
til. Eru slíkar jarðir erfiðar og
mannfrekar ef nýta skal Öll
gæði til hlítar. Bjarni vandist
því snemma vosi og erfiði eins/
og reyndar flestir Islendingar,
sem ólust upp á 19. öld. Þessara
fyrri tíma minntist Bjami þó
jafnan með gleði og ánægju.
Og því bar hann vitni með verk
um sínum, að hann var alinn
upp í góðum vinnuskóla, því
starfsamari, ósérhlífnari eða
trúrri verkamann er vart hægt
að hugsa sér en hann var.
Bjami var einn af hinum glað
lyndu og góðhjörtuðu gömlu
mönnum, sem gott er að kymn
ast og vera með. Sem eru síkát
ir og glaðir eins og lífið hafi
verið þehn leikur einn, þó vit-
að sé, að það hefur verið hörð
barátta og þrotlaust strit.
En þrátt fyrir glaðværðina og
létta lund, eiga þessir gömlu
menn djúpa alvöru í brjósti
sínu, þegar um ábyrgðartilfinn-
ingu er að ræða, svo sem í sið-
gæðismálum, stjórnmálum og
trúmálum. Þessar og fleiri forn
ar dygðir átti Bjarni Einarsson
í ríkum mæli. Og ég heid að
mér sé óhætt að fullyrða, að öll
um, sem kynntust Bjarn-a sál-
uga hafi verið hlýtt til hans.
Einkum varð ég þess var, að
Mýrafólk frá hans tíð var hon-
um og konu hans vinveitt og
þeim hlýtt til þess. Kom þetta
greinilega í ljós við ýmis tæki-
færi í lífi þeirra og nú síðast
við fráfall og jarðarför Bjarna
heitins.
Kona Bjama Einarssonar var
Arrna Jónsdóttir, ættuð af Mýr
um, voru þau búin að vera fi
hjónabandi nær 40 ár, er alveg
víst, að ekki höfðu neinir skugg
ar faUið á samlbúð þeirra, held-
ur var hjónaband þeirra hið á-
kjósanlegasta frá fyrstu til síð-
ustu stundar.
Þau Bjarni og Anna fluttu til
Hafnarfjarðar 1920, áður höfðu.
þau búið nokkur ár í Fornaseli
á Mýrum. Bjarni stundaði al-
genga verkamannavinnu eftir
að hann kom til Hafnarfjarðar
þar til um mánaðarmótin okt.
—nóv. s. 1. að hann lagði frá
sér verkfærið til þess að búa
sig í síðustu ferðina. Það var
rétt eins og hann hefði sagt við
okkur samverkamenn sína:
Veri þið nú sælirí Þakka ykkur
fyrir samveruna. Sjáumst aftur
í fegurri heimi. Já þetta vHjuia
við öll táka undir, sem þekkt-
um Bjarna Einarsson, því við
söknum hans og minnumst með
virðingu og þökk. En sárast
saknar hans, og kærast kveð-
ur hann eftirlifandi kona háns,
því hún á á bak að sjá tryggum
förunaut, sem aldrei brást. En
ég býst við að hún gleðji sig
við það, að kannski verði ekki
langt að bíða endurfunda, og að-
hún fái aftur að sjá blíða bros
ið hans.
Samverkamaður.
Þjóðverjarreynaaðna
hreindýrum Lapp-
anna í N.-Noregi
fr|JÓÐVERJAR hafa reynt á
undanhaldinu í Norður-
Noregi að ná á sit vald hrein-
dýrahjörðum Lappanna þar
nyrðra, en þeir hafa neytt allra
brágða til þess að komast und
an.
Þegar Þjóðverjar byrjuðu
undanjhaldið frá Vestur-Finn
m!örku skipuðu þeir Löppum,
sem þar búa, að hafa rekið
hreindýrahjarðir sínar vestur
fyxir vissa markalínu fyrir 30.
nóvember s. 1. Löppum var það
ljóst, að Þjóðverjar höfðu í
hyggju að nota hreindýrin sem
miatarforða og slátra þeim smám
saman á undanhaldinu. Þeim,
var einnig ljóst, að ef allur
hreindýrastofninn, um 100.000
dýr, yrðu rekin yfir á yfirráða
svæði Þjóðverja, myndu þau far
ast vegna fóðurakorts og þess
vegna hafa Lappar gert allt,
sem þeir geta til þess að forða
dýrunum.
sem blrtasf eiga í AlþýHubiaSinu á mergun
(gamiaársdag) v@r<Sa a® berast auglýsinga-
sfofunni fyrir kl. 7 í fcvöid.
Sími 4906
AlþýftublaðiB