Alþýðublaðið - 19.05.1945, Qupperneq 8

ALÞYÐUELAÐiÐ
Langardagur 19. maí 1945.

TJARNARBlÓo*
sem
asy v ■*5íV3r*r«
(Since You Went Away.)
Hrífandi fögur mynd um
hagi þeirra, sem heima
sitja,
Claudette Colberf
Jennifer Jones
Joseph Cotten
Shirley Temple
Monty Woolley
Lionel Barrymore
Robert Walker
Sýning 2. hvítasunnudag
kl. 3, 6, 9. Hækkað verð.
Sala hefst klukkan .11.

(Abroad.With Two Yanks)l
Sprenghlægileg gaman- j
mynd
Sýnd þrlcjutlág.
Hafnarfirði
Sýningar á 2.
hvítasunnudag:
Einræðisherrano
(The Great Dictator)
Gamanmynd eftir
'tvv,Í0 Charles Chaplin.
Aðalhlutverk leika:
Charles Chaplin
Paulette Goddard
sýnd kl. 6.45 og 9.
Sjómannaglettur
(Swing it Sailor.)
Bráðskemmtiíeg
. gamanmynd. >
Sýnd kl. 3 og 5.
Aðgöngum. seldir frá kl. 11
Sími 9184
VIÐ AFTÖKUNA.
ÍÞegar böðull hálsinn hjó,’
heigull augun þerrði-
Illgjarn glotti, heimskur hló,
hræsnin krossmark gerði.
Örn Arnason.
t- * *
Ofdrykkjan
víti.
er sjálfskapar-
LEISUl
M A U 6 H A
sonur hennar — hún, sem átti að baki sér tuttugu ára snuðru-
laust og dyggðiugt hjónaband. Þetta með Spánverjann taldi hún
auðvitað ekki m.eð — það var bara einstakt tilfelli, er hefði getað
hent hvaða konu sem var og hversu öyggðug og skirlíf sem hún
hefði verjð-
Henni hafði aldrei dcttio í hug, að Tommi yrði kannske ekki
alltaf eins grandvar og skyidi. Henni hafði. aldrei dottið í hug, að
augnaráð raennar í dansinum yrði til þess'að koma upp um hana.
Og sízt af öllu hoioi hana grunað, að slúðursögur væru þegar
komnar á kr?;k. Svo örugg þóttist hún um sig.
DoIIý de Vries hló, er hún heyrði iþennan orðróm í fyrsta
skipli. Að beiðni Júlíu hafði hún stundum boðið Tomma i veizlur
og samkvæmi. og hann hafði meira að segja stóku sinnum dvalið
á sveitasetri hennar um helgar-
En hún hafði aldrei gefið honum sérstakan gaum. Hann virí-
ist Vera snotra.sti náungi, þarfur þjónn Júlíu, þegar Mikael átti
annrikt — en þó svo óumræðilega lítill karl. Hann var einn af
þessum rnönnun:,, sem ekki géta vakið 'á sér athygíi fyrir nokk-
urn skapaðan hlut og ógerlegt var að rnuna, hvernig leit út, þólt
maður. sæi hann hvað eftir annað. Hann var eip af þessum vara-
skeifum, sem boðið var í .kvöldverð til þess að fylla auðan sess.
Júlía íalaði hástöfum um hann og kallaði hann ýmist ,,ung-
linginn sinn“ eða „unga vininn“. Hún hefði yarla verið svona
opinská og kæruieysisleg, hefði eitthvað verið hæft í þessu slúðri,
sem fólk fleygði á milli. sín-
Þar að auki vissi Dollý ofurvel, að Mikael og Karl Tamer-
ley voru einu mennirnir, sem Júlía hafði nokkurn tíma gefið
höggfæri á sér.
En einkennilegt var það, að Júlía, sem alltaf hafði verið svo
varkár og gætin um hegðun sína, skyldi nú allt í einu taka upp
á því að sækja- næturklúbþa þetta þrisvar og fjórum sinnum í
viku.
Do'llý hafði lítið haft saman við hana að sælda upp á síð-
kastið, enda hafði henni hálft í hvoru mislikað við Júlíu, hve
hún var farin að afrækja hana. Hún átti marga vini meðal leik-
aranna, og nú tfór hún að Bpyiýaist fyrir iuim hana ag bennar at
þafnir. Henni gazt hreiní ekki að því, sem henni var sagt. Hún
vissi ekki, hverju hún ætti að Lrúa-. Eitt hlaut að minnsta kosti
að vera áreiðaniegt: Júlía vissi ekki, hvað um hana var sagt, og
einhver varð að verða til þess að segja henni iþað.
En ekki hún — hana skorti kjark til iþess. Hún var dálítið
smeyk við Júlíu — jú, jafnvel eftir öll þessi ár. Júlía brá sjaldan
skapi, <jg jþótt hún væri oft iklúryrt og örðljiót, lét hún það akki að
jafnaði raska geðvó sinni. En það var eitthvað i fari hennar, sem
olli því, að fólk gerði sér ekki óþarflega dælt við hana. Fólk grun-
aði það ósjálfrátt, að það myndi iðrast þess sárlega, ef það hætti
sér einu siiini of langt-
En hér varð þó að láta lil skarar skriða. Dollý hugsaði mál-
í hálfan mánuð og var mjög áhyggjufull. Hún reyndi að slæva
ið
sínar særðu tilfinningár og skoða málið frá annarri sjónarhæð
líta aðeins á það. sem snerti Júlíu og framtíð hennar.
Loks komst hún að þeirri niðurstöðu, að Mikael yrði að tala
um fyrir henni.
■ Henni hafði aldrei geðjazt vel að Mikael. En hvað sem því
leið hann var þó eiginmaður Júlíu- Það var tvímælalaust
skylda hennar að segja honum að minnsta kosti svo m'ikið, að
hann kæmist ekki hjá því að stöðva ósómann.
Hún símaði til Mikaels og mælti sér mót við hann í leikhús-
inu. Mikael var álíka hrifinn af henni og hún af honum, þótt af
öðrum ástæðum væri, og þegar hann heyrði, að hún bað hann að
tala við sig, hraut honum blótsyrði af vörum. Honum gramdist
það, að sér skyldi aldrei hafa Jekizt að fá hana til þess að selja
HÝ3A BIÓ
fyðimerkur-
(„Desert Song“)
Hrífandi fögur söngva-
mynd í eðillegiun litum.
Aðalhlutverkin leika:
Dennis Morgan
Irene Manning
Sýnd annan hvítasunnu-
dag klukkan 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11.
GAMLA BlÓ
MjalltiTff
nu%'
SJO
|Spow White
vánd the Seven Dwarfs.)
Hin undurfagra og
bráðskemmtilega lit-
skreytta teiknimynd
snillingsins
WALT DISNEYS
Sýnd á annan í
hvítasunnu kl. 3, 5,
7 og 9.
sinn hlut í leikhúsinu, og afleiðingin varð sú, að hann vísaði jafn-
an hverri uppástungu hennar viðvikjandi því á bug sem hverri
annarri ótilhlýðilegri afskiptasemi.
En þegar hún birtist í skrjf§tofu hans, heilsaði hann henni
mjög inniléga — kyssti hana meira að segja á báðar kinnarnar.
„Setztu og láttu fara notalega um þig- Ertu komin til þess að
sannfæra þig um, að fyrirtækið sé þolanlega rekið og fjárreið-
urnar í lagi?“
Dollý de Vries var kona um sextugt, er hér var komið sögu.
Hún var, mjög feit, og andlit hennar, stórnefjað og varaþykkt,
virtist vera stærra en eðlilegt mátti teljast. Svartur silkiklæðn-
lýja hjélið hans ASIans
Eitt sinn, er þeir voru á leið heiim að verandarsvölunum,
greip Allan fast og sikyndilega í handlegg Georgs.
Sjáðu þama í króknum hjá trénu, — það er maður, —
hann horfir inn yfir garðinn!“ hvíslaði harm.
Skömmu áður hafði Allan óskað þess, að einhver þjóf-
urinn kæmi, til þess að fyrirhöfn drengjanna væri ekki til
einskis gerð. En á þessu augnabliki langaði hann ekkert til
þess að þama væri um þjóf-að ræða. Hann fann til óstyrks
og óróleika, sem hann vissi, að ekki átti við, ef hann ætlaði
að leysa lögregluþjónshlutverk sitt sæmilega af hendi.
I þessu sá Georg einnig móta fyrir manni, sem honum
fannst horfa ærið gmnsam'legu augnaráði yfir girðinguna.
Skyndilega hvarf hann, — hefur líklega séð til drengjanna
eða heyrt skóhljóð þeirra.
Og nú blossaði hugrekkið aftur upp í Allan. Hann kvaðst
ekki hreyf a sig úr garðinum fyrr en mæðgumar væru komn-
ar heim, heldur ganga um og Jita eftir því, að enginn kæmisc
inn í húsið eða garðinn.
Svo -virtist þeim aftur sem einhver stæði við sama tréð
og áður og þeim fannst líklegt, að þarna myndi vera bezt
að klifra yfir grindverkið og inn í garðinn. Já, — þeim fannst
það meira að segja svo líklegt, að þeir voru. ekki í minnsta
vafa um. að þarna væri einhver óráðvandur á ferð.
,,Ég ætla sjálfur að fara 'heim að trénu og skyggnast fyrir
um það, 'hvort drjólinn heldur sig í skurðinum við veginn,"
tWYNDA-
S AG A
ÖRN slapp úr flugvél4 sinni og
lenti á lítilli ey í Kyrrahafi-
ÖRN: „Sody og Sam ættu nú
næstum því að vera komnir
heim. Það er víst bezt fyrir
mig að fara að gera mig heima
kominn hér. Skyldu nokkrar
ímanneskjur vera hér — : og
'hvernig eru þær, ef þær eru
innfæddar. Þarna í gjótunni
ætla ég að geyma falihlífina
-mína, svo get ég gripið til henn
ar seimia., Allt í lagi með það!“